Schoonmoeder is nog gezond, maar hoe straks?
Mijn schoonmoeder van 85 plus is nog gezond en bij de tijd, woont zelfstandig. Haar kinderen en aanhang wonen niet naast de deur, maar helpen wel naar vermogen. Al een tijd proberen we aan te kaarten wat ze wil als het allemaal niet meer zo vlot verloopt, maar het onderwerp is voor haar onbespreekbaar. Gister waren man en ik op bezoek. Schoonmoeder vertelde uitgebreid over een ouder familielid, die dement was en "nu opgesloten moest worden". Dat was een mooi aanknopingspunt om het er weer eens over te hebben. Ma, mocht dat jou overkomen, wat zou je dan willen? Iemand bij je thuis, een huis met anderen, bij een van je kinderen, wat? Maar nee, haar overkomt dat niet, die demente vrouw had ooit gerookt en slechte genen, dus min of meer haar eigen schuld net als alle kwalen.
Niet bespreekbaar dus. Maar afwachten tot er wat gebeurd is ook zoiets, we zouden het vreselijk vinden iets te regelen waar ze erg ongelukkig van zou worden.
Wie is het ooit gelukt hun bejaarde (schoon)ouders te bewegen tot een gesprek over wat ze willen als hun gezondheid het laat afweten en hoe hebben jullie dat aangepakt?
Wij
hebben nooitr serieus overwogen onze moeder die nu inderdaad dement is, in huis te nemen. Bij geen van ons als kinderen is de situatie daar geschikt voor. Bovendien is dat bij dementie een hele zware situatie op een bepaald moment. De kans dat je je huis niet voldoende kan beveiligen of je op een bepaald moment niet meer in staat ben constant toezicht te houden bijv. is dermate groot dat je in veel gevallen misschien toch uiteindelijk over moet gaan tot een opname elders. En dan moet je zo iemand dus toch nog uit de situaatie halen, iets wat bij dementie echt een heftig iets is voor de persoon. Je moet je voorstellen dat deze mensen vaak óp routine' nog aardig wat kunnen, maar haal je ze daar uit.... oei oei dan kunnen ze lelijk afzakken en onrustig en dus ongelukkig worden.
Maar bij iemand die zo duidelijk niet over de situatie wil praten, moet je denk ik gewoon doen wat jou op dat moment het beste lijkt. Je kunt haar niet forceren keuzes te maken die ze waarschijnlijk niet kan en wil maken. Mijn schoonmoeder gaf ook duidelijk aan dat ze nooit haar kinderen zou willen belasten met de zorg voor haar. Dat ze weet hoe het is (haar eigen moeder is ookm dement geweest) en dat ze beslist niet wil dat wij dat op ons nemen. Ook had ze liever niet in een verpleeghuis gewild maar ja, daar kom je niet onderuit. Wij hebben het nu zo gedaan dat ze dicht bij ons in de buurt wooont in een verpleeghuis die we met zorg hebben uitgezocht. Dat is ook iets wat je je moet realiseren: als je te lang wacht dan kan er altijd iets gebeuren waardoor de situatie acuut wordt en moet ze snel ergens heen. Dan zijn het vaak de slechtere huizen waar er plek is.
Wij hebben dat ook meegemaakt: zij had namelijk haar arm gebroken: raakte in het ziekenhuis helemaal verder van de leg en moest toen meteen door. Zij is toen 6 weken opgenomen geweest in een verpleeghuis die even later in het nieuws kwam omdat daar iemand 3 dagen vergeten op een kamer heeft gelegen, zonder eten, liggend in de ontlasting.
Omdat wij daarvoor, voor die opname al bezig waren met de verpleeghuis van onze keuze, hebben we het uiteindelijk voor elkaar gekregen dat zij overgeplaatst werd. En dat was een groot verschil. In het verpleghuis waar ze terecht kon in eerste instantie, kon je echt merken aan het personeel, dat ze ongeinteresseerd rondfliepen en alleen de hoognodige zorg gaven, misschien wel minder dan dat.... je weet tenslotte niet alles.
Dus als het echt niet lukt met haar te praten: doe wat je goeddunkt in overleg met de andere kinderen. Neem het heft in handen. Vertel haar gewoon op een bepaald moment dat je haar meeneemt naar de huisarts. tenzij het iemand is die dat soort dingen niet accepteert.... Dan zul je iets tactischer te werk moeten gaan.
