Ruzie en triest kind
De relatie met mijn partner is niet schitterend, we zijn nu zo’n 13 jaar samen. Op sommige vlakken komen we best overeen maar er zijn ook veel vlakken waar we geen raakpunten hebben. We hebben vaak ruzie waarbij ieder vindt dat hij gelijk heeft, of nog meer worden de ruzies niet uitgesproken. Ik vind partner vaak onredelijk overdrijven en dat maakt iedereen het leven zuur. Gisteren was ik met de kinderen thuis rustig naar een documentaire aan het kijken, alles was leuk, iedereen was blij... totdat papa thuiskwam. Meteen weer een resem van kritiek die voor mij totaal onacceptabel was en het was -alweer- ruzie en geschreeuw. Vanmorgen idem dito, hij komt naar beneden en begint meteen opmerkingen te geven en het zat er alweer tegen. Ik denk oprecht dat zijn kritieken hoogst onredelijk zijn, enkel zichzelf in het vizier stellen en geen enkele normale man zou zich zo gedragen.
Gisterenavond was gezicht van jongste meteen omgeslagen van vrolijk snoetje naar intriest. Toen we dan samen naar boven gingen, hebben we even besproken over het ruzie maken. Ze is bang, vindt het niet leuk, heeft schrik dat we bij elkaar weg zullen gaan (en dat komt toch al terug van sinds ze een jaar of 6 is eigenlijk). Ze vertelde ook dat ze vorige week aan een vriendinnetje gevraagd had of haar ouders ook altijd ruzie maken en dat bleek niet zo te zijn. Ze zit er dus bijkbaar danig mee in dat ze haar oor te luisteren legt bij andere kinderen. Als ze vraagt of we uit elkaar zullen gaan kan ik daar niet eens negatief op antwoorden. Ze vraagt ook regelmatig of ik wel verliefd ben op papa en ik kan daar niet ja op antwoorden. Het is mijn bedoeling -sinds ik merkte dat we niet voor elkaar gemaakt zijn- om zo lang mogelijk bij elkaar te blijven tot de kinderen oud genoeg zijn. Maar de jaren slepen aan. Zelf heb ik nooit een vader gehad (of enkel een stiefvader voor een paar jaar waar ik erg veel schrik voor had). Ik ben, kort gezegd, getraumatiseerd geweest door het leven dat ik vroeger had met enkel mijn moeder en drie kinderen. Het was zwaar, altijd in financiële nood, nooit tijd voor iets leuks, altijd ruzie tussen de kinderen ... ik kan mij geen enkel moment indenken van vroeger dat ik het eens leuk had. Dit wil ik niet voor mijn kinderen.
Maar wat vind ik het triest voor een 9-jarige om zo gebukt te gaan onder de ruzies tussen de ouders. Het lijkt wel of ik niets kan doen wat het leven voor mijn kinderen beter zal maken. Een extra complicatie is dat mijn beide kinderen niet doornsee zijn en daar ook wel zorgen aan vast zitten, ik zie mijn partner absoluut niet voor onze kinderen zorgen (doet hij nu ook niet), oudste zal het zwaar moeten ontgelden en dat durf ik niet toe te laten. Bovendien is mijn partner ook altijd aan het werk tot de late uren (en zelf werk ik ook 40 uren).
Met mijn partner valt niet te praten en enige poging leidt er altijd toe dat alles wat slecht is of mis is, aan mij ligt. Wie heeft tips?
Relatietherapie?
Zou relatietherapie iets voor jullie zijn? Praten met een derde, onafhankelijke persoon erbij. Misschien kan je na twee of drie gesprekken al klaar zijn.
Kijk, ruzie op zich is zo nu en dan geen drama meteen, maar het gaat vooral op de manier waarop. En trouwens, waarom meteen ruzie maken, een stevige discussie, waarbij beiden de ruimte krijgen om te praten (en niet dat je man bijv. meteen agressief reageert) kan heel veel helderheid bieden.
Meestal werkt dat beter als er een derde bij is, dan ben je bewuster van je houding, wat je zegt, of het redelijk is wat je zegt, enz. enz.
