Ruzie met moeder
Hallo allemaal,
Ik ben hier nieuw en heb een beetje gelezen. Zou graag eens ervaringen van anderen horen, of tips van anderen die dus meer van een afstand kunnen kijken.
Ik heb sinds een tijdje ruzie met mijn moeder. Direct aanleiding was dat ze me steeds bekritiseerde over te weinig interesse tonen in haar en haar nieuwe partner. Hoewel ik dat wel gedaan heb, maar voor haar gevoel was dit niet genoeg. Dat kan, dat is verschil in gevoel en ik kan ook snappen dat zij meer wil. Echter kan ze daarin niks anders accepteren en blijft ze daar op terugkomen en mij op aanvallen. Er is niks anders meer.
Voor mij is dit het zoveelste belastende in de relatie en het heeft een beerput aan emoties en ervaringen opgehaald. En ik denk dat de hele verhouding tussen mij en mijn moeder nooit heeft geklopt. Ik werd al jong belast met haar problemen en het slechte huwelijk van mijn ouders. Mijn broer is heel ziek geweest in mijn jeugd en nu nog. Ik heb het altijd heel moeilijk gevonden om met haar om te gaan en ze ziet niet hoeveel ik dus geïnvesteerd heb en gelaten heb. Bovendien is ze zelf ook niet zo belangstellend naar mij of mijn gezin, wel heel kritisch. Ik wil geen welles-nietes gaan spelen, maar ik merk bij mezelf dat ik eigenlijk heel kinds wil reageren. Mijn gevoel zegt: ik ben jou dochter, hoe kun je zoiets zo hoog op laten lopen tot nu geen contact als gevolg? En als je een nieuwe vriend hebt die wat over me zegt, kom je voor me op! Ik voel me dus in de steek gelaten.
Ook ligt de bal om elkaar eens te zien bij mij. Ze zet wel druk op dat dit moet gebeuren, maar ik moet het regelen. Dat hebben we een keer eerder gedaan, met nog een familielid en liep uit op een teleurstelling. Weer had ik niet gevraagd hoe het gaat. Dit keer echter bewust. Ik was afstandelijk. Klopt. Zij deed echter ook niks om dat te veranderen.
We hebben afgesproken het binnenkort nog eens te proberen. Dat wil ik op zich wel. Ik vind geen contact ook eigenlijk veel te drastisch. Maar ik weet niet hoe ik dit het beste aan kan pakken. Ik ga eerst op vakantie. Afgelopen week een huilend ander familielid aan de telefoon, ik moet het maar eens oplossen. Ook daarin mis ik de vraag hoe het nu met mij gaat. Story of my life, dat is er dus nooit geweest en juist nu komt dat allemaal naar boven en kan ik het niet meer goed handelen.
Klinkt als emotionele chantage
Wat jij moet doen om het goed te doen voor je moeder want je doet het niet goed. Sommige mensen, vaak aangemoedigd door omstanders, vinden dat je bij een bepaalde rol, als moeder, als partner, als kind, rechten hebt die je kunt 'eisen' van een ander. Dat klopt niet. Je blijft je best doen om het aangenaam te maken voor elkaar en vergeeft elkaar en moedigt elkaar aan. En anders zou ik het contact beperkt en luchtig houden en me niet laten inzuigen in die manipulaties. Je hoeft niet mee te doen aan slecht gedrag.
Je kunt wel contact op een goede manier aanbieden.
Maar in deze situatie zou ik dat vooral kort houden. Ga een keer samen lunchen in de stad of zo. Maar niet bij jezelf. Dat zou een onveilig gevoel geven.
Oh dit begrijp ik heel goed
Dit komt mij wel bekend voor. Op zich waren mijn ouders wel belangstellend hoor, dus in feite was daar niets mis mee, maar het gevoel dat álles uit jouw pet moet komen, om de relatie goed te houden, ken ik zeer.
