Relatieperikelen

Volgens mij

zijn jullie rijp voor relatietherapie.
Ik zou zeker niet ervanuit gaan dat je man het niet meent als hij zegt dat hij zichzelf iets aandoet als jij weggaat. Anderzijds moet je ook niet alleen uit medelijden bij hem blijven.
Misschien wil hij zelf hulp zoeken. Maar het is niet zo gek dat jullie relatie niet loopt als een van twee eigenlijk een heel negatief beeld van zichzelf heeft.

Van jou uit hoor ik dat je áltijd eerlijk' bent geweest DUS altijd de negative dingen, dingen die jou niet bevallen aan hem duidelijk benoemt hebt. Zo eerlijk vind ik dat niet. Want er was toch ooit een reden dat je een relatie met hem aanging en het kan niet anders of hij heeft positieve eigenschappen. Maar die benoem je niet. Geen wonder dat dat niet lekker zit in je relatie.
Misschien kun je daar eens mee beginnen. Probeer eens terug te halen waarom je ooit op hem gevallen bent. Probeer zelf eens een positieve insteek te vinden. Je klaagt dat hij weinig aandacht voor jou heeft, maar hoe zit het met attenties van jou naar hem toe?
Het is erg gemakkelijk een onzeker type te overulen met kritiek,de focus komt dan gemakkelijk uitsluitend te liggen bij wat hij allemaal verkeerd doet. Maar praten jullie ook wel eens over zijn verwachtingen over jou die niet of minder goed uitkomen?

Hoe reageer je

als je man deze dingen zegt? Ik zou, denk ik, zeggen dat er (nog) geen sprake is van weggaan, maar dat er wat jou betreft wel een aantal dingen moeten veranderen. Het valt mij op (en Koentje heeft hier ook iets over gezegd) dat je veel negatiefs over je man te zeggen hebt. Er zijn toch hopelijk ook nog positieve dingen? Relatietherapie zou jullie volgens mij inderdaad kunnen helpen.

Ook naar je eigen kant kijken

Hoewel ik best begrijp dat je een punt hebt bereikt waarop je je afvraagt of je genoegen moet nemen met hetgeen je hebt, vind ik wel dat je je eigen aandeel in dit verhaal ook onder de loep moet nemen. Als jullie seks hebben, doen jullie dat als het goed is samen. En als je aan een onzeker persoon vooral kritiek levert, wordt die persoon nog meer onzeker.
Dat je man zegt dat hij het niet meer ziet zitten als jij bij hem weg zou gaan, mag je vind ik wel aan de kant schuiven als het ooit zover komt. Zo'n houding en uitspraak mag nooit reden zijn om bij je partner te blijven. Maar ik ben van mening dat je sowieso niet licht met een scheiding om moet gaan, dus niet bij de eerste de beste moeilijke periode en met respect voor elkaars gevoelens.
Wij zitten en zaten ook niet bepaald altijd op een lijn wat de opvoeding betreft. En zelfs nu mijn kinderen in leeftijd volwassen zijn, knalt het nog wel eens tussen mijn man en mij. Afgelopen weekend nog. Geen lolletje dat soort situaties. Bedenk dat de periode waarin je de kinderen opvoedt maar een relatief korte periode betreft in je lange leven. Je kinderen wonen zo'n 20 jaar bij jullie en dan ga je weer samen verder.
Wat mij in het verleden heeft geholpen om de situatie duidelijk te maken is de vraag hoe je het voor je ziet om met je man oud te worden. Denk je dat je samen, als de kinderen het huis uit zijn, een gelukkig leven kunt leiden? Zijn er zaken die jullie wél samen waarderen? Vakantie, of theater, of ... nou ja, vul maar iets in. Verwacht je dat hij je altijd zal steunen tijdens het ouder worden. Kun jij het opbrengen om voor hem klaar te staan als het nodig is. Vraag je dus af hoe je de verre toekomst ziet.

