Ten einde raad

Tja..

ik zou zeggen zoek werk voor jezelf waar je wordt gerespecteerd en laat de kinderen naar de opvang of crèche gaan. Op die manier bouw je een eigen leven op en kun je mocht dit zo door blijven gaan iets voor jezelf en de kinderen gaan zoeken. Wat een z@% is het zeg.

Heb je familie waar je jezelf kunt zijn en even bijtanken?
Kijk of je evt de kinderen bij familie of vrienden kan stallen zodat ook jij een weekend bij kan tanken.

Sterkte.

Egoïst

Jee, je man klinkt wel enorm egoïstisch zeg.

Hij voelt zich de kostwinner, hij brengt het geld binnen en jij moet het huishouden doen. Ik vermoed dat deze situatie al een poos zo is, want zelf werk je er enorm aan mee. Je smeert zijn brood, en ruimt zijn troep op.

Om de lieve vrede te bewaren handel jij naar zijn wensen (orders), maar zelf word je er ongelukkig van en ben je niet meer dan een huishoudster, kinderoppas en regelneef.

Mijn indruk is dat jij zelf geen eigen leven hebt. Je bent alleen maar druk met het huishouden bestieren en zorgen voor je gezin. Waar haal jij je energie uit? Waar word jij gelukkig van?

Door het bespreekbaar te maken en de manier waarop je man ermee omgaat komt mij dat enorm egoïstisch over. Hij bepaalt.

Mijn voorganger opperde al om een baan te zoeken, maar ik verwacht dat dit een druppel op een gloeiende plaat zal zijn, zal hij je daarin steunen en je uberhaupt 'toestemming' geven?

Kom voor jezelf op, zoek ook iets buiten de deur om te doen, je eigen hobby. Het kan niet zo zijn dat alleen hij het recht heeft om in het gezin te bepalen. En maak het bespreekbaar met je man, dat je ongelukkig bent hoe de situatie nu is. Als hij daar niet voor open staat en niets wil veranderen dan zegt dat genoeg over je huwelijk. Hij voelt zich blijkbaar het mannetje en wordt al jaren gepamperd, maar jouw werk thuis is niet in geld uit te drukken. Hij zou echt niet met je willen ruilen vermoed ik.

Sterkte, en kom op voor jezelf!

Met kleine stapjes...

Heel verdrietig voor je, Laura. Ik snap je gevoel van wanhoop. Vooral ook omdat ik het gevoel krijg dat je man ook echt weinig om jullie kinderen geeft (hij heeft er wel erg weinig voor over) en dat is natuurlijk heel erg.

Realiseer je: er vanandert niets als JIJ niet verandert. JIJ zult het moeten doen, hij vindt het prima zoals het nu gaat.

Je moet ergens kracht vandaan zien te halen om dingen te gaan veranderen, en ik denk dat beginnen met kleine dingen makkelijker is dan een SERIEUS gesprek met hem om het roer drastisch om te gooien. Dat eindigt (als ik je posting lees) vermoedelijk al snel in geruzie, gescheld en gedreig....

Mijn tip: zoek hulp (psycholoog of een andere peut, betaald door ziektekostenverzekering?) en haal daar kracht en steun uit hoe je kunt beginnen met kleine dingen.

Bijv.: zeg je man dat je je zwaar overbelast voelt en dat je het niet meer trekt om ALLES te doen mbt kinderen en huishouden. En dat je vanaf nu niet meer zijn brood smeert, dat hij dat voortaan zelf moet doen. En dan dus ook NIET meer doen!

En zeg hem dat hij zijn eigen rotzooi zelf moet opruimen en laat dus zoveel mogelijk van zijn rotzooi (incl. kots) liggen, zodat hij het zelf kan opruimen. Als hij dan weggaat zonder op te ruimen, laat je het liggen tot hij weer thuis komt. Kijken hoe hij reageert. Evt. vriendelijk vragen of hij alsnog even zijn eigen rotzooi wil opruimen. Tenzij je kinderen klein zijn (hoe oud zijn ze?) en je het niet kunt laten liggen, dan zal je in hun belang wel moeten..

Iets anders is: is hij gelukkig met de situatie? Dat hij gaat stappen en zat wordt klinkt voor iemand op deze leeftijd toch wat minder gezond. Misschien helpt het om hem eens te vragen of hij gelukkig is (in het algemeen)? Serieus geinteresseerd vragen.

