Sleur

vermoeide moeder

Hier hetzelfde wat slapen betreft. Ik zit vanaf 9-10 uur alleen in de kamer. Kinderen ergens anders of boven, man in bed. Soms is dat wat stilletjes, maar ik heb die privétijd ook nodig. Mijn man staat elke dag vroeger op en zit dan op zijn beurt zijn dingen te doen. Je bent nu eenmaal niet gelijk.

tja

Als hij niet horen wil, dan maar voelen, dat zou mijn insteek zijn. Wassen? Prima, dat van kind en mij. Neemt hij brood mee naar zijn werk? Zelf smeren. Speciale boodschappen voor hem? Zelf maar halen. Laat maar merken dat je niet zijn sloofje bent. Ik zou hem ook niet 's ochtends nog een keer roepen en hij zou kind ook kunnen aankleden of 's avonds in bad doen.
kijken of hij dan snapt wat je bedoelt en vervolgens er wat mee doet.

Herkenbaar en afspraken/loslaten

Hoi Vermoeide moeder. Oh, wat herkenbaar.

Toch leid ik uit jouw verhaal af dat er met jouw man nog wel afspraken te maken zijn. Alleen dat het na 2 weken verslapt. Mijn man is echt moeilijk, want als ik hem iets vraag zegt hij meestal "nee" (hoe vriendelijk ook). Wij zijn al veel langer samen (ook oudere kinderen - en 2 kosten nog meer tijd dan 1), dus ik ben nog een slag moeier dan jij, denk ik .
Dus, ervan uitgaande dat hij - als je het vraagt - WEL dingen doet: tel je zegeningen! En vraag hem dus vaker dingen te doen!

Daarnaast lijkt het of met je man wel afspraken te maken zijn, dus maak die dan. Hiervoor al veel tips, welke dingen je door hem zou kunnen laten doen (hele ochtenritueel met kind bijv., naar bed brengen, boodschappen, koken enz). Maar vraag bij het maken van afspraken ook wat hij van de hele lijst van dingen zou willen doen. Misschien wil hij - als hij dan een taakverdeling moet afspreken - liever andere dingen dan jij nu bedenkt. Het zal jou denk ik worst zijn wat hij doet, als hij maar MEER doet. En leg de taakverdeling vast en help hem herinneren zodat het weer afzwakt.

Als hij echter WEL een probleem maakt van een taakverdeling (dus geen afspraken wil maken of als jij dingen aan hem vraagt, nee zegt), dan moet je het bij jezelf zoeken: wat kan jij loslaten en niet meer doen? En pakt hij het dan op of niet? Want als hij dan gaat klagen zeg je gewoon: 'oh, doe het zelf dan'.

Ik heb het bijv. met opruimen (servies, eten, schoenen, kleding etc.). Hij laat alles slingeren. Zolang ik alles achter zijn kont blijf opruimen blijft hij het zo doen. Dus laat ik nu (nagenoeg) alles liggen en soms is dat heeeeel lang, en dan doet hij het uiteindelijk (meestal) wel. Ik ruim iets van hem alleen op als IK daar zelf blijer van word, dan het te laten liggen (bijv. dingen uit de koelkast die anders bederven en waarvan ik dat vervelend vind).

Mijn probleem is dat ik heeeel veel dingen (regeldingen mbt de kinderen, de opvoeding van de kinderen, huishouden) veel belangrijker vind dan mijn man. Dus als ik het niet doe, doet hij het ook niet en ben ik degene die er last van heeft, niet hij. Dat maakt het bij mij erg moeilijk om dingen te laten. Speelt dat bij jou misschien ook mee?

En die hulp zou ik (nog) niet zelf betalen, tenzij blijkt dat als jij er NIETS meer aan doet (in het geval je niet met hem tot een taakverdeling over het schoonmaken komt en dus moet gaan loslaten), hij het ook niet doet en JIJ je daaraan gaat ergeren. Dan kan je altijd nog een hulp zelf gaan betalen omdat JIJ daar last van hebt en het waard vindt een hulp te betalen.

Verder: positieve aandacht geven aan je man kan heel goed werken. Kan je uitproberen, als je er energie voor hebt. Maar als je minder andere dingen gaat doen, moet je tijd overhouden .

Tot slot vraag ik me af: is hij verder wel aardig tegen je?