Negativiteit

Ik weet dat ik op dit moment alleen de negatieve kanten zie.
Toen ik hem leerde kennen was hij anders, socialer, geduldiger.
Uiteraard heeft hij zijn positieve kanten.
En dat benoem ik ook wel tegen hem. Het is niet zo dat ik zijn onzekerheid verergert.
Ik probeer hem juist aan zijn onzekerheid te werken.
Ik heb jaren geleden al voorgesteld om in therapie te gaan, maar daar wil hij er niets van weten.
Kop in het zand steken.
Ik heb in de loop van de jaren hem ook wat minder aandacht besteed, als het niet van twee kanten komt, dan sluipt het langzaam in.
Het is fout, dat weet ik.
Als hij wel eens van die opmerkingen maakt, dan zeg ik zoiets van doe effe normaal, of tja, waar slaat nou dat op, en besteed dan verder er geen aandacht aan.
De volgende dag doet hij alsof dag ervoor niets is gebeurd.
Tot de volgende uitbarsting

Nog iets...

Ik heb nooit gezegd dat ik weg zou gaan, dat is dan zijn conclusie, dat ik toch niet meer bij hem wil zijn.
Ik blijf niet bij hem door medelijden of bang dat hij echt iets zou doen.
Misschien heb ik de verkeerde keuze gemaakt, dat denk ik wel eens. We zijn heel verschillend en houden van verschillende dingen.
En voor de kinderen vind ik een stabiele thuis situatie heel belangrijk.
Alles heeft te maken met de onzekerheid, en als alles wat ik zeg hij als kritiek opvat wordt het moeilijk om dingen bespreekbaar te maken.
Ik moet de positieve eigenschappen benadrukken en van mijn kant wat meer doen voor onze relatie.

Intrigerende opmerking

"Als hij wel eens van die opmerkingen maakt, dan zeg ik zoiets van doe effe normaal, of tja, waar slaat nou dat op, en besteed dan verder er geen aandacht aan." Wat bedoel je daar mee?
Ik krijg nu een beeld van een dominante vrouw die heeft besloten dat er niets deugd aan haar man. En een dociele man die heel af en toe voorzichtig ook iets oppert en dan meteen af geserveerd wordt. Het mag dan tegenwoordig parlementair taalgebruik zijn, maar ik vind "doe effe normaal" geen opbouwende tekst tussen echtlieden. Je zegt dat hij geen initiatief neemt, maar je komt ook niet over als iemand die dit weet te waarderen.

Geen dominante vrouw

Ik ben geen dominante vrouw. En hij absoluut geen dociele man. Voor de buitenwereld komt hij heel zelfverzekerd over, maar achter dat beeld schuilt ook veel onzekerheid.
Als hij zegt, ik heb zelf een hekel aan mezelf en kan mezelf wel iets aan doen, dat soort opmerkingen, dan heb ik weleens gezegd doe effe normaal. Juist omdat ik niet weet hoe ik op dat moment zou moeten reageren, vandaar mijn vraag op dit forum, als mensen zijn die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt, ik weet even niet hoe ik het beste met de situatie om kan gaan.

Arme

Arme man, je vind dat je hem regelmatig zijn zaligheden mag zeggen, terwijl je je energie liever in je vriendinnen steekt. Blijkbaar zou hij jou beter eens je zaligheden zeggen (ookal is hij daar misschien niet sterk genoeg voor)
Ik zou hem de tip willen geven eens vreemd te gaan, misschien dat je dan wel zou beseffen/voelen wat je aan hem hebt

Nou nou v

Ik vind dat je te ver gaat hoor. Die man is toch een volwassen mens? En bovendien schrikt hij er niet voor terug passief agressief te reageren zonder het werkelijke probleem aan te gaan (hij zou ook in kunnen gaan op een voorstel voor therapie daar moeten beiden met de billen bloot, maar dat wil hij ook niet). Tip geven om vreemd te gaan? Vreemd! Maar wel de passief agressieve manier ten top: niet met open vizier binnen de relatie aan de problemen werken maar lekker met een omweg wraak nemen. Brrr.

Investeren

Je man is ten eerste terecht onzeker, want je zegt dat je gevoelens voor hem afgekoeld zijn.

