samengesteld gezin is uit elkaar gevallen

Wauw,

Wat diep triest en ongelofelijk hard.

Hij lijkt wel overspannen. Heeft hij reden om zo overspannen te reageren; gaat het goed met jullie onderneming?
Ik hoop dat de time-out bij zijn ouders hem doen inzien wat hij heeft aangericht.
Zelfs al was jij te soft, dan hoeft hij niet zo te reageren. Hij is al te lang hun (stief) vader om dat jou te verwijten.
En dan ook nog kinderen meenemen die deels van jouw zijn...

Misschien loop je nu te hard van stapel de denken aan verhuizen en andere financiële zaken.
Maak wel een afdruk van jullie bankafschriften en verlaag het dagconto.
Misschien moet je de bank maar even inlichten dat je man geen toestemming krijgt om grote bedragen van de rekening te halen. Of zie ik nu te veel donkere wolken boven je hoofd hangen...

Ik wens je veel sterkte. Ga even op automatische piloot zodat het bedrijf jou gaande houdt en jij nu geen gelegenheid hebt om stil te staan bij de situatie, die best tijdelijk kan zijn.

Oja het gescheld; als dat eenmalig was en nooit eerder voorkwam, zou ik daar niet zo'n gewicht aan hangen. Als hij terug komt, is het hervinden van het vertrouwen van de oudste kinderen in jouw man , en visa versa, van groter belang.

Zelf geen ervaring maar wel als toeschouwer gezien dat een man in een onverwacht moment na een ruzie vertrok. Na een week bezinning vroeg hij of hij weer mocht terug komen. ( Nu had hij wel de kinderen bij hun moeder achtergelaten, dat wel .) Maar je man is ook afhankelijk van het bedrijf, dat is zijn inkomen.

Een snelle reactie zodat je je niet eenzaam voelt.

Kort geding

Ik ben niet zo thuis hierin maar is het mogelijk om via kort geding te regelen dat je je jongsten in elk geval de helft van de tijd bij jou hebt?
Mogelijk via een kort geding?
Bij een eventuele scheiding is de rechter vaak geneigd om de situatie voort te zetten zoals die aangetroffen word, behoudens dan een weekendregeling om de week. Wat natuurlijk ook een optie kan zijn in jou geval.
Als je meer tijd met je jongsten wil dan zou ik dat snel zien te regelen.
Je man is duidelijk geen pubers gewend en denkt dat er iemand de schuld moet krijgen als kinderen dingen doen op die leeftijd die niet erg gewenst zijn en het hele gezin kunnen bezighouden.
Trek het je niet aan. Je man is niet de enige die naar jou als ouder wijst, dat is een soort nationale hobby. Als jij maar voor je pubers blijft kiezen en de relatie met hen goed houdt, dat is het allerbelangrijkste, ook voor pubers om zich weer te herpakken.

Pubers

Niemand is voorbereid op pubers. Ene jaar zijn ze nog lief, daar darop plak je ze het liefs achter het behang. Je man moet niet weglopen van zijn taak als vader. Want hij is wel degelijk hun vader, reeds 10 jaar al.

Overspannen.

Het klinkt idd of je man wat overspannen is. Dat ben ik met Flanagan eens. Natuurlijk kan de verantwoordelijkheid zwaar voelen, eigen zaak, druk gezin. Er kunnen dingen tegenzitten, misschien heeft hij niet alles verteld waarom hij zo prikkelbaar is?
Wat een verdrietige situatie, ik hoop dat je man snel tot rust komt en dat jullie samen goed over de situatie kunnen praten. Sterkte!

Gewend zijn aan pubers?

Tegen de tijd dat ik mijn weg hierin had gevonden was mijn zoon bijna weer uit deze fase.
Sillymama boft, die krijgt nog 3 herkansingen als haar oudste de puberfase voorbij is. Die jongste 2 worden een makkie.
In de beste huwelijken komt het voor dat vader en moeder wel eens andere inzichten hebben of elkaar dingen verwijten qua opvoeding. Het is de kunst, na een goed gesprek, hier samen weer uit te komen.
De man van Sillymama is het allemaal wat teveel geworden, heeft misschien ook weinig geduld en misschien nog meer zorgen aan zijn hoofd.

En zeker is hij de vader van alle 4 de kinderen. Maar zelfs dan kan het een periode zo botsen met een kind dat je flipt. Biologische ouder of niet.

