Relatie staat op springen o.a. door psychische problemen
Dag lieve iedereen,
Hierbij open ik dit forum omdat het niet goed gaat met de relatie van mij en mijn vriend. De laatste maanden hebben we bijna elke week ruzies en last van meningsverschillen. Deze ruzies en meningsverschillen hebben vooral te maken met het feit dat ik sinds 9 maanden in de ziektewet zit door mijn angst en paniekaanvallen, ook heb ik last van verlatingsangst. De angst en paniekaanvallen uiten zich in voornamelijk in agorafobie(pleinvrees), claustrofobie en rijangst. Dit heeft een enorme beperking op ons leven. Hierdoor lukt het mij niet om aan het werk te gaan, maar ook niet om bijvoorbeeld met mijn vriend leuke dingen te doen of naar vrienden/familie te gaan. Deze problemen heb ik al ongeveer 10 jaar, echter zijn de beperkingen in totaliteit toegenomen het afgelopen jaar waardoor ik bijna mijn huis niet meer uitkan.
Ongeveer 5 jaar geleden hebben mijn vriend en ik elkaar ontmoet. Het ging door de medicatie (die remden de angst) maar ook door het feit dat ik op mezelf woonde, ik net mijn rijbewijs had (hierdoor kreeg ik een mega zelfvertrouwen boost) best goed met mij. Door verandering van medicatie, maar ook (denk ik) omdat ik nooit goede adequate therapie heb gehad voor mijn angst en paniekaanvallen, kwam de angst en paniek er langzaam weer insluipen. Daarnaast kreeg ik een relatie met mijn vriend, die erg lief en begripvol is/was, waardoor er een soort van afhankelijkheid gecreëerd werd vanuit mijn kant.
De jaren daarna moest ik steeds meer inleveren en dat vond ik heel erg moeilijk. Mijn vriend probeerde mij te helpen, ging mee naar afspraken die ik had met psychologen/psychiaters. Echter werden mijn problemen niet veel beter. Daarnaast was ik door mijn angsten compleet afhankelijk geraakt van mijn vriend en moest hij mij op een gegeven moment naar het werk brengen gezien ik daar niet meer heen durfde te rijden. Het was letterlijk en figuurlijk een 'fucked up' situatie.
Begin dit jaar lukte dit hem niet meer, maar mij ook niet meer. De paniekaanvallen werden steeds erger en ik heb me genoodzaakt moeten ziekmelden van mijn werk. Dit gaf mijn vriend voor even rust en ademruimte. Echter al vrij snel, na een paar maanden, begonnen de ruzies. Hij vertelde mij dat hij heel vaak niet eerlijk tegen mij was, onder andere door de heftige reacties die ik kon geven (verlatingsangst) Daarnaast wilde hij mij niet kwetsen gezien mijn situatie. Hij vertelde ook dat hij te ver is gegaan in mij te helpen, omdat hij niet goed zijn grenzen kan/durfde aan te geven. Hij zei ook dat hij was doorgegaan hiermee omdat hij niet had verwacht dat mijn psychische problemen zo lang zouden duren. Hij twijfelde sterk of hij de relatie wilde beëindigen of niet. Op dat moment had ik ook net een miskraam gehad. Ik dacht juist dat deze periode ons dichter tot elkaar had gebracht en ik wilde hem vragen om met mij te trouwen. Het was allemaal moeilijk te verwerken. Ik wist niet dat hij zo over de relatie dacht, hij had weinig laten blijken en dat vond ik erg moeilijk. Daarnaast begreep ik het niet goed want een paar weken terug groeide er nog een kindje van hem in mij. Op dat moment was ik zo stom/naïef om te denken dat de (grensverleggende) dingen die hij voor me deed, voor me zou blijven doen omdat hij van me hield. Ik besef mij natuurlijk dat dat niet "normaal" was.
Na dit gesprek heb ik zeker geprobeerd om te werken aan mezelf, ik probeer minder controle uit te oefenen op zijn leven door hem meer vrij te laten, zodat hij meer tijd heeft voor zijn vrienden en zijn familie. Wat ik erg lastig vind is dat de angst en negatieve stemmen constant bij mij aanwezig blijven, waardoor ik soms weer in oude patronen verval en en ik emotioneel kan reageren/controle uitoefen over zijn leven. Hij zou proberen meer eerlijk te zijn over dingen, echter vervalt hij ook regelmatig weer in een oud patroon (dingen verzwijgen) waardoor dat weer met elkaar botst.
