Tijd

we vallen middenin een geschiedenis

met jouw verhaal.

Hoe komt het dat je nu ineens zo in paniek bent, na zo'n akkefietje?

Nou

Ik herken het wel dat je opeens het grotere plaatje denkt te zien na aanleiding van een gebeurtenis.

Irritatie

is in mijn ogen wat er speelt. Partner wil waarschijnlijk graag spelen (licht verslaving). Telefoon van zoontje werkt niet mee. Partner heeft er even geen zin in. Zoontje is de dupe.

Goed, nee absoluut niet. Wellicht met partner gaan praten over hoe serieus je nu een spelletje moet nemen waarbij je virtuele beestjes vangt. Hoe erg is het als je 5 minuten later op weg kunt gaan. Voor sommige mensen werkt zo'n gesprek wel eens heerlijk ontnuchterend.

Of je ziet spoken...

Ben het eens met Bromvlieg, we kennen de geschiedenis niet, dus is het moeilijk voor ons om te beoordelen wat er speelt...

Misschien ben je overgevoelig op dit punt, juist omdat je bang bent dat het misschien niet goed gaat tussen jouw kinderen en je vriend?
Om even te relativeren: mijn jongste haalt nog wel eens vreemde streken uit en heeft dat altijd al gedaan. Oudste is te braaf voor woorden. Als er dus in huis iets gebeurt, kijken wij altijd automatisch naar jongste. Hoewel dat natuurlijk echt niet altijd de boosdoener is, maar meestal wel. Zou zoiets niet ook bij je vriend en jouw jongste kunnen spelen?
Ik weet ook niet hoe oud je kinderen zijn. En of je vriend van zichzelf kinderen heeft en dus gewend is aan kinderstreken of niet. Of misschien was jongste zeurderig en was je vriend ook niet in een beste bui en ontspoorde het een beetje. Gebeurt mij ook regelmatig.

Wat ik maar bedoel te zeggen is, dat dit soort dingen ook gewoon bij 'eigen' ouders gebeurt, maar dan heb je er geen achterdochtige gevoelens bij. Dus probeer eens een stap terug te doen en het van een afstandje te bekijken. Is het echt een probleem, of is het iets dat gewoon hoort bij samenleven? In een niet-samengesteld gezin gebeurt ook regelmatig wat, is dit echt iets anders dan gewoon geprikkeld reageren?

Wat ik me nog afvroeg, heeft je vriend zijn excuses aangeboden aan je zoontje? Als ik merk dat ik jongste vals beschuldigd heb (klinkt wel heel zwaar...), dan zeg ik altijd sorry. En gooi daar dan nog vaak achteraan dat ze het meestal wel is, dat moet ik nog af zien te leren .

En tot slot, jouw 'Dus ik werd weer boos; waarom werd mijn zoontje beschuldigd van iets dat hij niet had gedaan?', daar spreekt voor mij uit dat je daarover ruzie hebt gemaakt met je vriend. In zo'n geval raad ik je aan rustig en kalm en zonder emoties gewoon te zeggen dat je vindt dat excuses moet maken aan je zoontje, omdat hij niet aan je telefoon heeft gezeten. Door zelf meteen heel emotioneel/boos te worden geef je het hele gebeuren ook meer drama dan nodig en schiet je vriend waarschijnlijk ook in de verdediging. Naar mijn idee allemaal nergens voor nodig.

reactie

Je gaat er volledig aan voorbij dat dit ook in gewone gezinnen kan gebeuren, ik zou dit ook gezegd kunnen hebben en mijn partner ook. Dat maakt iemand nog niet kinderachtig etc

Primaire reacties

Ik denk ook dat iedereen weleens last heeft van primaire reacties. Maar wat heeft het nou voor zin om een kind te beschuldigen. Shit happens en als volwassene doe je je best om inderdaad de oudste en de wijste te zijn en te helpen zoeken naar een oplossing. Dat kun je niet aan een kind overlaten. Tenzij het bij zijn leeftijd en vaardigheden hoort. Maar dan nog is beschuldigen toch wat emotioneel onrijp en primair.
Maar misschien heeft vriend zelf geen kinderen of heeft hij een onhandige gewoonte om zijn ongenoegen over zo'n interruptie terwijl je lekker bezig wil zijn af te wenden.
Ik zag een keer een vader een 2jarige uitfoeteren die hij net uit de sloot achter ons huis had gevist. In zijn begrijpelijke paniek denk ik dan maar wel primair. Wie laat nou een 2jarige alleen bij de sloot en let niet op? Niet passend bij de leeftijd.
Maar in zo'n rol moet je wel groeien en dat lukt niet iedereen meteen en je valt er ook weleens uit. Ik zou het uitleggen op een wat minder emotionele manier. Het is handiger als je even meekijkt en oplost als er zich iets voordoet. Emoties even laten kalmeren, ja het kan storend zijn, maar dan je verantwoordelijkheid nemen en het leuk houden. Even rustig samen kijken en oplossen of niet oplossen, geen drama er van maken.

Primair reacties (2)

In de winkel stoote een klein meisje een plastic fles uit de schap. Fles bleef heel. Mijn iets wat oudere kind liep in de buurt en zette uiteindelijk de fles op zijn plaats. De vader van het meisje zag het gebeuren en foeterde zijn dochtr uit dat ze beter moest uitkijken. Mijn kind vertelde mij over die vreemde reactie; waarom leerde die man niet zijn dochter dank je wel te zeggen..

Ik hoop maar altijd zelf een goed voorbeeld te zijn.

Toch,

Denk ik dat Pokematries niet zomaar haar verhaal hier plaatst. Meer de druppel die de emmer doet overlopen alleen het moeilijk toegeven dat het al langer niet goed voelt terwijl ze elkaar nog maar drie jaar kennen.

Misschien is het beter dat TS haar twijfel deelt met een familielid of vriendin. Iemand die de vriend ook kent.

Voorbeeld inderdaad

Van foeteren leren kinderen foeteren. Je eigen onvermogen afwentelen op een ander.
Ik zag dat hier in extreme mate bij een gastkind met autisme. Bij elke storing van zijn eigen gedachtentrein kon je een verbale uitbarsting krijgen. Kind maakte zich breed en oreerde op een toon waarin ik zijn moeder herkende.