Advocaat

Gewoon voor alle voorzichtigheid, bel morgen een advocaat. Vraag naar de beste handelswijze en je rechten ten opzichte van je kinderen. Ik weet van dichtbij dat je ze sneller kwijt bent dan je je kunt voorstellen.
Geloof niet te lang in goede bedoelingen en rust geven. Wees voorbereid op problemen. Beter goed geïnformeerd voor niks dan te laat en achter de feiten aanlopen.
Dat je niks van je schoonouders hoort vind ik trouwens een slecht teken. Er beginnen zich al kampen te vormen.
Heel veel sterkte.

Ach jee

Wat ontzettend verdrietig.
Ik heb helaas geen tips voor he.
Behalve dat je natuurlijk NIET moet gaan twijfelen aan jezelf. Je hebt absoluut niets verkeerd gedaan, en niets rechtvaardigt zijn gedrag.

Verder valt me op dat je schrijft dat je *eigenlijk* geen vriendinnen hebt. Daar maak ik uit op dat je misschien wel contacten hebt maar niet zo hecht. Ik zou bij die contacten toch eens balletjes opgooien. Soms kan steun in moeilijke tijden uit onverwachte hoek komen. Geef aan wat je nodig hebt, dit trek je niet alleen.

Houd idd rekening met het ergste en zorg vooral goed voor jezelf.

Schoonouders.

Ik vind het juist verstandig van je schoonouders om zich even afzijdig te houden. Je man is nog maar net naar hun vertrokken, is nog boos. Ook zij laten hem misschien nu eerst tot rust komen.
Door nu direct met jou contact op te nemen wordt het vuurtje misschien juist verder aangewakkerd.
Net zoals jij je man nu even met rust laat, laten zij jou even met rust?

Weet ik niet, schoonouders

In dit geval zou ik het denk ik ook geen goed teken vinden. Want hij is met de twee kids naar hen getrokken en woont daar nu.

Als je als schoonouders een goede (bijna echt ouder/kind-band) hebt met je schoondochter, neem je in zo'n geval denk ik meteen contact op. Want je kunt je toch voorstellen dat die in haar huis helemaal overstuur is, ook zonder kids.

sillymama

Jeetje wat heftig allemaal zeg! En zo abrupt.

Anderen vermoeden dat je man overspannen zou kunnen zijn. Kan heel goed, want jullie hebben in korte tijd heel wat veranderingen doorstaan. Verhuizen, nieuw bedrijf, twee kleine kinderen achter elkaar. Heftig, dat snap ik.

Maar ik voor mij lijkt het erop alsof dit voor je man al een lang sluimerende irritatie was. Hij heeft het op het spits willen drijven (hij eruit of ik eruit) en voor hem heb je voor je kind gekozen, en dus tegen hem. Ik vermoed ook zomaar dat hij hier misschien al wel eens met zijn ouders over heeft gepraat. Die hebben hem immers met jullie kinderen en al opgenomen. Als ik zijn moeder was geweest had ik hem gewoon weer teruggestuurd. "Je lost je problemen op waar ze zijn, en je loopt er niet voor weg." Zoiets...

Ik hoop dat de soep niet zo heet gegeten wordt als hij wordt opgediend. Maar ik zou inderdaad als de wiedeweerga in actie komen. Want dat hij zomaar de kinderen uit hun vertrouwde omgeving wegrukt, in een natuurlijk dramatische situatie, dat is volkomen onacceptabel. En dan volkomen onduidelijkheid over wanneer je weer je kinderen thuis hebt.

Ik hoop dus dat hij betijt, en dat het weer meevalt. Maar ik heb zo m'n twijfels.
Wat ik zou doen, is zelf schoonmoeder bellen. Niet gaan zitten wachten. Gewoon bellen, zoals je anders ook zou doen als er iets was voorgevallen. Dan proef je vanzelf hoe de pet staat daar. Daar kun je wat mee. Of ze is precies zo tegen jou als anders, en dan kun je wellicht ook over je man praten of vragen hoe het daar met hem is. Of je voelt al een soort afzijdigheid, en dan weet je ook al meer. Normaal gesproken zou je schoonmoeder geen partij mogen trekken en gewoon ook met jou praten, hoe de zaken staan en zo. En zeker niet toestaan dat een vader abrupt de kinderen bij de moeder weghaalt. Tenzij zij al helemaal gevallen zijn voor zijn kant van het verhaal...

