Soms hoor je net iets teveel over je ouders

Wat schiet je ermme op?

Je kunt het wel aankaarten, maar je vader zal het waarschijnlijk toch niet toegeven dat ie jou en je dochter eigenlijk niet zo ziet zitten. En als hij dit al jaren denkt, zal hij niet ineens anders gaan denken.

Verder vind ik het behoorlijk zielig gedrag om zo ondersteboven te zijn van iets waar je geen invloed op hebt, nl het geslacht van kind en kleinkind. Hij had zichzelf bij de lurven moeten pakken bij de teleurstelling bij de geboorte en leuke jongensdingen met jou moeten gaan doen. Of je ouders hadden nog een jongetje moeten adopteren of een pleegkind in huis moeten nemen. Maar drinken uit zelfmedelijden, bah, ik zou daar geen sympathie voor kunnen opbrengen.

gekleurd

Het is wel gekleurd, het is de mening van de vriend van je vader, wat hij ervan heeft begrepen wat je vader tegen hem zei.
Eigenlijk zou die vriend dit nooit mogen zeggen en dit is ook niet wat je vader had gewild, dat je dit zo te horen krijgt, voorzover het dus allemaal 100 % waar is (maar waarschijnlijk wel een deel).
En veranderen kan je het niet.
Wie weet had hij jouw zoontje ook niet gemogen, als je die had gekregen, had die hem ook weer teleurgesteld om weer andere redenen. Je weet het niet.
Ik zou het laten rusten.

Diepe zucht

Hoe onbegrijpelijk het ook is voor je, die vriend is voor je vader van grote waarde geweest om zijn diepe teleurstelling te kunnen uiten. Maar die vriend had dat nooit aan jou moeten vertellen. Het was voor hem een te zwaar geheim... Dat heeft je vader niet (willen) (ge) zien.

Natuurlijk is het bezopen dat iemand zo ongelooflijk gefrustreerd is over iets waarop je geen enkele invloed hebt: het geslacht van je kinderen en kleinkinderen, maar rede en gevoelens liggen nou eenmaal weleens overhoop.

Ik zou een op een met je vader praten. Vertellen dat je vriend x hebt ontmoet. Vertellen over jouw verdriet en hem laten praten over zijn verdriet. Wie weet raakt de kou die jouw dochter beschadigt dan uit de lucht. Misschien samen met je zus ?

Andere,

Wat zal ik ervan zeggen? Ik ben de 4e dochter. We zijn met 5. Dat er 5 kinderen zijn geboren, kwam omdat ze hoopten dat er toch nog een zoon zou komen. Mijn vader deed nooit iets met ons. Hij heeft ons nooit een band leren plakken. Hij haalde zijn schouders op. Waarom zou je dat je dochters leren? Hij werd geplaagd in ons dorp. Ze noemden hem een kleine man, een kleine vader. Omdat er nooit een stamhouder is gekomen. Zijn jongere broer kreeg wel een zoon. Die kreeg van zijn opa geld om te gaan studeren. Die kreeg veel aandacht, hij was namelijk de stamhouder. Ik durfde aan vreemdelingen nooit te vertellen dat we met 5 dochters waren. Want vreemdelingen keken verbaasd, en schoten dan in de lach. Die arme man. Wat zal die het zwaar hebben met 6 vrouwen thuis. Ik kan er niets aan veranderen. Dit is mijn geschiedenis. Ik accepteer het omdat het de tijd was. En mijn man heeft mij banden leren plakken Ik heb nooit met mijn vader hier over gepraat. Het was zijn idee, en zijn tijd. Als ik jou was zou ik niet met je vader hier over gaan praten. En je dochter altijd verdedigen. Wellicht kun je je vader duidelijk maken dat het over is met het koeioneren van jouw kind. Heel veel sterkte gewenst, Bellefleur

Zo kan het ook

Hier de situatie (niet in eigen familie gelukkig, maar in kennissenkring) van een ouderpaar dat wanhopig doorging totdat het bij kind 5 "raak" was: eindelijk een zoon!!

