Scheiden ondanks wil tot aanpassen
Beste mede-lotgenoten,
Ik zit er even helemaal doorheen, ik wil gewoon even mijn verhaal kwijt ook al gaat het me waarschijnlijk niet helpen. 2 april werd ik na 8 jaar relatie, 3 1/2 jaar huwelijk met een zoon van bijna 2 van mijn gelukkige huisje-boompje-beestje podium afgedonderd. Mijn (voor mijn gevoel nu ex) vrouw zei tegen mij dat ze niet wist of ik het alleen ging redden en daarmee bedoelde ze (naar ik later pas begreep) dat ze mij ging verlaten.
Het was voor mij als een donderslag bij heldere hemel, ik snapte eerst de oorzaak niet maar na veel, af en toe niet zo vriendelijke, communicatie kwam ik erachter dat :
1) we in een sleur waren geraakt
2) ik haar het gevoel gaf dat ze ze er alleen voor stond in het huishouden, verzorgen van ons kind, eigenlijk in alles
3) dat ik mezelf had teruggetrokken (klopt !)
4) dat er geen intimiteit meer was
5) dat ze het niet erg zou vinden als ik vreemdging
6) dat ze gewoon geen gevoelens meer voor me had.
Nou dan weet je wel. De eerste 2 weken heb in een soort roes geleefd, wel bewust en op eigen keuze mijn gedrag volledig aangepast door het hele huishouden te doen
en ook voor de kleine te zorgen.
Maar toch zei ze later nog dat het er niet toe deed.
Ze had er geen vertrouwen in dat ik mijn gedrag blijvend kon houden (uhh: hallo !! IK heb dit veranderd voor mezelf NIET voor jou).
Ik het zelfs nog een relatietherapeut ingeschakeld, alleen wilde ze toen (nog) niet.
Zij heeft na 4 weken toch besloten om relatietherapie te starten, maar is zij wel na een week toch uit het huis getrokken en bij haar ouders gaan wonen.
Ze heeft bijna haar hele huisraad meegenomen (op een paar kleine dinge na) want ze wilde al haar spullen in haar buurt hebben (waaronder ook onze gezamenlijke foto albums, want : 'in de huwelijkse voorwaarden zijn deze van mij', ja en we zijn niet niet definitief uit elkaar....).
In huis is niet eens meer te zien dat er een vrouw gewoond heeft.
Het beklemde haar blijkbaar teveel om mijn buurt te zijn, ook al leefden we al volledig langs elkaar (zonder aanrakingen, gezellige gesprekken of gesprekken over de relatie).
Nou bij de intake van de relatietherapie gaf ze aan dat ze niet van me hield, therapeut zegt dat kan terugkomen en vraagt 'wil je dat voor 100% proberen' ?
Zij zegt, ja dat wil ik proberen.
OK wij dus aan de therapie, ik deed 200% mijn best, maar ik had een stemmetje in mijn hoofd dat zei 'dit gaat te makkelijk, zij weet volgens mij niet wat dit inhoudt of doet dit om een andere reden'.
En ja mijn stemmetje kreeg gelijk, na 2 sessies (2 weken) merkte ik dat ze toch haar eigen ding deed.
Ze was alweer naar een andere woning aan het zoeken was en ze gaf aan dat een scheiding financieel beter zou zijn, want ze kon niet en de hypotheek en huur betalen, en dan kreeg ze meer geld van de belasting, over ijskoud gesproken.
Bij de relatietherapie liet ze doorschemeren dat ze dit toch hoofdzakelijk deed om de communicatie te verbeteren (nou vold dan een cursus) en dat ze dich door haar omgeving gepushed voelde.
Dus voor mij was een scheiding onvermijdelijk en dat was dus voor mij de reden om het te accepteren en dan maar te proberen op een normale manier uit elkaar te gaan.
Ik wilde er namelijk geen vechtscheiding van maken en te zorgen dat mijn zoon (ik heb alleen voor een kind gekozen, om hem een super en stabiel leven te geven, nou NIET dus) toch tenminste nog een beetje een goed leven zou krijgen, ook al heeft mijn (ex)vrouw deze toekomst (die hij nooit zal meemaken) voor hem in duizend stukjes geslagen.
Echter dat was voor mijn (ex)vrouw blijkbaar niet genoeg, zo egoistisch als ze is heeft ze schijnbaar al die tijd (sinds 2 april) contact gehad met een collega op het werk.
Zoals ze zegt is er niets gebeurd (dat hoop ik voor haar) en heeft ze geen relatie (dat moest er nog bijkomen).