Dus: schoonmoeder bellen.
Daarna, dingen in gang zetten. Ik vind het volkomen onacceptabel dat hij de kinderen op deze manier heeft weggehaald. Dus ik zou ze terug willen. Bij een eventuele scheiding moet hij dan maar ervoor zorgen dat hij bij jullie in de buurt komt wonen, zodat hun leventje niet overhoop wordt gehaald.

Ik weet niet hoe dat moet (zelf geen ervaring met scheiden), maar het Juridisch Loket bellen? Ook zitten hier veel mensen met veel ervaring.

Verder idd; je rekeningen in de gaten houden, zorg ervoor dat je man de rekeningen niet blokkeert, maak eventueel geld over naar je eigen rekening. Maak screenshots van de stand van zaken momenteel.

Hoe zit het met jullie bedrijf. Kan jij dat draaiende houden? Moeten jullie daarvoor (intensief) samenwerken? Zijn jullie getrouwd, wie is eigenaar van het bedrijf, jullie samen?

Ik zou in deze situatie eerlijk gezegd vooralsnog even uitgaan van het ergste. Een vader die deze woede spuit, waar zijn oudste kinderen bij zijn, volgens mij komt dat niet meer goed. Daar zit al jaren ergernis onder, volgens mij...

Veel sterkte.

waarom

Toch denk ik dat je wel iets moet met je oudste zoon. Waarom denkt je man dat jullie jongste kinderen niet bij hem kunnen blijven?

Hoe erg pubert hij?

Als ik naar mijn puber kijk is hij vooral afwezig. Hij zit bijna altijd op zijn kamer. Mompelt vooral veel en eet als een volleerd sprinkhaan de voorraad kast leeg. Maar hij is geen gevaar voor onze jongste van 6. Hij is ook niet onaardig tegen hem. Zelfs niet een heel slecht voorbeeld op het sprinkhaan gedrag na maar gelukkig loopt hij meestal direct van de garage naar zijn kamer anders zou de jongste ook steeds koekjes willen of extra brood met hagelslag.

Is dit echt zo uit het niets gekomen? heb je nooit eerder gemerkt hoe hoog de thuissituatie bij hem zit?

Wel een erg nare situatie. Ik hoop voor jullie dat het goed komt maar ik zie het ook somber in. Hopelijk kunnen jullie wel snel weer rond de tafel gaan zitten om de situatie weer zoveel mogelijk te normaliseren.

er is veel gebeurd, en wat was de druppel?

tien jaar geleden was je nog alleen. Daarna ontmoette je je vriend, hij kon het goed vinden met je zonen. Jullie hadden een kinderwens en juist toen je hoorde dat er geen kinderen zouden komen, raakte je zwanger en - terwijl jullie geen gezinsuitbreiding meer verwachtten- nogmaals. Veel veranderingen in tien jaar.
Je vriend vond je zonen leuk, pubers vindt hij kennelijk ingewikkelder - begrijpelijk- en daarbij waren er inmiddels twee kleintjes die aandacht en energie kosten. Ouders kunnen niet alles tegelijk, ukkies en pubers kunnen best een lastige combinatie zijn.

Wat gebeurde er waardoor de bom barstte? Je schrijft 'hij is nog steeds boos' . Om wat precies? Is dat helder?

eens met mirreke

" Dus: schoonmoeder bellen.
Daarna, dingen in gang zetten. Ik vind het volkomen onacceptabel dat hij de kinderen op deze manier heeft weggehaald. Dus ik zou ze terug willen. Bij een eventuele scheiding moet hij dan maar ervoor zorgen dat hij bij jullie in de buurt komt wonen, zodat hun leventje niet overhoop wordt gehaald."
Dat moet je echt zo snel mogelijk doen.
En verder is het goed als je partner zich realiseert dat de twee jongsten ook ooit puber worden. Dus als hij pubers ingewikkeld vindt, krijgt hij nog meer problemen in de toekomst.

Nog even niks doen misschien?

