Sterke familieband of geen. ontbreken van
Nu letterlijk ik heb bijna geen familie of familie die ik amper zie of ken. Mijn ouders zijn jong overleden waardoor ik dus al lang geen ouders meer heb en onze kinderen Niet deze opa en oma kennen. Mijn schoonouders hebben wij geen contact meer mee. De mensen waren altijd meer met zichzelf bezig en hadden nooit een luisterend oor. Om mij heen of zoals het ideale plaatje ons tv en tijdschriften doen geloven zijn warme familiebanden er wel terdege. Ik mis het ook al ik om mij heen kijk. Wie herkent dit?
Jazeker
Helaas herken ik dit.
Niet dat er ruzie is. Maar het klikt niet met mijn ouders, en ook niet bijster goed met mijn schoonouders.
Ik had wel met het ontmoeten van mijn man een gevoel van herkenning! Hij heeft ook niet veel met zijn ouders (en dus nu ook niet met zijn schoonouders).
Mijn zussen wonen erg ver weg (buitenland). En een van mijn schoonzussen mag mij niet al vanaf de eerste keer dat ik bij mijn schoonouders over de vloer kwam. Ik was toen 19. Ze zei direct tegen haar broer: kon je niet wat beters krijgen! En ik zat daar gewoon bij. De toon was gezet.
Maar laat je niet gek maken door al die mooie familieplaatjes in de media.
Ik ken zat mensen die ook niet echt leuke of warme band hebben met familie.
klopt
Dat is natuurlijk ook het ideaalbeeld. Hele families die lekker om de tafel zitten met een grote lach.. Een utopia want schone schijn is er ook wel . Wel zie ik rondom mij heen dat men gewoon beroep op familie kan doen . ook in moeilijke tijden. Op school hoorden onze kinderen altijd leuke verhalen van andere kinderen dat ze weer leuke dingen hadden gedaan met opa en oma. Die schoonouders lieten altijd verstek gaan bij bv afzwemmen. Zelfs toen onze zpon ernstig ziek was. Uiteindelijk is toen het contact verbroken. Een opluchting want de hatelijke opmerkingen waren niet van de lucht. Soms klinkt het ook weleens vreemd in de oren als het goed gaat maar niet waardeert.. Zo heb ik een vriendin waar de ouders en schoonouders altijd voor klaar staan. Zij roept dan met kerst. Al die verplichtingen en toch op zo'n moment voel ik me hest eenzaam ondanks we een fijn gezin hebben. Ook dat is niet iedereen gegund.
Brigitte Kaandorp - Libelle
Soms een gemis
Ik heb al heel lang problemen met mijn ouders. Dat was al zo toen ze nog in Nederland woonden, maar toen bezocht ik ze nog wel eens in de zoveel tijd. Maar sinds hun vertrek is er nooit meer direct contact geweest. Aanvankelijk nog wat telefoonverkeer, mailtjes over en weer en uiteindelijk brieven over en weer die gestopt zijn bij de afspraak dat we beter maar geen contact meer konden hebben. Mijn kinderen hebben opa en oma al bijna 17 jaar niet gezien en hebben er daarom helemaal geen band mee. Toch missen ze dat en willen ze proberen of opa en oma positief zullen reageren op een gezamenlijke brief. Ik wacht het met spanning af. Natuurlijk vind ik het erg dat ik geen warme band met mijn ouders heb. Het steekt best wel eens als ik van anderen hoor dat ouders klaarstaan voor de kinderen. Maar gek genoeg ervaar ik hun afwezigheid op bepaalde momenten niet als groot droevig gemis. Bij mijn huwelijk, inmiddels 25 jaar geleden, heb ik ze eigenlijk helemaal niet gemist. Belabberd dat het zo moest gaan, maar ik liet me de dag er niet door verpesten. Ik denk ook dat ik mijn ouders als personen niet echt mis, maar wel de functie die ze hadden kunnen hebben.
Ik wil graag ervaren dat het anders kan. Maar ook bij mijn kinderen heb ik dat niet volledig zelf in de hand. Ik kan me 100 keer opwerpen als gezellige (oppas)oma (als het zover is), maar als wij in onze provincie wonen en dochters wonen in een ver-weg-provincie, dan valt er weinig op te passen. Ook als mijn kinderen kritiek hebben op bepaalde zaken die mijn man en ik prettig of normaal vinden, schiet ik wel eens in een ongerust gevoel. Ik wil niet dat mijn dochters een reden hebben om ons af te serveren. Of om ons iets te verwijten.
