Schoonouders
Een paar jaar geleden is mijn man overleden. Ik bleef achter met twee jonge kinderen. Er brak een zware verdrietige tijd aan en tot op de dag van vandaag missen we hem nog steeds. We hebben inmiddels de boel weer aardig op de rit en er is onverwachts ook een nieuwe liefde in mijn leven gekomen die geweldig lief voor mij en de kinderen is. Mijn overleden man had een zeer slechte band met zijn ouders. Al van jongs af aan. Ze hebben ook nooit interesse getoond in onze kinderen. De afgelopen jaren heb ik ze nog wel steeds uitgenodigd voor alle verjaardagen. Tussendoor komen ze niet langs (wonen dicht bij) en na het overlijden zijn ze welgeteld twee keer uit zich zelf langs geweest. Ze vragen en vroegen echter nooit hoe het met ons gaat.
Ik ben er echter zo klaar mee dat ik eigenlijk geen contact meer wil. Als ze op verjaardag zijn vragen ze niks aan de kinderen. Kortom koud en kil. De kinderen vragen ook nooit of we een keer heen gaan en als ik het voorstel om naar opa en oma heen te gaan kijken ze me aan of ik gek ben.
Ik hoop iedere keer dat ze wat interesse tonen voor mijn kinderen maar het gebeurd gewoon niet. Ook vragen ze niet aan mij hoe het gaat. Eigenlijk zou ik ze mail willen sturen met alles wat mij dwars zit. Maar als ik dat met anderen bespreek zeggen die laat toch zitten. Echter het blijft mij dwars zitten en ik weet eigenlijk niet hoe ik dit verder moet aanpakken. Als ik het contact verbreek dan zien mijn kinderen hun opa en oma niet meer en ik vind dat ik dat niet kan maken. Wat moet ik doen?
passief
Ik zou eigenlijk gewoon niks doen. Niet meer uitnodigen of zelf contact met ze opnemen. En dan afwachten wat er van je schoonouders uit komt. Als ze zelf het initiatief nemen om jou/je kinderen te willen zien dan zou ik dat niet weigeren, maar als ik het zo hoor zal dat niet erg vaak voorkomen.
Ik denk niet dat iemand er beter van wordt als je eens even al je grieven gaat uitten. Dus dat zou ik niet doen.
Ellie
Bij alle verjaardagen en dan ook nog twee keer 'los'? Volgens mij zijn er zat opa's en oma's die daar niet eens aankomen. Count yourself lucky!
gewoon zo laten
Je schrijft dat de relatie van je man met zijn ouders slecht was - wat daarvan de oorzaak ook is.
Van een openhartige mail waarin je alles uit wat je dwars zit, wordt het contact in elk geval niet beter. Mocht je echt een open gesprek willen om van alles te bespreken, dan is de enige manier live contact met hoor en wederhoor. Maar ja, of dat je iets gaat opleveren?? Ben het eens met anderen die zeggen 'laat het zo'. Ze zijn de grootouders van je kinderen, wie weet verandert er iets als zij ouder worden en zich afvragen wat de ouders van hun vader voor mensen zijn. Misschien ook niet.
Ben blij voor je dat er positieve ontwikkelingen zijn na de zeer verdrietige tijd. Alle goeds gewenst!
Je schrijft
dat je vind dat je het niet kunt maken om contact tussen schoonouders en je kinderen af te houden.
Maar wat voegt het toe in hun leven? Kijk daar eens objectief naar. Ik vind het sneu dat die ouders zo zijn maar zo te horen gaat het niet meer veranderen. Heel verdrietig want het is een van de weinige dingen die jou en je kinderen nog binding geven met je overleden man. Dat snap ik heel goed. Maar in de praktijk voeegt het eigenlijk niks toe.
Gelukkig wonen ze dichtbij; je kinderen kunnen er misschien zelf nog heen als ze ooit die behoefte krijgen. In die zin hoef je je niet schuldig te voelen. Dat hoef jehelemaal niet. Ik zou ze laten vallen. Als ze zelf komen, oke, en anders mar niet.
Sterkte
contact houden
Toch zou ik wel proberen om het contact aan te houden, en zeker geen brief schrijven.
