Relaties
mama mia
23-11-2015 om 11:16
Strubbelingen
Hi,
Een korte samenvatting: 1e kind kwam onverwacht, kind is nu 6 jaar en blijkt ADHD en kenmerken van ASS te hebben. Kind 2 is nu 3 jaar en 'normaal'. Sociaal vangnet is er niet. Grootouders zijn er niet, familie woont ver weg of werkt en/of heeft zelf kleine kinderen. Vrienden idem. Betaalde oppas nog niet kunnen vinden (het aanbod is nogal klein waar wij wonen). Opvoeding is mede daarom nogal pittig.
Ik werk 4 dagen, schooltijden. Vriend werkt fulltime, zeer verantwoordelijke baan, van maandag t/m vrijdag ben ik praktisch alleen met de kinderen.
De weekenden zijn bij ons drama. Ruzie tussen hem en mij, ik vind hem onredelijk tegenover de kinderen, hij vindt mij te toegevend. Dingen waar ik van geniet, zoals simpelweg kijken hoe leuk ze spelen of hoe lief ze slapen, ziet hij niet. Hij is moe, chagrijnig, en ik krijg het verwijt dat ik 'alleen maar schooltijden werk'. Alsof ik dan de rest van de tijd op mijn kont zit, ik breng/haal de kinderen, zorg voor het huishouden, het eten, badder ze, breng ze naar bed enz. Maar dat is volgens hem anders dan fulltime werken met veel verantwoordelijkheden enz. Voor hem is het krijgen van vrije dagen ook een drama, omdat hij weken, soms maanden, van te voren wordt ingepland bij klanten. Ik heb echt het gevoel er alleen voor te staan, als de kinderen ziek zijn, voor bezoek van arts/behandelaar van oudste, afspraken op school, enz. Heaven forbid dat ik zelf een keer ziek zou worden, daar ben ik echt als de dood voor.
Afgelopen weekend barstte de bom wat mij betreft. Jongste werd 's ochtends huilend wakker, achteraf bleek nat doorgelekt luierbroekje en heftig gedroomd over Sinterklaas. Maar vriend stond het kind af te blaffen wat er was, kreeg (uiteraard) geen antwoord (want kind overstuur) en ging toen maar weer weg. Waarop ik insprong, er vrij snel achter kwam wat er mis was, kind getroost, schone kleertjes aan en klaar. Was wel boos op vriend, vond het niet redelijk en dat heb ik ook kenbaar gemaakt. Zijn reactie omvatte o.a. het woord 'kutkinderen'. Dat was zondagochtend, het is nu maandagochtend en ik kan er nog steeds niet over uit. Ik ben nog steeds zo boos en ik weet niet of ik hier overheen kan stappen. Hoe kun je nu zo over je eigen kinderen praten.
Hij beweert dat het een moment van frustratie was, moe, hoofdpijn, net wakker enz. Dat zal wellicht, maar dan nog.
Uit puur praktische overwegingen wil ik het allemaal nog wel een kans geven, ik zou alleen niet weten hoe. Relatietherapie heb ik tijden geleden al voorgesteld, maar hij kan dus gewoon geen vrij krijgen. Nog afgezien van dat hij er niet bepaald voor openstaat ('want wie begrijpt nou hoe het er bij ons thuis aan toe gaat').
Ik verwacht geen pasklare oplossing hier op dit forum, hooguit een luisterend oor. En zijn er mensen die iets zinnigs kunnen zeggen over een uitspraak als 'kutkinderen', roep je zoiets inderdaad als je bijzonder gefrustreerd bent over je eigen kinderen?
mama mia
22-01-2016 om 18:27
Niet zo best
Eigenlijk ben ik wel over uit dat ik 2 keuzes heb: dit alles accepteren en accepteren dat ik hier niet gelukkig mee ga worden, maar de tijd maar uitzitten en langs elkaar heen leven. Of weggaan. Maar eerlijk gezegd, na een eerdere nare schedingservaring, heb ik daar ook geen zin in. Echt totaal niet, en zeker niet met twee kinderen op sleeptouw.
Ik heb inmiddels wel iemand anders in vertrouwen genomen en daar een avond heel fijn zitten praten, en misschien dat ik dat vaker kan doen. Het is fijn om te horen dat ik niet gek ben, en dat ik geen rare verwachtingspatronen heb, en dat het niet allemaal helemaal aan mij ligt. Tegelijkertijd is dat natuurlijk heel erg verdrietig, want dat wat ik eigenlijk wil aan liefde, passie, spontaniteit enz., dat krijg ik dus niet en zal ik waarschijnlijk ook nooit krijgen.
Ff zo
22-01-2016 om 18:34
Ja, dat is heel verdrietig.
Ik hoop dat je wel jezelf kunt zijn in jullie relatie. Ik heb eindeloos geprobeerd mezelf aan te passen en ook dat bleek niet te werken.
Probeer zoveel mogelijk dingen die je leuk vindt toch te vinden buiten je man om. Zodat je ook leuke dingen doet waar je energie van krijgt.
Je kunt niet alles bij een man vinden, dus probeer dat niet.
Maar inderdaad, liefde, waardering, passie, dat hoop je van je man te krijgen en niet bij anderen te moeten zoeken.
