Stiefgezin
Ik heb sinds 4 jaar een relatie met een man met 2 kinderen. Zelf heb ik 1 kind.
Na ongeveer een jaar samen zijn we gaan samenwonen. Ik moet eerlijk zeggen dat we hier misschien te snel in zijn geweest en vooraf niet alles goed hebben doorgenomen. Het begin ging goed maar daarna steeds minder helaas. We krijgen steeds vaker onenigheid, vooral mbt zijn oudste dochter (nu 12 jaar). Zij vroeg erg veel aandacht en mijn vriend gaf hier steeds in toe. Dit ging naar mijn idee ten koste van de andere kinderen en onze relatie. Een jaar geleden zijn we daarom weer apart gaan wonen. Echter sinds een half jaar wil de oudste dochter helemaal geen contact meer met mij. Ik vind dit erg lastig. Mijn vriend accepteert het. Herkent iemand deze situatie? Hoe ga ik hiermee om? Ik heb het gevoel dat het ons uit elkaar drijft
Ik herken de situatie wel van vrienden. Daar ging het om een oudste zoon van dezelfde leeftijd. Hij had in het gezin de rol van vader op zich genomen. Natuurlijk niet echt, maar in ieder geval voelde hij die verantwoordelijkheid. Toen er een man bij kwam die van zichzelf vrij dominant en bepalend was, botste dat enorm. Het conflict werd gedurende de puberteit alleen maar erger, met uithuisplaatsing van de zoon aan toe. Nu is de zoon volwassen, is de ruzie bijgelegd en is er een goede band. Maar ik denk achteraf dat de man beter even weg had kunnen gaan. Ik ken ook een andere situatie waar partners ongeveer 10 jaar apart van elkaar woonden. Totdat de oudste kinderen uit huis waren.
Een lastige situatie waar ik ook geen goede oplossing voor heb. Hebben jullie gemeenschappelijke hobby's of interesses? Dat kan een band leggen. En praat met haar. Niet over de kleine conflicten of over jullie tekortkomingen/irritante eigenschappen, maar over het 'echte' probleem, dat jij in haar leven hebt ingebroken. Dat alles anders is als voorheen. Toon er begrip voor dat dat moeilijk voor haar moet zijn.
Uit ervaring weet ik dat je met sommige 'stief'kinderen gewoon geen band kán opbouwen, hoezeer je dat ook zou willen en je best ervoor doet. En dat ligt meestal niet aan jezelf, maar omdat het kind in kwestie het zelf niet wil en er alles aan doet om zoveel mogelijk afstand te scheppen (en de relatie zoveel mogelijk tegen te werken).
Hier al 5 jaar een LAT-relatie omwille van één kind specifiek, en we gaan blijven latten tot ze het huis uit is (waarschijnlijk nog eens 5 jaar); met de andere kinderen stelt er zich geen enkel probleem.
