Relatie ouders verstoord

wat een verdrietig verhaal

is dit. Je hoorde er gewoon niet bij en eigenlijk nog steeds niet. Je hebt wel een sterke persoonlijkheid dat je ondanks alles toch kans gezien hebt je studie af te ronden en je leven op te bouwen. Je verhaal; klinkt zelfs ook nog zonder veel verwijt: blijkbaar heb je ook de kracht tot vergeving.

Wat je ouders betreft..... helaas is het al zo vaak mis gegaan dat je eigenlijk niet meer 'moet willen' dat het goed komt. Je moet echt je verwachtingen naar het nulpunt schroeven en gewoon maar blij zijn met wat er dan eventueel daarnaast toch nog wel komt.
Jij moet verder met jouw leven en accepteren dat dit zo is.
sterkte!

Eens met Polletje Piekhaar

Je bent ontzettend sterk en ondanks alle het verdriet in je verhaal, is het liefdevol en verwijtloos.

Mijn advies aan jou is, kijk naar de mensen in je leven die van jou houden zoals jij bent. Probeer je ouders los te laten, hoe moeilijk dat ook is. Jij bent een mooi mens en het waard om van te houden. Probeer dat te onthouden en uit te stralen.

Als ik jou post zo lees, ben jij sterker dan jij zelf beseft.

Wat triest

Ben bang dat het nooit anders wordt. Kan het zijn dat ze je niet snappen omdat jullie letterlijk op een ander niveau praten? Als ik je zo hoor heeft je zus niet gestudeerd en ook je ouders niet. Jij wel. Daar komt vast die wijsneuzigheid ook vandaan.
Maar hoe het komt maakt niet uit. Je voelt je alleen en zou het graag anders willen.
Als jij je verwachtingen bijstelt lukt het vast.
Je komt voor een kopje koffie en praat over de buurvrouw, het weer, prijs van de koffie of wat ook maar. Niet over jou persoonlijk of over je ouders.
Je ouders hebben dan het gevoel dat je net een gewoon mens bent
dit bedoel ik echt niet vervelend, ook niet voor mensen die standaard zo met elkaar om gaan. Je praat dan op hetzelfde level en begrijpt elkaar.
Als dat het doel is dan is iedereen blij. Je mag niet verwachten dat je ouders op jouw level komen. Vervelend, maar wel realiteit .
Maar sowieso, je bent prima zoals je bent, het klikt gewoon niet!

Ojee een etentje...help.

Mijn moeder belde gisteren om me uit te nodigen voor een etentje. Ze noemde meteen die vrienden waar gedoe mee is; ze hebben geen ruzie hoor, met meteen allerlei verwijten hun kant op, oftewel zij zijn schuldig.
Normaal zouden ze ook worden uitgenodigd namelijk.

Ik heb al aangegeven dat ik erbuiten wil blijven, maar ze bleef maar doorgaan.
Ik heb maar niet verteld dat we in de herfstvakantie hebben afgesproken om met hen iets te doen; oftewel wij hebben nog wel contact, ik vrees dat ze daar niet blij mee is, maar dat is mijn zaak.
Maar dat etentje; ik zie er nu als een berg tegenop. Heb er dus vannacht over wakker gelegen.

Het is niet zo dat ik niet over koetjes en kalfjes kan praten, maar zeker de laatste jaren is mijn moeder best wel een roddeltante geworden en spreekt echt kwaad over iedereen in haar omgeving, en vaak ook over mensen die ik ken en liefheb (mijn ooms en tantes bijvoorbeeld).
Nu is haar gezondheid ook slechter aan het worden, dus haar wereld wordt kleiner.
Mijn vader is ook al zo'n mopperpot aan het worden, die voelt zich met al dat gedoe rond pensioenen tekort gedaan. Terwijl ze het financieel hartstikke goed hebben!

Als ik dit zo lees vraag ik me bijna af waarom ik überhaupt nog naar hun waardering snak.
Het blijven toch mijn ouders denk ik.
Ik ga me er maar bij neerleggen.

Moedig!

Je verhaal doet mij een beetje denken aan de kinderfilm Matilda. Waarbij Matilda heel slim is, haar ouders haar niet waarderen omdat ze het nut niet inzien van een studie.