Ervaring
ook wij wilden dit soort gesprekken voeren met mijn (toen nog)kerngezonde moeder.Daar wilde ze niks van weten,ze was nu nog gezond ,en dat was een zorg voor later.
toen ze echt iets ging mankeren,merkten we dat er ook wel een oplossing voor deze (nog relatief kleine) problemen kwamen.We delen een stukje zorg met al haar kinderen,ze heeft thuiszorg,ze staat ingeschreven voor een aanleunwoning etc.Ik maak me nu maar niet meer druk,komt tijd komt raad,wie weet kan ze wel tot haar dood zelfstandig blijven wonen,met hulp van ons.Dan maken we ons dus druk om niets.Komt tijd ,komt raad.
Geniet!
Marnie, lief van je om zo bezorgd te zijn. Maar geniet van je gezonde schoonmoeder. Weet je, welke kwaal je schoonmoeder wel (of niet!) zal krijgen, je kunt er toch nooit goed op voorbereiden. Het komt toch net anders dan je dacht of verwacht had. Ze kan slecht ter been raken, of dement worden. Of een ziekte krijgen. Allemaal heel verschillende dingen waarvoor toch niet 1 pasklare oplossing is. Er op vooruit lopen heeft dus zo weinig zin.
Zelfstandigheid
Ook al zou je het zelf graag anders zien ik denk dat het ook heel belangrijk is om het inzicht en de eigen mening van de oudere te respecteren. De meeste ouderen blijven per slot nog steeds tot hun dood gewoon thuis. Ideaal is soms anders en soms zie je ook wel degelijk de risico's. Maar inderdaad, komt tijd komt raad en het kan natuurlijk geen kwaad om jezelf af en toe eens op de hoogte te houden van de mogelijkheden. En te bedenken wat je zelf in de aanbieding zou hebben.
Bedankt
Iedereen bedankt voor de wijze woorden. Waar Flupke op wijst (in een noodsituatie belanden in een verpleeghuis dat absoluut niet de eerste keuze zou zijn) heb ik bij een ander familielid meegemaakt en dat zou ik schoonmoeder zo graag besparen. Maar inderdaad, misschien komt het er nooit van en maak je je van te voren druk om niets. Voorlopig heb ik het er niet meer over met haar, zal proberen het wat meer op zijn beloop te laten.
Mijn schoonouders ook
Ik heb het gesprek een paar keer die richting in gemanoeuvreerd en ik heb nu tot twee keer toe gehoord dat ze dán wel weer zien. Maar mijn schoonmoeder liet wel merken dat wij tegen die tijd wel konden helpen. En dat is nu net niet helemaal wat tot de mogelijkheden behoort als ik tegen die tijd hopelijk weer gewoon een baan heb van 32 uur per week. Ik vind ook niet dat ze er realistisch in is, dat wij wel even komen helpen. Ze wonen niet naast de deur en wij hebben geen auto. Dat heb ik ook gezegd. Ze vroeg een eerdere gelegenheid ook of wij bereid waren schoonvader in huis te nemen als dat nodig was. Mijn man, en ik ook, gaven aan dat dat niet in de planning zat. Dat vond ze redelijk ontaard, maar dat gaat ons echt een stap te ver. Daar is ons huis niet geschikt voor. Maar goed, we hebben het nu zo duidelijk besproken, dat ik mij nú in ieder geval nog niet druk maak over wat komen gaat.
Onze ervaring
is dan weer compleet tegenovergesteld. Zowel mijn schoonouders (inmiddels helaas overleden) als nu ook mijn ouders (nog min of meer gezond, midden 70) hebben alles keurig netjes vooraf geregeld en met de kinderen besproken. Wat ze willen mocht er iets gebeuren met één van de 2, wat als ze dement worden, wat als ze 'onbehandelbaar' ziek worden (wilsverklaring). Ze zijn nu ook langzaamaan op zoek naar een gelijkvloerse woning, maar het is nu nog veel te leuk om de kleinkenderen (tussen 4 en 15) af en toe een paar dagen te logeren te krijgen. Mijn zusje heeft haar huis ingericht om tzt haar schoonmoeder (Belgie) in huis te kunnen nemen, dat is daar veel gebruikelijker dan hier.
Marjoleine
Toch wel gek
dat mensen daar zo niks over willen horen, terwijl het reeel dichtbij is. Eerlijk gezegd heb ik het er nu al regelmatig over met man (ben nog geen 50) gezien mijn ervaringen met dementie bij vader, tante en oma. Zo als het daarmee ging, dat wil ik dus niet. Dus heb er al met hem over gesproken wat ik in zo'n geval wel wil. Zal dat ook met zoon doen, als hij ietsje ouder is (nu nog een beetje belastend, vind ik).