En alsof het lot zich heeft verkneukeld: hij bleek op latere leeftijd homo te zijn... En dat is voor sommige ouders toch nog net iets erger dan een dochter.

Iets meer kans

N@nny, ik begreep dat uit wetenschappelijk onderzoek bleek dat er iets meer kans is op een jongen die homoseksueel is als er bij eerdere zwangerschappen van de moeder meisjes waren.

Bij mijn katholieke grootouders was het trouwens nog erger. Zes meisjes. De zevende wel een jongen. Laatste meisje is een vrouw met veel frustraties en problemen geworden. Die jongen een lieve aparte man, uiteindelijk met vrouw en kind (geen homo), maar in ieder geval niet een typisch mannelijke stoere man. Maar misschien hoefde dat ook niet per se, dat weet ik niet.

Tja die jongen...

Mijn vader is heel blij met zijn twee dochters, en vindt zijn drie kleindochters ook heel leuk, maar ik heb hem nog nooit zo zien stralen als toen hij hoorde dat het (naar het zich laat aanzien) laatste kleinkind een jongen was. Ik had daar niet zo'n problemen mee, ook al ben ik niet degene die het zoontje heeft gekregen

andersom

Mijn schoonmoeder wilde graag een dochter. Zij kreeg drie zonen en na nr 1 (mijn man) hoopte ze op vurig een meisje. Er was bij zoon 3 zelfs geen naam verzonnen, die werd dan maar naar de vader vernoemd.
Ze moest zich echt herpakken toen wij vertelden een zoon (voor haar kleinzoon) te verwachten. Bij kleinzoon nr 2 had ze zich geestelijk helemaal voorbereid dat ze een soort opgelucht: 'ik wist het wel' kon stamelen.

Natuurlijk krijgen wij alleen jongens, met zo'n schoonmoeder
Mijn ex wilde ook graag een zoon en kreeg natuurlijk ook drie dochters. Dat heb je ervan

Mijn opa

Mijn opa (geboren aan het begin van de vorige eeuw) had een klein boerderijtje en werkte er naast en kreeg vijf dochters (tussen 1929 en ergens in de oorlog) maar hij verkondigde altijd dat hij het prima vond: de jongens kwamen vanzelf!

Hij is zelf overleden toen zijn jongste zes was en mijn moeder 18 (derde kind) dus heeft weinig jongens meegemaakt, mijn vader heeft hem ook nooit gekend.

oja

Ik geloof dat ALS er een geslachtsbepaling mogelijk is er meer naar meisjes zal gevraagd worden omdat het gemiddeld dieper zit bij een vrouw dat ze een meisje wil dan bij een man dat hij een jongen wil. Of dat bij 'allochtone' gezinnen ook zo is weet ik niet Ik weet wel dat toen ik bevallen was van onze oudste zoon en naast een andere autochtone vrouw lag met haar eerste zoon dat we ons wat ongemakkelijk voelden omdat ook op de kamer een allochtoonse vrouw lag die net was bevallen van haar derde dochter

andersom

Ik heb 3 zonen en een dochter (de jongste, dus). Hoe vaak ik niet te horen heb gekregen wat een 'cadeautje' (brrr!) dat was, omdat wij vast en zeker heel erg graag een meisje wilden (alsof dat en enige reden kon zijn om nog aan een vierde te beginnen) enz. enz.
Na de geboorte van onze 3e zoon zei iemand zelfs tegen mij: "ach weer een jongen, nou ja, als het maar gezond is hè".
Bizar gewoon... Dat het geslacht van je kinderen je niet uitmaakt, wil er bij een heleboel mensen dus ook gewoon niet in.

lol jippox

Daarom zijn wij maar gestopt bij twee, ik wilde alleen maar jongens en die had ik al, stel dat het een meisje was geworden en mensen gingen praten over wat een geluk ik had, wat een kadootje het zou zijn en vooral: gut ben je doorgegaan voor een meisje

Ik ken iemand die vier jongens had en toen kwam er plots nog een vijfde en dat werd een meisjestweeling

jaloezie

Dat is het eerste woord wat direct in mij opkwam. Ik vind het nogal wat van die vriend om dat tegen je te zeggen. Beetje een naar onderbuikgevoel. Wie denkt hij wel wie hij is om dit soort zaken tegen je te vertellen?. Echt hoor, Ik vind dat hem niet sieren.