Bij ons thuis was het andersom: je doet er pas toe als je een HBO hebt, ik heb dus MBO. Ze hebben me jaren lang gepushed, ik ben met een HBO begonnen, maar het was mijn richting niet ondanks dat ik wel mijn propedeuse binnen 1 jaar had gehaald en ik duidelijk het niveau aankon, ben ik er toch mee gestopt. Mijn ouders zijn bij gekeerd toen ik gelukkig samenwoonde met mijn man en ze zagen hoe gelukkig ik nu ben en ook zonder HBO studie een goed leven heb.

Ook bij mij thuis was het een zootje en zijn de verhoudingen een beetje lastig, zie: "Help, vervelende moeder!".

Ik vind het heel knap dat je ondanks alles nog steeds contact zoekt met je ouders. Ik begrijp dat je het moeilijk vind om over koetjes en kalfjes te praten. Dat heb ik ook met mijn moeder, maar wil ook niet veel kwijt over mezelf op dit moment en wil ook het contact niet definitief verbreken. Dus dan maar even zo min mogelijk contact. Ook een moeilijke situatie.

Nu ik veel heb geschreven op het forum en nu verschillende reacties heb gehad, moet ik wel eerlijk zeggen dat ik mij nu wel kan neerleggen bij mijn gevoel. Eerder had ik het gevoel dat ik iets moest doen om de situatie te veranderen, maar eigenlijk wil ik het niet veranderen. Laat het maar even zo gaan. Dan begr

verder..

Toen plaatste het bericht zichzelf ineens .

..Dan begrijpt ze het misschien een keer vanzelf dat het niet werkt wat ze doet.

Klinkt cru, maar ik denk dat jouw ouders hetzelfde doen door expres een dag eerder te gaan en jouw erbuiten te houden. Je zegt dat dit nu al regelmatig is gebeurd. Ik denk dat je jezelf moet afvragen "wat wil ik":

- Hopen dat je ooit geaccepteerd word door je ouders? waar je je nu misschien blind op staart.
- Of dat aan de kant leggen en genieten van de mensen die wel van je houden? Waarbij je jezelf niet hoeft voor te doen als iemand die over koetjes en kalfjes kan praten en het dan doen alsof je het "enorm" naar je zin hebt.

Mom2Be

Ja bij Mathilda had ik dat gevoel ook al. Een favoriete film (en boek) bij mijn kinderen .
Gelukkig niet zo extreem.

Maar jouw situatie lijkt me ook rot.
Waarom kunnen sommige ouders niet gewoon onvoorwaardelijk van al hun kinderen houden!?

Gek genoeg voelde ik me bij vriendinnen thuis juist vaak erg onontwikkeld. Toen ik op het vwo zat leek ik het enige kind van de klas dat nog nooit in een echt museum was geweest en thuis geen een boek had. Dat soort dingen.

Ook maakte ik opvallend veel taalfouten in de categorie kennen/kunnen, liggen/leggen en als/dan. Om me dood te schamen, tenminste als je al 14 jarige bij een vriendin logeert en die ouders er wat van zeggen.
Dat is wel wat verbeterd, maar ik maak die fouten nog wel eens.
Gelukkig is die schaamte wel weg nu.

Het etentje

Wat je zou kunnen doen is het etentje erg luchtig houden.

Bijvoorbeeld zoals Paal zegt, praten over de buurvrouw ofzo. Er zijn vast genoeg onderwerpen die 'veilig' zijn. Door het gesprek van moeilijke onderwerpen af te sturen blijft het veilig. Misschien kan het dan zelfs een gezellig gesprek worden. Ik vergelijk het zelf met een gesprek dat je hebt met een onbekende. Dat had ik woensdag nog in een wachtkamer in het ziekenhuis.
Als er wordt begonnen over die vrienden, ga je gewoon iets anders vertellen. Bijvoorbeeld dat je een nieuw bankstel wilt gaan kopen, of dat het zoveel werk is om de tuin winterklaar te maken.

¨If you catch my drift¨

Het harde klimaat op mijn balkon maakt, dat niet alle planten die ik er neerzet het redden. Teneinde toch van een fraai uitzicht te kunnen genieten, ga ik daarom regelmatig langs bij het tuincentrum bij mij in de buurt. Een tijdje geleden stuitte ik er op rotsplanten. Niet dat ik ze als zodanig had herkend, hoor. Zo ver reikt mijn kennis van de natuur niet. Maar er stond een bordje bij: ´rotsplanten´. Ik werd aangenaam verrast door hun schoonheid.