Ik geloof haar natuurlijk niet helemaal, maar alleen al de intentie, het liegen en het bedrog zorgen ervoor dat ik de hele zooi overboord wil gooien.
De enige die mij nu tegenhoudt om met advocaten en alles wat ik heb te zorgen dat zij niet meer krijgt dan ze verdient, is mijn zoon.
Ik wil niet dat hij opgeoeit met het idee dat het normaal is dat mensen elkaar naar de verdommenis helpen.
Maar ik heb het er nu verdomde moeilijk mee, vooral omdat mijn (ex)vrouw ook nog eens het type is dat je in je gezicht uitlacht om je gekwetstheid
en zegt dat zij ook haaf behoeftes heeft (behoeftes ? Ik heb al 8 jaar behoefte aan seks en die krijg ik ook niet, 1x in de maand mocht ik blij mee zijn).
Kleine f....g egoiste wat ze is.
Om het verhaal compleet te maken, zij heeft een generalistische angststoornis, een herpes soa uit een eerdere relatie, bekkeninstabiliteit,
loopt nu bij een psycholoog, is net 35 geworden en heeft volgens mij gewoon last van een mid-thirty / midlife crisis
of heeft plotseling een narcistische-persoonlijkheids-stoornis (NPS) ontwikkeld.
Natuurlijk ben ikzelf ook niet de makkelijkste, ik weet dat ik ook schuld ben aan de scheiding.
Maar verdomme rond die dan gewoon fatsoenlijk af voor je kind en ga niet liggen te klootviolen met een of andere slome duikelaar op je werk,
die eens een keer iets liefs tegen je zegt.
En ga dan niet 's avonds als een op hol geslagen puber na een werkuitje samen met hem in een auto zitten op een parkeerplaats bij een bos
in de middle of nowhere (waardoor ik mij zorgen maak) en terwijl je ouders op je wachten en ook niet weten wat je nu eigenlijk in je huwelijk aan het doen bent.
En haar ouders durven er al niets meer van te zeggen en steunen haar nu in haar gevecht tegen mij, want ja het blijft toch hun dochter ... ugh ... verwend nest.
Is er werkelijk geen wilskracht meer over om jezelf in te houden en niet toe te geven aan je lusten.
Ik houdt het al 8 jaar vol als man zijnde (en daar ben ik verdomde trots op), heb NOOIT een scheve schaats gereden.
En is dit nu wat ik hiervoor verdien ?
Behandel me tenminste met respect na al die tijd die we samen wel goed hebben doorgebracht en niet als een stuk vuil dat staat te wachten op de vuilophaaldienst.
Ik ben gelukkig een positief ingesteld iemand, maar als ik dat niet was dan had de depressie die op de loer ligt me al gegrepen.
Dan had ik denk ik uitgevoerd, wat ik soms wel eens denk (kon ik er maar op een eenvoudige manier een eind aan maken).
Dat is voor mij echter geen oplossing, want ik wil mijn zoon zien opgroeien en ook mijn zoon mijn levenswijsheden meegeven
(niet teveel van de negatieve, want dan vertrouwt hij geen enkele vrouw meer).
Frappant detail, ik heb 4 lange relaties (in 15 jaar) gehad en in 2 daarvan ben ik op het einde bedrogen geworden, dus dat ik nu een soort deja-vu heb vind ik niet meer dan normaal.
Vreemdgaan, een relatie kappen omdat het gras groener is bij buren, makkelijk opgeven. Waar gaat het in deze wereld heen.
Instant gratification en onverschilligheid, soms denk ik dat we als menselijk ras beter kunnen uitsterven, want slechter dan dit kan het bijna niet meer worden.
Zaken doen
Wat een narigheid. Ik kan me voorstellen dat je je hier nogal machteloos in voelt. Zij heeft het al allemaal in beeld en doet voor de vorm nog wat aan bemiddeling, maar is er overduidelijk al helemaal uit. Ze gaat weg en neemt je kind mee.
Het wordt tijd dat je zelf ook orde op zaken stelt. Is het oke dat ze je zoon meeneemt of wil je zelf de helft van de tijd voor je zoon zorgen? Zorg dan dat dit meteen ook rondkomt want bij de scheiding is men geneigd om de status quo voort te zetten. Dus als jij co ouderschap wilt geef dat dan nu meteen aan en maak dat mogelijk. Regel het met werk en opvang.
