relatietherapie
Beste Allemaal,
Ik zit nu 6 jaar in een relatie, waarvan 1,5 jaar getrouwd, we hebben samen 2 dochters, M is 2 en L is 0,5, en elk een zoon van 18 jaar, uit eerdere relaties.
Mijn man is zeevarend, hij zit 2 maanden op zee, en is ook weer 2 maanden thuis.
Hij zit nu op zee, en zal begin Sep. weer thuis komen voor 2 maanden verlof.
Mijn man is alcoholist, wij ondervinden veel problemen daardoor binnen ons huwelijk, we hebben nu een jaar niet gevreeën,en we raken steeds verder verwijderd van elkaar, ik ben naar de huisarts gestapt, en heb relatietherapie voorgeschreven gekregen, en wij gaan 27 Sep onze eerste sessie beginnen. Met deze wetenschap staat mijn hoofd dagelijks op die therapie gericht, wat gaat er allemaal gebeuren? wat staat ons te wachten? en wat als mijn man ondanks alles toch blijft drinken?
Ik moet aan het welzijn van mijn kinderen denken, en aan dat van mijzelf, als hij niet stopt met drinken, en aan zichzelf wil werken, houd het voor mij op, dan zet ik er een punt achter.
Ik ben op dit forum terecht gekomen omdat ik mij af vroeg, wat te doen, als ik wil dat hij vertrekt maar hij gaat niet?
ik vond het antwoord hier al meteen, omdat wij huren, kan ik via een advocaat, door de rechter laten bepalen wie in het huis mag blijven, en dat is meestal degene die het de meeste tijd met de kinderen door brengt, dat ben ik.
Wat ik me nu afvraag, is het wijs om dit alvast te gaan regelen, als hij thuis komt, en weer gaat drinken, en ik hem verzoek het huis te verlaten, dat ik dan die brief al heb?
Hoeveel tijd neemt zoiets in beslag, om aan zo een brief te komen? En als hij dan nog steeds weigert te vertrekken, kan ik dan de politie inschakelen?
Je gaat wel heel hard...
Ik vind het een beetje overkomen alsof je niet denkt dat die therapie nog zin gaat hebben. Als je er zo in stapt weet ik niet of het gaat werken. Misschien eerst maar eens kijken hoe het gaat? Ik snap wel dat je aan het piekeren bent, je gedachten gaan met je op de loop, je wil graag wat doen en het enige dat je zelf in de hand hebt is een scheiding regelen.
Hoe denk je dat een actie als hem de deur uit zetten uit gaat pakken? Denk of hoop je dat hij daardoor 'wakker' wordt, is het van jou eigenlijk meer een pressiemiddel? Ik denk dat je te hard van stapel loopt. Tenzij er natuurlijk veel meer speelt dan je in deze post meldt.
Mijn advies: doe het niet. Kijk eerst hoe het gaat met de relatietherapie, geef dat een kans. Weet je man wel al dat je deze therapie geregeld hebt? Vind je man eigenlijk wel dat hij een probleem heeft, of ziet hij dat niet? En is het nou jullie relatie waar wat aan mankeert, of heeft je man alleen een alcoholprobleem? En hoe lang is dat al, speelde dat al toen je hem leerde kennen of is het iets van recente datum? En heeft hij al eens geprobeerd er wat aan te doen?
Ik snap dat de huisarts relatietherapie voorschrijft, want je man naar therapie sturen kan hij niet, maar als er op zich geen grote huwelijksproblemen zijn en je man ziet ook in dat hij van de drank af moet, dan is therapie gericht op hem en zijn verslaving toch veel logischer? Dat zou je ook kunnen bespreken als je man er weer is.
Echt, doe rustig aan, scheiden kan altijd nog.
relatietherapie
ja, ik heb inderdaad het vermoeden dat de therapie niet gaan aanslaan, het was mijn idee, hij gaat mee, we kunnen er wellicht wat van leren, maar of het gaat helpen om hem te laten stoppen met drinken, betwijfel ik ten zeerste, het is een soort laatste redmiddel. Mijn gedachte gaan inderdaad behoorlijk met me aan de loop, het ene moment sta ik 100% achter mijn beslissingen, het andere moment zeg ik hardop in mijn hoofd, scheiden? NEE!ik wil ook niet meteen scheiden, ik wil wel dat hij uit huis vertrekt zodra er weer een pot bier hier word open getrokken.
