Ruzie tijdens uitvaart regelen
Ongeveer één jaar geleden overleed plotseling mijn moeder. Hoewel ze al erg oud was kwam de klap niet minder hard aan. Maar wat mij misschien wel het meest is bijgebleven is het gedoe rondom het regelen van de uitvaart. We zijn met vieren thuis en zijn nogal verschillend. Door verdriet en slaaptekort liepen de irritaties vaak hoog op. We waren het over flink wat zaken rondom de begrafenis oneens. Gelukkig was daar steeds mijn vader die het laatste woord had.
Eigenlijk kwamen we er als broers en zussen wel redelijk uit maar was het steeds de aanhang die problemen veroorzaakte. Een zwager in mindere mate maar vooral één schoonzus wilde steeds haar zin doordrijven. Een dag voor de uitvaart is dit vreselijk geëscaleerd. Mijn broer heeft haar toen gezegd dat ze zich er niet meer mee mocht bemoeien. Dat was op dat moment de beste oplossing. Later heb ik hier nog met mijn broer over gesproken. Voor hem was het niet gemakkelijk omdat hij het met beide partijen eens wilde blijven. Een heel vervelende situatie dus.
Persoonlijk ben ik van mijn mening dat het aangetrouwde deel zich niet moet bemoeien met de hele rompslomp rondom een afscheidsdienst. Mijn beiden schoonouders zijn al enige tijd overleden en ik ben toen alleen op de achtergrond aanwezig geweest. Ik zette koffie, deed wat boodschappen maar bemoeide me niet met de inhoud. Er zijn natuurlijk uitzonderingen bijvoorbeeld als je familie maar klein is.
Nu is de gezondheid van mijn vader op zijn zachtst gezegd ook niet best. Ik vrees dat hij ook niet lang meer leeft. Maar ik ben echt heel erg bang voor het geruzie dat gaat komen omtrent het regelen van de begrafenis en ook nog de inboedel. Er is dan ook niemand meer die het laatste woord heeft. Ik vraag me af om mensen dit herkennen en hoe ze dit hebben opgelost.
Als het mogelijk is
om dat vast te leggen zou ik met je vader overleggen en hem laten aangeven dat hij wil dat de 'echte kinderen' samen de uitvaart regelen.
Je kunt er ook voor zorgen dat veel beslissingen al door hem genomen zijn. Je vader kan formeel en ander informeel aangeven hoe hij het wilt.
Anderzijds is de kans groot dat het heel anders loopt als het eenmaal zover is. Het kan heel goed zijn dat je heel goed in je achterhoofd hebt dat er niemand meer is die je dan bindt en dat je met dat in je achterhoofd heel anders onderhandelt. Dat dat dus automatisch gaat bedoel ik.
Dus, maak je er niet te veel zorgen over. Iedereen heeft de nare ervaring nu opgedaan dat er ruzie ontstaat en je hebt grote kans dat iedereen zich dat realiseert en dan anders erin stapt...
En een uitvaartverzorger met diplomatieke
gaven kan de wereld schelen. Maar ja hoe weet je dat hè? Ik moet zeggen ik heb 1 broer en we zijn dol op elkaar maar ik weet nu al dat het drama wordt als er iets met onze ouders is. We reageren nu eenmaal heel verschillend op verdriet. In ons geval gaan onze heel redelijke partners zich er denk ik stevig tegen aan bemoeien....
Is het een optie om gewoon uit te spreken dat je er tegen op ziet. Als je je allemaal bewust bent van het risico zal dat allicht schelen?
Mijk
Uitvaartverzorger
Inhakend op wat Mijk zegt: kun je niet iets in het dossier laten vastleggen? Dat er een aantekening wordt gemaakt dat de medewerker die de uitvaart begeleidt moet zeggen dat het gebruikelijk is dat alleen de bloedverwanten de beslissingen nemen? En misschien kunnen jullie nu alvast - zonder de emoties die met een sterfgeval gepaard gaan - met je partners praten dat als het eenmaal zover is, ze zich erbuiten houden?
Vastleggen
Ik zou dingen van te voren vast laten leggen. In elk geval de belangrijkste dingen.
Bij het overlijden van mijn schoonmoeder stonden de twee belangrijkste dingen vast:
- religieuze begravenis
- waar ze begraven wilde worden
Ik heb me er trouwens verder niet bemoeid. Mijn schoonmfamilie is al groot en aanwezig genoeg. Die hebben mij echt niet nodig.
Ik ben het met je eens dat partners zich in dit soort zaken op de achtergrond zouden moeten houden.
