Tijd heelt alle wonden?
Mijn vriend, met wie ik 3 jaar een relatie heb, en ik wonen sinds een paar maanden samen.
Ik vind dat moeilijker dan ik van te voren had ingeschat. Niet het samen wonen op zich: het gaat goed, ik hou van hem, de dagelijkse beslommeringen lopen op rolletjes, onze kinderen gaan fantastisch samen. Waar ik last van denk te hebben is mijn verlies aan autonomie. Na mijn scheiding -geïnitieerd door het vreemdgaan van mijn man- heb ik zelf een huis gekocht, wat ik zelf kon betalen.
Nu wonen we in een huis wat ik niet zelf zou kunnen betalen, vind ik het moeilijk om erop te vertrouwen dat het goed zal blijven gaan (terwijl mijn vriend niet van het vreemdgaande type is: hem vertrouw ik wel). Dit alles maakt dat ik de laatste weken niet bepaald het zonnetje in huis ben. Ik ben bang. Dat maakt dat ik ga vitten, een punt maak van dingen waar ik eerder geen punt van maakte en veel te explosief ben.
"Hou daar dan mee op" zou je zeggen. Dat heb ik ook heel vaak tegen mezelf gezegd, maar het lukt me niet. Ik heb inmiddels hulp bij een psycholoog gezocht om aan mijn onzekerheid in relaties en het klaarblijkelijk nog niet goed verwerkte verlies van mijn huwelijk te werken.
Helaas kregen we gisteren toch weer ruzie. Door mijn te felle reactie op iets wat hij niet gedaan heeft, waardoor ik erg teleurgesteld was.
Hij is nog steeds erg boos. Of eigenlijk: was hij maar boos. Hij is stil, wisselt niet meer dan het hoogstnoodzakelijke met me, geeft aan dat mijn angst hem onderuit haalt, en zegt dat hij het allemaal niet meer weet. En nu ben ik
écht bang. Straks trekt hij de stekker eruit!!
Hij is naar bed gegaan, ligt nu te slapen en ik zit me hier maar ongerust te maken. En nu wil ik graag dat jullie allemaal heel luid en duidelijk tegen mij gaan zeggen dat het heus wel goed komt, dat de soep niet zo heet gegeten wordt etc 
He troela
Hij houdt van jou en jij van hem. Dat is niet zo maar weg hoor. Weer samenwonen is gewoon heel erg wennen. Dat heeft tijd nodig. Als hij morgen wakker wordt zeg je sorry en leg je nog eens uit dat je bang bent, meer dan boos. (Of je maakt hem nu wakker, maar ik weet niet of hij daar tegen kan). En verder, je hebt de keuze gemaakt en dan moet je proberen vetrouwen te hebben en nie te denken over als het mis gaat. Kop op Troela, go for it!!
Troela
Hebben jullie het weer bijgelegd?
Ik snap je angst om je autonomie te verliezen, maar, hé, je hebt dat al eens eerder gehad en bent op eigen kracht overeind gekomen! Dat kun je weer...als het écht zou moeten.
Maar je klinkt wel positief over je relatie met je partner. Probeer er van te genieten, samen! Ik hoop dat de psycholoog je kan helpen om de sores van je huwelijk te verwerken. Het komt wel goed!
Het zit in jezelf
"Na mijn scheiding -geïnitieerd door het vreemdgaan van mijn man- heb ik zelf een huis gekocht, wat ik zelf kon betalen."
Niks geinitieerd door vreemdgaan. Jij hebt die scheiding geinitieerd. Er zijn zat vrouwen e(en mannen) die wel bij elkaar blijven. En je legt jouw beslissing vervolgens buiten jezelf. Je bent niet eerlijk tegenover jezelf. En zoals de waard is... Als je eenmaal hebt ervaren hoe makkelijk het is om de boel op te blazen en weg te lopen wordt je bang dat anderen hetzelfde bij jou willen doen. Misschien terecht, misschien onterecht.
Je hebt gezworen tot je dood bij iemand te blijven en je eed (gebroken. Je hebt je eigen wereld van onzekerheid geschapen, voor jezelf voor je ex-man en voor je kinderen.
Vertrouwen komt te voet en vertrekt te paard. Je zult het helemaal opnieuw moeten opbouwen. En dat paard in de stal laten of beter misschien, gewoon uit huis te schoppen.
Valkuil
Even terzijde, Troela heeft haar eed gebroken door weg te gaan bij haar man die haar belazerde. Hem treft verder geen blaam? It takes two to tango, hoor.
Troela, het is wel zo dat je zelf veroorzaakt waar je het meeste bang voor bent. Je vertrouwt er niet op dat het goed zal gaan en bij alles wat fout gaat word je meteen bevestigd in je ergste vermoedens. Je reageert te vaak over the top, met straks als mogelijk gevolg dat je vriend er inderdaad een punt achter zet. Je kunt dit patroon alleen doorbreken door je écht bewust te worden van deze valkuil. Autonomie zit trouwens niet in bezit.
Sterkte ermee.
Weet hij van jouw angst?
Weet hij van jouw angst?
Je kan het hier heel goed uitleggen. Vertel het hem!
Dan pas kan hij jouw ook begrijpen en er misschien begrip en geduld voor hebben...
groeten albana
Chris
"Troela heeft haar eed gebroken door weg te gaan bij haar man die haar belazerde. Hem treft verder geen blaam? It takes two to tango, hoor."
