Schoonmoeder
Op mijn 15e kreeg ik verkering met mijn huidige man, en het was al meteen hecht. Hij heeft 2 zussen, waarvan de jongste best wel vervelend was, maar dat waaide wel over dacht ik. Met mijn schoonouders had ik een redelijke goede band en met mijn andere schoonzus ook.
Op mijn 21 e gingen we samen wonen, op mijn 24e gingen we trouwen en op mijn 27e kregen we ons eerste kindje en 16 maanden later volgde nummer 2.
Het vervelende zusje, hier te noemen 'Kim' woonde ook al samen met vriend 'Dennis'. We hadden redelijk contact, totdat ik ging bevallen van mijn 2e kindje. Ik had aangegeven dat ik de eerste dag alleen de ouders wilden zien, na aandringen, kwamen ze toch even op bezoek in het ziekenhuis en zat hij alleen te zeuren dat hij moe was. Wat dacht je van mij? Hij zou nog terugkomen op kraambezoek van de week. Maar nu, 5.5 jaar later is hij nog niet geweest. Waarom? Hier kregen we een paar maanden na de geboorte via een brief duidelijkheid over, we kwamen niet meer in de avonden op bezoek. Geen wonder, want nu hebben we kinderen en die liggen om 19 uur in bed. Maar van het een kwam het ander en uiteindelijk hebben we heb contact verbroken.
Ze gingen bij mijn schoonouders inwonen, ivm geldproblemen. Dit was geen makkelijke tijd voor ons ook, want ze negeerde ons volkomen als we bij schoonouders op bezoek kwamen. Vorig jaar november hebben ze van de 1e dag op de andere hun spullen gepakt en zijn naar het andere kant van het land vertrokken. Waarom weten we niet precies, maar we het was er niet zo gezellig en ze hadden ook schulden. Maar goed, ze wilden niets meer met de familie te maken hebben. Ook niet met mijn schoonouders.
In April werd mijn schoonvader ziek en 5 weken later is hij overleden.
Kim en Dennis zijn niet op ziekenbezoek geweest en niet op de crematie, dat kan ik me niet bij voorstellen. Het is je vader toch? Ze bleek zwanger te zijn van een tweeling en deze is in juli geboren.
Schoonmoeder, hoe gek ze ook is na dit alles is in de auto gesprongen en is op kraambezoek geweest. Ze vertelde me luid en duidelijk hoe geweldig die kinderen waren enzo. Maar toen ik haar op de feite drukte met wat er gebeurd was en dat ik het raar vond dat ze er heen is gegaan, had ik het gedaan, ik werd echt door deze opmerking 4 maanden negeert door schoonmoeder. Het is je dochter, ook al steunt ze je niet, buit ze je financieel uit en is niet op de begrafenis van je man, haar vader geweest.
Nu was mijn dochter jarig en ze kon maar heel even komen want ze kreeg bezoek, die Kim met de kinderen dus. Daardoor moest mijn kind die dol is op oma maar even in de steek gelaten worden.
Ik heb haar altijd gesteund, toen haar man ziek was en daarna, maar dit snap ik niet. Waarom is een dochter die je zo slecht behandeld welkom bij je en vang je haar met liefde op. En waarom is je schoonouder die je steunt niets meer waard. En waarom moet een onschuldige kleindochter hier de dupe van zijn op haar verjaardag.
Mijn man is boos, hij heeft tegen moeder gezegd dat hij niets meer met haar te maken wil hebben voorlopig.
Flanagan
Ik had, ze is er niet meer, de schoonmoeder "from hell", dus ja, ik heb het helaas ervaren.
Mijn reactie daarop heb ik ook al diverse malen omschreven. Ik heb haar tot haar laatste dag behoorlijk behandeld als moeder van mijn ex, als oma van mijn kinderen. Als iemand die nu eenmaal in mijn leven zat en die ik niet kon veranderen.
Dat zeggen ze hier op OO toch vaak:
Je kunt haar niet veranderen behalve de manier waarop je naar dingen kijkt, ze je laat beinvloeden of wat je er zelf mee doet.
Het kan blijkbaar heel voltrefferig aanvoelen om iemand geen kerstkaart te sturen. Nou vooral doen dan, ikzelf zou het niet merken.
De enige verandering die esmee aangebracht lijkt te hebben is dat ze nu kleine wraakacties plant. Ik weet niet of je daar iets mee opschiet behalve wat misplaatste genoegdoening. Steek die energie dan in het leren om een ander niet zoveel macht te géven.
Een kennis vertelde me pas dat de dokter had gezegd dat ze zich niet alles hoefde te laten zeggen. Oh, moet ik hard worden dan, vroeg ze, waarop de dokter antwoordde: zijn harde mensen zo leuk dan?
Ze begreep het niet. Ze begreep niet dat er een wereld van opties zat tussen gevoeligheid en hard zijn.