De beste tip die ik ooit heb gehad is dat je waarde hecht aan waar je in investeert. Je kunt hem niet zo 1,2,3 veranderen, maar je kunt wel proberen je relatie weer wat warmer te laten worden door lief voor hem te zijn. Bijt de komende maand op je tong wanneer je kritiek hebt op iets, vraag hem veel over waar hij mee bezig is, organiseer een paar avondjes samen, ga iets doen wat je vroeger altijd leuk vond om met hem te doen, dat soort dingen. Geef hem nog eens echt een kans!

Ik weet dat het niet makkelijk is om advies te geven als je maar een kant van het verhaal hoort.
Het is niet zo dat ik ieder weekend met mijn vriendinnen op stap ga of i.d. Maar zo af en toe naar de theater bijv. Hij houdt er niet van, en dat is prima, maar dan denk ik dat je elkaar wel de vrijheid moet geven om dingen te doen wat de ander wel leuk vindt. Hij wil niet mee naar verjaardagen van vrienden, dat is ok, hij móét niet mee, maar ik vind wel belangrijk om de sociale contacten te onderhouden.
V, wat zou jij doen in mijn plaats?? Hoe zou jij reageren?? Dat is mijn vraag.

Deels herkenning

Ik herken het wel hoor, daarmee bedoel ik de onzekerheid en slachtofferrol. Dat is heel lastig communiceren. Er valt nml weinig verder te praten als iemand zegt: ik doe toch alles verkeerd.
Ik probeer in die situaties heel erg vanuit een ik boodschap te praten. Ik herken veel in je posting. Maar wat mij mij wel geldt is dat hij enorm trouw is. Verder probeer ik zijn positieve kanten, dingen die hij onderneemt ook te benadrukken .
Het verschil zit hem er bij ons in dat ik bepaalde verwachtingen heb en hij niet. Dat blijf ik lastig vinden.
Benoem ook waarom hij voor jou belangrijk is ( bv dat je daarom deeltijd kan werken, dat als hij thuis is jij wat leuks met vriendinnen kan doen).
Kaatje

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ik denk dus echt wel dat het jou 'goed' zou doen als hij je zijn werkelijkheid eens duidelijk zou zeggen, zijn grens in jouw negatieve commentaren aangeven, zich wat sterker zou maken,Maar dat lukt hem waarschijnlijk niet van ganser harte.
Jij zou volgens mij beter wat positiever en wat gereserveerder zijn in je uitlatingen naar hem... Maar in die negatieve circel waar jullie nu inzitten lukt dat dan ook niet van harte
Om die negatieve cirkel te doorbreken hebben jullie misschien echt een aardverschuiving nodig binnen jullie relatie. Ik ben ervan overtuigd dat er na goed dooreen geschud te worden, jullie zelfs terug stapelverliefd kunnen worden.... of toch zeker de cirkel positief kunnen ombuigen (en je hoord soms dat als partner vreemd gaat dat een redding ZOU kunnen zijn... bij jullie zou die taak dan bij je man liggen
Jij noemt wat hij doet emotionele chantage, wat jij nu doet is niet minder, komt zelfs kleinerend over... Vecht voor hem, doe alles wat zijn (toekomstige) minares voor hem zou doen, 'win' hem terug !

Beste V, ik denk dat jij vanuit een romantisch ideaal redeneert. Liefde terugwinnen e.d. Ik denk zelf dat niet iedereen geschikt is om een relatie te (onder)houden.
Vanuit de maatschappij bestaat een ideaalbeeld waar mensen aan willen voldoen. Met heel veel moeite(?) lukt het om aan dat ideaalbeeld te voldoen maar blijvend dat onderhouden lukt niet. Het vraagt best wel vaardigheden om een relatie te hebben en te houden. Dat is niet iedereen gegeven en sommige mensen staan er ook anders in. Die zien het huwelijk als een economisch gebeuren. De een verdient geld en krijgt structuur en een warme hap (en vooruit soms seks) er voor terug. Voor de ander is het een mogelijkheid om kinderen te krijgen.