Stap uit die cirkel
Je hebt je keuze gemaakt: je wil niet scheiden. Toch vraag ik me wel af of het voor je kinderen nu wel zo leuk is thuis. Kan ik niet beoordelen, maar dat is denk ik wel iets wat je voor jezelf moet bepalen.
En verder kun je je man niet veranderen. Je kunt alleen jezelf en de wijze waarop je met hem omgaat veranderen. Voor ruzie heb je er altijd twee nodig. Lukt het jou om er niet meer aan mee te doen?
Relatietherapie, of therapie voor jezelf zou je daarbij kunnen helpen.
Stien,
relatietherapie of therapie voor jezelf: goede tips.
Alhoewel ik denk dat jouw man niet te porren zal zijn voor relatietherapie, omdat jij al aangeeft dat er met jouw man niet valt te praten (je kunt het hem altijd vragen natuurlijk).
Mijn man heeft zijn moeder weleens gevraagd waarom ze niet van hem is gescheiden, toen hij nog een kind was. Hij heeft een ruziënde omgeving als traumatisch ervaren. Op deze manier is het NIET leuk voor jullie kinderen (uiteraard ook niet voor jou) en ik vraag me af wat voor beeld je ze geeft om in deze liefdeloze en vooral respectloze relatie te blijven.
Eigenlijk
Ginny zegt dat ik mijn man niet kan veranderen en daarom mezelf moet aanpassen... ik vind dat totaal niet aanvaardbaar. Het is nl. mijn man die zichzelf onredelijk opstelt met zichzelf in het centrum en geen rekening houdende met anderen.
Voorbeeld van ruzie waarna ik hier schreef was: ik was langer dan normaal op het werk gebleven, het is er erg druk en was pas rond 20.00 uur thuis. Toevallig hadden mijn kinderen al warm eten gegeten onder de middag en daarom had ik besloten om eens brood te eten 's avonds. Omdat het zo uitzonderijk is dat ik geen warm eten meer kookte 's avonds, vonden de kinderen dat dus extra leuk. Tot dat papa thuiskwam, woedend was hij. Meteen schreeuwen dat ik mij er gemakkelijk vanaf maak, dat het de laatste tijd altijd buchteten is, dat hij vlees wil..., kindermishandeling want ik denk alleen aan mezelf en zo voort.
Sorry: maar als ik 1 keer per jaar eens onverwacht geen tijd heb om een warme maaltijd te voorzien, dan word ik heel boos om 'gemakkelijk vanaf maken' en 'altijd buchteten' tot mishandeling toe! En zo gaat het altijd. Onredelijk boos voor kleine zaken. Moet ik dan echt nog voor meneer om 10 u 's avonds nog aardappelen staan schillen? Ik kan dit echt niet aanvaarden.
En voor dit soort gedrag moet ik dan naar een therpateut om te zorgen dat ik hier niet boos over word... dat is mij echt een brug te ver.
Overigens vraag ik mij af of een relatietherapeut soms aanraadt om toch uit elkaar te gaan... als ze de indruk heeft dat het gewoon op is tussen 2 mensen?
Volgens mij
Wil jij gewoon weg bij deze man.
Stien
Relatie therapie of zelf in therapie gaan kan zeker wel helpen hoor. Ik denk dat Ginny ook zoiets bedoelt. Eigenlijk wijs je haar Ginny's voorstel ook direct af, terwijl ze helemaal niet schrijft dat je je maar moet aanpassen aan je man, alleen de WIJZE waarmee je met hem omgaat. Door jouw eigen reakties te veranderen (je hoeft je niet aan hem aan te passen, of maar goed te vinden wat hij zegt) krijg je een andere manier van discussieren. Hij begint meteen boos te worden omdat je geen eten hebt gemaakt en jij wordt boos omdat hij dat zegt en 'je gaat toch om 22.00 uur geen aardappels meer schillen". Dan is het hard tegen hard.