Pfoe sillymamma wat een boodschap heeft je partner afgegeven door weg te gaan met medeneming van jullie twee jongsten. Wat moet ook hij zich, net als jij nu, wanhopig hebben gevoeld.
Het lijkt mij dat er bij hem iets is geknapt door het gedrag van jouw oudste die niet zijn oudste is. Die puber waar hij wel voor mag zorgen, maar als stiefpappa geen enkele zeggenschap (gezag) over heeft. De enige die daadwerkelijk wat aan het gedrag van jouw oudste kan en mag doen, ben jij en ondanks zoals ik het begrijp herhaaldelijk uiten van ongenoegen heb je er in zijn ogen onvoldoende aan gedaan om het (wellicht meer dan) pubergedrag acceptabel te houden. Stelen zou voor mij ook onacceptabel zijn. Puber of niet! Is er overwogen om voor puberzoon hulp in te schakelen? Zou dat voor jou bespreekbaar zijn?

Je hebt je boodschap richting hem duidelijk gemaakt, jij zou je zoon nooit het huis uit doen (zeg hiermee ook niet dat je dat zou moeten doen hoor) en dat als die keuze gemaakt moest worden jij je zoon voor je partner zou laten gaan. Daarmee heb je je man keihard afgewezen. Of dat terecht is laat ik in het midden. Hij wil het gedrag van jouw zoon niet in de buurt van zijn kinderen en niet als voorbeeld voor zijn kinderen. Kan ik enigszins begrijpen als dat gedrag niet aangepakt wordt.
Duidelijk uit jouw relaas is dat je man zich door jou niet gehoord en begrepen heeft gevoeld en daarnaast afgewezen. Hij heeft daarbij allerlei andere ergenissen en frustraties meegenomen tijdens jullie ruzie die denk ik niet zo belangrijk zijn, ook niet voor hem.
Ging hij zomaar tijdens dat jij hem uit liet slapen en druk was met van alles en nogwat helemaal zonder aanleiding uit zijn plaat? Og gebeurde er iets wat bij hem de druppel deed overlopen?

Vooralsnog zou ik als ik jou was even niks doen. Geef het een paar dagen rust en maak dan, al dan niet met hulp van je schoonouders, een afspraak om in een rustige omgeving zonder aanwezigheid van de kinderen met elkaar in gesprek te gaan,
Nu in jullie beider huidige emotie komt er geen enkele fatsoenlijk afspraak tot stand en ben je niet in staat tot een goede belangenafweging. In dat gesprek kan je met elkaar kijken of er nog voldoende liefde is wederzijds om jullie relatie te laten bestaan en in welke vorm of dat scheiden nog de enige oplossing is. Nu al allerlei maatregelen treffen of bedenken lijkt mij in ieder geval niet helpen om hier uitte komen

Renske

Ik ben het eens met Renske, voor alle voorzichtigheid bel een advocaat. Ik zelf heb speciale dingen meegemaakt met mijn ex-man hij is een Marokkaanse man. Dit wil niks zeggen hoor maar ik heb een moeilijke zware tijd gehad. Ik weet niets over je situatie verder dan je hier stelt, maar ik denk dat je dit wel naar een deskundige moet brengen. Dokter, advocaat, psycholoog. Nee jullie zijn niet gek! Maar hebben een vol bord en het bord loopt over nu bij hem. Vraag niet alleen op een forum maar ook bij gerechtelijke instanties naar opties. Anders dan dit kan ik je niet vertellen nu..

Groetjes,

Wenda, heb je ervaring met pubers?

"Totdat mijn oudste zoon begon te puberen. geen kamer opruimen, liegen, zichzelf niet verzorgen, dingen stelen binnenshuis etc etc."

Manlief buldert dat hij zijn schatjes niet meer in de buurt van haar kinderen wil hebben. Maar nergens lees ik dat de oudste ze in gevaar brengt of zo.

Mijn vraag: heb jij ervaring met pubers? Wat ik hier lees is hilarisch, het kan allemaal veel erger. Liegen komt meestal ergens door, en stelen ook. Dat kun je oplossen, maar dat doe je niet door simpelweg te verbieden. Meestal groeien de ouders niet mee met de puber, en willen ze hem/haar nog met veel te kinderlijke en strakke regels onder controle houden. Dan krijg je vanzelf dat een kind in verzet gaat.

Ik zie echt nergens ook maar enig excuus voor het gedrag van deze vader. Als je bonuspuber pubert, dan deal je daarmee, dan ren je niet weg!

'lui' e.d.

