Relatie weduwnaar
Sinds een half jaar heb ik (30 jaar) een relatie met een weduwnaar (34 jaar), ook heeft hij een dochter van 7 jaar. We hebben het ontzettend fijn samen en ook de omgang met zijn dochter gaat erg goed. Hij heeft dit voorzichtig aangepakt en haar langzaam meegenomen in het proces om mij te leren kennen. Ik ben blij en dankbaar dat dit zo goed gaat.
Maar ik merk, vooral op de dagen dat het zo goed gaat, mij soms een soort schuldgevoel bekruipt tegenover zijn eerste vrouw. Dit klinkt natuurlijk best gek, maar ik kan het niet heel anders omschrijven. Het voelt dan oneerlijk dat ik nu bij hen aan tafel zit, haar dochter mij een knuffel geeft, ik haar soms naar bed breng, etc. Ik ben natuurlijk blij met deze momenten en het feit dat zij mij accepteert en dit zo goed gaat. Maar het kan tegelijkertijd soms zo dubbel voelen. Nu ben ik eigenlijk op zoek naar vrouwen die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten om hierover wat ervaringen uit te wisselen.... Ik lees, als ik er informatie over op zoek, veel over jaloezie of het gevoel te moeten concurreren met zijn eerste vrouw, maar die gevoelens herken ik (gelukkig) helemaal niet. Het is meer dat ik mij soms een soort 'indringer' voel in hun leven, terwijl hij er alles aan doet om mij juist een goed en fijn gevoel te geven. Ik ben benieuwd of dit herkenbaar is voor andere vrouwen die dit ook hebben meegemaakt.
Groetjes Merle.
Geen ervaring. Wel ben ik tante van een paar kinderen die 2 keer een ouder hebben verloren, en ben daarom emotioneel bij het onderwerp betrokken.
Je klinkt als een lieve vrouw. Dat je hier bij stil staat, en je er zo bewust van bent maakt je in mijn ogen een mooi mens. Want het is ook oneerlijk en verdrietig: haar eigen moeder had daar aan tafel moeten zitten.
Maar aan de andere kant is de realiteit dat dat niet meer mogelijk is, en dat jouw vriend en z'n dochter toch moeten proberen om weer gelukkig te zijn. Als jij daar een steentje aan bij kan dragen is dat mooi. Second best, denk ik, en waarschijnlijk had de moeder het ook fijn gevonden om te weten dat er iemand is die haar dochter liefde en knuffelde geeft. Natuurlijk had ze dat liever zelf gedaan, maar knuffelde van een andere lieve vrouw zijn beter dan geen knuffels.
Precies wat Tijgeroog zegt. Het is fijn voor hen dat jij de leegte een beetje opvult.
Rhonda schreef op 13-03-2023 om 23:44:
Precies wat Tijgeroog zegt. Het is fijn voor hen dat jij de leegte een beetje opvult.
Dat klinkt wel heel erg tweede keus!
Ik heb geen ervaring. Maar als ik dan toch zou moeten sterven zou ik mijn geliefden gunnen dat ze een fijn leven kunnen leven met heel veel liefde. Het is natuurlijk afschuwelijk dat je daar zelf niet bij kunt zijn maar het idee dat ze je hun hele verdere leven vreselijk zullen missen en altijd pijn hebben als ze aan je denken, dat is toch een horrorscenario! Het zou me meer rust geven als ik erop zou vertrouwen dat ze het goed zouden hebben en juist met een glimlach aan me zouden denken.
Ik denk daarom dat je die vrouw als het ware een gunst bewijst door van haar kind te houden. Het idee dat je zelf doodgaat en dat je kind dan helemaal geen moederfiguur meer heeft, daar breekt je hart toch van! Het is lief van je dat jij aan haar denkt, aan het verdriet dat ze moet hebben gevoeld dat ze bij haar man en kind weg moest gaan. Maar nu het toch zo is, mogen ze als het een duurzame relatie wordt gewoon ‘van jou’ zijn met die vrouw en moeder als bijzondere persoon die altijd in hun hart zal leven.
Wat fijn dat je in zo'n liefdevol nest terecht bent gekomen! En ik begrijp helemaal dat je je schuldig voelt. Rouw en schuld gaan nu eenmaal 'prima' samen (helaas). Dit neem je denk ik niet zomaar weg, ook niet door je voor te stellen dat zij dit 'zo gewild zou hebben'. Want in de kern van de zaak had jij natuurlijk helemaal niet in dat gezin terecht moeten komen, had de moeder voort moeten leven in plaats van dood te gaan en had ze al die dingen moeten doen die jij nu doet. Dat is denk ik het (gruwelijke) besef dat in de vorm van schuld jouw lichaam binnensijpelt.
Ken je Manu Keirse? Ik kan je aanraden iets van hem te lezen of te beluisteren. Hij schrijft heel mooi over allerlei aspecten van rouw. En hij beantwoordt ook vragen van mensen die met bepaalde aspecten worstelen.
Klinkt als survivors guilt maar dat is in feite helemaal niet gerechtvaardigd. Zonder jou was die vrouw helaas net zo overleden en hadden ze jou niet met alle goeds dat je hun brengt.
Er is geen enkele reden voor schuldgevoel, je kunt haar wel dankbaar zijn dat ze je zo’n leuk stiefkind nagelaten heeft. Zie het vooral als een aanmaning om zoveel mogelijk van het leven te genieten, omdat het zomaar over kan zijn.