Ik denk dat je veel zult hebben aan een therapeut, samen of anders alleen. Als je daar voorbeelden geeft van hoe jullie ruzie's ontstaan, dan kan zij/hij samen met jou evalueren waar het mis ging, en wat je beter had kunnen zeggen.
Als mijn man zo boos zou worden zou ik dat natuurlijk ook niet leuk vinden en me misschien ook niet kunnen beheersen hoor, maar je zou hem, nadat hij was uitgeraasd wel kunnen aanspreken op zijn toon, dat dat nergens voor nodig is en dat hij dat ook normaal kan zeggen. En uitleggen waarom jullie die dag brood aten als avondeten. Wellicht helpt het voor de volgende keer, misschien reageert hij dan wel normaler, bijvoorbeeld?
Tja
tja, ik heb al 100 keer willen weggaan maar vind dat ik het niet kan doen. Ik mag hem dan vaak een nare man vinden, hij is wel de vader van onze kinderen en het is ook niet altijd kommer en kwel. En ofwel gaan ze hem niet vaak zien want hij is zo vaak aan het werk, doet eigenlijk weinig met/voor de kinderen, ofwel gaan ze het hard te verduren krijgen als ze bij papa zijn die vaak vooral naar oudste toe onredelijk is.
Daarom denk ik dat het nog altijd beter is dat we samenzijn. Eens ze groot zijn, dan zie ik wel.
Ah zo
ok ik had de therapie anders opgevat. Het gaat vaak hard tegen hard... maar de reden van brood eten wist man al, en toch niks van begrip kunnen opbrengen terwijl hij in 13 jaar tijd nog nooit eten heeft gemaakt maar ik wel werk. Alles komt altijd van mijn kant.
Ik weet het niet, zo'n therapeut, ik vind dat precies wel akelig ... gaan uitleggen aan een vreemde dat je altijd ruzie hebt over banale dingen. Al zit er hier of daar wel eens iets veel dieper. Ik zal het eens overdenken.
Boeiend
Ik heb therapie gehad en vond het heel erg boeiend. Ging niet omdat ik ruzie had met mijn man, maar gaandeweg kwam er natuurlijk heus ook wel eens iets dergelijks ter sprake. En dan leer je ook je eigen aandeel zien in dingen die gebeuren in je leven. Ik heb er echt heel veel aan gehad, en niet alleen voor de reden waarom ik ging, maar voor eigenlijk vanalles in mijn leven. Ik had een vriendelijke middelbare vrouw, en natuurlijk vond ik het in het begin doodeng, hoe begin je je verhaal, maar daar helpt zo'n therapeut je wel doorheen hoor, die doet niet anders.
Weet je
'Ik weet het niet, zo'n therapeut, ik vind dat precies wel akelig ... gaan uitleggen aan een vreemde dat je altijd ruzie hebt over banale dingen. Al zit er hier of daar wel eens iets veel dieper'
Ik denk dat we nooit ruzie maken over banale dingen. De aanleiding kan dan banaal zijn, de ruzie zelf gaat over iets wezenlijks. Erkenning. Gezien/gehoord willen worden. Waardering.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Dieperliggend
Ruzies gaan inderdaad niet om banale dingen. Het gaat meestal om macht, respect, dat soort dingen.
Nee niet aanpassen
Moontje zegt het goed. Ik bedoel dat je hem niet kunt veranderen, dat je alleen jezelf kunt veranderen en de wijze waarop je met hem omgaat. En dan bedoel ik dus absoluut niet dat je dan 's avonds laat nog aardappelen aardappelen moet gaan schillen voor mijnheer. Ben jij gek 
Ik zou denk iets in de trant van: "jij weet toch ook waar de pannen staan?" gezegd hebben en het daarbij gelaten hebben. Met als een furie tekeer gaan tegen hem help je jezelf ook niet. Door "gewoon" te proberen om rustig te blijven en als je vindt dat je gelijk hebt bij je standpunt te blijven, haal je waarschijnlijk bij hem ook de angel uit de agressie. Het is altijd actie - reactie, snap je?
