samengesteld gezin is uit elkaar gevallen
Hallo allemaal,
Ik moet mijn hart even luchten vandaar deze topic.
in 2006 ben ik gescheiden, ik was toen mama van 2 knappe knullen.
Deze twee knullen zien hun biologische vader niet meer.
Na een tijdje alleen te zijn geweest met mijn kids kwam ik een geweldige man tegen. Hij accepteerde mijn knullen, en mijn knullen accepteerde hem.
Mijn kinderen waren heel close met hem en na een aantal jaar trok hij bij ons in.
Samen hadden wij ook een kinderwens, we hebben 7 jaar zonder resultaat geprobeerd. Uiteindelijk werd mij gezegd dat ik zonder hulp geen kinderen meer zou krijgen.
We besloten te verhuizen, een huis te kopen, en een bedrijf te beginnen. Onze kinderwens van tafel geveegd en doorgegaan met ons leven.
En dag na de aankoop van ons huis bleek ik zwanger te zijn. We waren dolgelukkig! Het kwam alleen op een wat vervelend moment ( huis gekocht waarin geklust moest worden, twee kinderen die heel graag wilde verhuizen maar het toch ook erg spannend vonden, eigen bedrijf waar veel tijd in ging zitten)
Mijn derde zoon werd geboren en we vormden een leuk hecht gezin.
Tegen alle verwachtingen in en net voor mijn sterilisatie bleek ik weer zwanger te zijn. En zo werd onze vierde zoon geboren.
Alles ging super.
Totdat mijn oudste zoon begon te puberen. geen kamer opruimen, liegen, zichzelf niet verzorgen, dingen stelen binnenshuis etc etc.
Dit bracht heel veel spanning met zich mee. Wat resulteerde tot mijn partners uitspraak Hij eruit of wij.
Onacceptabel, ik laat geen enkel kind in de steek dus ook geen puber!
Afgelopen weekend was het hoogtepunt, nadat ik mijn partner wilde laten uitslapen en ik druk bezig was in het huis en met onze kleine mannen, brak de hel los.
Ik zou niets doen, lui zijn, niet omkijken naar de kinderen, de oudste zou ik het belangrijkste vinden. Alles absoluut niet waar, als moeder van 4 met een eigen bedrijf kan je gewoonweg niet overdags koffie drinken en luieren met je kont op de bank.
Wel heb ik mezelf voorgenomen om de avond, als alle kinderen op bed liggen, voor mezelf en partner te houden. Dat was dus zijn hekelpunt, ik had sávonds niet mogen zitten want dat doen moeders niet. Ik had iedere dag naar buiten moeten gaan met de twee kleintjes om te wandelen, ik had mijn oudste zoon veel strenger aan moeten pakken etc etc.
Hij ging zo uit zijn plaat dat hij de twee oudste terplekke uitschold.
Mijn hart brak.
Nu heeft hij zijn spullen gepakt en de twee jongste kinderen, hij woont sinds gisteren bij zijn ouders, met onze twee kinderen. Als ik vraag wanneer ik mijn kinderen mag zien krijg ik te horen dat ik het maar uit mag vechten bij de rechter. Hij wil zijn twee kinderen niet in contact hebben met mijn twee oudste.
Mijn twee oudste kinderen zijn totaal overstuur, hij was immers hun (stief)papa. Ze snappen er niets van en ik eigenlijk ook niet. Praten met hem lukt niet omdat hij zo intens boos word dan.
Omdat ik geen ouders meer heb en eigenlijk geen vriendinnen voel ik me klote, alleen, verdrietig. Ben ik inderdaad te soft, lui?? Ik twijfel momenteel aan alles. Maar ik probeer sterk te zijn, sterk voor de twee kinderen die ik nog wel heb.
Hoe nu verder? Komt hij ooit nog terug bij me, en gaat het dan goed? Mag ik mijn huis houden, moet ik zoeken naar een andere woning?
Ik weet het echt niet meer, gisteren toen hij net weg was verdween de vloer onder mijn voeten, stortte ik in en was ik in staat om alles achter me te laten en alleen te vertrekken naar weet ik veel waar. natuurlijk kan dat niet, ik heb mijn verantwoordelijkheden, mijn zorgen etc etc dus heb ik mezelf maar een schop onder mijn billen gegeven.
Zijn er nog meer mensen die dit hebben meegemaakt?
pubers
nouja, accepteer de puber in jezelf..... ik geef toe dat het wasmand-verhaal niet klinkt als de meest verstandige actie van stiefvader, maar verder. Ik heb zelf nauwelijks gepuberd, zeker niet heftig. Ik zou daar zelf niet zoveel begrip voor hebben als het echt om aso-gedrag gaat, vrees ik. Als er liegen en stelen bij aan te pas komt, kan ik me voorstellen dat het best wel over de schreef gaat. Misschien niet in criminele zin (daar had ik niet eens aan gedacht nog) maar wel in de zin van zo doe je niet tegen je vader en moeder. Ook een puber moet dat denk ik wel kunnen snappen. Maar goed, ik zei al dat ik nog geen ervaring heb met pubers en ik ken sillymama verder niet natuurlijk.