Sterkte.

eenvoudige afspraken

Begin met wat eenvoudige afspraken: wie kookt, hoeft de boel niet op te ruimen. Ondertussen kan jij zoontje naar bed brengen, of beter: je doet het om en om. Is ook leuk voor je zoontje.

Jij maakt brood klaar, hij kleed ondertussen zoontje aan.

Maar ik denk dat het probleem dieper ligt. Ik zou er allang klaar mee zijn en geen 2e kleuter willen hebben om voor te zorgen. Voel jij je ook niet meer z'n moeder dan z'n vrouw?

Het leven als een to-do list; wat een treurnis

Als ik je lijst van taken en klusjes alleen al lees wordt ik al doodmoe, terwijl ik zelf ook wel wat gewend ben met een huishouden met 2 stevige banen en 4 kids. Als je zo naar je leven en je relatie kijkt als een eindeloze rij terugkerende zaken, is er toch ook geen lol aan! Er zijn hierboven al een aantal goede tips gegeven om het werk voor jou beter aan te pakken en efficienter te doen. Maar ik denk als je met een dergelijke lijst naar je toch al lui aangelegde man gaat je helemaal niets gaat bereiken. Wat zou hij ook, hij heeft geen probleem en jij weet jouw probleem ook heel slecht te verkopen.

Er zijn 2 issue's, de eerste is sleur en vooral vervreemding. Het tweede hete hangijzer is jouw overbelasting, waarvan je de oorzaak zoekt in de onevenwichtige taakverdeling. Heel hard klagen over het tweede gaat je niet helpen om het eerste op te lossen, dus ik zou voor beide problemen een aparte strategie bedenken.

Maar allereerst moet je een manier zoeken om zelf beter in je vel te komen, want je zit nu te diep in je slachtofferrol om ook maar iets op te lossen. Aangezien het toch vakantietijd is, zou ik beginnen om een week zonder man en kind op vakantie te gaan. Je man heeft vast vakantie opgenomen, daarvan kan hij een week alleen met zijn zoon doorbrengen. Jij knapt op en vindt je humor en relativeringsvermogen weer terug. Je huurt desnoods een schoonmaakbedrijf om te zorgen dat als je thuis komt het huis ook aan kant is. Als na die week zowel het huis als jij opgeruimd zijn, begin je een gesprek over het gebrek aan gezamelijkheid. Als je weer gezamenlijkheid hebt, kun je ook het gezamenlijke huishouden gaan oppakken, waarbij je wel moet onthouden dat je een luie man als vader voor je kind hebt gekozen en dat hetgeen je met hem kunt bereiken daarmee waarschijnlijk niet volgens jouw ideaalbeeld zal zijn.

Koken

Als jij door de weeks eerder thuis bent is het vast praktischer als jij door de weeks kookt. Dan lijkt het redelijk dat hij in het weekend 2x kookt.

Ach, er zijn voldoende gelegenheden om de taken meer gelijk te verdelen, de belangrijkste vraag is of hij echt wil.

en vragen?

Ik heb geleerd mijn man gewoon te vragen wat ik wil. Niet ideaal, want ik zou liever ook hebben dat hij wat meer doet, maar beter dan alles zelf doen. Dus gewoon, breng jij zoon naar bed terwijl ik de keuken opruim?

En inderdaad, maak van je leven geen lijstje zeg. Leg de lat een stuk lager, en ga lol hebben. We hebben 3 kinderen onder de 8 en allebei een voltijd baan, en het leven is nog steeds leuk. Natuurlijk moet er veel gedaan worden, en ziet mijn huis er soms uit als een ontplofte bom. Maar je kunt niet alles hebben. En aangezien we geen geld hebben voor een huishoudster, moeten we het zelf doen. Elke avond begint er 1 met de kinderen, terwijl de ander de keuken doet, en we trekken ook graag tijd uit voor de kinderen. Dus voor ik zit, is het meestal iets van 9u. En dan doe ik ook echt niets meer. Dat komt dan het weekend wel denk ik altijd heel optimistisch, om dan het halve weekend weg te zijn om leuke dingen te doen

Mijn man is ook nogal lui aangelegd in het huishouden, dus ik doe meer. Maar hij heeft weer veel meer geduld met de kinderen, spelletjes doen, stoeien, fietsen, spelen, zingen, etc. Hij is degene die warmte en gezelligheid in het huis brengt, en daar word ik ook gelukkig van. En als ik hem iets vraag dan doet hij het gewoon.