Als daar niets op komt, kan je zeggen dat jij in elk geval niet gelukkig bent met de situatie en dingen wilt veranderen (beginnend met dat brood, je hoeft niet alles meteen te bedenken en te noemen).

Tot slot: heel belangrijk: doe dingen voor jezelf waar je wel energie van krijgt en steun. Vriendinnen, sporten, baan zoeken. Is moeilijk, dat laatste, maar wel heel belangrijk voor je eigenwaarde en ook als je uiteindelijk (dat gevaar dreigt serieus bij jou meen ik in je posting te lezen) bij hem weggaat. Dus denk bij het zoeken van een baan niet in problemen maar in oplossingen. Vraag je man niet om toestemming maar zoek een baan (als je die kunt vinden) en zeg je man dat je gaat werken!

En wat je "eigen dingen" (zoals vriendinnen, sporten, hobby's buiten de deur) betreft: ga in het weekend ook eens -als eerste- gewoon weg! Dus doe zoals hij doet. Vertrek en zeg "ik ben weg, straks om 5 uur terug, fijne dag!" (en telefoon niet meer aannemen, of uitdrukken als hij gaat schelden. Wel even zeggen dat je nu een keer doet wat hij al jaren doet!). Of durf je hem niet eens met de kinderen achter te laten omdat je denkt dat hij dan gewoon weggaat en de kinderen alleen achterlaat? Of dat hij je fysiek wat aandoet als je terugkomt?

Heel veel sterkte.

Hmmm

Wat ik niet begrijp is waarom je vier kinderen met zo'n man krijgt. Of was hij niet altijd zo?
Ik zou stoppen met zijn boterhammen smeren (laat staan zijn zooi/kots opruimen). En erop staan dat hij de kinderen naar bed brengt omdat de kinderen graag wat tijd met hun vader door willen brengen.
En volgend weekend sta je heel vroeg op en ga je een dagje iets leuks doen met je moeder, (schoon)zus of vriendin . Maakt hij meteen mee hoe druk het is om voor vier kinderen te zorgen, alsof dat geen werk is.
Kan een familielid waar hij naar luistert, bijv zijn moeder, niet eens met hem praten om te zeggen dat het normaal is dat een volwassen man rekening houdt met zijn vrouw en kinderen?
Oh, wat je ook zou kunnen doen is de kosten voor opvang voor vier kinderen en het uurloon van een schoonmaakster voor vijf dagen op een rij zetten. Laat hem zien wat jouw werk in geld waard is, wie weet...

Werk

Net als Urslau lijkt het mij heel gezond als jij eruit gaat en werk zoekt. Al is het maar voor 16 uur. Blijkbaar tel je bij je man mee als je werkt. Maar je moet dat werk niet zoeken om respect bij je man af te dwingen. Je moet het doen omdat je jezelf het waard vindt om iets te doen waar jij je beter door kunt voelen. Als je man niet gevoelig is voor die stap, kun je in ieder geval tevreden zijn over de nieuwe richting die je je leven gegeven hebt.
Ik denk dat bij ieder stel wel eens wrevel is over de taakverdeling, maar bij jullie komt het wel erg ongezellig over. Ja... je man werkt en ja... jij bent thuis, dus is het te verwachten dat jij net iets meer doet in huis en met de kinderen, maar dat is voor je man geen excuus om zich er totaal aan te onttrekken. Probeer dat dus toch wat nadrukkelijker te bespreken.

Nou ik zou wel weten waar ik de opgeruimde kots zou laten! Op z'n broodjes voor z'n lunchpakket ha ha! Moet je zien hoe snel hij de boodschap oppikt.

Onbegrip

Toch zou ik niet te snel van dik hout zaagt men planken kots op iemands boterham doen.
Ik zou me wel afvragen waarom iemand mij niet hoort en niet naar mij luistert en niet genegen is om met mij mee te denken. En wat je er mee op zou schieten om de confrontatie aan te gaan. Inderdaad zou ik mijn eigen gang gaan en aan mijn eigen leven werken. Je kunt anderen alleen vragen te veranderen en als ze dat niet doen, om wat reden dan ook, dan ligt de bal bij jezelf.

Klopt anne

Je oogst wat je zaait.

