Spijt? of alleen bang voor wat gaat komen
Dag allen,
Eerder (januari) heb ik al eens gepost, 'dat de kogel door de kerk was'. Man wist niet of hij nog van me hield en met me verder wilde. We modderden 5 maanden verder, met kleine opleving, maar uiteindelijk geen verbetering.
Hij blijft het niet weten, geen enthousiasme voor mij/ons op kunnen brengen etcetc. Hij praat niet meer met mij, raakt mij niet meer aan. Er is geen 'samen' meer. Overigens speelt dit al langer, een jaar of 5 -6.
En vannochted heb ik dus mijn ketting terug gegeven en gezegd, klaar-over-uit. Er is niet veel gesproken. Hij vertrok daarna naar ouders en feest. Ik zit volgende week in buitenland voor werk.
Nu begin ik te twijfelen... heb ik spijt. Ik wil hem niet kwijt, Nou ja, de man op wie ik verliefd ben geworden en aan wie ik mij verbonden heb, was ik al kwijt. Maar toch...
Is dit angst voor de onzekere toekomst? Heb ik echt iets stoms gedaan?
Hij is nu flink depressief met alcohol probleem en midlife crisis (maar dit duurt toch ook al jaren...). Is het wel eerlijk nu zo'n beslissing te maken?
Ik heb hem wel gezegd "je kan alles stoppen door me alleen maar vast te houden en me lief te hebben". Ik heb de deur op een kier gelaten. Maar vrees dat hij niet zal reageren. Doet hij immers al jaren niet.. ik ben bang dat hij dit laat lopen omdat hij dat toch graag wilt (maar niet durft). Okee, dit is wel veel invullen, maar hij spreekt het niet tegen. Hij laat alles maar.
Poe... ik weet even niet wat ik voel (niet veel opmerkelijk genoeg). Maar die spijt bekruipt mij een beetje.
Dit om even van me af te schrijven, maar herkenning, tips en meningen van harte welkom om meer inzicht te verkrijgen.
Groeten van Zondernaam
Zoals ik je hoor
was het eigenlijk al op sterven na dood. Ik vind dat je het goed hebt gedaan door hem te kennen te geven dat de deur voor jou nog steeds op een kier staat. Reageert hij zelfs daar niet op... wat is er dan nog?
Spijt klinkt als rouw, dat je je hoop op wat er had kunnen zijn moet opgeven. Maar wees eerlijk, Wat was er nog echt? En als het zo verder zou moeten gaan, jarenlang, zou dat voor jou nog vreugde inhouden?
Het klinkt ook alsof er al heel veel stations gepasseerd zijn dus je had er nog wel een paar bij kunnen hebben? Maar dat is geen relatie, toch? Dat is het uitzitten bij elkaar.
Maar het is wel naar en verdrietig, nu. Maar het zal beter gaan, echt waar op een gegeven moment voel je je echt beter.
sterkte
Zondernaam
ik vind dat je het al een tijd hebt uitgehouden zo. Prima dat je op een gegeven moment dan zelf maar een daad stelt. Waarschiojnlijk was hij erop uit dat je dit zou doen, kon hij zelf de beslising niet nemen.
Goed gedaan en zet dat gevoel van spijt maar van je af.
Sterkte!
Zondernaam,
De kogel is nu door de kerk, je hebt je beslissing genomen. Misschien ben je nu bang dat hij toch gaat zeggen "ik wil met je verder"? Dat je dan gaat denken "had ik het maar nooit gezegd"?
Het is al zo lang aan de gang, je vraagt je af of dit nu wel een eerlijke beslissing is, omdat hij depressief is en een alcoholprobleem heeft. Het duurt al jaren schrijf je, niks is veranderd. Is dat dan wel eerlijk van hem?? Dit is trekken aan een dood paard (maar dat is mijn mening
)
Sterkte!
Nog weer een ander geluid.
Volgens mij steven je aan op een scheiding maar het boek is nog niet helemaal uit, zolang je nog een pietsje hoop hebt, kun je het nog niet helemaal afsluiten. De tip van Lezer is dus zo gek nog niet, al hebben de anderen ook gelijk.
Uit ervaring kan ik zeggen dat zelfs als de knoop vol overtuiging is doorgehakt, er momenten van "spijt" (rouw) kunnen zijn. Genezende wonden kunnen weleens jeuken.
Wat goed van je
Het is knap dat je het nog 5-6 jaar hebt geprobeerd en heel dapper dat je nu de knoop hebt doorgehakt. Ik heb zelf een huwelijk gehad met een man met een alcoholprobleem en trekken aan een dood paard vind ik een heel toepasselijk gezegde inderdaad.
Is het niet logisch dat je twijfelt, want een nieuwe onbekende weg inslaan is altijd griezelig, zeker als je er alleen voor staat. Maar wil je werkelijk terug naar die man en jullie leven samen zoals het was? 6 jaar lang heb je het geprobeerd, wat heeft het opgeleverd? En wanneer houdt het voor jou dan uiteindelijk wel op?
Kijk liever naar de mogelijkheden die nu voor je liggen en de rust, de vrijheid, geen gevecht tegen de altijd aanwezige alcohol, die je verliest. Ik kan je uit ervaring zeggen dat het leven zonder man met alcoholprobleem een stuk leefbaarder is, dat geldt ook voor de kinderen. Echt, het wordt alleen maar beter.