Ik ken iemand die ook een heftige puber in huis heeft, die totaal niks uitvreet en alleen dwars zit. Het valt volgens een bevriende psycholoog onder 'normaal' pubergedrag, maar het is nogal wat! Die jongen doet niks in huis, maakt overal zware problemen van, maakt ruzie met iedereen, doet niks voor school, verzorgt zichzelf ook niet (dus stinkt, krijgt slecht gebit etc) en kan gewoonweg niet een dagje alleen thuisblijven en het huis een beetje netjes achterlaten (er wordt echt niet meer dan 'een beetje' netjes verwacht, want zo opgeruimd zijn ze ook weer niet daar in huis). Ook daar behoorlijke conflicten in huis.
Heftige puber??
Misschien is het veel erger dan je beschrijft, sillymama, maar een puber die zijn kamer niet opruimt en die in opstand komt als je er constant achteraan zit, tja daar zou ik me niet te druk over maken.
Gewoon niet achteraan zitten, niet controleren, lekker in zn eigen vuil laten stinken, daar komt hij vanzelf wel achter... Net wat je zegt, komt hij kleding tekort, dan gaat vanzelf het kwartje vallen.
Scheelt jou een boel stress en een boel werk. En je man ook.
Het valt allemaal onder redelijk normaal puberen hoor. Dit even om jou een hart onder de riem te steken wat dat betreft. Eigenlijk is je man juist degene die het erger maakt, door telkens weer te gaan triggeren met zijn opruimeisen. Lekker laten gaan, echt! Het komt goed!
Verder vind ik dat de verdeling bij jullie toch enigszins scheef loopt, in het voordeel van je man. Dus hoe hij dan kan klagen dat jij lui bent en zo, daar begrijp ik niet zoveel van... En ook het argument dat hij geen pubers heeft meegemaakt klopt niet. Hij is al hun vader vanaf dat ze heel klein zijn, dus hij heeft juist wel alles met ze meegemaakt.
Maar het lijkt erop alsof hij met de geboorte van zijn twee eigen jongens toch een soort onderscheid is gaan maken tussen zijn eigen kinderen en de jongens die niet zijn eigen kinderen zijn. Eerlijk gezegd kan ik me dat wel een beetje voorstellen, mij overkwam hetzelfde toen ik naast mijn bonusdochter (toen 7, bijna 8) ook zelf een babytje kreeg. En inderdaad viel de puberteit van bonusdochter me best zwaar. Je moet dan sterk in je schoenen staan. Ik denk wat zou helpen voor hem, en ook voor jou, is toe te geven dat dit inderdaad zo is. Het zijn zijn kinderen ook niet. Wat niet zal wegnemen dat hij wel degelijk van ze houdt en dat zij hem wellicht wel echt als vader zien. Maar het wordt vaak een probleem als bepaalde gevoelens er wel zijn, maar er eigenlijk niet mogen zijn. En dat kun je dan ook niet aanpakken.
Ik denk dat het heel goed zou zijn als jullie toch eens onder begeleiding gesprekken gingen voeren, maar of je man dat (nu) wil? Toch lijkt mij dat hij ook zijn eigen kinderen hun moeder niet wil ontnemen, dus jullie zullen samen echt een oplossing moeten vinden.
Sillymama
Mijn hemel wat een vreselijk verhaal! En ik word een beeeeetje opstandig als ik lees dat hij je lui vindt en een slechte moeder! waar komt dat vandaan? Iedereen (en ik ook) hoopt dat je man bepaalde info wil doorlezen en een gesprek met je voert....maar hij wil niet eens met je praten.. Tenminste, is dat nog steeds zo?
Hoe dring je ot iemand door die alleen maar boos is. We zijn nu al bijna 2 weken verder.... Hoe is het nu?
ps: fijn dat er vriendinnen appjes sturen en er 1 langs is gekomen. Ook dat moet je zelf aanhalen en initieren. Goed gedaan!!
Zou het kunnen
dat deze man aan het Prins Claus syndroom lijdt? Met andere woorden: dat hij gewoon een bezigheid (werk of anderszins) mist waar hij zichzelf in kan verwerkelijken? Ik bedoel... het is ook een klacht van veel huisvrouwen die thuiszitten met kinderen dat de man lui is of te beroerd mee te helpen in het huishouden. (zegt niet dat jij dat bent sillymamma) maar daar lijkt het een beetje op. Sterkte!