Maar qua suggestie issie wel grappig moet ik zeggen, erg grappig. Een goed gesprek en duidelijk je grenzen aangeven (en ook vasthouden) werkt waarschijnlijk beter. Omdat dit nogal een stap is, vraag ik me af of Laura dit wel alleen zou moeten doen. Misschien zou een eerste stap het inroepen van (professionele) hulp kunnen zijn. Dit soort ingesloten patronen verander je niet makkelijk.

Een goed gesprek?

Ginny, leuke suggesties, maar ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat de man van Laura helemaal geen "goed gesprek" met zijn vrouw wil voeren.
Dan loopt hij weg, wordt hij boos, geeft haar de schuld, of wat dan ook.

Of, Laura, denk je dat je wel een goed gesprek met je man kan voeren?

Inderdaad iets wat er zo ingeslopen is en al zo lang bestaat, verander je niet een twee drie.

Grappig (beetje ot)

Tuurlijk ga je niet echt kots op zijn boterhammen smeren (zou het niet eens kunnen), maar ik vind het wel een geweldige vondst van MimiKok, erg grappig. Hopelijk beurt het Laura een beetje op.

In mijn schoenen

Ik kan niet goed met hem praten. Hij zit zo vol verwijten meteen naar mij, of sluit zich helemaal af. Gelukkig is hij zelf ook niet, eerder depressief van aard. Ook depressieve periodes heeft hij, dan is het allemaal nog moeilijker en is hij nog minder geïnteresseerd in ons.
In onze familie is wel een voorbeeld waar het totaal anders toe gaat, maar dat vindt hij geen goed voorbeeld, hij vindt hen overge-emancipeerd zeg maar. Zijn voorbeeld zijn zijn ouders, denk ik, daar ging het ook zo. Zijn moeder overleed afgetobd en erg verbitterd: zo wil ik niet worden! Gek genoeg verwijten hij en zijn broers/zussen hun vader wel dat hij zo erg afwezig (fysiek/mentaal) was als vader. Terwijl hij nu hetzelfde doet. Zijn andere referentiekader bestaat uit zijn vrienden, die allemaal (nog/weer) vrijgezel zijn of gescheiden. Hij wil de zelfde vrijheid-blijheid als zij, lijkt het. Maar hij heeft een gezin! Dat hij zelf wilde: hij wilde altijd graag kinderen. Maar niet de verantwoordelijkheid, lijkt het nu.
Zelf gaan werken is een optie, hij staat daar redelijk positief in (al vaker over gehad). Maar ik ben zo bang dat het dan alleen maar erger wordt: Verwacht dat hij dan mijn werk als een leuk maar onbelangrijk bijbaantje beschouwd (want parttime en laag betaald) en hij nog steeds kostwinner. Wat voor hem betekent dat huishouden en zorg gewoon mijn taken blijven, ik zie hem niet opeens de handen uit de mouwen gaan steken eerlijk gezegd. Dan ben ik dubbel belast. De kinderopvang zal ook wel geheel mijn verantwoordelijkheid zijn dan, denk ik.
Hij wil wel in mijn schoenen staan dus, dat zegt hij vaak. Het weekend is voor zijn vrije tijd, vindt hij, omdat ik volgens hem de hele week al vrije tijd voor mezelf heb als de kinderen naar school zijn (hoewel de jongste nog maar net gaat, voor zulke kleintjes vind ik de kots ook te onhygiënisch om te laten liggen). Ik ben weleens naar een vriendin gegaan onder het mom van boodschappen doen op zaterdag, en een middag weggebleven. Hij zo boos en verongelijkt, de sfeer was nog dagen slecht.
Weet je, het gaat niet eens het meeste om het helpen in de huishouding. Maar om het partner zijn, samen verantwoordelijkheid dragen voor een gezin, het gevoel overal alleen voor te staan en geen steun te hebben. En een beetje waardering.

Poeh

Zo te horen ga je dat van hem niet krijgen. Ik zou proberen een dag te regelen waarop jij alleen ergens heengaat en eens op kunt schrijven wat jij wilt en nodig hebt. En dat te zetten naast hoe het nu gaat. En het je man laten lezen. Kunnen jullie een avond samen weg? Doen jullie dat wel eens? Dan kun je het hem laten lezen/ bespreken. Reageert hij dan weer eens bot, dan weet je onderhand waar je aan toe bent.
Hij klinkt als een groot kind en je hebt er al 4.. Misschien is het tijd je eigenwaarde en zelfrespect op te rakelen en kwaad te worden.

