Relatie stuk gelopen
Helaas ben ik hier weer met vervelend nieuws.
Na 6 jaar heeft mijn partner de stekker eruit getrokken. Na 2 jaar latten hebben we een aantal jaar samen gewoond en dat was in het begin prima. Helaas begonnen onze kinderen in de pubertijd te komen en dat levert veel ellende op. Hierdoor kwam er steeds meer spanning op onze relatie te staan. We hebben veel geprobeerd therapie, psycholoog, afspraken maken.
Ondertussen hadden we al besloten om weer te gaan latten. Maar ja betaalbare woonruimte vinden is erg lastig. We hobbelden verder en verder. Wanneer we met zijn tweetjes waren was het heerlijk. We houden (hielden?) nog steeds ontzettend veel van elkaar. Maar waren we met de kinderen dan ontstond er heel veel spanning in de week dat we met zijn allen waren. En hadden we hoogoplopende ruzies over de wederzijdse kinderen. Ik had daar wel last van maar kon mij ontstressen door te sporten. Na een onschuldig ongeluk heeft mijn partner ineens besloten onze relatie te stoppen. Ik was (en ben) verbijsterd.
Ze heeft bij haar vrienden te kennen gegeven dat ze "op" was door alle stress en dit de druppel was. Op het werk is het erg druk en wat onzeker wat denk ik ook meespeelt. Ik heb me ingelezen in burn-outs en zij heeft alle tekenen hiervan. Dat zeggen haar vriendinnen ook. Echter zij wil dat niet onderkennen. En dat hoort er ook bij weet ik.
Ik denk, misschien tegen beter weten in, dat haar beslissing een wanhoopsdaad is en in een impuls is gedaan. Wat moet ik doen?? Inderdaad ervanuit gaan dat dit de oorzaak is en een heel heel klein beetje hoop houden ? Ik laat haar volledig met rust. Ik heb wel gedacht om haar vrienden/familie te vragen om haar te bewegen om hulp te zoeken maar dat doe ik toch maar niet om me niet op te dringen. Ik app geen wanhoopsberichtjes etc. En ik weet ook wel dat over een paar maanden het verdriet en de wanhoop over zijn.
Het verdriet is er nu niet minder om en ik ben door mijn teamleider naar huis gestuurd om aan mezelf te werken om uit deze ellendige situatie te komen.
Ach wat verdrietig voor je. Je kan denk niets anders dan je nu doet. Als je al actief contact had met haar familie en vrienden kun je inderdaad vragen of ze een beetje op haar willen letten, maar voor het overige is haar rust gunnen op dit moment het beste inderdaad.
Een zin viel me op: "Na een onschuldig ongeluk heeft mijn partner ineens besloten onze relatie te stoppen." Wat was dat dan voor ongeluk? Van haar of van jou? En hoe kan een ongeluk schuldig of onschuldig zijn? Het kan veel of weinig schade berokkenen maar toch niet verantwoordelijk voor iets zijn?
Bedenk dat 70% van de samengestelde gezinnen het niet haalt. Dat komt omdat je nooit 1 gezin zult zijn. Maar 2 gezinnen die samenleven. Haar (en jouw) eerste prioriteit is jullie eigen kinderen. Of dat zou het moeten zijn. En daar gaat het nu niet goed. Je schrijft dat het al langer niet goed gaat. Jullie hebben problemen, de kinderen matchen niet (meer) en je hebt al therapie gehad. Dat heb je vanwege de problemen. Het besluit te gaan latten komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Dus erg vreemd dat jij denkt dat her "opeens" zou zijn. Of alleen vanwege een burn out. Die heeft ze waarschijnlijk vanwege alle stress over jullie situatie. Dit komt niet uit de lucht vallen. Maar is de druppel in een overvolle emmer.
Zorg voor eigen woonruimte en geef haar de ruimte met haar eigen kinderen. Ga niet voor haar invullen. Ze kan zelf hulp vragen of haar netwerk inschakelen. Dat is niet aan jou. Het is een volwassen vrouw. Als het echt goed zit dan komt er wellicht in de toekomst wel weer een opening. Voor nu accepteer haar besluit.