Hoewel ik er nog nooit ben geweest. maakte ik mij onwillekeurig een beeld van de flora ergens hoog in de bergen van Zwitserland. Het moest wel erg moeilijk zijn om nu juist daar, zo tussen die rotsen, te groeien en te bloeien; zo overdacht ik. Maar deze plantjes doen dat toch maar mooi. Zijn ze niet ronduit ideaal voor mijn balkon?

Eenmaal thuis, terwijl ik de plantjes aan het verpotten was, ontsproot aan mijn brein de volgende gedachte: zijn mensen, die op de een of andere manier hun afkomst niet mee hebben, eigenlijk niet net als rotsplanten? Ogenschijnlijk gedoemd tot een miezerig, beklagenswaardig bestaan; maar, eenmaal succesvol in overleven, bewijzend, dat dit idee niet per se juist is?

Op slag moest ik denken aan Charles Chaplin, van wie ik in de loop der jaren vele films heb gezien en ooit op aanraden van mijn vader de autobiografie heb gelezen.

Ik moet zeggen: het boek trof mij nog meer dan de films. Het begint met een werkelijk schitterende omschrijving van zijn bitterarme jeugd in Londen. Het blijkt, dat hij als kind al beschikte over ogen die zien. Of dit het verschil heeft uitgemaakt tussen (over)leven of verhongeren? Het zal ongetwijfeld een rol hebben gespeeld. Charles Chaplin zelf benadrukt echter dat de steun van anderen hiervoor van doorslaggevende betekenis is geweest. Als filmproducent heeft hij overigens op zijn beurt zorg gedragen voor zo gunstig mogelijke arbeids- en leefomstandigheden van werknemers in de filmindustrie.

Bij het verzorgen van mijn rotsplanten hou ik een en ander in gedachten. En al heb ik eerlijk gezegd vanouds helemaal niet zo veel met tuinieren; ik word er best wel vrolijk van.

Been there, done that

Ik herken mij precies in jouw verhaal, met dat verschil dat bij mijn moeder een psychiatrische ziekte speelt en uiteindelijk een contactverbod nodig was. Mijn moeder speelde altijd een vreselijk spel van aantrekken en afstoten. Als je haar genegenheid zocht duwde ze je weg en net als je geaccepteerd had dat het niet ging werken, bleef ze contact zoeken. Toen ik uiteindelijk aangaf dat dit spel uit moest zijn en ik slechts nog contact zou willen als hierin ook stabiliteit kwam, begon ze mijn te stalken en zulke rare streken uit te halen dat een gang naar de rechter nodig was.

Ik weet dus waar ik over praat. En als ik je verhaal lees, dan denk ik: Jij jaagt iets na wat je nooit gaat krijgen en je kwelt jezelf! Zoek het in je eigen gezin en blijf niet vragen om wat je toch niet gaat krijgen!

Iemand

Oooh Iemand, dat klinkt erg.
Zo erg is het bij mij gelukkig niet. Ik beschouw mijn ouders als psychisch gezond. Alleen niet zo ontwikkeld.
Ik jaag inderdaad iets na wat ik niet zal krijgen. Ik moet alleen dat najagen gaan afleren. Op zich is dit ook wel iets wat ik destijds met de psycholoog heb besproken, maar dit gevoel is gewoon vrij hardnekkig.

Wat mij vooral tijdens mijn puberteit altijd zo stoorde is dat ze ook geen zin hebben om zich te ontwikkelen, en tegelijkertijd roepen ze beiden dat ze nooit kansen hebben gekregen zoals wij (mijn zus en ik dus).
Toen ik puberde heb ik mijn moeder allerlei folders voor volwassenenonderwijs onder de neus geduwd, maar dat leverde alleen ruzie op.
Ik was ook nooit erg lief voor mijn ouders. Ben ik dus nooit erg geweest geloof ik. Als kleuter was ik al een kind dat erg veel dramde.
Ik denk dat het voor mijn ouders gewoon erg moeilijk is geweest om dan vol te blijven houden dat je van die drammer net zoveel houdt als dat zoete meisje (die er dan ook nog eens veel schattiger uitzag ).
En toen ik 10 was moest ik een dikke bril (gedoe) en later een beugel (ook gedoe).