Ja ik hoop dat hij wakker word, ja ik gebruik het als pressiemiddel, ja dat allemaal! Het gaat nu al jaren zo, toen ik hem ontmoette had hij allerlei excuses voor zijn drinkgedrag, baan kwijt, depressief, verveling, 6 jaar aan beloftes en teleurstellingen verder, ben ik het zat, er zijn nu kinderen in het spel, en we hebben al een jaar niet gevreeën, ik mis de intimiteit, een kus kan er nog net vanaf, zo een kus die je van je tante krijgt.
Ja, mijn man weet dat ik de therapie geregeld heb, hij wil mee. En ja, hij heeft 2 jaar geleden verslaving hulp gezocht, hij moest van mij, maar dat sloeg niet aan. Hij drinkt al vanaf zijn 13-de, ik heb het gewoon echt zwaar onderschat dat drinken van hem.
ik heb met de huisarts besproken en relatietherapie, om samen heen te gaan, is het proberen waard.
zoals ik het nu bekijk, is dat hij straks thuis komt, en weer op de oude voet verder gaat, waar hij gebleven is, ik wil dan dat hij vertrekt, maar hij zou zo maar kunnen zeggen, je bekijkt het maar ik ga niet, dan kan ik dat papier te voorschijn halen en dan moet hij wel, ik ben zo op, ik kan niet meer, ik ga niet weer 2 maanden met hem in een verlof periode zitten, en me giga klote voelen, met irritaties, frustraties en de hele mikmak rondom dat achterlijke gezuip, dan vertrekt hij maar, en zie ik hem wel bij relatietherapie, ik heb alles geprobeerd, ik heb geen opties meer.
Zelf willen
Hij moest van jou naar afkicktherapie en nu moet hij weer van jou naar relatietherapie. Hij gaat braaf, maar de kans is wel heel groot dat dit niet gaat lukken. Afkicken lukt alleen als je zelf wilt. Verwacht niet dat hij de drank laat staan door mee te gaan naar relatietherapie. Wat vindt hij zelf van deze hele situatie? Ziet hij zelf dat er een probleem is?
om nog even op dit te reageren,
"Vind je man eigenlijk wel dat hij een probleem heeft, of ziet hij dat niet? En is het nou jullie relatie waar wat aan mankeert, of heeft je man alleen een alcoholprobleem?"
Ja, hij vind dat hij ook een probleem heeft, dat erkend hij, aan onze relatie mankeert wel degelijk wat, er is NUL intimiteit, geen mishandelingen of agressiviteit, eerder passiviteit en heel veel afstand op emotioneel gebied, ik ben zo eenzaam in dit huwelijk, ik heb een huisgenoot 2 maanden lang, meer niet, en dat heeft volgens mij voor 80% aan de alcohol te maken, en een deel aan mij, dat geloof ik ook ( 10%), en een deel aan het aard van het beestje (10%). Maar daarom ben ik ook wel benieuwd wat een therapeut hierover heeft te melden, ik krijg in ieder geval helemaal niks los bij hem, ik kan praten tot ik erbij neer val, hij geeft NUL reactie, alleen maar 'ik zal me best doen", "ik zal het proberen", en dat is het enige, gewoon ja zeggen, en nee doen, ik ze weer een tijdje stil, en voor je het weet hebben we dit gesprek weer 3 keer gehad binnen 2 maanden verlof, en vertrekt hij weer naar zee, en dat gaat nu al TE lang zo, op zee chat ik met hem, maar ook daar NUL reactie, maar dan reageert hij echt NIET gewoon, niks.
klopt, hij moet van mij, ik weet dat het zo vaak niet gaat werken, maar wat moet ik dan? ik zou graag willen, dat hij het zelf gaat willen, omdat hij nu op het punt staat alles kwijt te raken aan drank, en hij nu deze kans (weer) krijgt aangereikt, dat hij op een punt komt, dat het maar eens tijd word er iets aan te doen, anders word het nooit wat, dat punt, daar wil ik hem krijgen.
