Relatieproblemen
Hoi allemaal,
Hoi allemaal, ik zit met de volgende dingen waar ik tegen aan loop in mijn relatie met m'n vriend:
- Naast mijn baan ook huisvrouw moeten spelen(we hebben een kleine boerderij maar zijn geen boer). Mijn vriend wil nooit meehelpen, laat alles vuil achter en vind dat ik het moet doen omdat ik een vrouw ben en hij de man en hij moet werken, terwijl ik ook net zo goed werk.
- Verplichten dat ik me inzet voor zijn bedrijf en mee werk in zijn bedrijf naast het huishouden en mijn eigen baan bij een andere baas.
- Als ik de huistaken wil verdelen dan heb ik schijnbaar een beperking en zijn mijn emoties/gevoelens en dingen die ik zeg niet waar. Hetzelfde geld als ik een huishoudelijke taak een keer niet uitgevoerd heb. Dan klaagt hij dat het niet goed genoeg is.
- Hij ziet het als een toekomst opbouwen/er naar toewerken als ik in m'n eentje het huishouden doe en hij werkt.
- Altijd gelijk willen hebben en altijd zeggen dat mijn mening/ideeën/bevindingen/gevoel/gedachtes/emoties niet waar zijn of niet goed zijn.
- Elke dag een borrel nemen met Jagermëister-achtige drank. Hij zegt dat elke dag een halve borrel lekker is en echt geen kwaad kan. Maar hij grijpt wel elke keer naar de alcohol, terwijl ik vind dat alcohol voor het weekend is. Als het besproken wordt dan schuift hij wat er besproken wordt zo aan de kant alsof het normaal is dat hij zo vaak alcohol pakt(ondanks de hoeveelheid per keer) en ik niet moet zeuren. Maar het is toch wel weer elke dag alcohol die hij in zijn handen heeft.
- Altijd zeggen dat ik het niet goed genoeg doe.
- Altijd zeggen dat het eten niet lekker genoeg is, niet uitgebreid genoeg is of niet vers genoeg is.
- Al het lekkere eten opmaken waardoor er voor mij vaak weinig over blijft. Zo is er vaak geen brood en-/of broodbeleg omdat hij alles op maakt, en als ik 's avonds wat minder kook zodat hij wel moet delen en er nog wat voor mij over blijft dan zegt hij dat hij honger heeft en zit te klagen want hij wil vaak wel 3x een vol bord met een berg erop kunnen opscheppen, maar ondertussen is hij wel binnen een aantal maanden 15kg aangekomen.
- Mij verplichten om naar een therapeut/psycholoog te gaan en dat alle problemen komen door mij, zelf niet mee willen gaan omdat hij zeker weet dat hij niet fout is en gelijk heeft.
- Naar zijn ouders gaan als er problemen tussen ons zijn en mij in het kwadaglicht zetten door zijn gevoel met hen te bespreken op een manier dat het lijkt alsof ik erg slecht ben, terwijl zijn ouders hebben aangegeven om niet naar hen toe te komen als er iets is.
Ik ben ten einde raad. Hem verlaten is geen optie ook al zullen velen dit denken en willen zeggen. Gelieve ook niet te reageren als je dat wil zeggen of een reactie wil plaatsen die negatief over kan komen. Daar kan ik namelijk niks mee. Ik wil gewoon graag weten hoe ik deze dingen met hem kan bepraten en het beste kan aanpakken. Alvast bedankt.
Hoe is dit patroon van dominantie van hem in jullie relatie ontstaan? Was je heel jong toen je er aan begon? Ik vraag me af of je dit kunt veranderen bij hem. Je kunt wel zelf dingen niet meer pikken. Bijvoorbeeld alles laten liggen wat hij niet opruimt.
Kijk als hij weet dat jij toch wel blijft, en dat geef je zelf aan, heeft hij je in zijn jaszak.
Precies. Waarom is weggaan geen optie? Je zit toch niet aan de muur vastgeketend? Dat wil niet zeggen dat je bij hem weg moet, maar als hij weet dat je toch niet weggaat is er voor hem geen stok achter de deur om te werken aan verandering van de situatie. Hij heeft het nu namelijk zo te lezen aardig voor elkaar: hij de lusten, jij de lasten, en daar heb jij dan wel last van, maar dat deert hem kennelijk niet.
Je kunt trouwens prima alleen naar een therapeut. Niet om je te laten behandelen voor problemen die je niet hebt, maar misschien wel om hulp te krijgen bij vragen als 'hoe kaart ik de problemen in mijn relatie aan op zo'n manier dat er daadwerkelijk wat verandert' en ' waarom vind ik dat ik niet weg kan, en hoe realistisch is dat eigenlijk'. Daar kan je best nog wat aan hebben.