Het lijkt mij voor jouw eigen kinderen ook veel beter dat dit stopt! Je schrijft over hoogoplopende ruzies en spanningen tussen de kinderen. En vervolgens tussen jullie. Jouw kinderen hebben al een scheiding meegemaakt. Die zaten niet te wachten om te gaan samenwonen met een nieuwe vrouw en voor hun onbekende kinderen. En nu zitten ze al lange tijd in een vervelende thuissituatie. Thuis hoort veilig en rustig te zijn. Kies voor je kinderen en hun hun de rust en aandacht die ze nodig hebben. Dus niet meer opnieuw gaan samenwonen tot ze uit huis zijn.
Het ongeluk is een uit de hand gelopen stoeipartij met (in zin van met elkaar "knokken") en dus geen agressie of iets dergelijks. En @Izza, de kinderen waren voordat wij een relatie kregen géén onbekenden van elkaar. Wij waren al bevriend (en de kids ook) en zijn in een relatie terecht gekomen. We hadden samen het besluit genomen om weer te gaan latten. Zoals eerder aangegeven, wanneer we kinderloos waren was het prima. Met de kinderen erbij niet. Vandaar ook onze keuze om te latten en ja, we hadden spijt van het samenwonen omdat dit achteraf gezien niet goed is gegaan. In mijn hart wil ik herstel, in mijn hoofd weet ik eigenlijk ook wel dat het zo niet verder kon. Want ook ik heb al gepiekerd over het stoppen voordat zij de beslissing nam. En wat betreft opnieuw samenwonen, dat ga ik ook zeker niet meer doen voordat de kinder(en) de deur uit zijn.
Een uit de hand gelopen stoeipartij?
IK weet niet hoor, maar het feit dat je hier zo vaag over blijft, doet mij vermoeden dat er meer aan de hand is. OP deze manier kunnen we de situatie niet overzien.
Ach, dat hoef je toch niet helemaal in alle geuren en kleuren te horen? Het meest simpele: twee kinderen stoeien, het gaat een beetje te hard, de een komt bij de ene ouder klagen, die klaagt bij de andere ouder, de ander zegt tegen de andere ouder dat het niet zo gegaan is en er is ruzie tussen de twee ouders. En die ruzie is dan de druppel. Bij mij was een pot appelmoes de druppel. Kan gebeuren.
Wel triest.
Het woningnoodprobleem krijgen we niet zo snel opgelost. In 2023 waren er ruim 24.000 echtscheidingen met kinderen en dan willen mensen ook twee huizen, die allebei geschikt zijn voor kinderen, dus eengezinswoningen. Ik denk wel eens, we zouden wat wonen betreft meer prioriteit moeten leggen bij de kinderen: als er kinderen geboren worden is de woning in principe van/voor de kinderen; mochten de ouders gaan scheiden dan gaan zij uit de woning (birdnesting) en kunnen we voor gescheiden ouders woonruimte organiseren in de vorm van een eenpersoonshuishouden, kleiner dus. Als mensen dan aan een tweede relatie beginnen, die ook weer strandt, dan zullen ouders steeds in hun agenda moeten kijken waar ze die dag nu weer moeten slapen. Onwenselijk? Nu vragen we dat van kinderen. Een tegenargument kan zijn dat kinderen opgroeien door deel te nemen aan het leven van hun ouders, niet door constant in een soort kinderopvangsituatie te verkeren (denk ik, als amateur, geen enkel wetenschappelijk bewijs voor). Voorlopig is er geen eenvoudige oplossing voor het woningnoodprobleem.
Tsjor
Ik zou er niet aan moeten denken mijn huis te moeten delen met mijn ex! In de praktijk ook totaal geen optie. Scheiden is uit elkaar. Samen een huis is nog steeds op alle manieren aan elkaar vast blijven zitten. Ook financieel want je moet Samen dat huis betalen. Om nog niet te spreken over het gezamenlijke huishouden. En nieuwe partners blijven gezellig slapen in het gezamenlijke bed? Moet er niet aan denken.