Sillymama,
het is inderdaad een heftige, voor jou onverwachte situatie. Als hij nu zo ontploft is en actie ondernam kan ik me voorstellen dat je goed op rijtje moet zetten wat de beste stappen zijn op dit moment. Fijn dat je goed contact met vriendinnen hebt.
Wat mij nou intrigreert aan zijn opmerkingen (dat je lui zou zijn, en slechte moeder): wat vindt hij dan dat hij extra moet doen omdat jij het niet goed doet? Of doet hij eigenlijk vrij weinig en heeft hij een vastomlijnd (ouderwets?) beeld van wat een moeder zou moeten doen of zijn?
Of hebben jullie een bepaalde verdeling opgebouwd waarbij hij zijn deel doet maar vindt dat jij jouw deel niet doet?
Als dit niet echt concreet voor hem wordt, dan zijn het inderdaad opmerkingen waar andere emoties onderzitten, en is het makkelijker om jou lui te noemen dan om te praten over fundamentele verschillen in opvoedingsvisie.

Vraag is dus of hij bereid is om elkaar tegemoet te komen, om te erkennen dat hij niet 'opgegroeid' is met pubers en daarom misschien meer zorgen heeft over de jongere kinderen en wil voorkomen dat zij 'ook gaan stelen'. Het lijkt misschien een beetje op "Nou als het mijn kind was dan zou ik hem nooit zo xxxx hebben laten doen, als mijn kinderen straks 15 zijn dan mogen ze zeker niet xxx!" oftewel, van die opmerkingen 'stuurlui staan aan wal', totdat hun eigen kinderen die leeftijd hebben en je doorhebt dat het heel anders opvoeden is?

Misschien dat praten met een zelfstandig gevestigde professional over dit soort dilemma's jullie kan helpen om het over die 'inhoud' te hebben, zodat hij zijn zorgen kwijt kan en met jou en die ander daarover kan praten. Het is ook iets anders bij jullie dan 'een samengesteld gezin' misschien omdat het leeftijdsverschil tussen jouw kinderen en de gezamenlijke kinderen groter is?

Dit in de veronderstelling dat zijn boosheid uit zorgen en angst voortkomen.

gr Angela

Wel in actie

Ik wil je allereerst heel veel sterkte wensen, dit is een ongelooflijk triest verhaal. Ik hoop echt dat je man/partner tot rust komt en met je wil gaan praten.
Wat betreft je jongste kinderen, ik zou wel duidelijk eisen dat ze (bijvoorbeeld) vrijdag voor een week naar jou komen. (Misschien moet je er ook bij zeggen dat hij ook terug mag komen.) Als deze relatie niet meer te redden valt en jullie uit elkaar gaan, zijn de jongste kinderen namelijk ook om en om een week bij hem en een week bij jou. Werkt hij niet mee, dan wordt het toch tijd om een advocaat in te schakelen, al snap ik dat je dat liever niet wilt. Maar je moet wel van begin af aan de zaken goed regelen, anders heb je de kans dat je straks in een bezoekregeling zit en je de kleintjes maar eens in de 2 weken een weekend ziet.

Verder ben ik het met Angela eens dat jullie misschien eens met iemand moeten gaan praten. Het opvoeden van pubers is nu eenmaal niet simpel, jullie zouden bepaald niet de enige ouders zijn die hulp vragen in de deze periode.

Sterkte

Moeilijk allemaal hoor. Je man klinkt overspannen. Ik hoop oprecht dat jullie er goed uit kunnen komen samen.

Waarom

werkt hij niet?
Als ik snel reken zijn de jongsten echt nog klein. Dat met heftige pubers kan veel zijn lijkt me. Misschien rollen eens (poos) omdraaien, jij meer zorg hij meer afleiding, andere dingen aan zijn hoofd?

(hoe meer ik thuisben hoe meer ik wil dat alles op rolletjes loopt)

Overigens; let op met behulpzame gedrag van je pubers.
Hoewel zeer gewenst () niet echt normaal gedrag, let op dat het niet teveel uit angst is of zorg voor jou.

Sterkte!

maria

dat vind ik nou een rare vraag, bij een vrouw wordt die vraag "waarom werkt ze niet" niet gesteld.

Niet werken en muren op je af

Tja, dat gevoel ken ik ook wel eens. Het geklaag over kleding op de grond of de melkfles niet terug in de koelkast en dan het kommentaar terug dat ik zelf ook niet perfect ben, grrr. Als je moe bent, knapt er sneller een draadje.