Ach

mieke, wat een zielige, armtierige visie heb jij op een huwelijk... Het is écht wel mogelijk een fijn, goed, romantisch huwelijk te hebben (ik ben al 30 j bij m'n eerste vriendje waarvan 25j getrouwd) en ja voor sommigen is en blijft liefde een 'werkwoord' Blijkbaar geloven steeds minder mensen in een goed huwelijk, misschien dat het daarom ook zo vlug opgegeven wordt. Zoals jij een huwelijk ziet, een soort van 'pakken wat je erin krijgen kunt' zo zou ik toch echt niet willen getrouwd zijn hoor
RESPECT hoort erbij, en in de relatie van startster lijkt mij dat toch vrij ver zoek.
Jij ziet blijkbaar een relatie als een job waarvan je het ideaalbeeld altijd zal verliezen... neen, niet waar, ik ken meerdere zeer goede huwelijken welke al lang lief en leed respectvol, genietend beleven

V [met naschrift Forumbeheer]

Nou, wat een reactie! Over respect gesproken. Dit is de tweede tekst die ik lees waarvan ik mij afvraag waarom de forummoderator niet reageert (nu hoeft dat niet over de top, maar zoiets als 'Nu we het over respect hebben, dat geldt dus ook voor jou, V). Dit soort reacties vind ik nu om te kotsen.

Forumbeheer: 'Nou moe', wij hebben geen politietaak. Volwassen mensen die van mening verschillen kunnen best tegen een stootje. Forumbeheer stelt zich dus bij voorkeur terughoudend op.
Mocht je van mening zijn dat er iets is dat om ingrijpen vraagt, zet het dan niet in de draad maar gebruik het envelopje boven aan de pagina om ons te mailen.

Nog een keer proberen

V, ik probeer alleen maar uit te leggen dat een mooi, fijne liefdevol respectvol huwelijk niet voor iedereen is weggelegd omdat niet iedereen de vaardigheden in huis heeft om dat te realiseren. Soms moet je gewoon genoegen nemen met: er is iemand, er komt brood op de plank en we zitten elkaar niet in de weg. Als je steeds maar aan iemand blijft trekken voor iets wat er niet inzit dan wordt je allebei ongelukkig.
De minares die jij ten tonele droeg zal maar voor korte tijd soelaas bieden want als dat ook weer een relatie wordt dan valt diezelfde man weer gewoon door de mand als zijnde geen gezellig romantisch relatiemateriaal.

mieke,ik ben zeker absoluut geen voorstander van minnaressen oid, maar in mijn ogen mag er binnen zulke huwlijken wel een schok de boel op andere voet helpen, een soort van knuppel in het hoenderhof gooien en er aan werken,Ik gaf hemzelf aan als vreemdganger omdat hij nu aangeeft niet zonder haar te kunnen en dat kan in zulke situaties verstikkend werken, als ze concurrentie zou voelen zou ze meer besef krijgen van wat op het spel staat (in't kort/bruutweg. Als zijzelf nu iemand zou vinden, zou ze't waarschijnlijk afstappen
Enja, je moet er met 2 uw schouders wel volop onder zetten, beide toegevingen en aanpassingen maken,
Ennee, dat is idd niet iedereen gegeven, met sommigen is er misschien geen beginnen aan, Maar ik ben ervan overtuigd dat bij opstartster dingen zouden kunnen veranderen welke ze nu absoluut niet meer voor mogelijk houdt, maar ze moet er wel degelijk werk van maken, mirakels op dat vlak kunnen echt wel, als je beide echt wilt

je schrijft "je moet er met 2 uw schouders wel volop onder zetten, beide toegevingen en aanpassingen maken" eh ja, maar Daphne is daar volgens mij meer toe bereid dan haar man. Zij heeft therapie voorgesteld, hij wil niet. Er zal wellicht van haar kant een betere manier van communiceren mogelijk zijn, maar wat mag hij laten zien? Is hij zich uberhaupt wel bewust van het feit dat de relatie voor verbetering vatbaar is? (Dit alles naast je advies om dan maar vreemd te gaan, wat ik te absurd voor woorden vind)

Mensen geloven minder in een goed huwelijk, en daarom wordt er zo snel opgegeven. RESPECT hoort erbij. En aan andere kant moet man van Daphne maar eens vreemd gaan. Hm, ik kan die standpunten niet helemaal rijmen. Is vreemdgaan jouw idee van respectvol met Alkmaar omgaan en niet opgeven?