En als dat allemaal niet mag baten, dan ben ik klaar, op, finito, dan mag hij in zijn eentje zijn leven gaan vergooien, en trekt hij ons niet mee in die ellende, ik ben het zo zat, bah!
Wat vindt hij zelf van deze hele situatie?
ik heb geen idee, en geloof me, ik heb zo vaak geprobeerd dit uit hem te trekken, hij geeft niks bloot over hoe hij denkt, of voelt, hie hij het ziet, wat hij wil, helemaal niks !!!!
Ja hallo
Je (jongste) kinderen zijn hartstikke jong. Blijkbaar is het kwartje dat een drankprobleem een gezinsleven saboteert pas recent gevallen. Je hebt twee kinderen met hem gemaakt en gekregen en nu opeens is de koek op bij jou? Zonder dat ik ontken dat het zwaar is om met een verslaafde te leven vind ik toch echt dat je je eigen verantwoordelijkheid moet onderkennen hier. Jij hebt deze situatie net zo gecreëerd als hij. Je wist van zijn drankprobleem en trekt uiteindelijk vier kinderen mee hierin. Ook al ben je niet verantwoordelijk voor zijn drinken, jij bent wel verantwoordelijk voor deze situatie. Ik vind dat je daar ook naar moet handelen. Dat ben je aan de kinderen verplicht.
Blijkbaar heeft je man een verslaving. Verdiep je eens in verslavingen zodat je wat beter ziet waarom hij er zelf niet vanaf komt. Gun het een kans van slagen zodat je kinderen kunnen opgroeien met een functionerende vader. Want als jij nu de stekker eruit trekt kan het best zijn dat zijn drinken verergert. Dat is beslist niet goed voor de kinderen. Nu je nog bij hem bent heb je meer invloed.
Ik snap heus dat je kwaad bent, terecht, maar handel er niet naar, dat is onterecht. Je was er zelf bij toen je deze situatie creëerde.
Ja, bah
Nou en of: bah, bah en nog eens bah. Vanaf zijn 13e drinkt hij, hij is passief, je bent zo eenzaam met hem, "6 jaar aan beloftes en teleurstellingen verder" bij een relatie van 6 jaar (??), wat heb je in godsnaam gedaan? Waarom? Ik kan het me met de beste wil van de wereld niet voorstellen.
Natuurlijk, makkelijk oordelen, iedereen maakt fouten, je dacht dat het wel beter zou gaan, en inderdaad ik ben ook verre van perfect.
Maar hoe is het mogelijk om eerste een relatie te krijgen, dan te trouwen, dan twee (!!) kinderen te krijgen met deze man?
Of was het altijd al de bedoeling: gewoon nog even een paar extra kinderen, maakt niet heel veel uit met wie en we hopen er maar het beste van en HOP! Weer zwanger.
Ik begrijp werkelijk niet waarom je zo boos op hem bent. Hij heeft een probleem. Al sinds zijn vroege jeugd. Dat wist je. Toch ging je een relatie aan. Toch besloten jullie (ieder na een eerder mislukte relatie met kind) om een gezin te stichten. Hij is nauwelijks veranderd maar je bent nu heel boos. Waarom?
Dit is de vader die je voor je kinderen hebt uitgezocht. Dus: calm down. Accepteer het dan maar gewoon, zeker nu hij niet agressief is en zo. Hij is er toch lang niet altijd.
En nu maar hopen dat je geen verslavingsgevoelige kinderen gebaard hebt.
Want als jij nu de stekker eruit trekt .....
Dan ligt de verantwoording weer bij mij, en het is zijn verantwoording.
Accepteer het dan maar gewoon,
Dat gaat niet lukken, accepteren dat hij dagelijks drinkt bij de kinderen. Ik heb het drinken van hem onderschat, ik kan er niet mee leven. ik ben heel naïef geweest om te denken dat het wel even goed ging komen.