Schoonfamilie
Mijn schoonvader is 2 jaar geleden overleden. Ik zat toen nog niet zo lang in de familie en heb mij bewust afzijdig gehouden, ook om exvrouw van mijn man de kans te geven afscheid te nemen want zij was al zo lang in de familie. Ik heb tijdens de uitvaart met mijn (stief)kinderen niet eens naast man gezeten omdat er niet voldoende plek was. Ik ben zelf rijtje opgeschoven.
Mijn schoonvader wilde tijdens het ziekbed ook niets bespreken met zijn kinderen. Na de crematie is het hele gezin ut elkaar gevallen. 1 deel vond dat mijn schoonmoeder en man zich door mij onder druk hadden laten zetten, ander deel vond dat schoonmoeder te weinig aandacht aan het katholieke aspect had besteed.
Vlak na de crematie kwam er ruzie over geld en toen is er een briefje gevonden waarop stond dat schoonvader wilde dat wij maar vooral ik de financieen gingen doen voor schoonmoeder. Helemaal tegen het verkeerde been van mijn zwagers en schoonzussen natuurlijk. Wij en mijn schoonmoeder hebben ze al ruim 1,5 jaar niet meer gezien. en ik doe ook de financien niet uit zelfbescherming 
Dus als het enigszins mogelijk is, met de overgebleven ouder wel afspraken te maken, hoe moeilijk dan ook, zou ik dat altijd doen. Wij hebben ons lesje wel geleerd. In rouw reageert iedereen anders dan je zou verwachten.
HKH
Huh?
Ik sta ervan te kijken dat de schoonzoons/schoondochters zich daarmee bemoeien. Die hebben daar toch helemaal niks mee te maken hoe dat geregeld moet worden?
Mijn vader is pas geleden overleden en wij hebben de uitvaart samen met moeder, zus en broer geregeld en dat ging erg goed en was fijn om alleen met zijn 4-en te zijn zonder aanhang. Ik had mijn vriend er niet eens bij willen hebben maar goed dat is mijn keus. Begrijp best dat een ander zijn echtgeno(o)t/e erbij wilt hebben maar ik vind dat je dan wel een pas op de plaats moet maken en dit soort zaken overlaten aan bloedverwanten.
Inderdaad
Ik ben verbaasd over de vervelend-dominante rol van je schoonzus. Het zou toch niet meer dan logisch en welopgevoed moeten zijn om de bloedverwanten de boel te laten regelen? Ondersteunen en beschikbaar zijn, dát hoor je als schoondochter/zuster te zijn. Bemoei je er niet mee, jij mag het bij je eigen ouders regelen. Ik snap niet dat je dat zelf als schoondochter/zuster niet inziet en de zaken zo laat escaleren. Bah, wat naar moet dat geweest zijn.
Tirza
Och
Ik heb alleen 1 broer en we hebben na het overlijden van mijn moeder veel met zijn vieren gedaan. Eerst via de telefoon en toen was ik maar wat blij met de inbreng van mijn schoonzus ! Mijn vader was 30 jaar daarvoor overleden dus het was voor broer en mij allemaal nieuw, schoonzus had meer recente ervaring.
Loslaten
Ik heb het losgelaten. Je weet wel ongeveer hoe iemand reageert zeker als er al een ouder overleden is en dat gaat niet zoveel anders zijn bij de 2e ouder. En dat kun je denk ik maar deels voorkomen met notarisregelingen of testamenten. Gewoon denken: die mist zijn vader of moeder. Maar de taferelen waren hier ook niet van de lucht en wat dat aangaat kijk ik er met zeer gemengde gevoelens op terug. Maar ja, het is toch je familie, en misschien dat het wel weer wat gaat na wat pauze van elkaar, maar je kunt elkaar heel erg pijn doen.
2 of (veel) meer
dat maakt best uit in het besluit of alleen eigen familie (dus zonder aangetrouwden) de uitvaart regelen. Bij Shonagh was de inbreng van schoonzus plezierig, in een grotere familie lijkt het me niet zo handig.
Het scheelt ook wel hoe oud (ervaren) iedereen is.
Mijn schoonmoeder heeft zeven kinderen. Toen zij overleed, hebben alleen de eigen kinderen de uitvaart geregeld. Lijkt me vanzelfsprekend dat de aanhang zich daar buiten houdt, die begraven op een dag hun eigen ouders.
Erg naar zeg, zo'n ruzie. Hopelijk heeft je vader alvast wat dingen vastgelegd, want hij weet hoe het destijds ging.