Succes iig, het klinkt echt niet leuk.

Laura

Zoek een baan voor jezelf, iets waardoor je even onder gewone volwassenen bent. Het zal een parttime baan zijn en hij zal slecht betalen, maar je kunt er in ieder geval een werkster van betalen zodat jij niet de enige bent die poetst en boent.
Hij zal niets van je overnemen zoals je hem nu omschrijft, hij wil geen verantwoordelijkheid en kinderen zijn er voor hem alleen maar ter versiering en meerdere eer en glorie. Dus ja, je zult de kinderopvang moeten regelen (als je die nodig hebt), je zult alles moeten opvangen (maar dat doe je nu ook al). Maar je kring wordt wel een stuk groter en als je op een gegeven moment weg wil wordt dat ook een stuk makkelijker.
Hebben je kinderen eigenlijk wel een relatie met hun vader? Als hij niet naar ze omkijkt en ze alleen onder protest naar bed brengt, zal dat niet een al te hartelijke relatie zijn in ieder geval.

Laura

Ik heb inmiddels een relatie/huwelijk van 28 jaar achter de rug en dat is niet elke dag, week of maand soepel verlopen. Maar wat ik altijd wist was dat ik wel oud wilde worden met mijn man. Tot die tijd roeien met de riemen die we hadden dus. Maar als ik lees hoe het bij jullie is, kan ik mij eigenlijk niet voorstellen dat ik op die manier oud zou willen worden met een man. Je kunt het oneens zijn met elkaar, een andere smaak hebben, een andere stijl van opvoeden, maar als je verder totaal geen goed contact lijkt te hebben, geen verwantschap, band, of hoe je het maar wilt noemen, de lijm van de relatie bedoel ik daarmee, dan lijkt het mij moeilijk worden.
Als jouw man zo gesteld is op totale verzorging dan wordt het misschien tijd om een 'wake-up' gesprek met hem te voeren. Wil hij dat jij ergens in de toekomst je biezen pakt, dan moet hij daarna álles zelf doen. Ook zal hij de kinderen dan op de dagen dat ze bij hem zijn volledig moeten verzorgen. Dus... wat wil hij... een vrouw die gelukkiger is omdat de verantwoordelijkheden gedeeld worden en hij meer aandacht voor zijn gezin heeft, of een vrijgezellenleven waarin hij alleen de was moet doen en alleen zijn kinderen onder de douche moet zetten? Ik zou het wel weten als ik hem was. Maar heeft hij die investering in jullie gezin ervoor over?

Huishoudster?

Als ik je verhaal zo lees vraag ik me af waarom je man met je getrouwd is. Zocht hij een vrouw of een huishoudster? Want dat ben je zo langzamerhand wel geworden denk ik.
Hoe is dat gekomen? Ben jij wellicht te zorgzaam en wil je het iedereen altijd naar de zin maken, dat iedereen tevreden is?
Ik denk dat het heel moeilijk gaat worden om hier verandering in te brengen, vooral ook omdat je man zijn ouders als voorbeeld heeft. Dat is blijkbaar zijn ideaal? Hij de kostwinner en moeders zorgt voor de rest? En dus mag hij in zijn vrije tijd doen wat hij wil, want moeders heeft altijd vrij? (denkt hij).
Misschien moet je eens een week vakantie boeken (goed ver weg, met vliegtuig ofzo) en alles aan hem overlaten? Wellicht dat dan bij hem de ogen geopend worden?
Begin in elk geval met een baan zoeken.
Verder zou ik het zo ook niet weten.
succes

Ophouden

met bang zijn. Komt tijd komt raad. Dus als jou buitenhuis werken wel wat lijkt, doen! En meer je eigen plan trekken en niet teveel van zijn goedkeuring af laten hangen.