Omgaan met
Het is niet zo dat je, zonder je man in kennis te stellen, via de rechter voorlopige voorzieningen kunt aanvragen, zodat hij het huis niet meer in kan. Voor voorlopige voorzieningen heb je een advocaat nodig. En dan moet binnen een bepaalde tijd het verzoek tot echtscheiding bij de rechtbank liggen. Je kunt dus niet even een papiertje halen, waardoor hij bij thuiskomst niet meer in zijn eigen woning kan komen.
Gelukkig is je man niet agressief als hij drinkt, alleen passief. Het is wel knap dat hij nu dan toch weer een baan heeft kunnen vinden.
Je houding ten opzichte van alcohol is nu: ik accepteer het niet. Blijkbaar heb je al vaak geprobeerd om hem te veranderen, maar dat is tot nu toe niet gelukt. Misschien moet er dan iets anders veranderen en dat is dat je accepteert dat je getrouwd bent met een alcoholist. Er zijn groepen en hulpverleners voor, zie o.a. bij de Jellinekkliniek. Daar kun jij ondersteuning krijgen in het anders omgaan met de man die je zelf als vader uitgekozen hebt.
De relatietherapie kun je dan wellicht benutten om het andere probleem te bespreken: het gebrek aan intimiteit en seks. Dat is niet direct te relateren aan alcohol, want je hebt de afgelopen jaren twee kinderen met hem gekregen en hij drinkt al vanaf zijn 13e. Ik neem aan dat hij ouder is dan 15 (met een zoon van 18).
Tsjor
boos
Ik ben boos omdat ik niet begrijp dat hij elke dag blijft drinken terwijl hij ziet dat ik, en daarbij ook de kinderen daaronder lijden. Verslaving is een keuze, ik geloof helemaal niks van verslaving is een ziekte, als je namelijk wil, dan ligt het binnen handbereik, maar de wil is er niet, en dat maakt mij boos, het is een egoïstische keuze om te blijven drinken, we zijn het verdomme waard om voor te gaan, dat je alles op het spel zet om jezelf maar in die roes te willen houden vind ik onbegrijpelijk.
Waarom ik tegen willens en wetens in met hem ben getrouwd, en kinderen? Ik zag zijn persoonlijkheid los van zijn gedrag, het is een goede man, zeer intelligent,hij maakte een verpletterende indruk op mij, met zijn brede kennis, en zijn baan als kapitein op grote schepen, ik vond hem woest aantrekkelijk, het drinken was voor mij toen geen probleem, maar ik heb nu aan den lijve ondervonden wat het allemaal voor problemen met zich mee brengt, ik had daar geen wetenschap over, nu wel. En juist nu we een gezinnetje zijn, vind ik het drinken dagelijks echt niet meer kunnen, het schuurt enorm met mijn ideeën over opvoeding en gezinsleven.
4 kinderen
ik trek 4 kinderen hier in mee? is dat niet de omgekeerde wereld? ik ben niet degene die dagelijks blikken bier open trekt in het bijzijn van de kinderen. als ik voor hem kon handelen, dan zou ik geen druppel meer nemen vanwege het welzijn van 4 onschuldigen kinderen, alle verantwoording daarover bij mij neerleggen terwijl ik machteloos sta, dat gaat toch niemand helpen, alleen hij kan zichzelf helpen, en nu achteraf de keuzes als trouwen en kinderen in twijfel trekken heeft toch al helemaal geen zin meer, nee het was geen verstandige keuze blijkt nu wel, ze zijn er nu eenmaal, en dat veranderde voor mij juist de zaak, en daar zitten we nu mee, ik heb geen glazen bol waarin ik dit kon voorzien, achteraf had ik toen meteen de knoop moeten doorhakken inderdaad, ik heb dat toen ook willen doen, hij heeft mij overgehaald het een kans te geven, aan zichzelf te werken, maar het lukt hem niet, en ja ik had een kinderwens, niet slim geweest om aan kinderen te beginnen in deze situatie, het is zelfs egoïstisch geweest, maar ik ben superblij met ze, en ik heb geen moment spijt gehad van het krijgen van mijn kinderen.
omgaan met....