Sterkte ermee, en groeten,
Temet
Overigens, ik lees iets over toekomst opbouwen. Je bent op zoveel punten diep ontevreden over de situatie dat ik niet zie waarom je met deze man een toekomst zou willen opbouwen (je loopt een goede kans 90 te worden, hij misschien ook wel. Wil je nog tientallen jaren zo door?). Ik lees niets over kinderen. Begin daar in deze omstandigheden ook vooral niet aan, want nu kan je nog van hem af (als je eenmaal doorhebt dat dat gewoon mogelijk is), als je kinderen hebt dan blijf je op een bepaalde manier altijd met hem te maken hebben - zeker zolang de kinderen minderjarig zijn, maar ook daarna.
Groeten,
Temet
Ik zou wel naar die psycholoog gaan, zonder hem. Daar ga je leren om assertief te worden en daar zul je je hele leven profijt van hebben.
MRI schreef op 12-05-2021 om 09:53:
Hoe is dit patroon van dominantie van hem in jullie relatie ontstaan? Was je heel jong toen je er aan begon? Ik vraag me af of je dit kunt veranderen bij hem. Je kunt wel zelf dingen niet meer pikken. Bijvoorbeeld alles laten liggen wat hij niet opruimt.
Kijk als hij weet dat jij toch wel blijft, en dat geef je zelf aan, heeft hij je in zijn jaszak.
Ik word volgende maand 22, hij is ietsjes ouder. Hij is verder niet fysiek gewelddadig maar kan inderdaad dus best dominant zijn, toch zit er ook wel zo zijn goede kanten aan, het is niet alleen maar dit. Maar het zijn wel dingen waar ik tegen aan loop. Heb al eens vaker de afwas en de was bijv laten staan om hem te motiveren ook wat mee te doen en toen duurde het 2 maanden voordat hij zelf eraan begon omdat hij zich eraan irriteerde. En vervolgens werd er gezegd dat ik een beperking heb zoals autisme omdat ik het zelf niet deed. Ik heb het idee dat ik op 10.000 toeren draai en hij heeft het idee dat ik op 0 toeren draai en hij juist op 10.000 toeren. Dus ja. Moeilijk om mee om te gaan. Gebruikt ook altijd werk als excuses.
Je kunt zelf een therapeut zoeken en daarmee doornemen wat er nu leuk is aan deze man en een leven met hem en wat je niet trekt. Dan kun je beter de balans opmaken van blijven of weggaan.
En inderdaad, kinderen met een moeilijke man, dat gun ik je echt niet. Wel die kinderen maar niet voor de rest van je leven je kinderen delen met iemand met wie je zo moeilijk door een deur kunt, daar komt geen einde aan.
AnneJ schreef op 12-05-2021 om 11:11:
Je kunt zelf een therapeut zoeken en daarmee doornemen wat er nu leuk is aan deze man en een leven met hem en wat je niet trekt. Dan kun je beter de balans opmaken van blijven of weggaan.
En inderdaad, kinderen met een moeilijke man, dat gun ik je echt niet. Wel die kinderen maar niet voor de rest van je leven je kinderen delen met iemand met wie je zo moeilijk door een deur kunt, daar komt geen einde aan.
ik heb gelukkig geen kinderwens.
Waarom heb jij het gevoel dat hij jou tot van alles kan verplichten terwijl hij jou niet eens serieus hoeft te nemen?
Wat gebeurt er als je niet als een marionet doet wat hij vindt dat je moet doen?
Mijn hangup maar er zijn ook wat signalen. Mensen hebben het meestal over zichzelf.
'"En vervolgens werd er gezegd dat ik een beperking heb zoals autisme"
"Ik heb het idee dat ik op 10.000 toeren draai en hij heeft het idee dat ik op 0 toeren draai en hij juist op 10.000 toeren."
Ik had altijd het idee dat mijn exman geen beeld had bij wat ik deed als hij mij niet zag. Alsof ik dan 'uit' stond. Een gebrek aan verbeelding, ook al wist hij wat ik deed, het kwam niet in hem op. En als hij mij dan weer zag, na een drukke dag met kinderen en fulltime baan, dat ik dan uitgerust en klaar was om geeft niet wat te doen.
Bij mijn exman ging werk ook altijd voor. Zelfs zo dat hij de kinderen er voor alleen liet, dat heeft een paar keer flinke paniek opgeleverd. Daarna liet ik hem, tot de scheiding, niet meer alleen met de kinderen.