Kun je niet in je huis blijven met jou inkomen maak daar dan oplossingen voor. Misschien willen jullie wel omdebeurt in jullie huidige huis voor je zoon zorgen en gaat zij een week naar haar ouders en jij ook een week elders. Kun je zelf naar je ouders? Kunnen jou ouders oppassen als je moet werken of moet je oppas regelen?
Wacht daar niet mee want anders kom je in de weekendregeling terecht.
Kun je het bespreken met je aanstaande exvrouw? Want het beste is dat je samen een regeling treft die goed is voor jullie alledrie.
Een weekend om de weekregeling kan ook goed maar dan zou ik er een paar extra momenten bij nemen door de week waarin je met je kind bent. Niet noodzakelijkerwijs ook slapen maar bijvoorbeeld uit school of opvang halen en bij jou eten. En meegaan naar zwemles of sport of muziek of clubjes. Of gewoon bij jou thuis.
Probeer wat wonen aangaat zo dicht mogelijk bij elkaar in de buurt te blijven. Dat maakt het leven een heel stuk eenvoudiger voor alledrie.
Rouwen over je verlies komt vanzelf maar zorg eerst dat je zaken op orde zijn.
Wat een naar
verhaal.
Het klinkt wel dat je vrouw de beslissing al heeft genomen. Dat je boos bent begrijp ik, daarnaast lees ik verdriet, ongeloof en emotionele pijn.
Dat je dat hier komt uiten is prima. Het scheelt vaak al een beetje als je het van je af kunt schrijven.
Wat mij wel verontrust is de melding dat haar ouders haar steunen in haar gevecht tegen jou. Dat belooft niet veel goeds. Wat je beste kunt doen is voor jezelf op een rijtje zetten hoe jij de zaken geregeld wilt zien. Verder zou ik inzetten om een 50/50 verdeling van de zorg in ieder geval niet minder voor jou. Ik heb het te vaak fout zien gaan dat vooral vaders uiteindelijk achter het net vissen omdat moeder verhuist naar een andere stad of gewoon weigeren hun kind naar vader te laten gaan.
Waar baseert zij haar melding op dat zij niet weet of jij het alleen gaat redden? Denkt zij dat jij de opvoeding niet aankan of zijn het andere zaken?
Zet daarnaast alle afspraken op papier en laat haar alles bevestigen. Beter mee verlegen dan om verlegen, zeker als zij nu in jouw ogen al zeer egoïstische stappen zet.
Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop voor jou dat jullie de zaken op een goede manier kunnen oplossen.
Herkenbaar allemaal
Therapie voor de vorm, een toekomstige ex die al stappen verder is.
Ga bedenken wat je wil en ga een en ander uitzoeken. Je vraagt geen advies maar ik zou je aanraden om als het definitief blijkt te zijn om dan alles zo snel mogelijk te regelen. Hoe langer alles loopt hoe meer kans op grotere problemen en dat kost veel energie. Het is mogelijk dat je allebei een andere taal gaat spreken. Veel sterkte en wijsheid gewenst.
Bezinning
De luwte van de storm is bekoeld.
Ik heb inderdaad voor mezelf gekozen en ben (zo realistisch en rationeel als ik ben) meteen begonnen aan orde op zaken stellen.
@annej::
In de eerste 20 maanden na de bevalling heb ik me (heel) weinig bemoeid met de omvoeding, omdat ik niet wist wat ik met mijn zoon aanmoest. Nu door deze situatie ben ik wakker geschud en verzorg sinds dat mijn ex naar haar ouders is vertrokken mijn zoon 2 dagen in de week (helemaal alleen). Dit omdat ik eigenlijk al voorbereid was op een definitieve breuk en ik mijn zoon niet kwijt wilde raken.
Het huis is geen probleem, ik kan er ook als enige in blijven wonen, omdat mijn partner te weinig (maar wel bijna net zoveel als ikzelf) verdient. We zijn op speaking-terms nadat we haar situatie eens even grondig hebben besproken en ik mijn emoties onder woorden heb gebracht.
@annek/paddington: Ik ga het liefst voor coouderschap en heb dit dus ook aangegeven en ook hier heeft mijn ex weer haar bedenkingen. Nu heb ik zelf besloten, en in het ouderschapsplan vastgelegd, dat er tot zijn 4e een omgangsregeling (zoals de huidige regeling 2 dagen in de week) is en vanaf zijn 4e co-ouderschap, vanaf zijn 12e zal mijn kind het zelf kunnen aangeven, maar zonder tegenwoord van hem blijft dan het coouderschap gehandhaafd.