" Er zijn groepen en hulpverleners voor, zie o.a. bij de Jellinekkliniek. Daar kun jij ondersteuning krijgen in het anders omgaan met de man die je zelf als vader uitgekozen hebt.
De relatietherapie kun je dan wellicht benutten om het andere probleem te bespreken: het gebrek aan intimiteit en seks. Dat is niet direct te relateren aan alcohol, want je hebt de afgelopen jaren twee kinderen met hem gekregen en hij drinkt al vanaf zijn 13e. Ik neem aan dat hij ouder is dan 15 (met een zoon van 18)."
Hier heb ik wat aan, ik wil er alles voor doen! Ik ga meteen bellen met Jellinekkliniek,
het laatste wat ik wil
geloof me het laatste wat ik wil is scheiden.....
aanvraag
heb net het aanvraagformulier opgestuurd! dit ga ik zeker doen!
Brigitte Bardot
Misschien dat je op de buitenwereld indruk kunt maken met opmerkingen over dat het nu een probleem is, juist omdat er kinderen bij zijn. Maar op mij maakt dat niet zoveel indruk. Je bent geen slachtoffer in deze, de kinderen die er zijn heb je zelf mee op de wereld gezet (op één na), je wist wat er aan de hand was. Of heb je de kinderen als stok-achter-de-deur willen gebruiken: als er kinderen zijn zul je wel stoppen, zoiets?
Je verwijt hem dat zijn alcoholisme een keuze is, was het maar zo gemakkelijk. Tegelijkertijd doe je alsof je zelf geen keuzes hebt gehad en dus geen verantwoordelijkheid draagt. Kinderen krijgen is zeker geen ziekte, maar een eigen keuze.
Pas op dat het niet te berekenend lijkt te worden: jij weer twee jonge kinderen en daarmee een doel in je leven, huisje voor jou, alimentatie voor jou en de dappere rol van alleenstaande moeder.
Ik hoop dat je kinderen in hun leven ooit trots zullen kunnen zijn op die woest aantrekkelijke kapitein der zee. Of in elk geval van hem kunnen houden, zoals jij dat ook gedaan hebt.
Tsjor
Ben blij
Ik ben blij dat je kontakt hebt gezocht met lotgenoten. Ik hoop dat je er sterker door wordt.
Tsjor
berekend
jij weer twee jonge kinderen en daarmee een doel in je leven, huisje voor jou, alimentatie voor jou en de dappere rol van alleenstaande moeder.
ja door de kinderen heb ik weer een doel in mijn leven, wat is daar mis mee? En als we uit elkaar gaan, heb ik toch recht op alimentatie, alleenstaande moeder is geen rol die ik ambieer.
Zo kan het ook
Maar het is niet sympathiek (zcht uitgedrukt) om daar een ander mens voor te gebruiken en die vervolgens aan de kant te zetten.
Tsjor
drinken en varen
Hij is werkzaam in een sector waar veel gedronken wordt dus dat zal niet erg helpen bij een eventueel stoppen met drinken. Hij is regelmatig op zee dus dan heb je er geen last van. Probeer te genieten van de leuke dingen die hij nog te bieden heeft en gebrek aan intimiteit en het niet kunnen praten, ja dat is iets wat bij veel mannen voorkomt.
drinken en varen
Bijna alle schepen zijn tegenwoordig droog gelegd,ze mogen niet drinken, alleen in hun vrije tijd aan boord, ze krijgen een doosje bier per week, dat is hetzelfde als een krat
sympathiek?
Een man heeft een vrouw nodig om kinderen te krijgen, en een vrouw een man, en niemand komt vrijwillig ter wereld, ik vind "gebruiken" niet echt een sympathieke omschrijving ook, en aan de kant schuiven is niet mijn insteek, ik wil met hem verder, maar niet onder deze omstandigheden, ik zoek hulp en oplossingen.
offtopic
Ik word hier altijd zo kriegel van dat vingerwijzen en iemand met ingewikkelde denkwijzes zo bepraten dat aan het eind van het verhaal TS de hoofdschuldige lijkt te zijn.