Door er niet over te willen denken of zorgen leg je de verantwoordelijkheid helemaal bij je naasten, vind ik. Dan moeten zij alles bedenken, regelen en beslissen. Ik zelf wil ze dat niet aandoen, en wil in elk geval dat ze niet hoeven te twijfelen of raden wat ik gewild zou hebben toen ik nog "goed" was. En ook wil ik niet dat alle zorg ongevraagd bij mijn kind terecht zou komen, ik zou echt al vroeg mijn zaakjes goed regelen, alvast.
Stenna, wat wil je alvast gaan regelen dan?
Het enige wat je zelf kunt regelen (voor zover je middelen dat toestaan) is je huis/woonomgeving. Dat die zo levensloopbestendig mogelijk is, en dichtbij voorzieningen. Dat zou ik dan ook proberen, tzt. Maar verder is het allemaal koffiedik kijken. Je weet niet wanneer je wat zult gaan mankeren, namelijk.
Stenna
Je kan het er uiteraard wel eens over hebben maar dingen echt regelen van te voren is lastig. Mijn schoonmoeder is vrij jong gestorven. Laatste jaar van haar leven was ze ziek en had ze veel zorg nodig. Een verpleeg tehuis was gezien de omstandigheden niet passend en ze is uiteindelijk bij haar dochter thuis gestorven. We hebben haar zelf verzorgd en dat was in die omstandigheden de juiste keuze.
Mijn eigen moeder leeft en woont nog op zichzelf ondanks gevorderde leeftijd. Geestelijk is ze nog zeer scherp, lichamelijk minder. Met thuiszorg valt lichamelijke en huishoudelijke zorg op te vangen.
Er kan een moment komen dat ze echt niet meer voor zichzelf kan zorgen. Wat we dan doen hangt af van de omstandigheden. Bij ons als dat enigszins kan en als dat echt niet mogelijk is een verpleeghuis. Ik weet wel welke verpleeghuizen je hier in de buurt hebt en luister wel naar verhalen daarover. Waarschijnlijk nooit nodig maar wel handig om te weten welke tehuizen goed zijn en welke minder goed zijn.
Maar echt plannen kan gewoon niet. Geen idee hoe alles gaat lopen. Mijn moeder wil er trouwens ook niet over praten. En dat snap ik ook wel weer. Het zijn geen vrolijke onderwerpen. We nemen het gewoon zoals het komt.
Wat regelen
Wat ik nu al regel: zorgen dat er genoeg financiele reserve is om straks particuliere hulp te betalen (sparen dus, en extra prive pensioenverzekering). Daarnaast goed nadenken en al kijken welk verpleeghuis wel en wel niet (als je de keuze nog hebt). Dat je naasten daar niet over na hoeven te denken, maar al weten wat jij wilt (als je dat zelf niet meer kunt zeggen tegen die tijd).
Maar eigenlijk bedoel ik niet eens zozeer het praktisch regelen, maar met je naasten bespreken wat je wel niet wilt dus. Zodat zij er niet naar hoeven te raden als jij niet meer aanspreekbaar bent. Daar gaat het me vooral om. Geloof me, ik heb er genoeg van gezien en meegemaakt (inmiddels allevier de (schoon)ouders verloren in een paar jaar tijd) om te beseffen hoe belangrijk dat is.
Tot slot: de niet-behandel verklaring en donor codicil invullen, en met partner precies de euthanasie-wens doorspreken en vastleggen, en aanmelden bij de vereniging. Ja, erg onaangenaam, maar zeer belangrijk voor mij. Door de zure appel heen en toch maar bespreken.
Stenna
Man en ik zijn ook bijna vijftig en hebben het er ook regelmatig over hoe wij dat zouden willen, ook met onze twee volwassen kinderen.
Wat betreft schoonmoeder, het is wel non verbaal duidelijk dat ze zo lang mogelijk in haar eigen huis wil wonen, logisch natuurlijk. We gaan er maar van uit dat ze dat wil, ook al is het niet officieel besproken. Nu dan aansturen op wat meer zorg van buitenaf voor haar. Op dit moment laat ze een van ons voorrijden om bijvoorbeeld een lampje te verwisselen (200 km heen en terug), daar gaan we het maar eens over hebben. Het breekt ons allemaal op en is ook niet nodig, er zit bijvoorbeeld een vrijwel gratis klussende vrijwilligersorganisatie in haar dorp.