Dit klinkt allemaal nogal heftig misschien en ik leef er niet direct naar, maar het zit wel op de achtergrond. Ik wil gewoon erg graag dat het met mijn kinderen beter zal gaan dan met mijn ouders. Maar hoe graag ik ook wil dat het perfect gaat, weet ik nu al dat dat gewoon niet altijd mogelijk is. Ik heb daar eens in de zoveel tijd ook botsinkjes over met mijn dochter. Door keuzes van ons wil ze best graag het huis uit, maar het zit er nog even niet in. Maar omdat naar mijn gevoel de basis wel goed is, verwacht ik dat het vervolg (als ze het huis uit zijn) ook wel hartelijk zal blijven.
Mijn insteek is ook heel anders dan van mijn ouders. Voor een deel kan ik dat op de tijdsgeest gooien. Mensen van voor WOII zijn nu eenmaal anders gevormd, dan mensen uit de zestiger jaren en later. Maar meer dan dát deel ligt het toch echt aan mijn vader zelf. Een gesprek over gedrag eindigt er altijd in dat het nooit aan hem ligt als het niet goed gaat. Na ons, zijn kinderen, krijgen ook de kleinkinderen verwijten omdat ze zijn raad niet opvolgen, of dat ze niet genoeg schrijven of wat dan ook. Bij het terugzien van een aantal neven en een nicht, van mijn leeftijd dus, is ons gebleken dat het absoluut niet aan ons, de kinderen ligt, dat het zo mis is gegaan. Het was gewoon verbijsterend om te horen hoe hij ook met zijn eigen familie is omgegaan. Ik was erg blij met deze informatie. Ik kon mijn schuldgevoel met een gerust hart uitzetten.
De generatie van mijzelf, dus mijn zussen en schoonfamilie is weer een ander verhaal. Met een zus heb ik echt een goede band, met de andere zus minder. Wij lopen de deur bepaald niet bij elkaar plat, maar dat heeft geen reden. We zijn wel hartelijk tegen elkaar. We vieren nooit feestdagen met elkaar. Mijn schoonouders zijn hier wel altijd met feestdagen. Zeker in het begin heb ik dit als zeer warm ervaren, maar hoe ouder ze worden hoe meer het toch meer traditie is dan 'ha fijn, ze komen'. Maar ze zijn er, ze hebben belangstelling voor ons wel en wee en genieten van de momenten dat ze ons zien. Dat is me veel waard, dus ook dat de bezoekjes nu wat moeizamer verlopen doordat ze oud worden. Met de rest van de schoonfamilie is weinig contact. Een deel familie van mijn man woont hier wel in de stad, maar we zien elkaar tegenwoordig vooral toevallig en niet bij elkaar thuis. En met de andere familie hebben we helemaal summier contact. Door de afstand, maar ook door een totaal gebrek aan behoefte om familie te zien aan de andere kant. Heel jammer.
Begrip
@Kaaskopje, fijn dat je een goede band hebt met je schoonouders en zus. Met mijn vader had ik een goede band, maar met mijn moeder lag het ook anders. Ik mis bij haar vooral de moeder die ik niet echt gehad heb, al was ze een hele lieve oma voor de kinderen, zoals een oma hoort te zijn was ik daar zo erg blij mee. Ze trok alle aandacht naar haar toe door psychische problemen wat een weerslag had op mij gevorm heeft, maar met de kleinkinderen was ze anders. Mijn schoonouders hadden daar totaal geen begrip voor(psychische problemen) en hadden daardoor liever gezien dat mijn man een andere vrouw had gehad. Daar lieten ze geen gras over groeien. Maar zoals ik al eerder zei, die mensen staken altijd kop in het zand. Met problemen moest je niet aankomen. Een heel erg pijnlijk moment was toen mijn vader kanker kreeg en wij met mijn vader even langs mijn schoonouders reden om iets te brengen. Mijn vader was te moe om uit de auto te komen. Mijn schoonmoeder nam niet de moete om hem even te groeten of te vragen hoe het ging. Zo pijnlijk en kil. Ze bleef gewoon in de tuinstoel zitten. Ik denk dat die mensen ook nooit meer zullen veranderen. Ze hemelden wel altijd een andere zoon, schoondochter en kleizoon op. Daar hingen bv dan wel foto's van in huis. Die kon wel komen logeren en altijd zaten ze de carrière op te hemelen van hun zoon. Keer op keer kreeg ik stekelige opmerkingen.