@allen: ik heb nu heel veel gelezen en me verdiept in alles rondom de scheiding en ouderschap en ben dus zelf begonnen met het maken van een ouderschapsplan en echstscheiding covenant. Inderdaad staat hier eigenlijk meer in dan in de gemiddelde documenten, maar ik ben graag goed voorbereid. Het belangrijkste is natuurlijk mijn zoon en ik vind dat wij ons als ouders daar deels maar voor moeten aanpassen, wij hebben voor hem gekozen en nu kunnen we ons er niet even makkelijk vanaf maken omdat de (huwelijkse) relatie niet werkte.
Dank voor de steun en ik zie het in ieder geval al iets rooskleuriger in. Het oude leven is beeindigd, mijn nieuwe leven start vandaag.
Verblijfsregeling: waarschuwing!
Ik raad je ten sterkste af eerst in te stemmen met een beperkte omgangsregeling en die later pas uit te breiden. De kans bestaat dat je ex tegen die tijd dwars gaat liggen en de rechter de status quo gaat bevestigen.
Het is beter is nu meteen aan te geven dat je je verantwoordelijkheden als vader op je wilt nemen en nu zo snel mogelijk naar een 50-50 co-ouderschap toe wilt. Je zoon is nu 2 dagen per week bij jou, schrijf je. Stel gewoon voor dat hij vanaf nu elke week (of desnoods elke twee weken) een dag extra bij jou komt totdat de verdeling 50-50 is.
Zo kan je ex aan het idee wennen dat haar zoon niet haar eigendom is, maar twee verantwoordelijke en welwillende ouders heeft. En jullie kunnen oplossingen voor de combinatie werk-kind vinden. Heb je flexibele uren? Dan kun je misschien de ene week wat meer werken, en de week met je zoon wat minder.
Als jij in het "oude" huis blijft, is dat een vertrouwde omgeving voor jullie zoon, met een vertrouwde vader daar, en dus kan ik me niet voorstellen dat dat een probleem vormt.
Complimenten
En waar ik mee had moeten beginnen: wat goed dat je het heft in eigen handen hebt genomen! Ik merk aan alles wat je schrijft dat je heel wat stappen in de goede richting hebt gezet. Mijn complimenten!
Inderdaad
Ik zou direct co ouderschap invoeren. Het is voor een kind ook weer een hele verandering als je dat invoert net op het moment dat hij voor het eerst naar school gaat, dan heb je twee grote veranderingen. Liever voer je dat direct door dan heeft hij zijn vader en zijn moeder beiden en is bij beiden gewend tegen die tijd.
Dit stukje, offtopic
Ik zou dit nou eens zo graag uitgelegd willen hebben door een man:
" de eerste 20 maanden na de bevalling heb ik me (heel) weinig bemoeid met de omvoeding, omdat ik niet wist wat ik met mijn zoon aanmoest"
Waarom doen veel mannen als ze iets niet weten liever niets dan iets? Waarom niet gewoon fouten maken, initiatief nemen, een vrouw weet toch ook niet alles? Het was 1 van de struikelblokken in mijn huwelijk vandaar dat ik benieuwd ben.
Verder sterkte met je situatie, ook ik denk dat je beter gelijk alles duidelijk kunt maken voor iedereen en niet elke keer een stukje erbij.
Voorbeelden verblijfsregeling
Wij zijn destijds op verzoek van mijn ex begonnen met 2 dagen, 1 nacht per week bij papa, op maandag en dinsdag. Vond ik niet ideaal omdat de kinderen nooit een weekend bij vader waren. Niet leuk voor hem (rust met de kinderen) niet leuk voor mij (een weekend mijn eigen ding doen). Daarna hadden vrij lang we een tweeweekse regeling die we hier op het forum hadden afgekeken:
Maandagochtend 8.30 u (dus in de praktijk was dat na school, m.u.v. ziekte en vrije dagen) tot woensdag 12 u bij papa. Woensdag 12 u tot zaterdag 12 u bij mama. Zaterdagmiddag bij papa tot woensdag 12 u. Woensdagmiddag tot maandagochtend bij mama. Repeat.
Onze kinderen waren dus meer bij mij, maar zagen hun vader wel heel regelmatig. Later gingen we ook de woensdagmiddagen afwisselen en weer later werd de nacht van vrijdag op zaterdag bij het weekend getrokken. Toen was de tijdsverdeling 50-50. Let wel, mijn ex hield meer contact met de kinderen zelf af, ik wilde liever zo snel mogelijk 50-50.
Op een gegeven moment wilden de kinderen zelf liever week-week, zodat ze minder vaak hoefden te verhuizen. Maar voor jonge kinderen is het misschien wel fijner om met halve weken te werken.