Het etentje komt steeds dichterbij (donderdag) en ik zie er steeds meer tegenop.
Ik weet al dat mijn moeder gaat klagen over dat ik te weinig van me laat horen de laatste tijd (is ook zo). Terwijl ik daar dus helemaal geen zin meer in heb. Iedere ontmoeting lijkt een verwijt naar mij toe te zijn en tegelijkertijd laat ze weten hoe vaak ze met mijn zus belt en hoe fantastisch ze is.
En hoe zielig ze zelf is. En hoe zwaar ze het heeft (ze is ook niet meer zo gezond). En dan die vrienden...
Mijn vader wil eigenlijk alleen maat tv kijken dan.

Ik heb eigenlijk geen zin in ruzie, zeker niet over die vrienden waar mijn ouders nu dikke ruzie mee hebben, maar dat zit er (mijn ouders kennende) wel een beetje in.
Ik eb nu begrepen dat het om buitenlanders gaat (mijn vader is erg tegen buitenlanders).

Een mens lijdt het meest....enz Stom he.

Dochter

Zo maar wat invallen, omdat je verhaal me heeft geraakt. Dat je nog steeds probeert er een gezonde ouder-dochter relatie op na te houden onderstreept ook je kracht. Het zijn je ouders, daar wil je ook een liefdevolle band mee hebben. Hoe moeilijk dat ook voor je is, moet je kijken hoe je dat toch steeds weer probeert!
Misschien zou je het ook wel met iets minder moeite af kunnen doen. Dat zou het voor jou vast makkelijker maken. Uiteindelijk, maar de angst voor het loslaten, die weegt misschien wel zwaarder. Misschien kan je dat oefenen. Je hebt toch niks te verliezen....
Donderdag ga je daar eten, je gaat het uitzitten, niet meer dan dat. Je humt af en toe eens wat en oefent in het zeggen van cliché-zinnen, dat is wat mensen doen. Dan wordt het niet persoonlijk, en je hebt toch contact. Geen dingen over jezelf, geen bewijsdrang, laat niet merken hoe je je voelt. Voel dat gewoon van binnen. Jij bent sterk, jij kan dat, jij laat je niet raken. Wellicht is er dan ruimte voor koetjes en kalfjes. Want dat zal het niveau zijn waarop je uit zal willen komen. Misschien wel het hoogst haalbare. En dat is misschien wel heel pijnlijk om dat te beseffen, maar wel een duidelijk doel. En dat is handig om te hebben, want dan kan je daar naar handelen, en bij jezelf toetsen of het gelukt is.
Heel veel sterkte, als ik je verhaal lees dan ben je er bijna!
.

Pfff

Inmiddels bijgekomen van het etentje donderdag.
Ik heb me deze keer heel erg op de vlakte gehouden, niets uit mezelf gezegd, of gevraagd.
Ik heb inmiddels ook een bezoek bij de specialist gehad voor nacontrole (ik hoef niet meer terug te komen. En er is niet naar gevraagd. Waarschijnlijk zijn ze dat gewoon vergeten; mijn gezondheid is geen issue voor ze. Ik heb destijds wel verteld dat ik eind oktober nog terug moest.
Dat is dan wel een eyeopener geweest.
Voor mijn ouders was dit denk ik een heel succesvol bezoek (ze vonden het zo gezellig). Voor mij was dit dus heel moeilijk.
Ik weet niet of ik op deze voet moet doorgaan. Mijn man wil eigenlijk dat ik ze niet meer zie, maar het blijven toch mijn ouders... En de opa en oma van mijn kinderen...

Wat knap

dat je het zo gedaan hebt. Ik hoop dat je jouw kracht hierin herkend.
Natuurlijk is het moeilijk in het begin. Ik heb bij mij gemerkt dat het mij steeds makkelijker af gaat om bij sommige mensen op de oppervlakte te blijven. Ik ga ook liever de diepte in, maar ik heb mij neergelegd bij het feit dat het nu eenmaal met een aantal mensen echt niet kan.

Daar het jouw ouders zijn is het belangrijk wat jij wilt. Het is jouw familie, niet die van je man.
Misschien door het aantal contactmomenten gering te houden en het zo oppervlakkig te houden kun je jezelf tijd geven om er achter te komen wat jij echt wilt. Stel jezelf vragen als:
- Ga ik ze missen?
- Zou ik er spijt van krijgen?
- Als ze morgen dood gaan, wat doet dat met mij?

Ik heb op een gegeven moment de keuze gemaakt om alles in liefde te zien en alle negativeit los te laten in mijn relatie met mijn ouders. Zij hebben alles gedaan met het idee dat het goed was voor mij, nooit hebben ze gedacht: we gaan eens lekker gemeen doen tegen ons kind.
Iedere ouder maakt fouten, maar het is de liefde die overwint.

wat ik wel eens zie...