Dat zeg ik nergens (som is een scheiding de enige realistische keuze), maar door je relatie te beeindigen stort je je in een wereld van onzekerheid en wankel vertrouwen. En daar heb je zelf last van. Dat je daar je ex-man de schuld van kan geven is een excuus waar je verder zelf bitter weinig mee opschiet (en je kinderen ook niet).
Een scheiding zal de rest van je relationele leven altijd een reeele optie blijven. Je hebt die keus al eens gemaakt en je nieuwe partner ook. Dus wat let jou of hem om de stekker er nog eens uit te trekken.
Het enige wat misschien helpt is communiceren (zie albana). Al je wensen en angsten communiceren. Maar ja, ook in communicatie zijn er twee nodig om te dansen en als je zo'n zwijgzame mannelijke man getroffen hebt die zijn gevoelens moeilijk onder woorden kan brengen wordt dat al weer een stuk lastiger.
Even iets rechtzetten...
Bedankt voor jullie reacties tot zover. Ik ga ze even op me in laten werken.
Het is ondoenlijk om in een posting als waarmee ik opende alle details van het probleem waarmee ik zit en de aanleiding daarvoor te geven. Dat maakt het wellicht moeilijk om geen aannames te doen in een reactie op zo'n posting.
Daarom wil ik even iets rechtzetten: Ik heb destijds niet gekozen om bij mijn man weg te gaan. Heb voorgesteld om in relatietherapie te gaan om te kijken of/hoe we door onze problemen heen zouden kunnen komen. Hij wilde niet.
Ik heb geen behoefte om wie dan ook de "schuld" te geven van mijn angst en onzekerheid. Het is zoals het is en daar moet ik mee zien te dealen. En ik hoop dat dat, met hulp van psycholoog en vriend, lukt.
Groet,
Troela
PS: Vannacht nog even praten met mijn vriend. De stemming is koel en de vrede is kwetsbaar. Maar we praten in ieder geval weer!
Herkenning
Een vriendin van mij had hetzelfde. Ze had een fantastische man, ze waren supergek op elkaar en alles werkte. Maar ze begon hem steeds meer in twijfel te trekken terwijl ze dat eigenlijk niet zo voelde. Hij had mij al eens verteld dat hij er niet meer tegen kon dat ze de relatie steeds weer op losse schroeven zette en ze hem steeds het gevoel gaf dat ze niet 100% voor hem koos. Terwijl mijn vriendin dus zei dat ze dat echt wel deed. En uiteindelijk is hij vertrokken. Stom, onnodig en allebei doodverdrieting.
Dus goed dat je er aan werkt als je hem echt niet kwijt wilt. Bedenk dat waar je steeds bang voor bent ook echt kan gebeuren 'self fulfilling profecy' . En probeer de volgende keer dat je op het punt staat om naar hem uit te halen: herken wat je gaat doen, bijt op je tong, zeg niks, tel tot tien. En ga door met waar je mee bezig was, laat hem met rust. Zet m op, het is zonde om iets moois weg te gooien- eens weg krijg je het niet terug, pak jezelf aan!
Testen
Je bent -onbewust- aan het uittesten of deze man wel echt voor jou kiest en bij je blijft, ook al ben je onredelijk, boos, wantrouwig en wat al niet. Of deze je niet ook gaat belazeren... Ergens misschien best begrijpelijk, maar als je er lang genoeg mee door gaat help je wel je relatie om zeep. Ik denk dat het heel goed is om er zelf in therapie aan te werken. En het is zeker raadzaam het te bespreken met je vriend. Hopelijk heeft hij er dan wat langer begrip voor, al houdt ook dat een keer op natuurlijk. Als jij niet kunt veranderen, gaat deze relatie niet werken en heb je waar je bang voor was... Is er een patroon met je vorige relatie te herkennen? In dat geval reden te meer om met jezelf aan de slag te gaan.
Vertrouwen
Het valt me op dat je bang bent dat het niet goed zal gaan. En dan krijg je ruzie en ben je meteen weer bang dat het niet goed zal gaan. Dat hij meteen de stekker eruit zal trekken. Ik denk dat je nog een beetje in deze relatie moet groeien. Op een gegeven moment realiseer je je wel dat de stekker er echt niet zomaar uit gaat. Stel je voor! Dan zou niemand een relatie hebben. Maar er zit wel iets bij je, denk dat het goed is dat je erover gaat praten met een deskundige. Kom op, zoen het af en een ruzie moet kunnen hoor!
Ja kan
Ik had huizenhoog vertrouwen en mijn vriend trok in een keer de stekker eruit. Dat kan dus ook, maar is heel ongebruikelijk.
Praten over je angsten, lief zijn voor elkaar, en hem vragen om eerlijk tegen je te zijn, dat is het beste wat je kunt doen.
Troela
Ben jij de vastberaden van een hele tijd terug? Ik werd getriggerd door het woord autonomie, wat je toen ook veelvuldig gebruikte en waar jij toen veel moeite voor deed om het te behouden.
Petra
Dat viel mij ook op, maar volgens mij was vastberaden vorig jaar nog aan het worstelen.
Reactie
Nee, ik ben niet de vastberaden uit het verleden. Het gaat hier over een recent probleem in een nog niet zo lang bestaande relatie.
Ik ben dus niet "vastberaden", maar zal wel eens naar haar op zoek gaan in het archief. Wellicht kan ik iets met wat zij meegemaakt heeft / meemaakt.