Sterker nog, dit neigt naar jaloezie. Alsof hij tegen je wil zeggen: "Kijk eens wat een goede band ik met je vader heb? Ja, dat komt allemaal omdat ik een man ben en een soort van zoon voor hem ben waar hij zo naar verlangt.". Ik voldoe aan zijn verwachting waar jij niet aan voldoet."

Een echte vriend reageert zo niet. Als ik die man was zou ik een stevig woordje hebben gehad met je vader over dat hij zijn zegeningen moest tellen met zulke mooie dochters en kleindochters en gezond!

Bizar inderdaad

Na een zoon en een dochter spraken mensen van "een koningskoppel". Toen ik daarna vertelde weer in verwachting te zijn, waren veel mensen erg verbaasd. We hadden toch al van allebei eentje?

Overigens heb ik ook wel een vakantievriendschap gehad met een iemand die ook zo'n vader had. Haar vader was "gewoon doorgegaan" met kinderen maken tot hij drie zoons had, want dat wilde hij. Dat heeft hem ook nog negen (!) dochters opgeleverd, die hem duidelijk minder waard waren. Zij en haar zussen hadden daar ook best last van gehad, want die vader heeft ook altijd laten blijken dat hij alleen zijn zoons de moeite waard vond om iets constructiefs te leren of trots op te zijn. Haar man viel toen in met: "Maar ik heb wel de mooiste, leukste en liefste van dat stel!" Ik hoop van harte voor jou, Andere, dat de vader van jouw kinderen er ook zo over denkt.

Bizar Jippox

Wij hebben ook drie jongens en een meisje. Bij ons is het twee jongens dan een meisje en dan weer een jongen. Wij kregen ook dat soort opmerkingen na de geboorte van onze dochter. Alsof onze tweede zoon niet gewenst zou zijn geweest. Hoe komen mensen erop om dat soort opmerkingen te maken?

Ik had vier jongens ook prima gevonden. Of vier meisjes. Of wat voor een combinatie dan ook.

Maar blijkbaar gaan mensen er nog steeds vanuit dat je van allebei eentje wil of zo.

En dan on topic. Kan je het niet een keer bespreekbaar maken met je vader. Je kan toch wellicht een keer aangeven dat het heel wat meisjes zijn en of hij het niet jammer vindt dat er nooit een kleinzoon geboren is. Je vader zal echt wel snappen dat je niet zelf kan bepalen of je een jongen of meisje krijgt maar misschien wil hij het er wel een keer over hebben. En dan heb jij ook mooi de gelegenheid om aan te geven dat je het was opgevallen en dat je merkt dat hij vaak wat kortaf doet tegen je jongste dochter.

sommige mensen...

Ik heb twee jongens. Mijn schoonmoeder heeft een keer een nogal afgunstig klinkende opmerking gemaakt over dat mijn moeder wél een kleindochter had en zij niet. Maar toen duidelijk werd dat er voor haar nooit een kleindochter zou komen, en dat een nichtje van mij ook niet een soort kleindochter van haar zou worden, ging ze ineens meisjes maar stom vinden. Haar dochter zat erbij toen ze het riep...