Inderdaad
vaak ruzie maken gaat over dieperliggende zaken. We hebben beide een hard leven achter de rug met veel ouderlijke problemen en problemen met en tussen zussen en broers. Waarschijnlijk hebben we initieel veel herkenning en begrip gevonden bij elkaar en ik denk niet dat we dat toen echt doorhadden. Maar nu blijkt dit soort herkenning niet de juiste basis voor een begripvolle warme goede relatie. Overigens zit de relatie met ouders nog altijd in een dip wat ons betreft al hebben ouders dat blijkbaar niet door.
Naar een therapeut gaan, zelfs alleen voor mezelf, wil zeggen openrijten van jarenlange frustraties en moeilijke pijnlijke situaties, ik weet niet of ik daar wil aan beginnen. Dan kost het mij misschien jaren om er boven op te krabbelen want er is veel misgelopen. Dat wil ik mijn kinderen ook niet aandoen. Ik leef nu op automatische piloot en probeer zo veel mogelijk ervoor te zorgen dat mijn kinderen een leuke kindertijd hebben. En meestal lukt dat best al had het natuurlijk ook nog beter gekund.
Toch
Zou ik als ik jou was naar een goede relatietherapeut gaan en de insteek hoeft heus niet werken aan jouzelf of de relatie te zijn maar kan ook 'goed uit elkaar gaan' zijn.
Vergis je niet veel relatietherapie eindigt met een 'goede' scheiding en dat is heel wat waard.
Het zou ook nog zo kunnen zijn dat je man door therapie veranderd en daardoor de relatie verbeterd.
Routine
Het kan ook zijn dat je man onzeker wordt als de routine doorbreken wordt. In mijn gezin is voorspelbaarheid alles.
En ja, dat is soms vreselijk lastig. Maar ik kook voorspelbaar. Zaterdag en zondag in overleg met de kinderen of zij maken wat. Vrijdag naar ieders initiatief, ik zorg dat er iets te maken ligt. En van maandag tot en met donderdag voorspelbaar iedere avond.
De routine en de uitzonderingen.
Aankondigen lijkt mij dan ook een mogelijkheid. Samen bespreken dat je de komende week samen naar een oplossing zoekt. Voor mij is toch altijd het makkelijkste inderdaad die aardappelen te schillen de dag van tevoren. Of een supergrote pan macaroni maken waar je 2 dagen mee kunt doen, een dag met gebakken of gekookt ei en satehsaus en een dag met gesmolten kaas. Diepvries sperzieboontjes erbij bijvoorbeeld.
Ik bekijk het vaak al op zondag hoe de week zal gaan en als er een keer een makkelijk dagje tussendoor moet dan regel ik dat de kinderen pizza halen of zoiets. Dat is dan: afspreken in het weekend dat dit gaat gebeuren. De kinderen op de dag zelf 's morgens herinneren en dan tegen etenstijd, als ik nog niet thuis ben, een sms sturen dat ze een pizza gaan halen of uit de vriezer halen.
Autisme kun je ook zien als extreem mannelijk gedrag.
Routine
ik ben eigenlijk een beetje verbaasd door wat anne schrijft... maar misschien heeft oudste niet voor niets een diagnose binnen het autismespectrum. En ja, autisme en gerelateerde spectrumstoornissen zijn in grote mate erfelijk. Maar toch zou ik niet durven zeggen dat man dit heeft en zelf heb ik het ook niet. Ik heb ook nog nooit een vermoeden horen uitspreken door de therapeuten waar we al bij geweest zijn (voor kind dan niet voor ons). En ik weet niet of man niet kan tegen onverwachte situaties, wel dat man niet de gemakkelijkste is, erg veeleisend, punctueel en perfectionist. Als autisme in onze families voorkomt, is het toch onder verdoken vorm.
Los daarvan, als ik slecht ben in iets, is het wel organiseren, plannen en dingen net op orde houden en dat botst. Ik heb al veel geprobeerd om dit beter onder de knie te krijgen maar het lukt amper. We hebben nu wel een gezinsagenda online, dat is positief voor ons beiden. Misschien moet ik toch nog eens nadenken over betere organisatie.