Heel veel sterkte.
mama mia
22-01-2016 om 20:01
Dank je wel
Ik probeer er zelf dan wat van te maken, maar thuis is het gewoon niet leuk. Huis kan vol zijn maar dan voel ik me nog alleen en er niet bij horen. Of hij hoort er niet bij, net hoe je het bekijkt. Ik kan ook geen dingen met hem delen, dingen die ik leuk vind, muziek die ik leuk vind, films die ik leuk vind...komt alleen maar negatief commentaar op dat hij het niets vindt. Ik denk serieus dat hij een probleem heeft met zich inleven of gevoelens tonen of misschien zelfs wel gevoelens zelf voelen. Ik heb mezelf getrakteerd op een kaartje voor de David Bowie expositie, helemaal in mijn eentje. Even geen gezeik en gezeur en negatief commentaar om me heen, maar al mijn aandacht op 1 ding kunnen focusen en mezelf even lekker omringen met iets dat IK leuk vind. Is dat gek?
Ff zo
22-01-2016 om 20:13
Herkenbaar
Mama mis, alles wat je schrijft is zeer herkenbaar. Vooral dat je niets met hem kunt delen en dat hij alles maar niets vindt. Pijnlijk herkenbaar. Totaal gebrek aan inlevingsvermogen en sociale omgangsvormen in de thuissituatie.
Nee het is niet raar om je te omringen met iets wat jij leuk vindt. Ik kan je zelfs adviseren dat regelmatig te doen.
Bedenk, je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk. Dat is hij nit.
Dus zoek uit waar jij gelukkig van wordt en probeer dat in te plannen (op momenten dat hij voor de kinderen kan zorgen en ga toch werk maken van een oppas om jezelf meer vrijheid te geven).
Ik zou daarnaast ook echt proberen je sociale netwerk uit te breiden via bijv. moeders van school. Wel zelf er werk van maken, gewoon proberen. Uiteindelijk heb ik daar contacten in de buurt opgedaan, die heel handig waren als er eens een studiedag ws of zo. Konden we over en weer elkaar uit de brand helpen. En mij kind heeft ook een paar keer daar gelogeerd in "nood" situaties.
Scheiden is ook niet alles, dus kijk of je zelf wat eraan kunt doen om gelukkiger te worden.
En als je eens tips en adviezen wilt of je frustratie van je af wilt schrijven, schrijf je hier. Weet dat je hier begrip vindt. Sterkte.
Hortensia
22-01-2016 om 20:23
Mama Mia
Goed dat je jezelf dat kaartje hebt gegeven!
Heeft hij er geen probleem mee als je alleen dingen gaat doen? Ik mocht dat gelukkig wel, af en toe naar een concert (van de band die ik thuis niet kon draaien, dan volgde er een monoloog met braakgeluiden).
Na de scheiding heb ik gelukkig een boel dingen kunnen inhalen. Op vakantie naar het land waar hij destijds mijn vakantie bedierf door de hele vakantie te klagen over de achterlijke taak en de achterlijke bewoners, naar televisieprogramma's kijken zonder zijn negatieve monologen, etcetera.
Je kunt bij hem blijven en gewoon je eigen gang gaan. Tenslotte is er geen garantie dat je na de scheiding iemand vindt die je wel waardeert en je smaak respecteert. Iemand die er ook voor jou is. Ik heb die persoon niet gevonden, maar ik moet ook bekennen dat ik geen zin meer heb om die te zoeken, het bevalt me namelijk uitstekend in mijn eentje en durf het risico niet te lopen weer een vergissing te maken. Dan maar geen wederkerigheid en iemand die er ook voor mij is. Ik ben er voor mezelf
Maar scheiden is niet zaligmakend. Je hebt het al eens eerder meegemaakt. En niet scheiden heeft ook voor de kinderen voordelen.
Aan de andere kant: als ik terugdenk aan wat je schreef over zijn gedrag naar de kinderen toe... Jij kunt ervoor kiezen je eigen ding te doen. Maar je kinderen krijgen toch telkens weer de bui over zich heen en zijn afhankelijk van hem. Maar goed, dat zullen ze ook hebben na de scheiding. Want je kunt ze niet bij hem weghouden.
Enfin. Het antwoord kun jij alleen geven, en wat je ook kiest, het heeft allemaal voor- en nadelen. Eigenlijk zit je, zoals de Engelsen zeggen, stuck between a rock and a hard place.
mama mia
22-01-2016 om 20:28
Klopt
Maar hij doet wel zijn best naar de kinderen toe, daar heb ik wel echt grenzen aangegeven. Nou ik nog, maar dat zit er denk ik niet in.
Oh man hij weet niet eens dat ik ga. Ik heb er een dag vrij voor genomen want anders zou ik niet weten hoe ik dat zou moeten regelen met de kinderen enzo, dus ik breng die eerst weg naar school/kdv, en dan gaat mama niet werken maar even lekker weg. Heerlijk. Oh jij herkent dat dus, hahahaha. Ik baal daar dus echt van, prima dat hij het misschien niets vind maar laat mij lekker luisteren.
Hortensia
22-01-2016 om 20:56
ja, zeker herkenning
En de reden waarom ik uiteindelijk de stekker eruit trok was: het houdt niet op, niet vanzelf.
Maar bij ons speelde ook in toenemende mate dat hij naar de buitenwereld steeds minder goed mooi weer kon spelen en men vervolgens bij mij verhaal kwam halen. Plus een toenemend sociaal isolement omdat hij niemand over de vloer wilde.
Het was gewoon op breed vlak niet meer houdbaar. Er waren teveel grenzen overschreden.
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.