Dus eigenlijk wik hij dat jij 90 procent inleverd en hij 10 procent.
het is heel onrealistisch hoe hij denkt.
uhmm hoe het bespreekbaar maken vind ik lastig om te zeggen aangezien hij veel dingen al onzin vind als je iets zegt.
maar toch zou ik proberen voor jezelf al deze punten die je benoemd hebt even opschrijven ( voor jezelf) kies een goed moment uit de mood moet goed zijn, dus wanneer je merkt dat je gewoon goed in zn vel zit en ontspannen is.
dan hou je je papiertje met alle punten die je wil bespreken bij de hand en zeg je schat ik wil eventjes met je praten over bepaalde dingen die mij dwars zitten, heb je daar even tijd voor? (Terwijl je je hand op zijn been legt)
als hij aangeeft er tijd voor te hebben begin je rustig met bespreken hoe je je voelt en wat hij van je verwacht en hoe je je daarbij voelt. Probeer alle punten te bespreken wat je hebt opgeschreven ( op een rustige manier) mocht je boosheid voelen probeer dit te kalmeren. Kwa emoties tonen mag je echt wel laten zien dat het je verdrietig maakt(dat is zelfs goed dat je dat laat zien)
de reden dat ik jou voorstel om zo nederig te zijn om het gesprek met hem aan te gaan is omdat het gesprek natuurlijk goed moet beginnen en niet met ruzie moet beginnen want dan weet je al wel hoe het afloopt.
probeer het toon je emotie hou jezelf niet groot voor hem, je mag best je tranen laten vallen als je voelt dat de onderwerpen zwaar wegen.
en het hoeft ook niet meteen he, bereid je een beetje voor op het gesprek, kijk even voor jezelf wat je denkt dat een goed moment is (jij kent hem als best) en probeer niet van te voren te veel verwachtingen te hebben van hoe hij zou moeten reageren want dat wekt teleurstelling en frustratie op.
ik hoop dat dit een beetje mag helpen en dat je een goed moment vind zodat dit hopelijk een doorbraak mag zijn.
mocht dit van toepassing zijn en mocht je dit willen proberen, hoor ik graag van je hoe dat is gelopen als je dat wilt delen natuurlijk.
ik hoop dat jullie samen een uitweg hierin vinden en dat jij je ook gelukkiger voelt, want ik ken het gevoel en weet dat het je zwaar naar beneden kan trekken, koppie op 🙌🧡
Ik zie alleen maar rode vlaggen. Deze man is niet goed voor jou. Hij behandelt je bijna als een slaaf en ziet je niet als gelijkwaardig. Ik vind dat getuigen van een enorm disrespect naar jou (en eigen vrouwen in het algemeen). Ga weg en kies voor jezelf. Dat moet kunnen want je hebt een baan dus eigen inkomen. Je wil toch niet de rest van je leven bij iemand blijven die je als voetveeg behandelt en geen respect of waardering heeft voor wat je allemaal doet? Gelijkwaardigheid en respect is voor mij de basis voor een gezonde relatie. Dit is er bij jullie zo te lezen niet en hij wil er ook niks aan doen en ziet totaal niet dat zijn houding de bron is van jullie problemen. Sterkte.
Anoniem1919 schreef op 12-05-2021 om 11:04:
[..]
Ik word volgende maand 22, hij is ietsjes ouder. Hij is verder niet fysiek gewelddadig maar kan inderdaad dus best dominant zijn, toch zit er ook wel zo zijn goede kanten aan, het is niet alleen maar dit. Maar het zijn wel dingen waar ik tegen aan loop. Heb al eens vaker de afwas en de was bijv laten staan om hem te motiveren ook wat mee te doen en toen duurde het 2 maanden voordat hij zelf eraan begon omdat hij zich eraan irriteerde. En vervolgens werd er gezegd dat ik een beperking heb zoals autisme omdat ik het zelf niet deed. Ik heb het idee dat ik op 10.000 toeren draai en hij heeft het idee dat ik op 0 toeren draai en hij juist op 10.000 toeren. Dus ja. Moeilijk om mee om te gaan. Gebruikt ook altijd werk als excuses.
ps dit heb ik dus ook meegemaakt met mijn huidige partner daar ga ik vanaf mijn 17e mee ik ben nu 25 we hebben een kindje samen en ik ben hartstikke gelukkig.
hoe is dit zo veranderd en hoe heb ik het aangepakt: het begon met het advies die ik jou net gegeven had, hij leek het op het moment een beetje te begrijpen maar het gaf geen verandering.
door de tijd heen werd ik natuurlijk ongelukkig en het had effect op alles, hoe ik naar mezelf keek, niet meer tevreden zijn met alles wat ik deed ect
dit was dan ook te merken ik begin stiller te worden en alles maar te doen, ik was verdrietig en op.