Zoals je schreef, de muren komen op hem af. Ik denk dat hij te veel aan huis gekluisterd is geweest en dat dit hem te weinig voldoening af, zeker als hij niet werkt, geen inkomen ontvangt en afhankelijk is van jou.
( Of hij moet zo ruim in het geld zitten dat hij niet meer hoeft te werken. In dat geval hadden jullie beter een schoonmaakster in de arm kunnen nemen.)
Het is jammer dat hij geen werk heeft. Misschien is dat wel de bron van zijn irritatie. Meer voldoening ervaren.
Hierbij zeg ik niets ten nadele van de thuismoeders ( ben het zelf ook), maar voor een man kan dat nog zwaarder wegen. Hangt een beetje van cultuur en/of opvoeding af.

Ps had hij in de 7 jaar, voordat de kleintjes geboren waren ook geen werk?

---
Misschien toch maar even beter om je te laten informeren bij een financieel adviseur. Als jij het huis kan betalen ahv inkomen , kinderalimentatie, partneralimentatie, zorgtoeslagen, etc valt die twijfel weg en kan je iets wat gemakkelijker ademhalen en helderder overzien. Je hebt al een scheiding meegemaakt, je weet wat je kan verwachten. Hij niet, hij onderschat het door te denken hij de jongsten kan meenemen omdat jij er al twee hebt.
Daarbij vergetend dat de jongsten ook bij hun moeder willen zijn..
Ook hij zal met vrienden of familieleden praten en er achter komen hoe zwak/sterk hij staat.

Als je je financieel laat informeren, betekent dat niet meteen dat je gaat scheiden. Gewoon voorkennis.

Noet

Oh voor mij is dat echt neutraal hoor.
Als een man dit verhaal verteld had over zijn vrouw had ik dezelfde vraag gesteld. Omdat ik in *dit* verhaal het gevoel krijg dat daar op z'n minst een factor zit.
(maar niets mis met niet werken als iemand daar gelukkig mee is!)

ach jee.....

.....dat klinkt echt alsof er iets geknapt is in zijn kop! Het is hem allemaal teveel geworden en nu is in een emotionele bui vertrokken en hij kan alles niet meer rationeel bekijken. Ik kan me haast niet voorstellen dat hij per direct wil scheiden (ik hoop het heel erg voor je, wat een nachtmerrie!)
Zag je het nog wel een beetje aankomen, of was dit een complete verrassing? De uitspraak 'hij eruit of wij eruit', was dat vlak voor hij vertrok met jullie kinderen? Hoe was jullie relatie eigenlijk normaal gesproken; ik vind zo'n opmerking van dat moeders 's avonds niet op de bank mogen zitten wel een rare, bijvoorbeeld. Heeft hij dat gezegd in een boze bui of was dat zijn gebruikelijke opvatting, zeg maar.

Je man zit zich een tijd niet geheel naar zijn zin thuis op te vreten, ik herken dat wel. Ik wilde graag thuis zijn voor de kinderen, maar tegelijk kon ik over de rooie gaan over relatief onbelangrijke dingen waar ik niet direct zelf iets aan kon veranderen (zoals het licht in de badkamer dat het niet meer deed, of man die bij een opruimactie per ongeluk iets dierbaars van vroeger had weggegooid).
In jullie geval zijn het geen futiliteiten maar het zware puberen van jouw oudste.

Wie is er het meeste thuis met jouw oudste kinderen? Is hij dat? Kan het zijn dat je man het meeste te verduren krijgt van het puberen, en dat hij het gevoel heeft dat hij dat allemaal moet oplossen en er tamelijk alleen voor staat (en jij dus lui bent?) Misschien verklaart het ook dat jij het gedrag van je zoon nog normaal pubergedrag vindt en hij niet.

