Schoonouders op visite
Als mijn ouders op bezoek komen bij ons, zoals gisteren, dan is mijn vader veel aan het vertellen tegen ons of tegen onze zoon. Dat vindt hij prachtig. Hij vraagt dan ook van alles en ik antwoord altijd dan.
Mijn vriend, dat zijn dus zijn schoonouders, heeft net als zo vaak, niets gezegd.
Dit gebeurd heel vaak als mijn ouders er zijn. Mijn moeder vraagt ook wel iets aan hem en dan is alleen zijn antwoord maar ja of nee en verder komt er niets uit.
Ik zie er altijd tegenop als mijn ouders langs komen.
Als zijn kameraad er is dan is het praten praten en nog eens praten.
Hoe kan ik hiermee omgaan.
Want ik vind het vervelend als hij alleen maar zegt ja en nee en verder er niets overzegt.
Hij zegt vaak wat moet ik dan zeggen.
maar
Je vader is dus vooral aan het woord en je moeder en vriend minder en alleen van je vriend is het erg?
Misschien is je vader wel teveel aan het woord?
open vragen stellen?
Om een beetje een band te kweken, is het inderdaad fijn als jouw ouders je vriend beter leren kennen, dus het is zeker leuk als ze wat meer zouden kunnen kletsen.
Je ouders kunnen al proberen om open vragen te stellen, die vragen kun je niet zomaar met ja of nee beantwoorden. Verder kan je eens zoeken naar een grappig spel om zo nu en dan eens te spelen met zijn allen en jullie kind erbij, onder het mom dat dat leuk voor de kleine is?
regie-aanwijzingen
Je kan je ouders geen regie-aanwijzingen geven hoe ze met je vriend om moeten gaan, 
Het zijn jouw ouders, jij voelt je op je gemak bij hen. Je vriend is 'ander bloed', dat voelt hij en dat voelen zij. Ze hebben elkaar niet gekozen, het kan best dat ze elkaar helemaal niet zo mogen. Daar kan jij verder ook niks aan doen.
Het heeft tijd nodig elkaar te leren kennen en op je gemak te voelen. Als dat ooit gebeurt, dat hoeft niet Je kan wel activiteiten voorstellen waarbij je niet zoveel hoeft te praten, zoals een spelletje of wandelen, barbecuen. Dat kan het ijs wat breken.
Maar realiseer dat je niet alles in de hand hebt. Ze hebben in ieder geval 1 ding gemeenschappelijk: en dat is de liefde voor jou.
Spraakwaterval
Veel, vooral oudere, mensen hebben behoefte om continu aan het woord te zijn, zelfs als ze 'niks' te vertellen hebben. Die mensen hebben helemaal geen behoefte aan jouw verhaal en vallen je 9 van de 10 keer in de rede en nemen het verhaal weer over als je toch wat zegt. Uiteindelijk besluit je dan maar niks meer te zeggen als je dat soort mensen ziet, die persoon merkt toch het verschil niet. Is dat wellicht hier aan de hand? Mijn man had zo'n tante. Ik probeerde het wel eens uit, dan kwam ik niet meer op mijn onafgemaakte verhaal terug of ik stopte zelfs middenin een zin, dat had ze niet eens door.
Hier
Hier hier zegt mijn man ook niets tegen mijn moeder. Soms probeert hij een gesprek aan te knopen met mijn vader en dan denderd mijn moeder er doorheen gaat zich bemoeien enzo en dan is het klaar.
Wellicht dat zoiets wel speelt.
Verschillende spreekstijlen
Ik ben fan van Deborah Tannen, een taalkundige die o.a. onderzoek deed naar de verschillende spreekstijlen die mensen kunnen hanteren. Wat was dat een eye-opener.