Verdrietig

Helaas herken ik wel wat uit mijn afgelopen huwelijk. Die groeide ook die kant op. Eigenlijk heel geleidelijk. Ik herken het dat je partner geen verantwoordelijkheid neemt. Ook de vrijgezelle en gescheiden vrienden. En hij wilde ook niet alleen voor de kinderen zorgen.
Uiteindelijk heb ik aangegeven dat ik zo niet door kon en ex gevraagd om elders te gaan uitzoeken wat er aan de hand was, natuurlijk was e.e.a. al vaker aangekaart, dit kwam niet uit het niets. Toen bleek hij al een tijdje een ander te hebben.
Tijdens de scheiding heb ik wel e.e.a. moeten incasseren, maar nu pakt hij zijn vaderschap heel goed op.
Andere raad dan wat ik heb geleerd kan ik je niet geven. Je moet zelf je grenzen aangeven en daar ook zelf de verantwoordelijkheid voor nemen. Dus als je stelt, ik wens met respect te worden behandeld en als je dat niet kan ben je niet meer welkom. Dan moet je daar ook naar handelen zodra je niet met respect wordt behandeld. Ik kan je niet beloven dat je man gaat inzien dat hij zich anders moet gaan gedragen. Eerlijk gezegd lijkt de kans me heel klein. Maar als jij je niet anders gaat gedragen en voor jezelf opkomt zal er zeker niets veranderen.
Heel veel sterkte.
Trouwens, die suggesties van zelf een baantje zoeken zijn heel goed. Al snap ik dat het heel moeilijk is gezien de arbeidsmarkt, maar ook vanwege kosten voor kinderopvang zeker met meerdere jongen kinderen. Toch eens kijken naar de mogelijkheden.

Eerste plan

Wat doe je bij een man die jou niet wil? Althans zo lijkt het, hij is er niet voor jou. Het wordt tijd om hem hem niet meer te pleasen maar jezelf op het eerste plan te zetten. Om te beginnen werk zoeken (en ook geen kots meer opruimen) En je doet het nu ook al allemaal alleen, je hoeft niet bang te zijn dat je het na een evt scheiding niet alleen af kan; dat kan je prima!

Kan hij voor de kinderen zorgen?

Laura, durf je hem met de kinderen alleen te laten?
Gaat het dan wel goed denk je?
Oftewel: als het moet, kan hij dan voor ze zorgen?

Misschiend dan een weekje zon voor jezelf boeken, zeggen dat je weg moet omdat je anders instort (wel tijdig aankondigen zodat hij tijd heeft vrije dagen te vragen) en hem eens lekker (het lijkt hem toch wel wat?) met de 4 kinderen alleen te laten.

Daarna is een goed gesprek misschien beter mogelijk ?
Oké, is wellicht wat drastisch, maar een dag of weekend weg is denk ik ook al een heel goed idee.

Maar wat je schrijft: dat je het ergste vindt dat je geen steun en waardering hebt en het gevoel hebt er alleen voor te staan, is triest (en ook wel herkenbaar). Enige oplossing is: zelf veranderen en actie nemen. Grenzen stellen met wat jij nog wilt doen. En vooral leuke/nuttige dingen voor jezelf gaan doen. Goed voor je energie en goed voor je zelfvertrouwen/zelfbeeld. Echt doen!

Dank

aan jullie allemaal, voor de steun die ik hier wel krijg, de tips en bemoediging. Dat doet me echt goed! Ik denk vaak dat het toch aan mij ligt, dat ik veel te veeleisend ben of een zeur. Nu geloof ik niet meer dat dit zo is. Ik ga een paar tips opvolgen: tijd voor mezelf afdwingen, misschien toch kijken naar werk, etc. Een week weg gaat me te ver, daarvoor heb ik niet genoeg (geen) vertrouwen in zijn zorg voor de kinderen. Het zou ook wel de vlam in de pan zijn denk ik, en ik wil het nu nog niet echt op de spits drijven. Eerst maar wat proberen van wat hier gezegd is. Als dat allemaal niks helpt, dan weet ik het niet. Dan ga ik net zo lief uit elkaar misschien. Denk trouwens niet dat hij daar ongelukkig van wordt, dan kan hij leven zoals hij wil, als vrijgezel. Met af en toe vrijblijvend eventjes kinderen. Maar goed, het gaat om mij, misschien word ik er gelukkiger van. Ik weet het niet, het is vast ook best zwaar.

Uit elkaar?

