Tellen wij niet meer mee?

Gewoon zeggen

Ik heb het ook weleens gewoon tegen familie gezegd: Ik hoor er toch ook bij?
En dat heeft wel geholpen.
Ook heb ik inmiddels een aantal alleenstaande vriendinnen met kinderen. Het is toch ook een beetje soort zoekt soort denk ik. Wij zien elkaar niet over het hoofd.

Aangeven

Vraag aan degene die de foto's op fb heeft geplaatst of er ook een foto bij kan waar jullie ook op staat, en leg uit waarom je dat vraagt. Zo krijgen jullie toch nog het gevoel er ook bij te horen.
Als je zelf een paar keer bedankt hebt, durven anderen je minder snel te vragen om je niet te confronteren met je smalle beurs. Ook daarin zul je de voortouw moeten nemen door je gevoel hierover te delen.

Dat voortouw nemen is wel lastig en confronterend, maar het resultaat is wel jouw verdienste en goed voor je eigenwaarde plus je doet je kinderen ook een groot plezier.

Als je een paar keer het voortouw neemt, 'vergeten' anderen je niet meer uit te nodigen.

Vervelend voor je

Ik vind het vooral vervelend voor je dat je dit gevoel hebt. Ik begrijp dat ook wel, maar ik denk dat jij te diep in het gevoel van 'ze moeten ons niet meer' zit om neutraal te kunnen zien wat er gebeurt. Dat juf na een week al vergeten is dat jullie elkaar al kennen, is dat niet automatisch omdat jij in een moeilijke tijd zit, maar omdat haar geheugen haar in de steek heeft gelaten. Onhandig van haar, absoluut.

Hoe presenteer jij jezelf? Schuivel jij met hangende schoudertjes door het leven, of ben je trots op hoe je je leven hebt voortgezet sinds het vertrek van je ex-man? Ben je verslonst, of zien mensen een leuke vrouw, waar je een prettig gesprek mee kunt voeren? Hoe doe je tegen andere mensen. Kijk eerlijk naar jezelf. Is er iets waar andere mensen door afgeschrokken kunnen zijn geraakt? Gemene vragen misschien, maar een realistisch zelfbeeld is ook erg belangrijk als je iets op wilt lossen.

Dat mensen je vergeten uit te nodigen voelt heel pijnlijk voor jou, maar hoe komt dat? Wij hebben vroeger aan moeten geven dat wij geen cadeautjes voor volwassenen meer konden betalen. De jongste kinderen kregen een kleinigheidje, die kennen de prijs van een cadeautje niet en snappen niet dat grote mensen niets meenemen als ze jarig zijn. Wij kwamen dus wel op de verjaardagen. Maar omdat wij zo krap zaten, voelden sommigen zich wel ongemakkelijk om ons bij bepaalde dingen te betrekken. We hadden immers geen geld. Op een gegeven moment heb ik verteld dat het weer beter ging en dat er weer iets meer mogelijk was.

Persoonlijk vind ik niet dat anderen je altijd maar vrij moeten houden, maar als familie je nergens meer bij betrekt vind ik dat wel kwalijk. Vraag aan ze om jou voortaan te betrekken bij hun plannen. Je mag nee zeggen, maar wie weet is het een keer ja. Jij moet nu actie ondernemen, jij moet jezelf zichtbaar maken.

Ik heb mijn zus vroeger een keer een boodschappenpakket gegeven in bijzijn van andere familie. Ze was bóós! Ik had het vanuit al mijn goede bedoelingen gedaan, maar ze voelde zich vernederd. In de tijd daarna is het wel weer goedgekomen, maar ik ben daardoor wel voorzichtig geworden met goedbedoelde acties.

Toen wij zelf in een financiële crisis zaten, wist de buurt dat niet. Alles beter dan dat de buurt het zou weten, zo dacht ik. De kinderen liepen in nieuwe kleren, maar dat er een voorraad goedkope conservenblikken in de kast stond, kon je niet aan onze neus zien. Dus konden buren niets voor ons doen.

vrij houden

"Als familie samen uit eten gaat, kunnen ze jou toch samen vrijhouden?"