En sommige ouders vinden het zelf moeilijk hun kind lang te moeten missen, voor zulke ouders is een regeling met halve weken ook gemakkelijker.
Overigens, wisseltijdstippen zijn belangrijk! Dit i.v.m. wie er verantwoordelijk is bij ziekte, de begintijd van je werk, wie regelt wanneer BSO, waar eet het kind, kan het nog rustig een avondritueel afwerken etc. Pas als de afspraken staan en de verantwoordelijkheden duidelijk zijn, kun je er in overleg (vragen, nooit eisen!) soepel mee omgaan. Maar het kan niet zo zijn dat bijv. 1 van de ouders steeds vrij moet nemen als er een kind ziek is. Nee, als het jouw dag is, moet jij vrij nemen of iets anders regelen. Als het jouw dag is, dan moet jij zorgen dat het kind op tijd uit school wordt opgehaald en zijn huiswerk maakt. Klinkt heel vanzelfsprekend, maar dat is het echt niet altijd.
Onz mediator gaf nog een tip: Als jullie zoon van jou naar moeder gaat, breng jij hem. Als hij bij zijn moeder was en naar jou komt, brengt zijn moeder hem. Dit geeft een impliciete boodschap dat de brengende ouder het goed vindt dat hij naar zijn andere ouder gaat. Psychologisch is dat belangrijk voor kinderen.
ik weet hoe je je eigen voelde ik ga nu op dit moment door de zelfde situatie nu heen me ex wist al 2 jaar dat ze wou scheiden en heb me nog nooit een kans gegeven 9m hulp te zoeken terwijl we dat wel afgesproken hadden en ze bedreig me met de dood scheld me uit met de enen na de andere ziekte zelf waar de jongste dochtertje van 4 bij is door haar schuld is me oudste dochter van 10 uit huisgeplaats omdat ze elkaar het leven zuur maken en ik constant er tussen moest springen als scheidrechter en dat wordt nu door haar tegen mij gebruikt nu ik de man zoals ik ben help haar nu met alles te regelen heb zelf haar in geschreven voor een woning en help haar met spullen voor in huis en nu blijkt dat ze ook hulp van andere krijgt en nu nog wil ze hebben dat ik haar mee help met geld terwijl ik als ze weg is nog een flinke kosten post krijgt nu moet ik dan zelf een nieuwe tv en laptop kopen een nieuwe oven want die neemt ze allemaal mee een nieuwe vloer door de hele huis heen want er lag een nieuwe vloer in toen we hier kwamen wonen die had ik laten leggen maar door de 3jaar heen zijn er gaten in aangebracht gegooid en noem maar op door haar zelfs de deuren van de woning moet ik merendeels laten vervangen kan de hele huis op nieuw schilderen en noem maar op omdat de huis de afgelopen 2 jaar merendeels voor haar smaak is ingericht en geschilderd zo heb ze me inmiddels 2 nieuwe fietsen laten betalen voor bakke vol geld aan kleding en schoenen en zelfs 3 maanden geleden nog nieuwe laarzen en scooterhelm omdat we samen er 1 zouden kopen en nu gaat ze dat zelf en ik moet dat voorlopig uitstellen omdat ze nu geld eis van me terwijl ze alles krijgt in principe zelfs na dat ze me bedreigd en uitmaakt voor sadist en narcist en controlefreak help ik haar en kook ik nog voor terwijl ik dat alleen voor me kinderen doet om te laten zien dat niet alle mannen monster zijn zoals hun moeder doet overlaten komen gelukkig zijn beide kinderen gekker op mijn dan op hun moeder en ook doe ik meer met hun dat zij want zij gaat liever met vriendinnen en vreemden van Facebook op stap dat met haar dochters en ikke niet was liever voor me gezin er dan voor vrienden en dat wordt ook tegen me gebruikt door haar maar gelukkig sta de wijteam achter mij omdat ze al heb laten blijken aan hun hoeze over de kinderen denkt en doet en hebben haar ook vaak lelijk zien doen tegen de kinderen er staat haar nog een verrassing te wachten met een eigen huisje daar heb ik samen met de wijteam voor gezorgd en die bepalen waren en hoe ze de contract krijgt en dat is nu al verandert naar begeleid wonen en verplichte therapie in bepaalde soorten.
Dus ik hoop dat ik nu in contact kan komen met meer mannen en vrouwen die het zelfde hebben enof mee maken want ik heb geen netwerken hier en heb zelf moeite om sociale contacten te maken en daar ga ik therapie en begeleiding krijgen omdat te veranderen.