Verder heb ik ook wel wat egoistische motieven, over een paar jaar willen we naar het buitenland, dat is op deze manier niet mogelijk, gaan we het ook maar eens over hebben. Maar pas als het moment bijna daar is, geleerd op deze draad, want wie weet wat er in die paar jaar gebeurt.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Veel verschillende zaken
Met het klimmen der jaren spelen er heel verschillende zaken, en de een krijgt heel andere klachten dan de ander. Je kunt niet voorzien hoeveel jaren er (betaalde) zorg zal moeten zijn. Om daarvoor uitgebreid te sparen, hm, ik weet het niet hoor.
Er zijn zoveel kleine dingen, van belang voor iemands welzijn, die met (particuliere) zorg niet op te vangen zijn.Een uitgebreid sociaal netwerk met verschillende generaties is net zo belangrijk/ belangrijketr dan geld.
Marrie, buitenland
ik neem aan dat je een meerjarig verblijf bedoelt. Dat lijkt me geen makkelijke boodschap aan (schoon)moeder; inderdaad nuttig om van alles goed door te praten en te regelen, ook met de andere familieleden. Succes!
Wacht even
In je openingspost zeg je dat je schoonma gezond is en dat je je zorgen maakt over eventuele zorg die ze in de toekomst nodig zou kunnen hebben. Je zegt daar niet bij dat ze kennelijk NU hulp nodig heeft! Iemand 200 km te laten rijden om een lampje te verwisselen vind ik niet helemaal normaal (nou ja, het is niet aan mij het wel of niet normaal te vinden ik bedoel te zeggen: dat zou ik dus niet trekken). In plaats van je zorgen de maken over de toekomst zou ik maar eerst eens de hulp die ze nú nodig heeft beter (laten) regelen!
Bromvlieg
dat net werk met generaties, dat is dus precies waar ik koste wat kost NIET op terug wil hoeven vallen. Mijn kind mag er onder geen beding voor op hoeven draaien, de zorg voor mij. Juist omdat ik dat zelf heb moeten doen, voor mijn ouder(s). Dat doe ik hem niet aan.
Als de geschiedenis in mijn familie zich herhaald (en daar is veel kans op, gezien de dementie in mijn lijn oma, vader, tante) dan gaat het heel snel. En is er niet heel veel jaren dure zorg nodig, maar wel een poosje heel intensief.
Erover praten
Met mijn ouders hebben we er wel over gepraat. Bewust. Tijdens een 'familieweekend'. Hoewel mijn (stief) moeder aangaf dat niet te willen...we waren hier voor de gezelligheid. Maar broer doorkruisde die wens door uit te spreken dat we ook graag willen dat het gezellig blijft...ook als ze hulpbehoevend worden.
Mijn ouders zijn duidelijk. Ze willen hulp van mij.
Nou werk ik in de zorg dus dat is nogal voor de hand liggend. Als dat niet zou kunnen (ik moet ook wel werken natuurlijk) willen ze dat ik financiëel gecompenseerd wordt. Daarvoor is geld (ondertussen) apart gelegd. Via notaris in akte opgesteld. Ook willen ze huishoudelijke hulp betaald. Gelukkig heb ik ook nog een dochter in de zorg. Die kan ook bijspringen én een schoonzus in de zorg. Ik zou die zorg dan moeten coördineren. Oudste broer de financiën. Als het te gek wordt willen ze naar een verzorgings/verpleegtehuis en ze hebben voorkeur voor welke. mocht dat niet meer kunnen een particuliere. Maar het liefste hier ter plaatse dat is het belangrijkste. Bij mij dus vlabij. Daar gaat het ze om. Jongste broer is de beslisser in die stap.
Huis het liefste aan 1 van de kleinkinderen verkopen. Of verhuren dat mag ook. Zou kunnen in ons geval. Dat heeft jongste broer geregeld dat dat zou kunnen.
Jongste broer en oudste broer hebben samen die notaris /aktes en financiën na dat weekend uitgezocht met de boekhouder. Er is van alles op papier gezet en getekend.Zelf snap ik er geen fluit van...maar ik vertrouw maar op hen en mijn nu nog bij het verstand zijnde vader. En zo nu is het klaar en praten we niet meer over.
Volgens mijn vader en stiefmoeder geeft het hen ook 'rust' en zijn ze blij erover gepraat te hebben. Opgelucht dat alles geregeld is en dankbaar dat broer aandrong en doorpakte. En dat wij nu ook weten wat ze zouden willen. Vooral ik dan 
Want dat was hun grootste zorg denk ik, dat het allemaal op mij zou neerkomen en mijn broers niet zouden willen bijspringen of helpen. Of dat niet uit zichzelf zouden inzien. Ondanks dat het beste, lieve broers zijn....hoor. Maar 't zijn mannen hé?
groeten albana