zodra

ik lijstjes ga maken, benoemen in een gesprekje, weet ik dat het me boven het hoofd aan het groeien is.
Benoem jezelf tot manager en ga delegeren.
Zoals dc en anderen aangeven: ik ga dit doen, doe jij even dit, dan zitten we zo samen aan de koffie.
En leg de lat lager voor jezelf, je kunt niet jaren alle ballen omhoog houden, dat kost je je gezondheid.
Leg uit waarom je overbelast bent, vertel wat dat met je doet en hoe het zou helpen als je samen de noodzakelijkste dingen doet. Ritme, reinheid en regelmaat zijn beter voor een goede gezondheid. Dat maakt jou gelukkiger, een ontspannen moeder en echtgenote en daarmee is de cirkel rond en profiteert iedereen van een stukje inzet.

tips voor add-achtigen

Ik herken wel het een en ander in het gedrag van jouw man: veel oningevulde tijd nodig, geen huishoudelijk talent, van nature geen selfstarter. Ga scheiden, dat zal 'm leren . Sinds ik alleenstaande moeder ben, moet ik wel alles doen. Al vrees ik dat ik ook nu jouw standaarden niet zal halen, kost het me veel moeite en word ik er erg moe van. Zonder lijstjes red ik het echt niet. Afijn, geen idee of jouw man ook zo'n exemplaar is maar ik brand maar even los en als je het herkent heb je er misschien wat aan.

Ik beschouw mezelf als een ADD-achtige, niet gediagnositiceerd maar ik herken wel het een en ander. Ik ben altijd druk in mijn hoofd, vind het heel moeilijk om met name praktische zaken en handelingen te overzien (gek genoeg ben ik een kei in abstract, analystisch denken, dan scheiden het kaf en het koren zich zonder enige inspanning van elkaar). Ik loop ook over van goede bedoelingen maar het lukt me niet de focus te houden om ze ook ten uitvoer te brengen. Ik heb heel lang als ik het huishouden probeerde te doen als een kip zonder kop rondgelopen: geen flauw idee waar ik mee bezig was. Voor een buitenstaander gebeurt er bijna niks. Maar ik kan je verzekeren dat het bakken met energie kost, dat ineffectieve, wazige gedrentel. En het voelt heel vervelend en gespannen: je loopt constant te falen. Eén van de eerste dingen die ik moest leren was om door die momenten heen te komen en niet te gaan zitten. Als ik ging zitten was ik verloren. Het is niet gemakkelijk om dit toe te geven. Ik heb me ook heel lang verscholen achter ‘andere prioriteiten’, ‘niet zo belangrijk’. Het is ook niet iets wat je gemakkelijk bespreekt, zeker niet met mensen die het wel heel vanzelfsprekend vinden, boos op je worden en je lui noemen . (Wat niet wil zeggen dat ik dat niet begrijp!)

In mijn ex relatie speelde wat jij beschrijft ook wel een beetje. Wat bij ons heel goed werkte was tegelijk aan het werk zijn: samen het huishouden doen op zaterdag, samen pauzeren. Ik zou in jouw dagschema bijvoorbeeld zeggen: als jij na het eten afruimt en opruimt, doet hij tegelijkertijd een paar andere dingen. Hij gaat zelf niet bedenken wat er moet gebeuren. Dat kan hij niet want dat hij heeft hij hoe dan ook niet in zijn hoofd. Het zit in jóuw hoofd namelijk. Dat moet er dus uit. Ik zou dat zo neutraal mogelijk doen. Niet als een generaal opdrachten gaan lopen geven maar een takenlijstje maken waar op staat wat er moet gebeuren. Ik heb voor mezelf een huishoudschema op A3 gemaakt met een aantal vaste huishoudelijke taken en deel voor wisselende 'deze week' taken, regeldingen, uitzoekdingen. Sommige dingen zijn ingepland (vakje onder de dag met gemarkeerd) ander zijn vrij in te vullen. Maar aan het eind van de week 'moet' er dan wel een krulletje achter staan.