Ik ben niet gescheiden, dus ik weet niet uit ondervinding hoe dit is. Maar ik heb wel eens van vriendinnen gehoord, dat het minder erg is om er écht alleen voor te staan, dan er nog een man bij te hebben die zijn verantwoordelijkheid niet neemt.
Ik vind je verhaal eigenlijk best schokkend: onder het mom van kostwinner hoeft je man verder helemaal niets bij te dragen aan het gezin. Ik kan me voorstellen dat hij doordeweeks zich kan focussen op zijn werk en het 'herstellen' daarvan. Dan ben jij er voor de kinderen en het huishouden. Maar dit geldt toch niet voor het weekend? Jij hebt toch ook ruimte nodig om te 'herstellen'?
De stappen die je wil gaan zetten, klinken in elk geval veelbelovend. Een week weggaan is misschien wat veel, maar een weekend moet toch kunnen?

Je bent goed zoals je bent!

Laura, ik kan me voorstellen dat week te veel is en de zaak inderdaad op de spits drijft.

Maar weekend zou moeten kunnen (als je denkt dat je daardoor al goed kan opladen zou ik het zeker bespreken als je al een redelijk concreet plan hebt - liefst voor de "echte" praktische problemen (dat de kinderen bijv. op de vrijdag na school opgevangen moeten worden) een oplossing bedacht hebben, hoewel hij vast wel een keer vroeger thuis kan zijn....

En mocht je zelfs een weekend (nu) nog niet aan hem durven voorstellen, begin dan met een dag dat je echt de HELE dag weg bent en leuke dingen voor jezelf gaat doen. Kom dan pas terug als de kinderen allemaal in bed liggen...

Zet hem op hoor! Belangrijkste is dat je gaat geloven dat jij GOED bent zoals je bent. Dat je mag zijn wie je bent. Dat het niet aan jou ligt, maar (toch echt) aan hem . Jij bent ook maar wie je bent met je behoeftes. Die mogen echt gehoord worden.
En heel belangrijk is dat je er niet aan onderdoor gaat, dus kom voor jezelf op, ga ermee aan de slag.

Samen weg?

Misschien zijn jullie het stadium allang gepasseerd, maar wanneer zijn jullie voor het laatst samen weg geweest? Al is het maar ergens wat eten ofzo. Ik ben wel benieuwd hoe hij is naar jou toe in een andere omgeving.
Saskia

Wat ik me afvraag

Hoe was dat toen de kinderen baby waren? Stond je er toen ook alleen voor? Als ik jouw verhaal lees dan schrik ik echt, zo slaafs als je behandeld wordt.Gelijkwaardigheid is ver te zoeken denk ik. Ik zelf zou zo niet kunnen leven, maar dat is misschien makkelijk gezegd...

Ik wens je sterkte!

Goh

Ik geloof dat ik een aantal reacties toch wel heel zwart-wit vind. Nee, de man van Laura doet een aantal dingen goed fout maar om nou te zeggen dat het allemaal aan hem ligt vind ik niet een eerlijke conclusie. We zijn er toch niet bij tenslotte. En it takes two to tango.

Ik vraag me serieus af hoe je hierin verzeild bent geraakt. Die vier kinderen zijn geen vierling uit een ongelukje begrijp ik? Is dit erin geslopen of is t zo gegroeid? Waarom smeer je zijn brood? Waarom niet eerder ingegrepen?

Ik denk dat je weinig opschiet met rigoureuze maatregelen als je geen inzicht heb ik je eigen aandeel in deze dynamiek. En daar ook de verantwoordelijkheid voor durft te nemen. Natuurlijk doet hij dingen knap fout en ik wil jou daarvan niet de schuld geven maar het is wel iets wat tussen jullie tweeën speelt en dus heb jij een aandeel.

Hoe depressief is hij? Hoe zware wissel trekt dat op zijn functioneren? Zit daar een deel van de verklaring voor zijn gedrag?
Hebben jullie het erover in een niet-verwijtende sfeer? Over gelukkig zijn en je gewaardeerd voelen (voelt hij zich gewaardeerd?)
Nou ja misschien een beetje veel vragen maar dit kwam in me op toen ik dit draadje las. Nogmaals ik praat niet goed wat hij doet, maar ik wilde toch even ook een andere invalshoek meegeven.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Enige aanvullingen