Op dit moment staan we op een punt dat we bijna elke week ruzie met elkaar hebben, vaak over dezelfde dingen. Hij heeft behoefte aan vrijheid en spontaniteit en dat we niet steeds rekening hoeven te houden met mijn angsten, ook in het kader van zijn eigen leven. Hij beschreef het gisteren heel mooi, hij wil zijn maatje weer terug waarmee hij weer dingen (zorgeloos en spontaan) kan ondernemen. Dat vond ik heel mooi en lief hoe hij dat beschreef. En ik, ik mis deze kant ook van mijzelf. Het zorgeloze, niet constant angst/paniek ervaren. Niet beperkt worden constant door angst/paniek. Niet meer eindeloos piekeren en me zo afhankelijk voelen. Gezien deze problematiek al zo lang speelt voel ik me vaak moedeloos/afgestompt/perspectiefloos, ik zit vast, hoe hard ik ook (voor mijn gevoel ) mijn best doe. Ik weet bijna niet meer hoe het is om zonder deze klachten te leven en dit projecteer ik ook op mijn vriend. Hierdoor voelt mijn vriend zich onveilig gezien ons toekomstperspectief niet rooskleurig is op deze manier. De wachttijden binnen de GGZ zijn lang waardoor het maanden heeft geduurd voordat ik eindelijk (goede) hulp krijg. Morgen heb ik de intake bij een GGZ organisatie welke bij mij thuis kan komen. Dit is een opluchting voor mij. Mijn vriend hoeft me dan niet te brengen en dat is een pak van zijn hart. Natuurlijk is het altijd de vraag of deze therapie een groot deel van mijn problemen op gaat lossen, ik wil er hoopvol instaan.
De reden waarom ik hierop mijn verhaal plaats is 1: omdat ik graag wil ventileren over mijn situatie, gezien ik het er erg moeilijk mee heb en ik dit niet goed durf naar mijn omgeving 2: ik hoop dat er mensen zijn die mijn situatie/onze situatie herkennen en/of hierin tips kunnen geven oid. 3. Ik wil gewoon dat onze relatie slaagt. Ook al ben ik me er bewust van dat mijn problematiek hele erge druk op onze relatie legt en dat er zoveel dingen zijn die op dit moment niet goed gaan. Ik houd gewoon heel erg veel van hem. Ik wil gewoon niet dat het te laat is...
Groetjes, Roosje
Ps: Ik hoop dat de reacties wat respectvol kunnen zijn, dat zou ik heel erg kunnen waarderen.
Ik begrijp dat dit een vreselijk moeilijke situatie is. Maar trouwen of een kind krijgen in jouw situatie is absoluut niet verstandig. Zet die plannen echt op de plank want op dit moment ben jij niet stabiel. Je kunt niet voor jezelf zorgen. En door jou te helpen heeft je vriend jouw problemen in stand gehouden. Jullie relatie is nu gebaseerd op afhankelijkheid en ongelijkwaardigheid. Ik begrijp zijn reactie dus ook wel. Want waar moet hij de tijd en energie vandaan halen voor een kind? Hij is al voor jou aan het zorgen. En hoe is het voor een kind om op te groeien met een ouder met deze problemen. Eerst weer stabiel worden en dan een plan maken in overleg met hulpverlening en pop poli.
Hoeveel hij ook van jou zou houden. Jij hebt teveel een beroep op hem gedaan ipv werken aan je psychische problemen. Richt je op jezelf en de behandeling en kijk wat jij kunt doen. Niet langer van hem verwachten dat hij(of anderen) jou overal heenbrengen. En hem stimuleren zonder jou te gaan als jij echt niet kunt. Hij is geen hulpverlener en waarschijnlijk een jonge man die steeds meer belast is geraakt maar ook een eigen leven en vrijheid moet hebben.
Heel naar voor je dat je zoveel trauma's hebt, maar deze relatie gaat niet slagen. Je vriend is overduidelijk bij je gebleven in de hoop dat zijn aanwezigheid en/of hulp jou beter zou kunnen maken. En jij bent helemaal op hem gaan leunen. Dat patroon krijg je niet meer evenwaardig. Ik heb zo'n soort situatie meegemaakt met een familielid. Zolang jij niet zelfstandig door het leven kan, blijf je leunen.
Wat vreselijk voor je, dat je je zo voelt. Ik vind het een schrijnend verhaal. Je vriend lijkt me een lieve kerel die het zijn best doet het juiste te doen.
Ik zou zeggen: laat elkaar los. Jij hebt al je energie en mentale capaciteiten nodig voor jezelf om beter te worden. Je kunt zijn worsteling er niet bij hebben. Daarnaast is het niet eerlijk naar hem toe dat hij nu al intensief moet mantelzorgen en zijn eigen leven in de wacht moet zetten. Uit je tekst maak ik op dat jullie nog jong zijn, klopt dat ? Hij verdiend het om nog alle mogelijkheden te ontdekken die het leven te bieden heeft en jij verdiend het om je volledig te kunnen concentreren op je genezing. Jullie relatie is nu vooral negatieve ruis en extra ballast voor jullie beiden. Het lijkt me niet bevorderlijk als jullie nu ook nog alle hobbels en patronen in jullie relatie moeten aangaan als jij al zo diep zit. Prioriteiten stellen. Wie weet kunnen jullie samen de draad weer oppakken in de toekomst.