Tannen maakt onderscheid tussen high-involvement sprekers en high-considerateness sprekers, zeg maar "betrokken" sprekers en "attente" sprekers. De betrokken sprekers tonen de ander hun interesse door dwars door zijn verhaal heen ondersteunende opmerkingen te maken, vragen te stellen of zijn zinnen voor hem af te maken. De attente spreker wil de ander juist ongestoord zijn verhaal laten doen. Beide soorten sprekers hebben de beste bedoelingen. Een stel betrokken sprekers bij elkaar en een stel attente sprekers bij elkaar zullen het uitstekend met elkaar kunnen vinden. Maar misverstanden ontstaan zodra een betrokken en een attente spreker met elkaar in gesprek raken. De attente spreker wacht tot de ander klaar is met spreken, voordat hij zelf iets zegt. De betrokken spreker krijgt echter geen ondersteunende opmerkingen van zijn gesprekspartner, denkt dat die niets te zeggen heeft of dat zijn eigen verhaal niet interessant genoeg is, en blijft dus maar doorpraten om de conversatie op gang te houden. En wanneer de attente spreker dan eindelijk aan het woord is en hij onderbroken wordt door de ander, houdt hij uit verbouwereerdheid of chagrijn weer op met praten.
Later zal de één zeggen: 'Die vent hield maar niet op met praten", en de ander: "Wat een nietszeggend type is dat.'
Schoonmoeder is kennelijk een betrokken spreker en manlief een attente.
Yura ben jij getrouwd met een neef van mijn man?
Sprekend mijn schoonmoeder die je beschrijft. Ze belde de dag voor kerst. Ik verwachtte en telefoontje van de huisarts en zonder op het schermpje te kijken nam ik op. Was druk in de keuken en had echt geen tijd voor een gesprek met haar. (Lees monoloog van haar)
Heb snel de telefoon aan man gegeven. Meer dan ja nee euhm en leuk en lekker heb ik niet gehoord.
Je komt er gewoon niet tussen. Het gaat nergens over dus meer hoef je ook niet te zeggen.
Na 20 minuten is ze blij ons weer eens "gesproken" te hebben en hangt op.
Met kerst zaten wij in quarantaine en zijn er niet geweest. Toen we er met nieuwjaar waren hoorden we van schoonvader nog wat familie nieuwtjes en andere belangrijke dingen waar schoonmoeder dan constant doorheen praat.
Vraag
Hoe spraakzaam is je vriend wanneer zijn ouders bij jullie op visite is?
Hoe spraakzaam zijn ze eigenlijk bij hem thuis?
Heeft hij het zelf wel in de gaten dat zijn manier van reageren bij anderen binnen komt als desinteresse?
Misschien ligt het wel aan de onderwerpen die je vader aansnijdt. Hier een familielid die aan de haal gaat als het een bepaald onderwerp betreft; na wat leergeld, loop ik met boog om dat onderwerp heen.
Wie vindt het vervelend?
Wat vinden je ouders er van?
Hoe voelt je vriend zich erbij?
Zou het kunnen dat jij er vooral last van hebt, omdat je denkt dat je ouders het vervelend vinden? Dat jij je dus opgelaten voelt?
Hier een stille zwager in een familie met wat mensen die nogal aanwezig kunnen zijn. Iedereen vond het prima dat hij weinig zei, zo was hij gewoon. En als hij dan eens onverwacht droog uit de hoek kwam, werd dat des te mooier gevonden. Inmiddels, vele jaren verder, zit hij zelfs wel eens op zijn praatstoel. Misschien geen probleem van maken dus?
haha kopzorg
Nee, dat is míjn schoonmoeder! "Je komt er gewoon niet tussen. Het gaat nergens over dus meer hoef je ook niet te zeggen.
Na 20 minuten is ze blij ons weer eens "gesproken" te hebben en hangt op."
Die van mij kon dat al na een monoloog van 3 minuten. Ik kwam meestal niet verder dan 'hallo' en verder was er geen aanleiding of kans om iets te zeggen. Gewoon geen.
Maar als er al meerdere oudere vrouwen zijn met een dergelijke gewoonte, zijn er vast ook oudere mannen die volstrekt oninteressante monologen houden waar je niet tussenkomt.
(We hebben geen vaste lijn meer, dus nu kan ze mij niet meer bellen. Ik mis dus niks.)
je fungeert gewoon als praatpaal
zulke mensen zijn gewoon heel blij dat iemand hun verhalen aanhoort. Uit fatsoen stellen ze wel eens een vraag tussendoor aan de ander, maar al heel snel gaan ze verder met hun eigen hoofdstuk. Probeer er de humor van in te zien, veranderen doen ze niet meer.
verschrikkelijk
Als ik heel eerlijk ben vind ik dat soort mensen niet zo leuk. Ik ben van mezelf niet zo'n prater, vertel de meeste dingen kort en bondig en ben zeker geïnteresseerd in verhalen van anderen.