De vier kinderen zijn geen ongelukje nee We zijn een zgn. samengesteld gezin: niet alle vier de kinderen zijn van ons samen. Ze wonen nu wel allemaal bij ons. Meer details wil er liever niet over kwijt.
Man kan ook heel lief en leuk zijn hoor, en is een zeer charmante man. Hoe het later in een huwelijk gaat, als er kinderen zijn, dat kun je niet van te voren weten. Op zich is toch ook weer niet zo raar, dat ik het huishouden altijd gedaan heb, terwijl hij fulltime werkt? Alleen gaat het steeds verder, ik sta er echt in alles alleen voor en de kinderen komen te kort van zijn kant. Toch ook nu houd ik nog steeds van hem. Met de geboorte van de kinderen was hij ook zeer blij en gelukkig. De problemen begonnen toen ze opgroeiden en meer aandacht en tijd gingen kosten. Er zijn ook wel periodes dat het wat beter gaat, maar het zijn voortdurend ups en downs. Zo onvoorspelbaar en onzeker, moeilijk mee te leven. Vast en zeker heeft dat ook met zijn depressie te maken inderdaad. Maar is dat een excuus niets meer in je gezin te investeren? Misschien, maar ik geloof dat ik daar niet (meer) mee kan leven. Hij weigert tegenwoordig ook medicatie en hulp (eerder nam hij die wel en dan werd het ook beter), dat is ook een keuze he, die invloed heeft op het gezin.

Langzaam veranderen

Laura, het is (voor mij in elk geval) duidelijk dat dit een proces is dat langzaam de verkeerde kant op gaat. En inderdaad door opgroeiende kinderen erger wordt.
Heb je het draadje "Bij elkaar blijven voor de kinderen?" gelezen? Daar kan je misschien ook wat herkenning in vinden. Weet natuurlijk niet of het mogelijk ook voor jouw man geldt, bij hem ligt het wellicht meer aan zijn depressie.

Neemt niet weg dat jij goed voor jezelf moet zorgen, je eigen grenzen moet bepalen.

Ik weet niet of er nog iets terug te draaien is, oftewel je leven/gedrag zo aan te passen is, dat je het in je gezin en met je man voor jou tot acceptabele proporties kunt terugbrengen en je je energie weer uit leuke dingen haalt.

Anders is er geen andere uitweg dan scheiden, denk ik.

Maar ik zou het toch eerst proberen of je dingen langzaam kunt veranderen. Maar je moet in gesprekken met hem (voor zover je een gesprek met hem kunt voeren) echt aangeven dat je ongelukkig bent en het niet meer trekt op deze wijze door te gaan. En dat moet je (nou ja, niets moet, maar is denk ik handig), denk ik, steeds weer zeggen bij alle dingen die je niet meer doet (boterhammen smeren/zooi opruimen) EN bij alle dingen die je vanaf nu WEL gaat doen voor jezelf!
En hem duidelijk maken dat hij zijn eigen keuzes mag maken (geen medicatie), maar dat JIJ daar niet onder wilt lijden omdat je het al te zwaar hebt!

Sterkte.

Willen vs kunnen

Het excuus om niet in zijn gezin te investeren suggereert dat hij een bewuste keuze maakt. Misschien is dat ook zo en denkt hij iets in de trant van 'laat het haar maar lekker allemaal alleen oplossen'. Maar misschien ook niet. Misschien zit hij muurvast met zichzelf en is een groot deel van deze ellende voortkomend uit onmacht en onkunde van zijn kant. En ja, het is zijn verantwoordelijkheid om zichzelf daaruit te trekken of zich daarbij te laten helpen. Maar als dit het geval is dan is hoe jouw aanvliegroute het beste is wel heel anders.

In tegenstelling tot andere posts zou mijn advies dan ook niet zijn om op je strepen je gaan staan en dingen te forceren door 'voor jezelf op te komen'. Ik zou proberen een gesprek aan te gaan met het uitgangspunt dat jullie beide niet happy zijn zo en dat het voor allebei de moeite waard is om te onderzoeken wat er kan gebeuren dag te veranderen. Ik zou hem vragen wat zijn top drie aan prioriteiten zijn en de jouwe geven. Vanuit daar kun je hoop ik tot een gemeenschappelijk doel komen of iig meer begrip creëren voor elkaar. Dat is vervolgens je startpunt om te "onderhandelen" wie wat doet.

Dit is van mij uit geen theoretisch geklets, voor ons werkt dit echt. En mijn nichtje kwam er pp deze manier achter dat haar man geen flauw idee had wat hij moest doen met zijn kinderen. Om maar wat te noemen.
Ik ben benieuwd wat je hiervan vindt.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.