Zijn dat mensen die het hier allemaal perfect hebben gedaan in hun relaties? Van wat ik weet niet. Laat een ander dan ook eigen fouten maken en biedt zoals af en toe gedaan hierboven, oplossingen aan. Maar dan zonder dat gehakketak. Ik zie er in gedachten de vingertjes en voldane gezichten bij. Zo komt het dus over.
Ik begrijp de arts niet zo dat er relatietherapie wordt voorgesteld. Heeft hij/zij het niet gehad over evt. weer afkicken of gaat de arts dat met je vriend bespreken?
Want wat heb je aan relatietherapie als de verslaving er tussenzit?
Vraag bij de Jellinekkliniek ook even wat ze evt voor hem kunnen doen, of, indien hij al een soortgelijke vorm van afkicken heeft gevolgd: wat er nog meer kan in Nederland.
Het lastige van nu afkicken is dat hij met zijn werk zit. Hij zal dan meer blokken van 2 mnd kwijt zijn en ik weet niet of dat mogelijk is. In 2 mnd aan wal kick je niet even af, zeker niet als hij ook op werk drinkt en hij daarbij als een kat op het spek gebonden zit.
Andere draadjes
Brigitte, goed dat je meteen contact met Jellinek hebt opgenomen.
Kijk ook nog even verder hier op OO, er zijn meer draadjes (in elk geval herinner ik me er een) over drinkende partners.
de arts
de arts heeft dat voorgeschreven vanwege onze problemen binnen ons huwelijk, en omdat hij al eens verslaving hulp heeft gehad en dat niet aansloeg bij hem, leek het haar goed dat we nu samen gaan, en van daaruit verder kijken, zolang hij die wil nog niet heeft om te stoppen, heeft het toch weinig zin, maar die wil kan eventueel komen met gesprekken bij relatietherapie, een soort eye-opener, en ik kan leren anders te communiceren met hem, beter.
aanvaarding
En met wat anderen hierboven schreven: een verslaving is geen keuze.
Misschien helpt het als je dat gegeven eenmaal aanvaardt. Maar daar zal Jellinek ook wel mee helpen.
Als begrip voor je man ontstaat, zal je boosheid sneller verdwijnen, en kan je vervolgens kijken of en hoe jullie samen kunnen leven.
Ik geloof meteen dat het niet makkelijk is. Maar handelen uit boosheid is gewoon niet handig.
En is het eerlijk gezegd ook niet zo, dat je wel doet alsof je boos bent op hem, maar eigenlijk (diep in je hart) op jezelf boos bent, omdat je dacht dat zijn verslaving wel over zou gaan als jullie zouden trouwen en kinderen zouden krijgen, en dat eigenlijk een naïeve gedachte van jou was?
Wat dat aangaat: wees ook niet boos op jezelf. Daar bereik je niets mee. Mensen (ook jij) maken fouten. Toen dacht je zoals je dacht. Nu weet je beter. Maar het is altijd makkelijker een koe in de kont te zien.
Dus aanvaard dat je deze fout toen gemaakt heb, aanvaard dat je man een probleem heeft. En het is moeilijk met een drankverslaafde man. Dat is gewoon een feit. Maar het is zoals het is.
En kijk vervolgens hoe je van daaruit verder kunt gaan, zonder boosheid en frustratie. Zonder boosheid en frustratie gaat het vast ook beter lukken met je man hierover te praten.
Wat overigens altijd belangrijk is en blijft: je moet niet over jouw grenzen heen gaan. Dus ontdek wat jij echt niet meer wil in jullie relatie. Als je dat eenmaal helder hebt, kan je die grens ook naar je man communiceren. Als je daar duidelijk in bent, kan het ook zijn, dat hij daar toch rekening mee houdt. En zo niet, dan moet je daar een anderen oplossing voor vinden.
kat op het spek binden
schepen zijn droog gelegd er mag niet gedronken worden, en aan wal komen ze ook niet. in vrije tijd aan boord een doosje bier per week, dat is een krat.