In mijn omgeving hebben mensen gewoon weer een eigen (al dan niet tijdelijk of na een tijd wachten) plek gevonden. Vaak kleiner maar dat is prima. Wat mij betreft het beste voorbeeld voor kinderen dat je NOOIT afhankelijk moet worden van een ander. Of een ander van jou. Eigen verantwoordelijkheid voor je leven.
zomaar, dat de kinderen bekenden waren wil niet zeggen dat ze willen samenwonen. Ik heb tal van goede vrienden. Maar geen haar op mijn hoofd die daarmee wil samenwonen hoor. Je ouder(s) en siblings zijn eigen. Andere kinderen zijn dat niet. En pubers zijn al niet makkelijk. Tel daarbij een andere opvoeding, last van de scheiding, verschillende karakters en ex partners op de achtergrond bij op. Ik ben voorstander van latten. Geeft veel meer ruimte en vrijheid voor alle partijen.
En bij conflicten gaat men uiteindelijk toch voor het eigen kind staan. En daarmee kom je als partners tegenover elkaar.
Izza schreef op 12-10-2024 om 18:54:
Ik zou er niet aan moeten denken mijn huis te moeten delen met mijn ex! In de praktijk ook totaal geen optie. Scheiden is uit elkaar. Samen een huis is nog steeds op alle manieren aan elkaar vast blijven zitten. Ook financieel want je moet Samen dat huis betalen. Om nog niet te spreken over het gezamenlijke huishouden. En nieuwe partners blijven gezellig slapen in het gezamenlijke bed? Moet er niet aan denken.
In mijn omgeving hebben mensen gewoon weer een eigen (al dan niet tijdelijk of na een tijd wachten) plek gevonden. Vaak kleiner maar dat is prima. Wat mij betreft het beste voorbeeld voor kinderen dat je NOOIT afhankelijk moet worden van een ander. Of een ander van jou. Eigen verantwoordelijkheid voor je leven.
Uit een recent beperkt onderzoek blijkt dat er in elk geval zo'n 6000 vrouwen en kinderen thuisloos zijn en 3 keer zoveel mannen. Bij vrouwen en kinderen wordt echtscheiding als een van de oorzaken genoemd. Het gaat dan nog om een beperkt onderzoek, 55 gemeenten. Dus fijn als het in jouw omgeving iedereen gelukt is om onderdak te vinden, en gelukkig lukt dat ook veel mensen wel, maar het niet zo dat er geen probleem is.
Tsjor
Izza, dat we samen zijn gaan wonen is ook de grootste fout die we hebben gemaakt. Hadden we dit geweten dan waren we nooit gaan samenwonen.
tsjor schreef op 12-10-2024 om 20:40:
[..]
Uit een recent beperkt onderzoek blijkt dat er in elk geval zo'n 6000 vrouwen en kinderen thuisloos zijn en 3 keer zoveel mannen. Bij vrouwen en kinderen wordt echtscheiding als een van de oorzaken genoemd. Het gaat dan nog om een beperkt onderzoek, 55 gemeenten. Dus fijn als het in jouw omgeving iedereen gelukt is om onderdak te vinden, en gelukkig lukt dat ook veel mensen wel, maar het niet zo dat er geen probleem is.
Tsjor
Ik denk dat de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen hier nog steeds een rol speelt. Veel vrouwen zijn zich nog onvoldoende bewust van de risico's die ze nemen door afhankelijk te worden van hun partner. Die gaan na het krijgen van kinderen (vaak structureel) minder werken. Of stoppen zelfs met werken. Terwijl de man gewoon verder gaat met het opbouwen van zijn carrière, pensioen en zich doorontwikkeld. Ze gaan er automatisch vanuit dat de relatie voor altijd is Terwijl de helft verkeerd gaat (en dat zijn alleen nog maar de cijfers die geregistreerd worden). Relaties waarbij er geen kinderen zijn of officieel vastgelegd gaan nog vaker verkeerd.
En er is inderdaad veel te weinig woonruimte momenteel. Maar daar hebben tal van groepen last van. Ik denk alleen dat in geval van een scheiding birdnesting (waarbij je ook 2 huizen nodig hebt! ) in de praktijk zelden een oplossing is.