Het zijn toch de kinderen hun opa en oma en hoewel ze tekort geschoten zijn komen ze toch een paar keer per jaar.
Zij zijn ook degene die jouw kinderen later dingen over hun vader kunnen vertellen die niemand weet, alleen daarom zou ik al proberen om het contact aan te houden.
verdriet
Hoi,
Ik begrijp dat je teleurgesteld bent in je schoonouders. Bedenk echter wel dat deze mensen zelf ook te maken hebben met een heel groot verlies. Dit is niet minder groot wanneer er slecht contact was tussen hun en hun zoon. Heb je weleens gevraagd hoe het met hen gaat? Misschien kom je zo tot een gesprek.
Had jouw overleden man nog broers en zussen? Kunnen die je meer vertellen over de gebruiksaanwijzing van je schoonouders?
Kortom: geen mail sturen wat mij betreft. Probeer zo min mogelijk te verwachten en geef eventueel zelf de start voor een gesprek. Levert het niets op: concentreer je dan op je nieuwe liefde. Jij hebt weer een toekomst!
Niet meer uitnodigen op verjaardagen
Ik zou ze niet meer uitnodigen. Dan heb jij die emotionele druk niet meer rondom een verjaardag. Ik kan me voorstellen dat je daar elke keer last van hebt.
Wat je dan wel zou kunnen doen, is twee keer per jaar ze uitnodigen voor de koffie of naar hen toe gaan. Zo houd je toch contact op afgebakende momenten. Dan houd je je verwachtingen laag en is het hopelijk makkelijker om ermee om te gaan.
ik zou
...ze de volgende keer geen uitnodiging meer sturen voor een verjaardag. Als ze zelf willen komen kunnen ze altijd vragen of het gevierd wordt en of ze langs kunnen komen.
Hoor je niks, dan weet je toch genoeg?
Eens met Jutta
Je schoonouders hebben een enorm verlies geleden, net als jullie. Zonder iets af te doen aan jouw verdriet en dat van je kinderen, heeft het verlies van je eigen kind een enorme impact. En hoe vreemd het ook is: dat staat los van de band die jouw overleden man met zijn ouders had. Sterker nog: een moeilijke of verstoorde band maakt de rouw extra gecompliceerd. Je kunt het niet goed afsluiten.
Ik wil het gedrag van je schoonouders zeker niet goedpraten, maar mogelijk is het toch meer onmacht dan desinteresse. Hoe dan ook: ik zou zeker geen mail sturen en ze gewoon blijven uitnodigen.
Misschien doe je ze er toch ongemerkt een groot plezier mee, al is hun sociale interactie onhandig. Als ze het niet zouden waarderen, dan zouden ze toch op een gegeven moment wegblijven?
wel contact houden
ik ben het ook eens met Jutta! Je schoonouders zijn, als er geen broers of zussen van je man zijn, de enige die veel kunnen vertellen over hem. Ook al was de onderlinge band niet zo goed. En inderdaad, voor hen is het ook moeilijk. Je zegt dat ze nooit vragen hoe het met jullie gaat, maar doe je dat omgekeerd eigenlijk wel?
Wat hun schijnbare desinteresse voor jou en je kinderen betreft: misschien zijn ze niet zo handig in sociaal contact. Mijn ouders zijn ook zo... niet dat ik dat leuk vind (helemaal niet), maar ze bedoelen het niet verkeerd. Mijn ouders tonen ook weinig interesse, praten eigenlijk niet met de kinderen en bezoekjes aan ons lijken niet heel erg van harte te gaan (altijd kort, ondanks de reisafstand, blijven nooit eten, etc.) Eerder belden ze nog wel redelijk vaak, maar dat wordt ook aanzienlijk minder.
Ik ben bij ze opgegroeid, dus ik weet dat ze er niet zoveel onaardigs mee bedoelen. Hoe langer ik 'het huis uit ben', hoe meer mij die passieve houding tegenstaat, dat wel. Komt ook doordat ik bij anderen wel een gezellige familie zie, met opa's en oma's die gezellig oppassen en een steun voor de kinderen en kleinkinderen zijn. Dat zit er hier helaas niet in.
Niks doen.
Abrupt het contact verbreken zou ik niet doen. Een paar keer per jaar is er contact, zo houden en zien wat de toekomst brengt.