Hoeveel hij ook van jou zou houden. Jij hebt teveel een beroep op hem gedaan ipv werken aan je psychische problemen. Richt je op jezelf en de behandeling en kijk wat jij kunt doen. Niet langer van hem verwachten dat hij(of anderen) jou overal heenbrengen. En hem stimuleren zonder jou te gaan als jij echt niet kunt. Hij is geen hulpverlener en waarschijnlijk een jonge man die steeds meer belast is geraakt maar ook een eigen leven en vrijheid moet hebben.
Beste Roosje, wat zit je in een nare situatie, ik hoop dat je betere therapie zult vinden en vooral minder afhankelijk zult worden van je vriend. Ik denk dat hij echt wel van je houdt, anders zou hij niet zo lang bij je zijn. Zie wat hij heeft gezegd over zijn twijfels over de relatie als dat er voor hem een grens is bereikt, niet dat het al te laat is.
Ik ben het deels eens met bovenstaande, maar ik heb niet de indruk dat jij niet genoeg gewerkt zou hebben aan je psychische problemen, je schrijft immers dat hij meeging naar afspraken van de hulpverleners. Ik ben het wel eens dat je niet in alles een beroep moet doen op je vriend, maar.... hij heeft daar ook een aandeel in. En de hulpverleners misschien ook wel, gesteld dat ze weten hoeveel je vriend voor je zorgt? Ik denk dat je vriend door zo veel voor jou te zorgen het probleem onbedoeld nog groter heeft gemaakt. Voel je in die zin niet schuldig want je bent eigen gewoon ziek, misschien erger dan jullie tot nu toe gedacht hebben.
Maar tegelijkertijd ook: wat gebeurt er als hij er niet is (als hij bijvoorbeeld wel naar vrienden gaat) Is het het einde van de wereld, of ben je uiteindelijk toch comfortabel met jezelf? Ik vind het lastig inschatten, maar ben je in die zin in staat om jezelf een schopje onder de kont te geven? En ik vraag me af of je verder nog zelf vrienden/vriendinnen hebt met wie je dingen kunt ondernemen zonder je vriend? Dat zou je heel erg helpen om wat meer zelfvertrouwen te krijgen (mits je je niet afhankelijk van hun opstelt).
Het is jammer dat psychische problemen niet meer worden gezien als een gebroken been denk ik wel eens; stel je had jaren gezeten met een gebroken been, zou je dan niet eerder in aanmerking komen voor een buddy of persoonsvervoer (naar de psychiater bijvoorbeeld?)
Ik duim voor je dat je een goed intakegesprek hebt morgen!
heey iedereen, ik wil jullie bedanken voor al jullie reacties en hoe lief jullie reageren! Eigenlijk kan ik mij in alle reacties wel wat vinden en die ga ik zeker "meenemen" in mijn hoofd. Ik leun inderdaad veel te veel op mijn vriend en dat zorgt voor een onjuist evenwicht binnen onze relatie. Het is een combinatie van die paniekaanvallen, agorafobie en verlatingsangst wat zo funest is. Hierdoor durf ik niet zo op eigen benen te staan. Het "patroon" waar wij ons in bevinden is voor mij een wederkerende patroon wat zich ook heeft afgespeeld in vorige relaties. En inderdaad, doordat mijn vriend mij zoveel geholpen heeft is (denk ik) de afhankelijkheid nog erger geworden. Mijn vriend is nu ook steeds meer bezig met zijn eigen grenzen bewaken, daar moet ik zelf soms nog wel wat aan wennen, echter op langer termijn denk ik dat dat beter is voor ons beide. Ik heb gelukkig nog wel vriendinnen waar ik regelmatig app/bel contact mee heb en af en toe komen mijn vriendinnen bij mij langs of spreken we op een plek af. Dit doet mij erg goed en zou ik eigenlijk vaker moeten doen. Eerlijk gezegd vind ik het alleen soms wat spannend haha 
.