Hier ook een verhaal
mijn schoonvader kwam in het ziekenhuis door een onduidelijke reden, ( nog steeds niet bekend wat hij nou had) mijn schoonmoeder was lichtelijk in paniek, ik had toen geen baan buitenshuis en was veel beschikbaar. Ik reed op en neer naar het ziekenhuis, ik was aanwezig bij al de artsen gespreken ( hij lag lange tijd op de IC) schoonmoeder kon het allemaal niet behappen en vroeg mij steeds overal bij te ondersteunen ( ik heb enige medische kennis en ik kon artsentaal vertalen voor haar) Mijn man was zelf behoorlijk onder de indruk, zijn moeder had aan hem niet veel steun omdat hij zijn eigen verdriet had. Ik was dus op verzoek van schoonmoeder aandrukkelijk aanwezig. Op het moment van overlijden was ik er ook bij, samen met man schoonmoeder en zwager. Omdat ik er emotioneel het verst er vanaf stond heb ik de uitvaartverzorging gebeld ( alles op verzoek schoonmoeder ) Tijdens het rouw bezoek van de familie, vroeg schoonmoeder steeds "polly vertel jij het maar hoe het ging, want het is zo'n waas voor mij"
ik heb voor de volle 100% me dienstbaar opgesteld ten aanzien van mijn schoonmoeder, zij vroeg, ik draaide...
echter... tijdens de rouw week... is zwager volledig ontspoort, al zijn woede ( in het rouwproces) richtte hij op mij, hij had niet het gevoel er voor zijn moeder te kunnen zijn, omdat ik daar was.
Volkomen begrijpelijk, en als ik ook maar enigsinds het gevoel had gehad dat schoonmoeder haar eigen zoon voorbij ging had ik me ingehouden, Maar omdat schoonmoeder zo op me leunde kon ik geen stap terug doen voor mijn gevoel.
zwager heeft een ernstige depressie gekregen, en sindsdien hebben we geen contact meer gehad. Alleen als we elkaar toevallig zien bij schoonmoeder. Ook mijn man heeft geen contact meer met zwager. Ik heb mijn excuses gemaakt, dat ik me niet heb gerealiseerd zijn gevoel voorbij te gaan. schoonmoeder heeft excuses gemaakt, dat ze mij heeft gevraagd ipv hem. Maar dat maakte niets uit.. hij is er klaar mee.
Ik begrijp het wel. Maar ik kan er niks mee.
sorry ik besef ineens dat dit verhaal nauwelijks raakvlakken heeft met jou verhaal, maar ineens kwamen alle emoties weer langs, toevallig hoor ik NU op de radio * papa * van stefbos, wat mijn man wilde draaien tijdens de uitvaart....
soms kan je niet aanvoelen wat de ander voelt of wilt omdat je met andere rekening houd.
groet, poilly
Hier ook samen
Bij mijn man thuis zijn ze met 3 kinderen, alledrie met partner. Rond het overlijden van m'n schoonvader zijn we er steeds met z'n allen geweest, dus vrouw, kinderen en schoonkinderen. We hebben daar allemaal een paar nachten geslapen, gewaakt, gelachen, gehuild, televisie gekeken, boodschappen gedaan, gekookt, gegeten...
Dus toen m'n schoonvader overleed was het volstrekt vanzelfsprekend dat we met z'n 7en met de uitvaartverzorger om de tafel zaten. En m'n schoonmoeder gaf natuurlijk als eerste aan wat zij wilde, maar de rest, ook de schoonkinderen, dachten mee, konden met ideeen komen. Dat is heel harmonieus gegaan. En ook in de dagen erna zijn veel taken verdeeld. Ik verwacht ook bij het overlijden van m'n schoonmoeder (wat gelukkig nog niet in zicht is) dat we er op zo'n manier mee om kunnen gaan, iedereen kijkt er met een bijzonder gevoel op terug.
Het kan dus wel, maar veel hangt natuurlijk af van de onderlinge relatie.
Zelf regelen
Mijn ouders hebben hun kinderen en een uitvaartverzorger laten komen en hebben met ons erbij zelf vast laten leggen hoe en wat zij willen met hun begrafenis, van kist tot bloemen, van condoleance tot dienst. Er is afgesproken dat als zij tussentijds van mening veranderen wij allemaal op de hoogte worden gebracht. Vervolgens hebben zij ons laten zien waar alle belangrijke papieren liggen en we hebben gezamelijk besloten wie de verantwoording op zich neemt om alles wat daarnaast nog op ons pad komt te regelen. Ook is doorgenomen hoe de verdeling plaats zal vinden, we hebben allemaal ons zegje kunnen doen. Ik denk dat dit de beste manier van regelen is, om ruzie tussen nabestaanden te voorkomen.
Laat het degene regelen die zich ertoe geroepen voelt.....
Weet je wat ook een hoop kopzorgen scheelt? Je niet druk maken.....en het lekker degene laten regelen die zich daartoe geroepen voelt. En zolang het niet ronduit schandalig wordt, niet ingrijpen verder......
