Stiefgezin - samengesteld
Hoi allemaal,
Ik loop een beetje met een probleem. Ik ben vader van 2 lieve jongens van 12 en 14 jaar. Sinds ruim 6 jaar zijn hun moeder en ik uit elkaar en doen we co-ouderschap, nu week op week af. De jongens zijn lief, en open naar mij maar zijn naar buiten toe wat vlak en kunnen ongeïnteresseerd overkomen.
Sinds een krappe 5 jaar heb ik een relatie met een dame die mijn perfect match is, ook zij heeft 2 kinderen die altijd beleefd, netjes, open en vriendelijk zijn. Door wat ups en downs in de relatie zijn wij elkaar wel eens even kwijt geweest maar hebben elkaar altijd weer teruggevonden. We weten van elkaar dat we elkaars 'grote liefde' zijn zeg maar.
De afgelopen tijd hebben we het over samenwonen gehad als samengesteld gezin. We hebben voor de zomervakantie bij een ruime koopwoning gekeken (en die niet gekocht om technische redenen) maar de intentie was er wel.
Nu gaf ze kortgeleden aan, na weer eens langere tijd met mijn kinderen te hebben doorgebracht, dat ze het echt niet ziet zitten om samen onder 1 dak te wonen.
Dit doordat ze zich flink stoort aan de manier waarop mijn kinderen communiceren, sommige manieren lijken te missen, zoals vergeten dankjewel te zeggen als ze een verjaardagscadeau krijgen, of niet aankijken als je tegen ze praat, het gaat best wel om basisdingetjes.
Ik voed ze zo goed mogelijk op en heb dezelfde normen en waarden als mijn vriendin, echter lukt het me niet helemaal om ze op het goede spoor te krijgen. Mede door de geslotenheid van mijn eigen kinderen lukt het haar weer niet om een leuke band met ze te krijgen, ondanks dat ik weet dat ze haar echt wel leuk vinden en de kinderen onderling ook best goed met elkaar overweg kunnen.
We hebben nu al een tijdje een LAT relatie, in de weken dat mijn kinderen bij hun moeder zijn ben ik bij haar en haar kinderen, de band die ik met haar kinderen heb is goed, ze zien me redelijkerwijs als vaderfiguur en dat vind ik erg fijn. Is voor mij ook een kwestie geweest van tijd investeren en accepteren wat ze zijn en hoe ze zijn.
Haar kinderen gaan meestal om de week alleen een weekend naar hun vader, hetgeen het dus ook lastig maakt om voor haar meer tijd met mijn kinderen door te brengen.
Het nieuws kwam keihard bij me binnen, met name omdat ze ook aangaf dat we maar even moesten bedenken hoe we dan verder gaan, nog 10-15 jaar LAT zien we geloof ik beide niet zitten, maar als dat is wat het is dan liever dat, dan helemaal niet meer samen met haar. De resolute en ogenschijnlijk onomkeerbare manier waarop ze bracht dat ze niet met mijn kinderen onder 1 dak wil wonen joeg me angst aan, met daarbij de boodschap van maar eens overwegen hoe we verder gaan, oftewel, het vooruitzicht aan nog 10 tot 15 jaar LAT zorgt ervoor dat de hele relatie misschien wel in gevaar komt, niet van mijn kant maar misschien wel van de hare.
Ik op mijn beurt vond het te kort door de bocht en te resoluut, ik zou graag willen dat ze ook wat meer tijd investeert in mijn kinderen, de band probeert te verbeteren en mij de kans geeft om te laten zien dat het echt wel beter wordt naarmate ze wat ouder worden. Haar verweer was, als het de laatste 5 jaar niet veranderd is, dan zal het de komende 5 jaar ook niet veranderen en ik denk daar echt anders over.
Ze heeft tijdens het gesprek meerdere keren gezegd en getoond dat ze enorm veel van me houdt en dat het geen aanval is of kritiek, ondanks dat was ik er erg verdrietig onder, ik voelde me ook niet aangevallen, want ik weet wel dat mijn kinderen erg gesloten en vlak kunnen zijn naar andere mensen dan hun biologische ouders. Ze weten het zelf ook en erkennen dit ook.
Ik wil haar en haar kinderen niet kwijt, mijn kinderen staan natuurlijk altijd op de 1e plaats.
Natuurlijk zijn er mensen die dan zeggen "lekker blijven LAT-ten" ja tuurlijk, dat is heel makkelijk gezegd, maar als je allebei een bepaalde invulling van je leven wenst en die nu als stoelpoten onder je vandaan gezaagd lijkt te worden is dat een harde klap om te verwerken waar je niet zomaar een oplossing voor bedenkt.
We willen allebei graag een fijn groot gezin onder 1 dak zijn en het argument 'hier gaan we niet gelukkig van worden als er ergernissen en irritaties zijn'' kan ik me ook wel weer voorstellen.
Help!
Ik heb zelf een blauwe maandag samengewoond in een samengesteld gezin en dat was geen succes, door niet-matchende ideeën over opvoeding en te groot verschil daartussen. We zijn dus inderdaad weer gaan latten en inmiddels is driekwart van de kinderen meerderjarig en het huis uit. Nog een jaar of vier te gaan, dan hebben we er af en aan bijna 20 jaar latten op zitten.
Mij bevalt het wel, maar mijn partner wil erg graag tzt in een huis wonen, met zijn tweeën. Met kinderen zou ik het nooit meer doen.
Niet gaan samenwonen zolang jouw kinderen nog thuis wonen lijkt me een verstandig plan. Jullie kunnen gaan samenwonen zodra jouw jongste het huis uit is. Dat duurt nog een jaar of 6. Best te overzien, lijkt me. Beter nog een paar jaar latten dan dat de relatie finaal uit elkaar spat omdat ze jouw kinderen niet verdraagt.