En betreft de zwangerschap en trouwen: Het is bij mij een onderliggend verlangen naar verbintenis en veiligheid, maar ook dat het "klokje" begint te tikken en ik begin rammelende eierstokken te krijgen. Ik ben nu 28, dus nog vrij jong en ik heb nog genoeg tijd. Echter, de angst dat ik nooit moeder ga worden of ga trouwen beklemd me soms. Maar inderdaad, op dit moment zou ik geen stabiele factor kunnen zijn. Voor mijn kind niet, maar ook niet voor mijn partner. Misschien raakt mijn kind dan (net zoals ik) onveilig gehecht en dat zou ik hem/haar niet gunnen. Ik begrijp nu ook beter waarom mijn vriend trouwen/kinderen liever op dit moment niet wil, omdat hij op dit moment niet goed op mij kan terugvallen.
Er hebben regelmatig gedachten door mijn hoofd heen gespookt om het uit te maken. Vaak uit een gevoel van wanhoop, omdat ik gewoon niet weet hoe wij hier anders uitkomen. Ik vind het namelijk ook heel moeilijk om hem soms zo ongelukkig te zien. Ook heb ik er weleens over nagedacht om een tijdje apart van elkaar te gaan wonen. (We hebben wel een koophuis met 3 katten dus dat is lastig, maar valt vast wel iets te regelen), en kijken wat dat oplevert. Zien of de situatie daarvan verbetert. Ik wil de therapie eerst wel een kans geven en eventueel toch weer anti depressiva gaan slikken. Dit is niet mijn wens, echter als blijkt dat de problematiek niet alleen maar met therapie valt op te lossen, heb ik geen andere keuze.
Ik wil nog even een bepaalde context geven betreft de hulpverlening. Ik maak de situatie nog even wat complexer, maar sinds mijn 15e zit ik al op en af in de hulpverlening. Op die leeftijd kreeg ik Anorexia, later boulimia en bijkomend depressie. Hier heb ik hulp bij gekregen. Gelukkig heb ik mijn eetproblemen na +- 8 jaar weten te overwinnen. In mijn puberteit, maar ook in mijn kinderjaren zijn er een aantal traumatische dingen gebeurt, waaronder dat ik heel erg gepest ben en ik geen veilige thuis situatie had door constante ruzies en moeder met drank/psychische problemen. Door deze traumas , maar ook door andere heb ik (denk ik), ook mijn angst/paniekstoornis ontwikkeld en de verlatingsangst. Ik heb dus ervaring met hulpverlening, echter ben ik pas de laatste twee jaren +- bezig met mijn verleden/ angsten uit te pluizen en proberen deze te overwinnen. Ook heb ik via internet een cursus gedaan hiervoor. Dit heeft wel iets geholpen, echter denk ik ook dat ik iets zou moeten gaan doen met traumaverwerking.
Ik wilde ook even op jouw bericht terugkomen @troelahoep. Allereerst: bedankt voor je reactie! Ik denk inderdaad ook dat de klachten erger zijn dan we/de hulpverleners in eerste instantie dachten. Vooral ook omdat mijn vriend zoveel voor mij zorgde en daardoor sommige dingen "gemaskeerd" bleven. Ik denk dat de hulpverleners te weinig hiervan meekregen hebben of dit niet als iets kwalijk hebben gezien. Ook kon ik zelf goed de schijn ophouden omdat ik liever niet mijn ware gevoelens liet zien 😅. Mijn vriend gaat sinds kort elke maand naar de POH om te praten, hier krijgt hij ook adviezen hoe hij zijn eigen grenzen kan bewaken bijv.
En wat gebeurt er als hij er niet is? Ik kan er steeds beter mee omgaan dat hij bv dagelijks aan het werk en dan weg is. Ik kan me op zo'n dag thuis redelijk vermaken. Er zijn ook al tussen ons afspraken gemaakt dat ik hem niet meer bel op het werk, behalve bij nood, dus dat doe ik niet meer. Wat ik al moeilijker begin te vinden is dat hij met een vriend de hele dag (ver) weggaat of hij savonds uitgaat, helemaal als dit ongepland is Ik merk dan toch dat ik daar angstig van wordt/paniekerig wordt als hij dan weggaat. Vaak probeer ik op zulke dagen ook wat in te plannen als ik het van ten voren weet, als is het een vriendin bellen, sporten of even naar mijn ouders. Afleiding werkt dan heel goed. Daarnaast probeer ik mijn gedachten wel uit te dagen als ik me weer angstig begin te voelen of heel erg begin te malen. Als hij op vakantie gaat vind ik het wel echt drama, dan loop ik gehele dag in overlevingsstand en heb ik meerdere paniekaanvallen in zo'n week. Echter laat ik hem wel gaan ondanks alles, omdat ik weet dat hij het wel nodig heeft. Door mijn agorafobie lukt het mij niet goed om zelfstandig naar een vriendin/activiteiten toe te gaan of boodschappen te doen maar ik ben hier zeker mee aan het oefenen in zeer kleine stapjes.
Ik hoop dat dit wat opgehelderd is!