Misschien ben ik een vreemde hoor, maar ik heb zoiets van: pa is er dan toch niet meer.....en hij zou vast liever vrede tussen de kinderen hebben gehad en een ietst mindere begrafenis, dan ruzieende kinderen en een perfecte begrafenis. Die toch niet te halen is als de kinderen ruzien.
En die spullen. Pick your battles. Neem aan dat je zelf je spullen ook wel hebt? Ik zou alleen gaan voor wat echt belangrijk is, dat ene ding wat voor jou echt herinnering is, zeg maar. En als er echt oneerlijk gedeeld wordt, dan is er altijd nog een notaris.
Indirect
Ik heb het onlangs aan de hand gehad (zelf 'koude kant'). Ik heb me er er wel degelijk mee bemoeid, maar als adviseur (helaas ervaringsdeskundige) van mijn man. Zijn broers en zussen weten niet eens wat ik heb ingebracht. Als mijn man mijn inbreng waardevol vond, heeft hij dat weer ingebracht bij zijn familie.
Iedereen was uiteindelijk erg tevreden over de uitvaart. En ook wel over het proces, geloof ik (niets over gehoord).
Polly
Het zou me niets verbazen als je schoonmoeder juist je zwager niet heeft gevraagd omdat hij er blijkbaar nogal competitief in stond. Sommige dingen die erg gevoelig zijn en waar je erg kwetsbaar in bent wil je juist geholpen worden of bijgestaan door iemand die zelf geen hulp van jou nodig heeft behalve de normale beleefdheid. Want dat kost op zo'n moment teveel van je energie.
Maar misschien is dat een projectie. Hier bleek gelukkig wel wat zelfreflectie mogelijk maar ik heb een zelfde soort verwijt gehad. Blijkbaar moet er op zo'n moment nogal om de aandacht van vader of moeder gestreden worden. Oude kinderlijke dynamiek komt weer boven. Als je dat herkent kan het soms juist zaken helderder maken.
Iedereen bedankt.
Iedereen bedankt voor de reakties. Ik was bang dat het misschien voornamelijk mijn gevoel zou zijn dat een uitvaart regelen alleen voor bloedverwanten is, maar gelukkig zijn er meer personen die dat zo voelen.
Nu al het een en ander met mijn vader regelen is bijna onmogelijk. Als er al een ingang is om erover te praten wimpelde hij dat meteen af met opmerkingen als: 'maar ik ben nog lang niet van plan om heen te gaan'. Hij wil er duidelijk niet over praten.
Eigenlijk ligt het probleem bij mijn schoonzus. Ze is altijd al een dominante persoonlijkheid en wil de dingen graag op haar manier en niet anders. Omdat de ruzie tijdens het regelen bij ieder nog vers in het geheugen ligt hoop ik dat het dit keer beter zal gaan. Dat schoonzus zich gedeist houdt of dat broerlief haar meteen duidelijk maakt dat haar mening niet op prijs wordt gesteld.
Voor een groot deel zal de uitvaart van mijn vader gaan zoals die van mijn moeder. De beslissingen zijn toen mede door mijn vader genomen dus daarover hoeft dan geen discussie te komen. Maar er blijven nog zoveel kleine dingen over zoals wie, wat en in welke volgorde voor mag lezen in de kerk.
We zullen wel zien, probeer er maar zo min mogelijk over na te denken.
Daar is wel echt winst te halen
Die kleine dingetjes daarbij kan het zo veel schelen als de uitvaartbegeleider de leiding neemt. OF in de kerk de predikant of dominee. Ik zou toch goed om je heen blijven kijken en gewoon aan anderen vragen met wie ze goede ervaringen hebben...
Mijk
Met je broer praten?
Als ik jou was zou ik met je broer gaan praten, wat je dwars zit. Hij kan het beter met zijn vrouw regelen dan jij. En als het toen gelukt is (te laat weliswaar) om haar het zwijgen op te leggen, zal dat nu, als dat van te voren besproken wordt ook lukken.
Misschien kun je aan hem voorstellen, zoals hier gemoend door iemand, dat zij haar voorstellen aan hem doet, en hij ,als hij er wat in ziet , met de familie bespreekt. Dan zit hij wel in een moeilijk parket, als hij niet doet wat zij wil, maar dat lijkt me niet een probleem wat zich alleen bij dit geval voordoet.
Sterkte (ook voor je broer)...
Ik heb ook best wel een dominante schoonzus, maar ik heb haar ook in het verleden wel een paar keer aangesproken (op een redelijke manier) dat ik echt toch zelf wel bepaal om mijn kinderen hun bordje moeten leegeten bv., en daar luistert ze wel naar. Ze zal er wel wat van vinden, maar dat maakt mij dan weer niet uit.