Als je meent dat je het contact wel in stand wilt houden, dan vrees ik dat je je blik op oneindig moet zetten, de juiste vragen moet stellen en niet meer diepgang te verwachten dan hoe het weer zal worden en wat zullen we gaan eten. Alles wat je meer krijgt is meegenomen. Vermijdt onderwerpen waarvan je weet dat het mis zal gaan en probeer ook af te dwingen dat je moeder hetzelfde doet. Als je voor elkaar krijgt dat jullie elkaar gewoon accepteren en het verder niet te ingewikkeld moeten maken, heb je al héél veel bereikt.
Dank
Dank voor jullie reacties. Doet wel goed.
Ik verwacht eigenlijk ook niet zoveel, dat heeft ook wat afstand gecreëerd, zeker nadat ze een nieuwe vriend heeft. Nu gaat het steeds over normen en waarden, moet wel can hem afkomen. Enerzijds is het dus minder fijn geworden, anderzijds accepteert ze de afstand niet. En dat we de dingen op onze eigen manier doen. Vreemd vind ik dat, ben al lang volwassen en heb al lang een eigen gezin. Mijn kinderen heb ik maar moeten vertellen dat oma boos is op mij en dat dit niks met hun te maken heeft. Ik heb haar laten weten dat ze altijd contact kan hebben met de kinderen, maar daar kiest ze blijkbaar niet voor. Daar zal ze me ook wel de schuld van geven.
Maar goed, dat koetjes en kalfjes accepteert ze dus niet. Ze blijft hangen in wat ik volgens haar niet goed doe en ik blijf mijn grens aangeven door te zeggen dat het me kwetst dat ze me zo afkeurt en dat dit niet de manier is waarop ik verder kan. Niet ingewikkeld klinkt geweldig.
Overigens heb ik dat met mijn vader ook even gehad. Even niet teveel van elkaar verwachten. Hij is heel positief veranderd en we hebben een fijner contact op kunnen bouwen dan we ooit gehad hebben.
Maar spreek ik met haar af dat we het laten rusten, zegt ze eerst oke om meteen daarop weer opnieuw te beginnen.
Ook pijnlijk is mijn oude oma die er blijkbaar veel verdriet van heeft en de situatie niet kan begrijpen en me dan steeds huilend opbelt.
Ben ook wel benieuwd wat jij zo herkend kaaskopje.
Brief
Soms kan het helpen als je jouw gevoel, hoe jij het ervaren hebt (vroeger) en nu ervaart, eigenlijk dat je je niet gezien en gehoord voelt, dat jij maar steeds met iedereen/haar rekening moet houden en je moet aanpassen, in een brief aan haar schrijft.
Dan kan je ten eerste langer nadenken over hoe je het formuleert (vanuit jezelf, zonder verwijt naar haar) en zij kan het vaker lezen en daardoor beter tot zich nemen.
De vraag is uiteindelijk of ze er iets mee kan. Ze wordt ouder en veel mensen worden dan nog starrer dan ze al waren.
Maar misschien is het iets om te proberen.
Kan voor jezelf ook nog wel verhelderend zijn, hoewel je zelf al een aardig idee hebt waar het aan schort.
Bij mij was het lang niet zo heftig als bij jou, maar het hielp mezelf en was een opening voor een gesprek wat goed hielp om mijn gevoelens van onvrede kwijt te raken en mijn moeder te accepteren hoe ze is.
Sterkte ermee.
Brief/mail
Thanks, voor je reactie. Ik heb helaas al gereageerd in die strekking op haar mails. Eerst lange tijd neutraal gehouden en toen eens aangegeven wat mij dwars zit. Dat is deels wel verwijtend geweest, als reactie op haar verwijten. Dat viel ook niet lekker en heeft niks opgeleverd. In t begin had ik er een beetje spijt van, maar nu niet meer. Ik heb het geprobeerd...
Ik heb overigens ondertussen contact opgenomen met een psycholoog, al weet ik nog niet of ik echt een traject ga doorlopen. Eerst maar informatief. Hij werkt veel met familieopstellingen. Iemand daar ervaring mee?
Ik ga morgen met de kinderen mijn oude omaatje bellen omdat we bijna op vakantie gaan. Hopelijk laat ze dit rusten en is ze niet verdrietig.