Je ouders mogen hun handen dichtknijpen met een dochter als jij, die toch weer het contact probeert aan te gaan. En misschien zit er heel diep van binnen ook wel wat schuldgevoel bij ze, dat ze proberen te verdringen door jou de schuld te geven. En misschien wisten ze echt niet wat ze nou met zo'n slimmerik aan moesten, zat er ook iets van onvermogen bij.Ik zie wel eens dat ouders het moeilijk hebben met een kind dat maatschappelijk veel hoger is gestegen en/of een veel betere opleiding heeft. Dat vinden ze eng, je verwijdert je in zekere zin van ze, al is dat helemaal je bedoeling niet.

Bijvoorbeeld: voor je zus betalen we de studie maar voor jou niet, want jij gaat later toch veel meer verdienen dan zij. En constant kleinerende opmerkingen in de trant van: denk maar niet dat je wat bent, je kunt wel leren maar eigenlijk ben je gek.

Degenen die ik ken die dit hebben ondergaan, hebben het op een bewonderenswaardige wijze weten af te schudden, vaak doordat er een partner in hun leven kwam die echt van ze hield. Eentje trouwens ook zonder die partner ("niet ik ben gek, maar mijn ouders"). Allemaal hebben ze een oppervlakkige, maar redelijke relatie met hun ouders. Als jij dat ook aankan, en je liefde en waardering krijgt van je man en vrienden, dan slijt het wel. Maar het is echt hard werken voordat het minderwaardige gevoel weg is. Terwijl het eigenlijk te zot voor woorden is. En ik ken ook wel iemand die echt met haar ouders moest breken om een normaal leven te leiden en goed voor haar eigen kinderen te kunnen zorgen. Dat kan je alleen zelf beslissen.

Ik vind jullie reacties erg fijn

Mijn ouders blijven mijn ouders. En ondanks alles hou ik gewoon van ze.
En ik hoop dat ze toch ook wel echt van mij houden.
Ik vind het ook fijn te horen dat ik sterk ben, zo voelt het niet altijd.
Ik vind het ook fijn te merken dat het vaker voorkomt; het ligt gewoon aan de situatie, hoe rot ook.

Ik heb deze week met opruimen mijn oude dagboek gevonden. Dit schreef ik toen ik 16 was:
"Het lijkt wel of ik van een andere planeet kom dan papa en mama en zus. Ze snappen echt totaal niet wat mij bezield als ik gewoon huiswerk moet maken! Op zaterdag avond!!"

Dit naar aanleiding van een ruzie die ontstaan was toen ik meteen na de afwas naar mijn kamer wilde, in plaats van koffiedrinken voor de televisie.
Ik vond het zo treffend voor wat ik hier probeer te verwoorden...

Blijbaar ben ik toch een slappeling

Binnenkort ben ik jarig. En ik wilde het niet vieren, ook omdat iedereen druk is met de Sint. Maar mijn moeder vindt dat ik het niet kan maken dat ze niet langs kunnen komen.

Nouja!
Ik was verbaasd, want ik had het idee dat ze liever niet dan wel kwamen, aangezien ze vorig jaar zo snel mogelijk weer weg waren. Ik had toen een etentje aangeboden, maar ze zijn toen voor het dessert al vertrokken. Het was in een restaurant, en ik voelde me best opgelaten dat ze eerder weggingen.
Ook op de feestjes van mijn kinderen mag ik blij zijn als ze een uur volmaken.

En hoewel ik in mijn hoofd had om te weigeren, komen ze toch... Ik durfde er niet tegenin te gaan. Zo laf van me.

En ik wil dat dus helemaal niet meer. Momenteel wil ik ze gewoon even helemaal niet meer zien. Rust in mijn hoofd!
Ik heb dus nu nog maar een paar anderen erbij uitgenodigd (schoonzussen/zwagers en schoonouders), zodat we niet de hele tijd van die ongemakkelijke stiltes hebben.

Wat ontzettend verwarrend vind ik dit. Wat willen ze nou?
Nu zijn mijn ouders (of vooral mijn moeder) wel types die dingen doen omdat ze nu eenmaal zo horen.
Maarja daar hoort dan toch ook ziekenbezoek bij? Dat hebben ze erg pijnlijk laten afweten.
Ik snap er echt niks meer van. Ik weet ook niet wat ik ervan moet verwachten.
En ik heb er al nachten slecht van geslapen, zucht... Ik ben zo bang voor ruzie, zo bang om afgewezen te worden.
Terwijl ik eigenlijk al afgewezen ben...