Esmee is nog steeds even hardleers bezig. Ze doet gerust haar best, maar ziet niet in dat zij ook een aandeel heeft/kan hebben in het geheel. Ze ervaart schoonmoeder misschien zelfs nog meer als de vijand dan voorheen, is nog even boos en verontwaardigd als voorheen en zo'n gevoel verlamd en beperkt. Er zijn best heel veel starre schoondochters die kampioen territoriumpissers zijn. Dan wordt het een hetze en dat is voor je gezondheid echt niet best en je wordt er geen leuk mens van. Buiten dat isoleer je je gezin van een oma en moeder en zou ik voorkomen, dat komt een keer terug op je bord.
Gezondheid
Juist omdat die moeizame relatie slecht kan zijn voor je gezondheid, is tijdelijke afstand noodzakelijk. De pijn moet 'slijten' en een plekje krijgen. Daar kan wat tijd overheen gaan. In die tijd is het zoeken naar een 'veilige' verstandhuoding waar je niet het gevoel hebt op eieren te lopen. Als dat gevoel van veiligheid leeft, ontstaat er meer ruimte voor genegenheid naar de ander.
Ik lees uit de relazen van Esmee toch een zachtmoedig mens die het meerdere malen geprobeerd heeft. Nu ze wat afstand heeft genomen en haar grenzen heeft gevonden, is er ruimte om het gevoel van frustratie te laten slijten zodat er minder hardheid heerst.
Maar die fase kost tijd. Ik denk wel dat het een belangrijke fase is want de acties van een schoonma zet aan tot ontdekking van jezelf dus wie ben ik en wat is belangrijk voor mij.
Taruh
ik ervaar een bezoek aan mijn ouders dan weer niet als een bezoek aan een ijskast. Heb jij dat wel? Bij een ijskast heb ik toch meer de associatie met mensen die elkaar niet kunnen luchten, en dat is het ook weer niet. Ik vind mijn ouders niet onaardig, maar ik ben nu wel zo ver dat ik het niet zulke leuke mensen vind. Ze bedoelen ook niks onaardig en hebben het ook wel oprecht goed met anderen voor. Wat Pug vertelt, dat is nagenoeg precies hoe wij met mijn ouders in de dierentuin zijn. Of in een restaurant. Of bij hen thuis, of bij ons.
Mijn moeder praat maar door, tegen niemand in het bijzonder, mijn vader zit te mokken in een hoekje en de kinderen doen hun dingetje. Mijn man en ik proberen afwisselend met opa en oma of met de kinderen bezig te zijn. Wat je mijn moeder ook vertelt, ze is het de volgende keer weer vergeten; mijn vader luistert dan weer wel, maar heeft alleen oog voor zijn eigen ellende, ofzoiets.
Ik zie mijn ouders meer als een onverwarmd huis. En het aparte is, dat heb ik pakweg tot mijn 20-25ste niet gemerkt! Als je niet gewend bent om de verwarming aan te zetten, merk je niet dat het koud is... en vind je het bij een ander al snel te heet. Want dat was ook nog zo, al die aandacht voor elkaar bij andere mensen thuis, vond ik eerst misschien wel wat overdreven. Ik heb nog steeds wel enige reserve, maar niet meer zoals eerder en ik kan zelf met mijn partner en vriendinnen over dit soort fundamentele dingen praten. Met mijn ouders niet....die hebben nooit over zulke dingen gepraat. Mijn ouders vinden ook dat mensen vaak 'overdreven dik met elkaar' doen. Maar goed, zij hebben dan ook nauwelijks vrienden.
Lieverdje
ze zijn niet voor niets gescheiden.
Bij mijn vader is het inmiddels beregezellig met de familie van zijn vriendin. Ik heb er een lieve stiefmoeder aan en dochter een leuke oma. (Sinds deze week noemt ze haar ook maar Oma (terwijl de vriendin dat niet wil want je hebt al een oma 
) Reactie van dochter: ach ik heb ook al 2 mama's dus een oma kan er ook wel bij.)
Bij mijn moeder is de sfeer zeer afhankelijk van haar psychische staat. Dat heb ik inmiddels geaccepteerd en dan zitten we maar een uur naar een tv te staren zonder dat er een woord gezegd wordt.
Mar dat wennen aan situaties waar het anders is dat herken ik ook wel. Bij ex was het een drukke boel met 4 kinderen + hier en daar wat aanhang en ik heb dat echt wel een aantal jaar min of meer van een afstandje bekeken voor ik me realiseerde dat ik dat 'gedoe' eigenlijk wel heel gezellig vond/vind. En dat miste in mijn eigen gezin. Daarom besteed ik dochter met kerst graag uit naar haar vader laat haar er maar lekker van genieten. Ik krijg dan appjes van mijn ex, zijn vrouw, mijn 'schoonmoeder' en ik geniet daar van.
Aan de ene kant hoor ik er niet meer bij, maar vergeten zijn ze me zeker niet, en dat is ook een heel fijn gevoel.