Wat nu? Zorgen dat je hem terugkrijgt natuurlijk, tenminste, ik neem aan dat je dat wilt? Geef hem het gevoel dat hij er toe doet, dat jij hem nodig hebt en dat je niet zonder hem kunt. Wat mij het meeste heeft geholpen is dat mijn mij (eindelijk) kon duidelijk maken dat hij echt heel erg van mij hield. Jij hebt gekozen voor je zoon ipv je man - logisch natuurlijk, maar dat is voor je man waarschijnlijk een dreun in het gezicht geweest. Als reactie daarop nam hij jullie kleintjes mee, om jou pijn te doen. Misschien vindt hij de ruzies met jouw oudste puberende kind(eren) ook wel schadelijk voor de jongsten.
Heb je wel eens met je oudste over zijn gedrag gepraat? Is het echt over de schreef gegaan met liegen, stelen, etc.... wat vindt je zoon er zelf van? Kan hij het goed maken met z'n stiefvader door op een of andere manier z'n excuses aan te bieden?*

Heb je je man verteld dat je oudsten helemaal overstuur zijn door zijn vertrek, dat hij hun stiefpapa was (is)? Dat kan misschien helpen. Mij zou het wel helpen.

Verder klinkt het alsof je man werk moet hebben, en dat jullie de zorg voor de kinderen beter moeten verdelen. Het huishouden lijkt me voldoende verdeeld zo, je doet beslist niet (te) weinig! Zou het mogelijk zijn als jij inderdaad overdag (nog) een dagdeel op je neemt om met de kindertjes te wandelen? Of kunnen de kinderen een dagje naar de opvang? Het klinkt als dat daar een grote frustratie zit bij je man, dat hij elke dag doelloos met de kleintjes naar de supermarkt en speeltuintjes sukkelt terwijl jij geld aan het verdienen bent. Of misschien kunnen de kleintjes naar de kinderopvang? Al is het maar 1 dag in de week, dan is het voor je man al iets draaglijker om overdag voor de kleintjes te zorgen.

Sterkte!!!

*ik heb zelf (nog) geen ervaring met pubers, maar ik kan me zo voorstellen dat pubers kunnen inzien dat ze met hun gedrag over andermans grenzen heen gaan en daar de ander pijn mee doen. Ik neem voor het gemak even aan dat je zoon je man heeft pijn gedaan, of misschien hebben ze erge ruzie gehad, waar jij niet van weet?).

pubergedrag

Ik denk dat er niet erg handig met het pubergedrag is omgegaan.
Straffen is echt niet handig. Een jongere heeft privacy nodig op zijn kamer, niet een ouder die te hooi en te gras kan binnenkomen om te controleren of de taken wel verricht worden. Ook een puber moet zich veilig kunnen voelen.
Kan het niet wat praktischer? Zet een wasmand en goede afvalmand op zijn kamer en maak een vast moment om even samen met je zoon op te ruimen. Wachten en toezien hoe het niet gebeurt is wel een hele frustrerende opgave.
Je kunt in elk geval die taak naar jezelf toe trekken.
En verder laat je man zich eens verdiepen in puberopvoeding.
Stuur hem over de mail deze link bijvoorbeeld:
http://ontspannenopvoeden.nl/puber-in-huis-hier-is-tip-1/

Bevestig dat het heel frustrerend kan zijn maar jullie zijn de volwassenen en hebben de taak om dat zo luchtig, plezierig en effectief mogelijk aan te pakken.
Ik zou zoon geen excuses laten aanbieden. Stiefvader heeft een heel onveilige situatie veroorzaakt. Als er iemand excuses aan moet bieden is het stiefvader.
Je accepteert je kinderen, ook je pubers, onvoorwaardelijk.
En zoekt dan samen naar oplossingen. En accepteert dat het eigen mensen in wording zijn met een eigen levensfase die ze met jou steun zo goed mogelijk doorlopen.
Mag best weleens knallen maar deze afwijzing gaat echt te ver.

Oorzaak

Inderdaad, vader klinkt ontevreden en overspannen. Hopelijk kunnen jullie samen verzinnen hoe je daaruit komt. Jonge kinderen kan ook vreselijk saai zijn en veeleisend.
Verder is vader toch ook jong geweest? Heeft hij zelf soms een lastige pubertijd gehad waarin weinig ruimte was om zichzelf te worden en wordt hij daar nu mee geconfronteerd. En ziet alle fouten en lastigheden die stiefzoon veroorzaakt voor zijn neus gebeuren?
Accepteer de puber in jezelf. Nou ja, klinkt zweverig, maar niets menselijks is pubergedrag vreemd en het is helemaal niet nuttig en niet nodig om daar allerlei crimineel gedrag en zorgelijke tendenzen in te bespeuren.