Dat is lief, maar ik ben bang dat dat heel verkeerd kan uitpakken in sommige families (en ook vriendenkringen).

Vooral als er geld in het spel is kan het namelijk ongelijkheid en afhankelijkheid oproepen. Iemand die (vooral financieel) afhankelijk is van de goodwill van anderen, het vrij houden bijvoorbeeld, wekt vaak verwachtingen op bij de mensen die hem vrij houden.

Er zullen al snel scheve ogen ontstaan. Zo zul je geheid problemen kunnen verwachten als iemand jou betrapt met een nieuwe aankoop, "oh, dat kan opeens wel?" (terwijl het misschien wel van de kringloop komt). Of als je eens een dagje uit gaat, of erger nog, op vakantie (ook drie dagen Veluwe voor 69 euro via een actiesite).

Hou er rekening mee dat mensen dankbaarheid en vooral geen tegenspraak verwachten als je bent "vrijgehouden".

Ik heb financieel pittige tijden gekend en mijn familie was heel lief voor me, maar ik heb altijd geweigerd iets aan te nemen zonder dat ik een tegenprestatie kon leveren. Zo hebben mijn ouders me gesteund in mijn vervoerskosten, als tegenprestatie hield ik hun computer en administratie up to date.

Wees hier dus heel voorzichtig in!

mijn 2 centen m.b.t. je situatie

Ik ben zelf ook alleenstaande ouder met een stevig gekelderd inkomen en ik heb gemerkt dat dat sommige mensen afschrikt. Met name de mensen die denken dat het leven maakbaar is en nu van dichtbij meemaken dat ook mensen die niet aan het stereotiep van de slonzige alleenstaande moeder voldoet, in een situatie terecht kunnen komen die ze niet willen, al vechten ze er nog zo hard tegen.

Deze mensen nemen dan afstand. Het komt te dichtbij. Ze kunnen niet "redden", ze kunnen je niet aansporen "meer je best te doen" want ze zien al dat je je best doet. En daar kunnen veel mensen moeilijk mee overweg. Waardoor ze je uit de weg kunnen gaan.

Je kunt je heel duidelijk hier tegen uitspreken: "Luister, ik vind het jammer dat we niet meer worden uitgenodigd, niet op de foto staan etcetera. Ook al zijn de omstandigheden veranderd, we willen toch graag op de hoogte blijven en per gelegenheid zélf bepalen of we wel of niet mee willen/kunnen doen."

Mijn ervaring is dat ze je dan wel vragen, maar dat je inderdaad op een zijspoor komt te staan want je past niet meer in hun sociale sjabloon. Dat kan ongemakkelijke situaties geven aan beide kanten.

Mijn ervaring is dan ook dat het het best is om een nieuwe sociale kring op te gaan bouwen. Je familie kun je niet kiezen, je vrienden wel. Zoek contact met lotgenoten, kijk en ervaar wie er nu beter bij jou passen (niet iedere lotgenoot past bij je!). Het is een pijnlijk proces maar ook een natuurlijk proces. Jullie zijn elkaar ontgroeid.

Tijd voor een volgend hoofdstuk!

