Soms moeizaam
Onder pseudo maar herkenbaar. Maakt niet uit als jullie maar met open vizier meepraten/denken.
Mijn vriend is in augustus bij mij ingetrokken. Hij had woonruimte in Amsterdam (woongroep) maar we waren het liefst bij mij (logisch want daar geen intimiteit, altijd andere mensen in de woonkamer etc). Ik ben nu bijna 5 jaar gescheiden, hij 3 jaartjes. Waar mijn nahuwelijk redelijk harmonieus verloopt, is zijn leven nog lang niet op orde. Er spelen twee dingen die moeilijk gaan: zijn kinderen en werk.
Werk: hij was met broer bedrijf begonnen, broer trok zich een jaartje geleden terug op zeer abrupte manier. Het afhandelen (broer moest hem uitkopen) verliep moeizaam en met familieruzie. Vriend is nu bedrijfje en broer kwijt. Hij had een andere project lopen (software ontwikkeling): goed idee maar bijna onmogelijk financiering te vinden. Hij heeft er nog een half jaar mee geploeterd en toen, 2 maanden geleden, heb ik hem gevraagd om de stekker er uit te trekken. Te onzeker, te veel energie voor iets dat misschien nooit gaat vliegen. Hij is sindsdien gaan praten met een coach (kennis) die hem helpt en begeleid met het solliciteren. Wat zeer moeizaam gaat, want vriend is 55 jaar oud en de afgelopen 4 jaar niet meer in dienst geweest of consultanten klussen gehad, want: was bezig bedrijf met broer op te starten. Qua geld redden we het, want zijn broer moest hem uitkopen dus daar ligt nog een potje dat samen met mijn salaris voldoende is (voorlopig).
Daarnaast: zijn kinderen. Oudste ging al moeizaam ten tijde van scheiding, game verslaafd, wiet verslaafd, 2 keer blijven zitten, van school gestuurd, na een jaar thuis weer via Vavo aan het leren lijkt wat beter in zijn vel te zitten. Heeft ook bijbaan in horeca. Blowt en gamet nog maar heeft weer een leven.
Jongste ging tot 3 maanden geleden redelijk maar
Lijkt dezelfde richting te gaan.
Dit allemaal nekt mijn vriend, zeer begrijpelijk. Gisteren lang gesprek gehad, mijn zoon was jarig, iedereen vrolijk, hij zat erbij en hij keek ernaar maar voor hem extra moeilijk.
En ik heb ook mijn issues: ik ben vaak moe door stress, heb een studie, en de relatie met vriend vraagt veel energie van mij. We zijn allebei geen makkelijke mensen, moet ik eerlijk zeggen. Hij kan zich helemaal afsluiten zonder het door te hebben en dat vind ik ook mijn beurt moeizaam omdat ik heel erg onzeker ben en ik ga er altijd van uit dat zijn zwijgen met mij en een gebrek van liefde te maken heeft. Wat niet zo is.
Maar soms, zoals nu met de feestdagen is aantocht, is het voor hem extra moeilijk. En voor mij ook. Ik hem vaak de laatste dagen het idee dat we twee gewonde mensen zijn die om elkaars wonden heen dansen. Het verhaal met zijn zonen en zijn werk hebben we ad nauseam besproken, werk gaat een keertje komen, zijn zonen weet ik niet. Zijn ex vrouw weigert met hem te communiceren over de zonen, en omdat ze nooit getrouwd of een samenlevingscontract hebben gehad heeft hij vanaf het begin niet veel te zeggen gehad. Ze heeft hem
Binnen een week het huis uit gewerkt en dat was dat. En mijn vriend kennend weet ik ook dat de combinatie met zijn ex rampzalig moet zijn geweest, ik begrijp haar ook wel,
Ook vind ik dat haar opstelling voor de kinderen dramatisch uitpakt. Want zij ventileert heel vaak haar mening over mijn vriend naar de kinderen toe, en omdat de kinderen bij hun moeder wonen, zijn ze het meest naar haar loyaal. Ook logisch. Als mama zegt dat papa een loser en een nietsnut is dan is hij dat ook. Maar de houding van zijn zonen helpt mijn vriend niet.
Ik wil niet uit elkaar gaan met mijn vriend. Ik hou van hem, en hij van mij. Daar ben ik absoluut van overtuigd. Maar ik mis wel een beetje luchtigheid in ons leven.
Ik wil gewoon gelukkig zijn
En "gewoon gelukkig" zit er niet bij...
Pfff wat een lap tekst
Sorry! Ik hoop dat er een paas mensen mee willen denken. Meer niet
Werk
Ga aan de slag met je issue's. Ieder voor zich of samen. Is daar budget voor? En zet hoge doelen als n eigen bedrijf of die geweldige baan voor hem ff in de koelkast. Een simpele baan, desnoods de krant rondbrengen of bij de post nu t druk is met kerst? Een klus waar je iets voor anderen kunt betekenen, bijles ? En je wonden likken ja. Ik herken wat je schrijft...maar iedere situatie is anders. Uit elkaar gaan lijkt me niet de oplossing.
in je zelf vinden
gewoon gelukkig zijn met iemand bestaat volgens mij niet behalve als je je zelf kunt accepteren zoals je bent en als je de ander als een fijne, waardevolle toevoeging ziet op je leven en daarom die ander helpt als hij een probleem heeft. Maar jouw levensgeluk moet niet afhangen van een ander.
dus je zelf leren managen en sturen en van daaruit keuzes maken.
gr Angela
dit
"Hij kan zich helemaal afsluiten zonder het door te hebben en dat vind ik oo mijn beurt moeizaam omdat ik heel erg onzeker ben en ik ga er altijd van uit dat zijn zwijgenmet mij en een gebrek van liefde te maken heeft. Wat niet zo is."
herken ik wel. Het is dan aan jou om je dit direct te realiseren, want anders geef je toch signalen af waardoor hij zich nog verder terugtrekt. Man emotioneel even niet beschikbaar? Dan ga je zelf wat leuks doen. Of wat nuttigs, zodat jullie samen wat leuks kunnen don als hij weer "bij" is. Dat is eigenlijk mijn enige tip.