Ik heb zelf een zoon met autisme. Het gedrag wat je bij jouw zoons beschrijft, lijkt op het gedrag van mijn zoon. Zit er autisme bij jou of hun moeder in de familie? Weet dan dat dit gedrag waarschijnlijk weinig of niets te maken heeft met de opvoeding. Dan is het onkunde, geen onwil.
Dank voor de reacties. Ja, ik ben er wel van overtuigd dat ze ergens 'in het autismespectrum' zitten, hoeveel en welke vorm heb ik geen idee van. Ik was zelf niet veel anders op die leeftijd, echter na mijn 15e ben ik opgebloeid en veel extraverter geworden.
Vandaag lijkt alles overigens wel een stuk milder tussen ons, ik hou jullie in elk geval op de hoogte en meer tips en trucs en vooral ervaringsverhalen zijn uiteraard meer dan welkom.
Raad ik goed als ik denk dat die open en beleefde schatten van je vriendin jonger zijn dan jouw kinderen? Want ik vermoed zomaar dat jullie ook tegen pubergedrag aanlopen.
Ga alsjeblieft niet samenwonen. Lees de vele draadjes over debacles met samengestelde gezinnen op dit forum nog eens door, wees blij dat jullie nu elk over woonruimte voor je eigen gezin beschikken en blijf latten. Zes jaar zijn zo om.
Groeten,
Temet
Clochard schreef op 28-08-2021 om 12:06:
Dank voor de reacties. Ja, ik ben er wel van overtuigd dat ze ergens 'in het autismespectrum' zitten, hoeveel en welke vorm heb ik geen idee van. Ik was zelf niet veel anders op die leeftijd, echter na mijn 15e ben ik opgebloeid en veel extraverter geworden.
Vandaag lijkt alles overigens wel een stuk milder tussen ons, ik hou jullie in elk geval op de hoogte en meer tips en trucs en vooral ervaringsverhalen zijn uiteraard meer dan welkom.
Maar als ze een stoornis op het autisme spectrum hebben dan is het onvermogen. Dat betekent niet dat ze hun gedrag niet kunnen aanpassen maar dat zal wel veel langer duren. Kun je daar samen niet iets over lezen ? Het helpt haar wellicht om meer begrip op te kunnen brengen.
Maar goed als ze het echt niet ziet zitten en je wilt elkaar niet kwijt zou ik het niet forceren. Daarvoor heb ik teveel drama verhalen gehoord o.a op dit forum.
Het zijn jouw kinderen, en die horen bij jou. Je vriendin kan dat wel vervelend vinden, maar dat is hoe het is.
Hoe zou ze het vinden als jij haar kinderen volledig af zou wijzen? Want dat is wat ze doet.
MIjn schoonouders moesten mijn kinderen ook niet toen ze jong waren. Nu inmiddels wel, maar ik heb er veel oud zeer van en het heeft de relatie geen goed gedaan, zal ik maar zeggen.
Van een partner lijkt me dat echt onacceptabel. Hoe ziet ze dat voor zich, dat jouw kinderen niet meer bij jou komen?
Samenwonen met pubers die je niet liggen, dat lijkt me echter ook niet ideaal. Mijn advies zou ook zijn: blijf LAT-ten tot de kinderen hun weg gevonden hebben, of tot de relatie tussen jouw kinderen en haar verbetert. Dat zal op deze leeftijd niet makkelijk zijn, al helemala niet als zij zo duidelijk haar ongenoegen met alles laat blijken.
En geef die droom van één grote happy samengestelde family maar op. Dat werkt alleen als alle deelnemers daarvoor openstaan.
Temet schreef op 28-08-2021 om 12:43:
Raad ik goed als ik denk dat die open en beleefde schatten van je vriendin jonger zijn dan jouw kinderen? Want ik vermoed zomaar dat jullie ook tegen pubergedrag aanlopen.
Ga alsjeblieft niet samenwonen. Lees de vele draadjes over debacles met samengestelde gezinnen op dit forum nog eens door, wees blij dat jullie nu elk over woonruimte voor je eigen gezin beschikken en blijf latten. Zes jaar zijn zo om.
Groeten,
Temet
Mwah, ze zitten in opvolgende leeftijden, dus de leeftijdsverschillen zijn minimaal, begon als 6,7,8 en 9 en inmiddels zijn ze dus allemaal wat ouder.
Haar kinderen hebben een flinke rugzak, ptss, adhd en nog meer, dus zijn zeker geen welgemanierde engeltjes (mocht ik die indruk gewekt hebben). Het grote verschil is dat ze erg 'open' zijn en naar buiten toe heel beleefd, vragen hoe het met iemand gaat, aanbieden om te delen met bepaalde dingen, zoals snoep of ander eten, terwijl die van mij wat meer 'eigendomsgericht' zijn.
Voor nu, daags na ons gesprek, zijn we een stuk nader tot elkaar gekomen, hebben ook uitgesproken dat we het samen echt gaan redden. Neemt allemaal niet weg dat een heel stuk toekomstbeeld anders is geworden, ik keek bijvoorbeeld regelmatig naar grote gezinswoningen in de buurt. Mijn jongste is 12, gedraagt zich soms nog wel als een 10-jarige in bepaalde dingen. Die zie ik op zijn 18e nog echt het ouderlijk huis niet verlaten, maar ach, wie weet. Ik heb in ieder geval tegen vriendinlief gezegd dat ze misschien nog wel eens aangenaam verrast wordt en dat er over een jaar een hele andere situatie kan zijn...
Wordt vervolgd...