Gelukkig heb ik wel hele goede hartsvrienden al zijn die op 1 hand te tellen. Die band is zo sterk en zoals ik zei heb ik ook een fijn gezin. Daar ben ik ook allemaal heel zuinig op. Ik ben weleens bang dat mocht dat ook wegvallen door welke rampscenario dan ook, er blijft dan weinig over. Ik heb nog wel een hele lieve tante, helaas is zij erg ziek en zal ze waarschijnlijk niet al te lang meer te leven hebben. En dan denk ik ook weleens ja mochten bv mijn schoonouders onverwachts overlijden, wat dan en zo.
Silvana
Mijn ouders zijn al flink op leeftijd, beiden 85 jaar. De kans dat ze binnen afzienbare tijd overlijden is groot. Ik vrees toch een beetje dat moment. Nu kan ik best zonder ze, maar ik wéét dat ze er nog zijn. Als ze dood zijn, is zelfs dat er niet meer. Dat lijkt me heel dubbel. En als een van mijn ouders achterblijft als de ander is overleden, dat lijkt mee ook heel naar. Zó eenzaam! Ik weet nog niet wat we dan moeten doen.
Niet weten wat te doen
Kaaskopje, Lastig is dat hé. Ik zelf ben van mening dat ik nooit, maar dan ook nooit meer mijn schoonouders hoef te zien. Ook niet naar de begrafenis van ze zal gaan in geval van. Mocht ik eerder overlijden is duidelijk dat ik niet wil dat mijn schoonouders komen bij mijn begrafenis. Niet dat ik dat zelf dan nog weet maar het is wel mijn gevoel hoe ik over ze denk. Bizar eigenlijk, maar wel iets waar wij inderdaad ook nog mee te maken krijgen, zulke kwesties. Als het je eigen ouders zijn zoals in jouw geval ligt het allemaal nog moeilijker. Dat zal in dit geval ook voor mijn man gelden. Ik zal niet weten hoe hij reageert mocht het moment daar zijn. Hij praat daar nooit over, maar het blijven wel zijn ouders. Ook zal daar 1 heel erg eenzaam worden als de partner weg valt. Op dit moment zou ik geen meelij kunnen voelen. Het klinkt ontzettend hard, maar 20 jaar vernedering en minachting is niet niets geweest. Soms is iets gewoon over.
Mijn man is milder
Hoezeer mijn man het ook met mij eens is, zou hij mijn ouders wel op mijn begrafenis laten komen, mocht die situatie zich voordoen. Ik vind dat op zich prima, ik ben er dan toch niet meer in leven bij. Mijn man vind dat hij ze niet kan ontzeggen om op de begrafenis van hun kind te komen. Gezien hun leeftijd en bereidwilligheid om nog naar Nederland te komen, denk ik dat ze niet eens komen als ze gevraagd worden.
Begrafenissen van mijn ouders, tja... als mijn ouders aangeven dat ze ons er toch bij willen, ben ik denk ik niet zo star dat ik dat weiger. Het zou de laatste kans kunnen zijn om er toch nog iets van te maken, hoe kort en hoe beperkt ook.
Tja
Ik zou in ieder geval er wel voor mijn man het zeer waarschijnlijk doen, mocht hij er echt 100%op staan om toch op de begrafenis van zijn ouders te komen. Maar diep vanuit mijn hart alleen voor hem en anders beslist niet. Maar het lijkt mij overigens een zeer vreemde situatie, hij heeft ook geen contact meer met zijn broer en schoonzus en rest van familie. Die zal hij dan allemaal weer tegen gaan komen. Maar ja ik ben na jaren zeker wel star geworden in opvattingen. Teleurgesteld. Na jaren pleasen en er voor anderen er steeds maar te zijn. Op mijn eigen begrafenis wil ik ze dus niet. Maar tja dat weet je niet. Maar ik heb een man uit duizenden, dus verwacht wel dat hij deze wens respecteert. Mocht hij komen te overlijden zal ik zeker zijn wensen ook nakomen. Daar bestaat geen enkele twijfel over...