Verder....pff, wat een ellende voor je vriend en zijn kinderen. Maar dat is aan hem om te verwerken, jij kan alleen een luisterend oor bieden, als hij dat wil. Zelf ben ik ook iemand die op slot gaat als ik iets te verwerken heb, dus ik snap hem wel. Gelukkig werkt het bij mijn man ook zo, dus dat snappen we van elkaar.
Wat anders bekeken
Je hebt nu een man in huis die veel vergt van je energie en eigenlijk weinig bijdraagt op alle vlakken. Soms is liefde niet voldoende en misschien is het voor jullie beter om weer te gaan latten. Je kunt hem niet blijven redden en/of zijn puinhopen voor hem opruimen. Je eigen leven is al lastig genoeg als alleenstaande werkende en studerende moeder.
eens
Je kunt hem niet weghalen noch redden van zijn verleden en/of andere problemen en dat blijf je ook niet volhouden.
En ik heb ergens het idee dat jullie overeenkomsten in karakter tevens jullie zwakte in de relatie kan zijn; dat die elkaar versterken en dat dat onbezonnen geluk in de weg staat.
Daarnaast bestaat dat laatste eigenlijk ook niet.
Op deze leeftijd met beiden een bak bagage, vastgeroeste gewoontes, karakters die al zolang bestaan, vorige relaties, kinderen kun je niet meer vanzelf uitgaan van onbezonnen, onbezorgd geluk.
Deze dingen bestaan ook al vanaf het begin van de relatie. Het moet niet zo zijn dat dit je volledig gaat uitputten. Dan is liefde idd niet altijd genoeg; dat heb ik zelf ook mogen ervaren helaas, soms zelfs door een simpel gegeven als kilometers.
moeilijke periode
Als jij je geluk niet laat afhangen van hoe hij zich voelt, kan je je beter gaan voelen. Je weet al wat je zwakke plek is, dat je je snel onzeker voelt en het je persoonlijk aantrekt, maar dat dat niks met jou te maken heeft.
Je vriend zit nu in een hele moeilijke periode, hij mist het ritme en 'zekerheid' van werk en inkomsten en hij ziet de band met zijn zonen minder worden en het contact met zijn broer is ook al niks meer. Vreselijk.
Ik zou zeker een keer per week een avondje samen doorbrengen, naar de film (Tony Erdmann?) en samen wat ontspannen/afleiding zoeken.
Naar aanleiding van draadje discussie
Het heeft me al veel goeds gedaan om alle te "pennen' voor jullie en de reacties te lezen.
Weer gaan latten zit er niet in. Ten eerste: financieel niet! Hij heeft het geld niet voor, en als hij weer aan het werk is heeft hij misschien net genoeg geld maar om weer in Amsterdam te gaan wonen zonder enige woonduur, dat is niet te betalen. Bovendien willen we dat allebei niet, de basis voelt goed tussen ons. Wat we wel hopen is dat er op niet al te lange termijn geld genoeg is om samen een huis/appartement te huren dat echt van ons beiden zal zijn en niet "mijn huis" waar hij ingetrokken is. Voor zijn kinderen fijner, en ik moet zeggen dat de slaapkamers hier heel knus zijn maar alledrie 8m2, het is echt klein.
Vesper Lynn: dat hij niet veel bijdraagt is niet helemaal waar. Hij klust en kookt ongeveer de helft van de tijd. In het weekend maakt hij schoon. Financieel draagt hij ook zijn steentje bij. We leven goedkoop maar niet armoedig. We missen wel samen uitgaan (bios, concerten).
Mijntje je zet je vinger precies op de juiste plek: ik moet mijn geluk niet laten afhangen van hoe hij zich voelt. Dat is mijn zwakte punt.
VWest: ik geloof ook niet in onbezonnen geluk op ons leeftijd (51 en 55). Te veel achter ons. Gisteravond waren we uiteten met mijn kinderen die allebei dit weekend jarig zijn. Mijn exman was er ook met zijn nieuwe partner. Het was gezellig en toch voel je bij iedereen een breuklijntje lopen. Bij sommigen (mijn vriend of de vriendin van mijn exman die nooit moeder heeft kunnen worden) is de lijn dieper dan bij anderen.
Wat zeker een punt is, is dat ik meer voor mezelf moet gaan doen zonder me laten meenemen in zijn verdriet en zijn onmacht. Niet zijn verdriet mijn verdriet laten worden.
We hebben een goed gesprek gehad vanmiddag. We begrijpen elkaar volkomen. Dat maakt het mooi en moeilijk tegelijk. Dat we misschien te veel op elkaar zou kunnen.
Bedankt