toen kwam de periode van frustratie (voor mezelf opkomen) ik merkte dat ik mezelf begon te verliezen door aan al zijn verwachtingen te voldoen. Ik was mezelf hier meer heel verdrietig en kwam op het punt: Rachel je hebt al zoveel ellende meegemaakt je wou gelukkig zijn, dit verdien je niet, je verdient gelukkig te zijn en tevreden met jezelf te zijn.
daar kwamen dus de ruzie's die steeds vaker voorkwamen tot uiteindelijk bijna iedere dag (ondanks aantal gesprekken te hebben gehad)
ik was er klaar mee
ik woonde toen ik 17 was op een internaat en ben vanaf mijn 18e met hem meegegaan (ben nog steeds blij dat ik dat had gedaan) maar nu kan je je voorstellen dat ik me nogal afhankelijk van hem voelde.
het moment dat ik me niet gehoord voelden en er klaar mee was mezelf verdrietig te voelen en te verliezen was ik echt op, maar dan ook ECHT OP.
ik gaf aan dat ik dit niet meer kon en wilde ik haalde mijn verleden naar voren (waar hij van weet) en zij dat ik het mezelf gunde eindelijk eens gelukkig te zijn en dat ik niet afhankelijk was van wie dan ook! Nu praat ik echt over de leeftijd dat ik 20 was.
hij schrok en werd verdrietig maar hield zich groot, de reden dat hij schrok was omdat hij me kende en alle kantjes van me kent en niet verwacht had dat ik bereid was ooit die stap te nemen.
maar ik koos voor mezelf.
diezelfde avond kwam hij terug en hebben we gepraat door de schok dat ik echt weg zou gaan had ie nu wel eens naar mijn punten geluisterd en die serieus genomen, hij werd er nederig van en zij ook dat hij zielsveel van me houdt en ook inzag dat het niet gezond was wat hij deed en hoe het met me ging.
even kort gezegd: sindien ging alles beter we hebben beide aan de relatie gewerkt, mijn man is veeel soepeler geworden waardoor de relatie dus veel beter werd, hij veranderde in veel dingen (niet meer de controle willen maar wel zichzelf blijven op een positieve manier)
nu zijn we hartstikke gelukkig, natuurlijk nog wel eens ups en downs maar we communiceren veel beter door de veranderingen waardoor die down ook geen groot probleem is en snel opgelost word.
we zijn echt soulmates dit waren we al want we hebben veel goede momenten gehad maar die vervelende kant verwaterde dat helaas.
maar nu is alles goed en zijn we nogmaals hartstikke gelukkig, zie mezelf met geen ander.
Ik hoop dat je er iets aan hebt of hoop hebt door dat ik mijn verhaal deel
wel wil ik zeggen probeer je man niet met de daden van mijn man te vergelijken, ze zijn allemaal anders en doen het op hun eigen tempo, maar toch heb je alsnog misschien aan bepaalde punten wat.
ik snap heel goed dat je er niet aan moet denken om weg te gaan, het is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan en ik herken het maar al te goed.
had nooit gedacht dat ik toen op zo een punt zou komen en heb me ook erg ellendig om gevoeld maar toch heeft het voor een mooie wending gezorgd.
Lees dit boek: https://www.ankh-hermes.nl/boek/het-gaslighteffect/
De term gaslighting klinkt heftig, verborgen narcisme helemaal. Laat je daardoor niet afschrikken. Het boek gaat over relaties waarin twee mensen serieus anders denken over ‘wat er echt aan de hand is’ (ook in hun relatie), hoe dat komt en hoe je er op een gezondere manier mee kan omgaan. Het zal je veel aanknopingspunten en woorden geven om de situatie helder te gaan zien voor jezelf te gaan staan.
Ik denk dat wat AnneJ wil zeggen is, dat als er iemand in deze relatie autismeachtige trekken heeft, dat je man is.
22 jaar is wel erg jong om te zeggen dat je niet wegkunt. Hoe zie je dat voor je, dat je tot het einde der dagen in deze relatie blijft? Terwijl je nu al ziet dat die ongezond is voor je?
Het zoeken van een therapeut voor jezelf lijkt me inderdaad een goede stap. Niet om tevreden te worden in de rol die jou wordt opgedrongen, maar om steviger in je schoenen te staan als je je eigen ruimte wilt scheppen.
O ja en nog eve snel een berichtje,
Je doet het allemaal heel goed en je mag jezelf echt wel een schouderklopje geven, laat je nooit anders zeggen en twijfel daar nooit aan!