Ach ja
Mijn ouders zijn nogal van de oude stempel. Geld is het allerbelangrijkste op de wereld. Ze hebben maar één kleinkind, mijn dochter. Dochter beoefent haar hobby op redelijk hoog niveau maar opa en oma komen nooit kijken. In de 14 jaar dat dochter dit doet (ze is 18) zijn ze nog niet één keer geweest. Ik vertel dus al lang niet meer als er weer een optreden is. Het is toch te ver, te koud, te tochtig of ome Piet is jarig.
Tegelijk zijn mijn ouders enorm bezorgd over dochters financiële toekomst. Dochter studeert geneeskunde en dat is een dure studie. Ik ben financieel niet heel rooskleurig uit mijn scheiding gekomen, dus dochter moet lenen. Er is door mijn ouders nu een fondsje opgericht waaruit de studie wordt betaald. Ze wensen dochter dus duidelijk het allerbeste. Alleen niet op de manier waarop ik het graag zou zien. Maar dat is verder mijn probleem. Dochter is niet anders gewend en haar kinderloze tantes zijn er altijd om hun handen stuk te klappen.
Weet je Dymo
Liefde heeft vele gezichten.
Mooi dat je zegt dat het jouw probleem is. Het brengt je ook vaak verder om te kijken naar wat mensen wel voor je doen ipv je allemaal mist.
Op hun manier geven ze dus blijkbaar wel veel om je dochter.
Tja
"Misschien een eye opener, maar vwo-diploma is ook echt net effe wat belangrijker dan een zwemdiploma"
Ja, net zoals ze alles belangrijker vinden dan hun kleinkinderen....
Zo gaan ze ook rustig naar een balletuitvoering van een achternichtje van bijna dezelfde leeftijd. Dat geeft toch wel te denken dan.
En waarom zou ik nog kerstkaarten sturen naar mensen die er alleen maar commentaar op hebben?
Astrid
"Steek die energie dan in het leren om een ander niet zoveel macht te géven."
Die geef ik mijn schoonmoeder ook niet want het contact is al drastisch verminderd. We hebben alleen nog contact op verjaardagen en dat zijn er niet veel (7 in een jaar). Zeuren gaan we niet op in en we trekken gewoon ons eigen plan. We laten ons niet meer manipuleren. Lekker rustig zo hoor.
Gelijke munt
Is misschien niet de juiste uitdrukking. Als schoonouders en schoonzus ons zo behandelen, hoeven ze geen 'aai over de bol' meer te verwachten. Als schoonzus ons nooit een kerstkaart stuurt, hoeft ze er nu niet een meer van ons te verwachten. Ik denk ook niet dat ze het merkt, maar mij lucht het wel op.
Ik ben gestopt om het anderen maar naar de zin te maken en dat uiteindelijk ten koste van mijzelf en mijn gezin. Je krijgt bepaalde verwachtingen en wat je krijgt is de deksel op je kop. Daar ben ik nu klaar mee.
Zo liepen wij ook altijd maar het contact warm te houden met schoonzus die dat uit zichzelf nooit deed. Zelfs niet nu ze 41 is. Nu laten we het. Contact is er dus niet meer met schoonzus.
Relatie
Investeren in een relatie moet van beide kanten komen en niet maar van één kant. Ik was altijd bezig met van alles en nog wat om het schoonfamilie naar de zin te maken; om gezien en gewaardeerd te worden; een positieve reactie van hun kant te krijgen. Van hun kant kwam en komt er niets. Alles moet van ons af komen. Daar zijn we dus mee gestopt en ziedaar: het contact is nagenoeg nihil. Ze zijn nog altijd egocentrisch bezig. Prima, maar zonder ons.
Wat geeft dat te denken?
Dat ze meer plezier heeft in ballet dan in een klamme afzwemsessie? Dat ze beter overweg met die andere ouders dan met jou? Dat ze niet zo lang blijft omdat ze voelt dat jij haar amper verdraagt?
Ik heb drie zoons, ik krijg het benauwd van jouw postings. Jij rekent haar af op allerlei verwachtingen waar ik ook niet aan zou kunnen of willen voldoen. Kerstkaarten stuur ik ook al niet.
Het zal best hoor, dat je een bovengemiddeld moeilijke schoonmoeder hebt. Maar het geeft geen pas om jarenlang je gal te spuwen op een forum dat in eerste instantie informatief bedoeld is. Je hebt nu al weer in vier postings achter elkaar je ongenoegen geuit. Ik ben benieuwd naar haar kant van het verhaal. Misschien kun je haar eens vragen hier ook een stukje te schrijven? Hoor en wederhoor.
Kenfan
Gek daar is een forum vreemd genoeg voor. Wie ben jij om ge bepalen wie wat neer mag zetten? DATt vind ik geen pas hebben. En als je het toch niet wilt lezen dan lees je mijn postings toch niet? Daar is een ieder vrij in hoor net zo goed dat een ieder vrij is om postings te plaatsen!
En.....mijn schoonmoeder heeft geen plezier in ballet, dat maakt het nog aparter.