initiatieven nemen

Het is hierboven al een paar keer geschreven, maar probeer zelf eens initiatief te nemen in iets. Nodig je familie uit voor een kook-avondje, of amerikaanse party (iedereen neemt wat eten en drinken mee) hartstikke leuk en kost niet meer dan dat je normaal kwijt bent als je het handig aanpakt. En je zou voor Facebook in het vervolg ook zélf wat foto's kunnen maken en plaatsen, zo kan je zorgen dat alle kinderen op de foto staan, zonder haantje de voorste te zijn (je bent immers wie je bent) kan je wel wat zichtbaarder worden.
Ik was zo'n onzichtbare puber, tot ik een vriendinnetje kreeg die heel erg zichtbaar was. Haar enthousiasme heeft me wel veranderd, zij was iemand die aan de overkant van de straat een bekende zag en dan gewoon ging roepen en zwaaien. (niet dat ik dat nou ook meteen ging doen) maar het deed me wel realiseren dat het ook wel leuk is als iemand zo is en doet, dus ook een gegeven moment ging ik dat soort dingetjes wel overnemen. Enthousiast zijn, vragen stellen, je vinger opsteken als er ergens hulp nodig is, of bij een vraag of er een vrijwilliger is voor die en die goocheltruc (dat soort dingen deed mijn vriendin dus) en zo hebben we inderdaad eens samen op een toneel gestaan. Totaal niet zoals ik ben, maar vond het hartstikke leuk achteraf.
Een rode draad alleen hierin, je moet het zelf regelen, anderen doen het niet voor je.

Oef Sally

Zo werkt het bij mijn familie nou helemaal niet. Wel heel goed dat je TS waarschuwt.

Ik heb ook een vriendin die heel weinig geld heeft. Ik hou haar vrij, want anders kunnen we nooit meer iets leuks doen en daar heb ik geen zin in. Ze hoeft ook niet dankbaar te zijn, ik doe het voor mezelf. En ik ga ervan uit dat ze hetzelfde voor mij doet, mocht het ooit andersom komen te liggen - je weet maar nooit. Ik ben niet zo van eigen schuld dikke bult, maar misschien ligt dat ook aan die opvoeding. Wij regelen alles onderling in de familie en zien de familie-economie als één geheel. Dan kan het handig zijn iemand bijvoorbeeld gratis mee te nemen op vakantie.

Maar altijd een tegenprestatie is op zich wel een goed principe. Bij mij werkt dat ook wel zo als het om tijd gaat. Bijvoorbeeld dat iemand niet altijd zijn kinderen hier dumpt maar dat het ook eens andersom kan, dat soort dingen.

Mijn familie is best lief, maar het is gewoon een te groot risico. Ik heb er vriendschappen en familiebanden om kapot zien gaan. Blijkbaar zijn er toch teveel mensen die een bepaald verwachtingspatroon hebben m.b.t. iemand helpen en is "doe wel en zie niet om" niet altijd vanzelfsprekend.

Tel daarbij de vele vooroordelen over een laag inkomen, en de verontwaardigde reacties als iemand zich eens een keertje iets extra's permitteert (misschien wel via korting, tweedehands, of als krijgertje - maar dat staat er niet op).

Niet overal, hoor! Maar je bent echt kwetsbaar als je je laat "vrijhouden" in één of andere vorm. Daarbij hebben veel mensen ook hun trots en vinden ze het heel moeilijk om zoiets aan te nemen.

En er zijn andere manieren dan "vrij houden" om iemand te ondersteunen die krap zit. Ik noemde al "voor wat hoort wat", maar er zijn ook andere mogelijkheden. Bijvoorbeeld met treinkaartjes (zoals meereiskaartjes die je soms gratis kunt krijgen), of een abonnement als verjaardagscadeau.

Selectief

Je gooit een hoop vervelende ervaringen op 1 hoop. Ik heb zelf niet in de situatie gezeten, maar me dunkt dat je zelfvertrouwen en het vertrouwen in anderen een flinke opdoffer heeft gekregen. Al vind ik Sally's visie wel heel zwartgallig. Probeer die ervaringn eens te schiften: wat beeld je je in, welke mensen vind je de moeite waard om nog in te investeren, en wie kunnen er gewoon het rambam krijgen. En schroom niet om hulp te vragen en mensen die je nastaan.

Kenfan

Het klinkt misschien zwartgallig, maar zo bedoel ik het niet. Als je leven verandert kan het gebeuren dat je niet meer "past" in je oude sociale groep.

Ik ben het ook echt wel met je eens m.b.t. wat je zegt over "schiften": wie is nog de moeite waard en wie niet meer? Ofwel: tijd om een nieuw sociaal leven op te gaan bouwen. Waarbij best wel ruimte kan zijn voor oude sociale contacten, zeker weten!