Ik wil dit zo graag los kunnen laten

persoonlijk

Het klinkt alsof je het allemaal veel te persoonlijk opneemt. Dit soort gedrag kan heel vervelend zijn maar heeft vooral met je ouders zelf te maken en niet met jou. Er kunnen volstrekt logische verklaringen zijn voor hun gedrag.
Vooral doen zoals het hoort. Sommigen willen dan zelfs op de dag zelf van de verjaardag langskomen al komt het helemaal niet uit.
Na een uurtje kan het te druk zijn voor ze, dan raken ze overprikkeld dus verstandig gaan ze dan weer naar huis, maar ze hebben wel aan hun sociale verplichting voldaan.
Ziekenhuizen vinden sommigen echt eng. Mijn ex heeft het wel geleerd maar als er echt iets is raakt hij nog steeds in paniek. Als ik ziek was had hij de klachten.
Verder hebben ze teveel de handen vol aan zichzelf om zich met jou sores bezig te houden hoewel ze het soms wel goed bedoelen.
Als je gewoon eerlijk zegt hoe het ervoor staat kunnen mensen soms wel meeleven maar soms is het een uitnodiging om hun eigen klachten te gaan etaleren.
De kunst is natuurlijk om er van een afstandje naar te kijken. Het niet te persoonlijk op te nemen en te kijken waar je wel een soort contact kunt vinden. Zonder al teveel verwachtingen.
Het gaat vooral om hen niet om jou. Het is hun onvermogen, niet dat van jou.
Ik zit hier al de hele dag ex te bellen voor een afspraak. Ex neemt niet op. Als dochter thuis is uit school vraag ik haar om even te whatsappen en dan komt er reactie. Ex zit al het hele weekend dochter te bellen omdat hij ziek is met koorts en iemand moet even wat kleine handreikingen doen. Dochter is het weekend logeren en neemt niet op. Uiteindelijk is hij naar bevriende kennissen vertrokken. Allemaal onhandig. Maar nu is het natuurlijk een klaagverhaal hoe hij niet kan rekenen op zijn eigen kinderen. Terwijl hij ook gewoon mij had kunnen sms-en. En zelf neemt hij ook niet op, net zo autistisch als die kinderen.
Dus dat zeg ik dan ook maar. Die kinderen reageren nooit, die zijn niet met hun ouders bezig. Je kunt mij sms-en. Kan ik alsnog een kind vragen of zelf iets doen. Kan ik nu nog wat voor je doen? Onvermogen. Heeft niets met mij te maken. Ik zoek er dan ook niets achter, maar vertel neutraal hoe het zit en hoe het beter kan de volgende keer.

gebruik van maken

'Ik was verbaasd, want ik had het idee dat ze liever niet dan wel kwamen, aangezien ze vorig jaar zo snel mogelijk weer weg waren'

Je hoeft dus geen restaurant meer te reserveren.
Ga er gerust vanuit dat ze ook deze keer maar een uurtje komen, en doe daar je voordeel mee. Bestel genoeg taart voor dat uurtje, en reserveer de rest van de dag voor jezelf, je gezin, vrienden, wie dan ook.

'Ik heb dus nu nog maar een paar anderen erbij uitgenodigd (schoonzussen/zwagers en schoonouders), zodat we niet de hele tijd van die ongemakkelijke stiltes hebben.'

Eigenlijk is dat jammer. Je wilde je verjaardag niet vieren, en met alleen je ouders was je er in een uurtje (met taart en wat pijnlijke stiltes) vanaf geweest. Nu zit je alsnog met een kamer vol visite, ook als je ouders inderdaad maar kort blijven.

Probeer bij jezelf te blijven

Het is jouw leven. Het zijn je ouders, je houdt van ze. Het moet wel zijn dat jij voor jezelf moet leren opkomen. Ik heb wel gehad dat er mensen wilde komen, die ik niet wilde zien. Van mij kregen ze dan de melden, sorry ik ben er niet. Ik zorgde dan ook dat ik er niet was. Als was het een lange wandeling met het gezin of een dagje winkelen. Nu heb ik dat niet meer nodig. Nu zou ik gewoon zeggen: sorry, maar komt nu niet uit, ik heb het zo druk. Misschien een andere keer? Als iemand dat tegen mij zegt, voelt dat niet als een afwijzing. Ik respecteer hun privé, een andere keer is prima.