Maar mensen die monologen houden, nooit iets terugvragen (of af en toe uit beleefdheid en vervolgens weer met hun eigen monoloog door gaan) en elke poging dat je iets terug wil vertellen, je negeren of dwars door je heen praten vind ik bloed irritant.
Ik ben altijd blij als ze weer weg zijn of ik weer naar huis mag. Soms presteren ze het ook om gewoon 2 of 3 keer binnen een uur hetzelfde te vertellen!
Net als mensen die totaal niet open staan voor een andere mening, daar ben ik ook gauw mee uitgepraat!
Zo ik ben mijn frustratie weer kwijt (erger me hier al langere tijd aan 
)
leuk is anders
helemaal eens met Raffie. Vooral als mensen deze communicatie altijd hanteren, en het niet beperken tot een enkele keer waarin ze overstroomd zijn door een bepaalde gebeurtenis.
Maar ja, niet alle mensen in je naaste omgeving zijn even leuk. Het is een kunst daar verstandig mee om te gaan.
Alles is een haakje
Als ik ook even mijn hart mag luchten: net als Raffie! Ik heb het over iemand die werkelijk alles en elk mogelijk verhaal van iemand anders direct aangrijpt als haakje om haar eigen verhaal te vertellen. Zelfs toen mijn dochter als kleutertje van de trap viel en zij daarnaast stond, luidde haar commentaar, dwars door de gillende dochter heen: "Ik ben blij dat ik geen trap in huis heb." En ze praatte vervolgens ook gewoon dóór hè. Over zichzelf. Haar eten, haar buslijn, haar supermarkt, haar huis. Terwijl de kleuter misschien wel een gebroken been had of een hersenschudding. Dat was het dieptepunt. Het is daarna nooit meer echt goedgekomen tussen haar en mij.
Zo. Dank voor uw aandacht.
ja, dat haakje!
Ze hangen er meteen alles aan op. En altijd erger - interessanter - saaier of wat voor overtreffende trap ook met wat je net zelf hebt gemeld. Pfff. Haakje sluiten 
Dat haakje niet kunnen vinden
Sommige zwijgzame types hebben moeite om een haakje te vinden. Zou bij de vriend van to ook aan de hand kunnen zijn.
Mijn man is ook niet zo'n prater, heeft hij thuis niet geleerd met een moeder die altijd aan het woord is 😉😇
Tijdens feestjes met mijn familie praat mijn man nauwelijks met anderen dan mijn ouders, zussen en zwagers. Hij is er gewoon niet handig in om een gesprek op gang te houden.
en dat dit
Een zeer nabij familielid had de gewoonte te vragen of je nog leuke dingen gedaan had. Lief en empatisch zou je zeggen. Maar als je antwoordde, deed ze net of ze je niet hoorde. He, wat zeg je?´ was het dan. Als je zei ´nou je vroeg toch of ik leuke dingen gedaan had?` begon ze over iets anders: ´heb je die bloemen bij de buren in de tuin gezien?´ Of zoiets. Je voelde je altijd zo bekocht
Kapstokjes
Mijn schoonzus is een spraakwaterval. Ze herhaalt zichzelf, zodat ik het verhaal tijdens bezoek minstens 4x hoor. Als het even stil is, komen de stopwoordjes: 'dat dus' en 'zo voel ik dat nou één keer' Als ik haar iets vertel zegt ze 'o ja, dat heb ik ook meegemaakt' Toen ik vertelde dat ik me zorgen maakte om mijn zieke baby zei ze 'ach ja. Kleine kinderen kleine zorgen. Grote kinderen grote zorgen. Heb ik je al verteld wat Puberzoon heeft gedaan?' Ik praat niet meer met haar. Mijn man belt haar zo nu en dan, en ik geef mijn man ondertussen kopjes thee om het vol te kunnen houden.