Qua huishouden heb ik veel gehad aan a) mijn huishoudelijke hulp en b) veel lezen over huishouden en (huishoud)planning. Ik heb mijn huishoudelijke hulp deels voor het werk wat ze doet maar ook deels om zelf aan het werk te zijn in de tijd dat ze er is. Ik heb haar dus ook heel bewust gepland op een dagdeel dat ik er ben. Bovendien heeft zij een vaste routine waarin ze zaken afwerkt en heb ik ongemerkt door uit mijn ooghoeken op te letten daar delen van overgenomen. Ik heb van de bieb een aantal maanden alle boeken die er over huishouden en huishoudplanning stonden geleend. Er zijn boeken waarin letterlijk de basistaken per ruimte in huis staan uitgeschreven. Ik merkte dat ik daardoor een veel beter beeld kreeg. Dat bedoel ik letterlijk: ik kon handelingen visualiseren en daardoor beter snappen wat er moest gebeuren. Ik realiseerde me dat ik bepaalde taken in mijn hoofd veel te groot had gemaakt. Ik heb vaak verzucht: oh, is dit alles! Routines zijn heel belangrijk: weten wat je allemaal moet doen om een bepaald resultaat te bereiken en in welke volgorde. Als je daar een helder beeld van hebt, wordt het minnder moeilijk.

Beginnnen is één van de moeilijkste dingen. Nog steeds. Dat lukt mij de ene keer beter dan de andere. Iets wat nog wel eens wil werken is een kookwekker zetten. Google maar eens op een 'pomodoro': zet een kookwekker op 25 minuten en werk tot hij afgaat, neem daarna vijf minuten pauze. Als je dan ook nog vantevoren een inschatting maakt van hoeveel 'pomodoro's' het je kost om je werk af te krijgen en achteraf checkt of dat klopt, versterk je je 'praktische intelligentie' mbt hoeveel tijd handelingen kosten. Het is een duffe truc maar het kan wel werken!

En voor het relatiestuk: Maak het niet persoonlijk. Je man doet dit niet goed maar dat heeft niks met jou te maken. Als hij van goede wil is, kijk dan sámen naar wat er tussen zijn goede bedoelingen en de praktijk staat en als hij op mij lijkt is dat structuur aanbrengen. Dat is dan zijn sterke kant niet en zal het waarschijnlijk ook niet worden. Je kunt tot in lengte van jaren blijven verwachten dat hij spontaan zal veranderen maar dat gaat niet gebeuren. Help jezelf door naast hem te gaan staan, door dingen samen op te pakken. Benadruk ook hoe belangrijk dit voor je is, wat het je voor gevoel geeft dat je zoveel alleen moet doen, in plaats van hem te verwijten dat hij lui en oneerlijk is. En blijft dit hangen en wurgen, besteed het dan uit (bijv. huishouden, wassen, strijken). En ik vind net als jij wel dat dit iets is waar jullie dan samen voor zouden moeten staan. Het kan best zijn dan jij het belangrijker vindt dan hij maar dat komt dan deels ook omdat de last ervan op jou neerkomt. Al deelt hij dat niet, dan nog zou hij in zijn rol als partner de intentie moeten hebben door jou gevoelde lasten te verlichten als dat binnen zijn mogelijkheden ligt. Als hij die intentie niet heeft, dan zou me dat dwarser zitten dan het simpele feit hij 'niks uitvoert'. En die vraag zal hij zich moeten stellen, of hij jouw partner wil zijn of langs je heen wil leven als het om jouw behoeften gaat. En het is dan aan jou om te zien of dat voor jou in jouw huwelijk acceptabel is. Maar om zover te komen moet je je wel eerst kwetsbaar uitspreken naar elkaar.

Ik zou toch niet al te snel opgeven. Dit soort negativiteit is volgens mij 'normaal' als mensen een tijdje te weinig aandacht aan elkaar en elkaars behoeften besteden. Vind dus een manier om wél kwalitatief goede aandacht aan elkaar te besteden. Op een positieve manier: samen werken, samen spelen. Vind een manier waardoor je je weer veilig en gesteund kunt gaan voelen door elkaar, je weer kwetsbaar te durven maken. Lukt dat écht niet, dan is er altijd nog tijd om het bijltje erbij neer te gooien.

Boekentips:
ADD-friendly ways to organise your life – Judith Kolberg/Kathleen Nadeau
Hou me vast - Sue Johnson

Groet,
Ho Sanna

enigszins o.t. Ho Sanna

Wat heb je dit helder en mooi beschreven! Ik heb verder niets in de discussie in te brengen, maar dit wilde ik toch even melden!