Niet leuk inderdaad

Ik heb - minder extreem - vorig jaar ook zo'n soort ervaring gehad. Mijn ouders waren 50 jaar getrouwd, en wij waren op zoek naar hun trouwfotoos. Dus alle ooms en tantes gevraagd (de 2 tantes die er nog over zijn). De één was er niet bij geweest omdat zij toen nog niet in de familie was (aangetrouwd van mijn jongste oom), de ander was er niet bijgeweest 'omdat ze niet uitgenodigd was'. Ze vertelde dat zij toen een beetje het zwarte schaap van de familie was, snel uit huis getrouwd en haar man (toen inmiddels bijna ex) was een verkeerde keus. Ik vertelde dit later toen het we het over de fotoos hadden aan mijn moeder en het bleek toch iets anders te liggen... ze waren wel uitgenodigd, maar zij wilde niet samen met haar bijna-ex daar zijn dus kwam ze niet. Ik herinner we die tante alleen als de jongste tante die regelmatig een paar dagen bij ons logeerde, soms een paar jaar samenwoonde met een vriendin en dan weer jaren alleen woonde. Daar werd nooit moeilijk over gedaan thuis. Ze heeft geen makkelijk leven gehad, en in haar laatste jaren (ze is afgelopen winter overleden) heeft ze mij af en toe wat 'gekleurde' herinneringen verteld. Ik was de enige nicht die nog regelmatig langskwam (en mijn ouders). Gelukkig kon en kan ik dit met mijn moeder allemaal bespreken...
En wat de kleinkinderen betreft: ik was dolblij met 2 zoons (ik zou echt niet weten wat ik met een dochter moet), mijn zus heeft daarna ook 3 zoons gekregen en mijn broer 2 dochters . Mijn ouders zijn helemaal blij! Ook al is er dan geen jongen die de achternaam blijft dragen (ik mocht niet kiezen, mijn zus in Belgie ook niet), wel 2 meiden!

elftal

Mijn oma en opa gingen ook lang door maar never nooit niet dat er een dochter kwam. Ze kregen 10 zonen, een heel elftal met mijn opa erbij. Daarna kwamen er natuurlijk wel tientallen kleindochters en daar ben ik eentje van. Wees blij met wat je gegeven is, was hun (gelovige) levensmotto. Gelukkig denken veel mensen er nog steeds zo over.

Vriend gesproken

En hij heeft erg veel spijt van zijn openhartigheid. Hij was dronken en ook nog stoned (zijn verweer) en wist niet meer zo goed in te schatten of je dit kon vertellen.
Ik denk trouwens helemaal niet dat hij het er bij mij wil inwrijven. Hij ziet mijn vader de laatste tijd niet erg vaak meer. Ook omdat hij is verhuisd, maar vooral na aanleiding van die agressie na de geboorte van mijn jongste. Het was wel een gezamenlijk project wat even in elkaar werd getimmerd. Weliswaar 10 jaar geleden. Maar vanaf dat moment vond hij mijn vader niet meer zo heel aardig en is het steeds stroever gelopen.

Ik denk dan ook maar dat ik de hele kwestie ga vergeten. Het maakt me wel veel duidelijk. En als troost kan ik nu bedenken dat mijn vader niks tegen mij had als persoon, maar ik ben gewoon het verkeerde geslacht. Daar kan ik niks aan doen en dat is vooral zijn probleem.

Ja en mensen hebben bij mij ook gevist of we nog voor een zoon zouden gaan. Wan die hadden we immers nog niet (en niet alleen mijn vader). Blijkbaar is het iets extra om twee soorten kinderen te hebben?

extra

"Blijkbaar is het iets extra om twee soorten kinderen te hebben?
Ik vind van niet. Ik heb 2 zoons en 1 dochter en in alle eerlijkheid kan ik zeggen dat die jongens onderling meer van elkáár verschillen dan van hun zusje. Met ieder kind heb ik een andere band. Wij zijn niet voor het meisje doorgegaan, ik was ook zielsgelukkig geweest met een derde zoon. Net als Jippox kregen wij ook veel opmerkingen over "hoe fijn" het was dat het nu een meisje was. Ik zou zulke gevoelens van anderen nog wel kunnen begrijpen (voor sommige mensen betekent een zoon als stamhouder bijv nog iets), maar niet dat je zoiets zégt!
Ik vind het erg verdrietig voor je hoe je vader hierin staat.
Ik zou het over mezelf niet meer aankaarten denk ik (je laatste gedachte erover: het ligt niet aan mij, lijkt me helpend), maar wel goed in de gaten blijven houden of hij je dochter niet slecht behandelt. Als zij lucht gaat krijgen van opa's aversie lijkt het me tijd om in te grijpen. Hetzij door met je vader te praten, hetzij door je dochter uit te leggen dat er op dit vlak een draadje los zit aan opa.