Voor nu, ben ik het met Knurf eens. Houdt er rekening mee dat ze met een uurtje weer weg zijn. Zorg voor een zelfde niveau gesprek als met het etentje. Wellicht dat het nog gezellig wordt.

Ik zie je trouwens nog steeds niet als zwak, eerder als iemand die zichzelf wegcijfert voor een ander. Dat is absoluut niet zwak, misschien niet altijd even verstandig.
Ik zeg altijd tegen mijn dochter: angst is een goede raadgever, maar een slechte leider. Als het angst is, wat jou heeft bewogen, bijvoorbeeld de angst om iemand pijn te doen, kan dat je wellicht helpen. Laat je niet leiden door je angst, maar alleen adviseren.

Maar,

Je probeert een proces van jaren te doorbreken. Het heeft jullie jaren gekost dit op te bouwen. Dan lukt het je toch niet om het in één keer anders te doen? Gun jezelf wat krediet. Een volgende keer reageer je misschien beter. Geef jezelf de kans om te leren.

Kamer vol visite

Daar zit ik eigenlijk nu niet zo mee. Dit is nu even de manier om niet zoveel met mijn ouders te hoeven praten. Dan maar even een drukke middag. Bovendien heb ik een babyneefje die ik alweer even niet heb gezien; altijd leuk!
Door mijn gezondheid zullen de meesten toch niet lang blijven plakken, en anders zeg ik dat gewoon, of ga gewoon naar boven.
En het is maar een klein clubje, nog geen 10 man.

En AnneJ ik heb niet lang in het ziekenhuis gelegen, ben voornamelijk thuis ziek geweest.
En ik kan me niet voorstellen dat je je eigen kind zo alleen laat. Ze is destijds notabene naar mijn zus toe gevlogen (woont in buitenland) toen zij in het ziekenhuis lag met iets acuuts.
Ik word gewoon verdrietig als ik hieraan denk. Maar ik moet ook deze oude koe in de sloot laten liggen. Punt.

Ik wil het me echt minder aantrekken. Dat is wel een goede tip.

Laatst zei iemand ook van "Ik sta iedere dag weer moeilijk te doen over kledingkeuze en haarstijl, maar eigenlijk zie ik bij een andere nauwelijks hoe hij gekleed is of hoe zijn haar zit." En dit kun je op gevoelsniveau mooi doortrekken denk ik.

Ik overweeg de laatste tijd ook om weer terug te gaan naar de psycholoog.

helpt het misschien

Om de zaken wat om te gaan draaien. Hoe zit het met jouw inlevingsvermogen naar je ouders toe?
Ik herken veel in je verhaal, en het is moeilijk. Volgens mij is het enige dat je kunt doen, je op jezelf gaan richten. Waarom heb je de erkenning van je ouders nu nog zo nodig?
Emotioneel ben en blijf je de kwetsbaarste, dat is wel zo. Maar verstandelijk heb je waarschijnlijk meer in huis dan je ouders, om de zaken om te gaan draaien en de relatie te herstellen, iets dat overigens begint met drastisch verwachtingen bij schroeven naar mijn idee. Aanpassen is voor jou wrs meer mogelijk dan voor hen.
Ik probeerde mijn ouders ook te veranderen, vooral in mijn pubertijd. Mijn eenzaamheid was enorm, maar die van hen waarschijnlijk ook. Mijn ouders zijn ook bang voor mij, krijgen/kregen bij mij net zo goed het idee 'niet goed te zijn'. Tekort te schieten, als ouders.

En denk aan de 80/20 regel...

Je lijkt je al wat meer te beseffen dat anderen meer met zichzelf bezig zijn dan met anderen. Goed om dat door te hebben.

Nog een ding: hoe jouw ouders reageren op jou (wat je zegt/doet/of je ziek bent en ze komen langs of niet) zegt meer over hen dan over jou!
80% van een reactie van iemand komt bij diegene vandaan en slechts 20% heeft te maken hoe de ander (waar ze op reageren) is/doet/zegt etc.

Dus: als jij ziek bent en ze komen niet langs, ligt dat niet zozeer aan jou als wel aan hen! En als ze raar reageren op wat jij zegt, ligt ook dat (grotendeels) bij hen.