Inderdaad Ho Sanna

Duidelijk geschreven en ik herken er ook wel iets van (add en ikzelf). Ik denk op zich niet dat ik écht add heb, hoewel het zomaar zou kunnen. Mijn dochter heeft die diagnose wel officieel. Mijn hersens staan nooit stil en ik ben toen ik begin 20 was naar een pscychiater gestapt met het probleem dat ik 'lui' was, maar gaandeweg besloot ik dat ik niet lui was, maar zo pietluttig dat ik bij voorbaat al moe werd van wat ik moest doen en het daarom maar liet liggen.

Wij hebben een huishouden van Jan Steen. Het is nooit overal en altijd netjes. Deels komt dat door ruimtegebrek. De was hangt en ligt bijvoorbeeld altijd zichtbaar in de kamer. Dat irriteert me met enige regelmaat wel, maar een andere stijl is er gewoon niet in te stampen, hoewel het door de jaren heen wel is verbeterd. Soms krijgt een van ons tweeën het op zijn heupen en dan wordt er weer eens iets grondig gedaan. En we hebben onze vaste 'moet'-momenten. Verjaardagen en Pasen en Kerst. Daartussendoor logeerpartijen van de dochters. Dan moet het ook even wat extra netjes gemaakt worden.

Ik kan me voorstellen dat ik met een ándere man een probleem gehad zou hebben met mijn karakter. Dat is voor mij ook wel eens reden geweest om een eind te maken aan een net opstartende relatie. Katten waren 'vies', want er zaten wel eens haren op zijn broek... Doeg! zoek maar een ander. Huisdieren horen gewoon in mijn leven en daar hoort een haartje hier en daar bij. Daar heb je praktische plakrollers voor. Ik ben geen echt zorgzaam type. Natuurlijk zorg ik graag voor mijn gezin en ik vind het fijn om voor ze te mogen zorgen als dat gevraagd wordt. Dat houdt ook in dat ik niet altijd zin heb om het overal gezellig en opgeruimd te houden omdat dat van mij als vrouw des huizes verwacht wordt. Daar is ook wel eens een relatie om gesneuveld. "Ik ben je moeder niet, sorry."

Onwil of onvermogen

http://www.dwang.eu/blog-div/adhd-een-probleem-of-gemakzucht/

Heb je er wel eens aan gedacht, dat je man het misschien wel wil (zoals hij zelf ook zegt), maar dat het hem niet lukt om taken te doen. Misschien gaat het mis in de motivatie, de planning of de uitvoering.

Mijn man is niet sterk met plannen, maar hij doet zeker wel zijn deel. Dat lukt, omdat we het allemaal ophangen aan gewoontes en ons dagritme. Ook is het handig dat we dingen herhalen. Het is dus voorspelbaar en duidelijk. Hierdoor ontstaan en geen irreële verwachtingen.

En omdat ik het niet als onwil, maar als onvermogen zie, wordt ik er zelf dus helemaal niet geirriteerd van.

Degene die de kinderen naar bed brengt (= zo nodig douchen, tanden poetsen, voorlezen, kleding voor de volgende dag klaarleggen) ruimt beneden niet op (= vaat in/uit vaatwasser, werkvlakken reinigen, speelgoed opruimen, stofzuigen).
Degene die de kinderen naar school brengt, is verantwoordelijk voor lunch boxen, tien uurtjes, gymtassen etc.
Degene die merkt dat de vuilniszak vol zit, doet er een nieuwe in.
Degene die merkt dat het toilet niet fris is, maakt het schoon.
Degene die ziet dat er kruimels in de koelkast liggen, haalt een doek door de koelkast.
Degene die gestreken kleding wilt, strijkt zijn kleding.
Boodschappen doen we sámen op vrijdagavond. Daardoor weten we allebei wat er in huis is.

Nou ja, een beetje saai, zo'n opsomming. Maar de truuk zit hem dus in de voorspelbaarheid en de duidelijkheid. Dat maakt het makkelijker voor hem en daardoor gaat het vaker goed.

Ik begrijp trouwens heel goed, dat mijn man het moeilijk vindt, al die klusjes, die taken. Het gaat mij ook niet van nature makkelijk af. Ik ben erg onhandig van mezelf. Daar gaat het bij mij fout. Bij hem ging het fout in de planning. Hij liet het allemaal te veel uit de hand lopen (lees: puinhoop) om dan op een wanhopige dag/avond/nacht urenlang op te ruimen en schoon te maken. Waarna hij het gevoel had een enorme rotklus geklaard te hebben en er voorlopig weer vanaf te zijn. Niet dus, de truuk zit m er juist in om alle dagen iets te doen. En de zaken niet uit de hand te laten lopen.