Maar zoals het vroeger was, zal het waarschijnlijk niet meer zijn omdat er dingen veranderd zijn. Zo is het leven nou eenmaal: sommige mensen komen en gaan, sommige mensen blijven, en je persoonlijke omstandigheden spelen daar ook een rol bij.

Kenfan

Sally's visie is niet zwartgalliger dan de realiteit is. In een wereld waarin succes, een gevulde bankrekening en een goed sociaal leven belangrijk is, kom je al snel op een achterstand te staan als je daar niet aan mee kunt doen. Ik hou wel open, dat je bepaalde dingen in kunt beelden en dat het niet altijd wáár is, maar mijn ervaring is ook dat er een soort bubbel ontstaat waarin je belandt als je niet lekker mee kunt doen aan alles. Ach ja, zij kunnen niet, laten we het dan maar niet meer vragen. Of een soort meewarigheid waaruit blijkt dat je het toch wat minder goed gedaan hebt. En als mensen je uit de brand helpen, zijn er onzichtbare signalen die je daar toch langdurig fijntjes aan blijven herinneren. Daarom heb ik een hekel aan hulp vragen gekregen.

Onopvallend

Ligt het nier eerder aan je persoonlijkheid dan aan het feit dat je alleenstaand bent? Ik herken sommige dingen wel. Dat je vergeten wordt, dat je niet op de foto staat etc. Maar ik ben gewoon getrouwd hoor. Ik had dit als kind al, ik was altijd bescheiden en op de achtergrond. Tegenwoordig ben ik ouder en ga ik er zelf anders mee om, ga ervan uit dat het probleem bij de ander ligt en niet bij mij. Als er een foto wordt gemaakt waar ik bij hoor (dat je met een groep iets georganiseerd hebt ofzo, dan wil ik ook de credits krijgen) dan roep ik gewoon: hallo wacht even, ik wil er ook op. Niemand die dan zegt dat het niet mag hoor. Of als er iets wordt afgesproken met vriendinnen en ik word niet mee gevraagd dan zeg ik: hoe laat gaan we? Dat laatste wel met mate hoor, probeer ik wel de situatie in te schatten. Dus als een groep vriendinnen naar de film gaat roep ik het wel, maar niet als ze samen op vakantie gaan. Ik moest ook een tijdje een paar keer nee zeggen als ze iets afspraken, omdat ik andere afspraken had en dan merk je dat je op een gegeven moment helemaal niet meer gevraagd wordt, dan moet je daar zelf wat aan doen en aangeven dat je wel weer mee kunt.
En dat mensen zich voor een tweede keer voorstellen ligt aan hun en niet aan jou. Sommige mensen zijn heel slecht in gezichten en/of ongeïnteresseerd. Als iemand zich voor een derde keer aan mijn voorstelt dan denk ik alleen: wat ben jij een onbeschofteling, totaal ongeïnteresseerd in mensen. Ik zeg dan ook gewoon als ik zie dat diegene aanstalten maakt om weer zijn naam te zeggen: "leuk je weer te zien" of: "goh lang geleden zeg, hoe is het met (naam kind/echtgnote)?" Dan voelen ze zich behoorlijk opgelaten hahaha.

Sally heeft gelijk

T is precies zoals Sally zegt. T boezemt mensen angst in als ze zien dat slimme verzorgde personen aan de rand vd samenleving komen te staan. Het kan hun ook overkomen! En ben je eenmaal in die positie en accepteer he hulp dan moet je bedacht zijn op opmerkingen waarom dit of dat opeens wel kan.

even relativeren

Ik zeg het niet als een vaststaand feit, ik zeg het als een mogelijkheid.

Onzekerheid speelt zeker ook een rol. En misschien ben je gewoon niet zo'n sociaal beest

Yura,

Laatst je haar met Andrelon gewassen?

Flanagan

Ik ken wel een paar van die Andrelon-filmpjes, maar het kwartje valt nu even niet

Voor ...

.... nieuwe boost in je leven ?

Of iets te veel .....