Mij helpt het erg goed me dat te realiseren. Zonder overigens ook naar mezelf te kijken (want 20% heeft wel met mij te maken ...).

Oja en dat inlevingsvermogen naar je ouders toe hierboven vind ik ook een goede. Probeer te bedenken waarom zij zijn/doen zoals ze zijn. Puur voor begrip. En acceptatie...

Sterkte ermee.

Inlevingsvermogen naar ouders toe

Is denk ik altijd te groot geweest. Veel te groot.
En ineens is de maat vol.

Ik heb altijd een soort begrip gehad voor het feit dat ze mijn zus leuker vonden. Ze was ook echt leuker als kind!
Zag er mooier uit, was nooit lastig, vroeg nooit lastige dingen, was het altijd overal mee eens.
Ik was eigenwijs, deed nooit eens leuk mee, heb tot mijn 4e jaar erg veel gehuild. Moest een dikke bril en een beugel. Had altijd eczeem.
Dit even uitvergroot, maar ik heb het altijd een soort logisch gevonden dat er meer van mijn zus werd gehouden dan van mij. Niet alleen door ouders, maar ook ooms en tantes, en mijn oma.

En later bleek ik veel slimmer dan mijn ouders en zus. Ging naar VWO en zat altijd (heel ongezellig) met mijn neus in de boeken. Ze vonden me ineen bekakt praten.
Terwijl mijn zus mijn moeder meenam naar de disco zat ik thuis te leren.
En daarna ging ik een studie doen waar ze niks van snapten, en nu doe ik werk waar ze niks mee kunnen. En ik heb ook nog een man die zo is...

Dus tot voor kort heb ik altijd begrepen dat het logisch was dat er van mij niet zoveel gehouden werd.
De psycholoog heeft hierbij wel heel erg mijn ogen geopend.
De omgang werd dus ook lastiger.

En nu trek ik het ineens niet meer lijkt het. Mijn ziekte en hun afwijzende gedrag hierover deed me zoveel pijn dat ik eigenlijk zou willen breken. Maar ik durf ze niet te kwetsen.

Eigenlijk moet ik me gewoon meer gaan realiseren dat het voor hun allemaal zo'n punt niet is. En ze willen het ook niet weten, want je hoort van je kinderen evenveel te houden.
Dus doen we net alsof het niet zo is.
Ik snap dat het voor mij nu veel groter is dan voor hun. En daar moet ik gewoon meer aan denken voortaan.

nee serieus

Voor een kind zijn dit soort dingen vreselijk, maar als volwassene kun je je toch wel indenken dat het voor ouders ook lastig kan zijn een kind te hebben dat van een andere planeet lijkt te komen? Misschien zijn je ouders te beperkt om zich aan te kunnen passen aan jou en zich in te leven. Ik bedoel daarmee niet dat je het -oke- moet vinden wat er is gebeurt/gebeurt. Maar misschien kun je het gaan zien als -jouw- verdriet. Je bent volwassen, hebt je ouders niet meer nodig! Voor het stukje dat er overblijft tussen jullie, veel zal het niet kunnen worden (!) is het nodig dat jij je inleeft in hen, zij zullen het niet gaan doen.
Wat ik bedoel is dat ik ook een hoop verwijten in je berichten lees (je ouders doen geen moeite zich te ontwikkelen, roddelen veel enz) en dat het misschien helpt als jij hen accepteert zoals ze zijn, heel anders dan jij.

Zoeker, ja

Ik vind het ook erg egoïstisch van mezelf, dat ik zo weinig begrip op kan brengen voor mijn ouders.
Maar mijn emmertje is gewoon even behoorlijk overgelopen.

Maar ik heb wel mijn hele leven het verwijt gehad dat ik altijd zo moeilijk ben. Ik ben erin gaan geloven, en ontdek langzaam dat ik eigenlijk heel erg meegaand ben. Dit kwam er bij de laatste psycholoog nogal uit.
Een zinnetje uit mijn jeugd: "Jij verpest altijd alles voor ons". Dit omschrijft hoe ik in het gezin zat.
Dit werd ook gezegd als ik onderweg ziek werd. Of als ik in een modderplas viel. Heb een keer mijn arm gebroken met een dagje varen. Nou toen was mijn vader echt woedend op me, want we moesten dus terug.
Als ik dit zo opschrijf snap ik eigenlijk helemaal niet meer wat ik überhaupt nog van die mensen wil.