Relatie met schoonouders

als ze zeggen dat je het je maar verbeeld roep je dus voortaan als je ze alleen ziet: he waarom zwaaien jullie niet naar mij alleen of verbeeld ik mij dat alleen maar? Zwaai jij overigens wel? Als ze met een envelopje komen na je verjaardag vraag je waarom ze niet langs kwamen. Als je ziet dat ze aan komen rijden ga je meteen naar buiten om ze hartelijk te ontvangen en jij nodigt ze dit jaar uit om te komen met de kerst.

Of je legt je er gewoon bij neer en maakt je je er niet meer druk om. Dit gaat toch niet meer veranderen.

Neerleggen

Ow maar dat doe ik wel hoor. Denk je dat ik dit zomaar laat gebeuren? Maar ja, keer erop doen ze het weer. Neerleggen? Familie heb je niet voor het uitkiezen helaas.

Speculeren

Je kunt er van alles van denken, misschien zijn ze wel verlegen omdat je niet hun eigen kind bent. Ik zou me er verder maar niets van aantrekken.
Je man heeft het nou gevraagd, ze ontkennen dat gedrag.
Probeer het gewoon te negeren. Jammer dan. Even goede vrienden, het zijn toch de ouders van je man.
Maak er maar liever geen levenslange wrok van.

Beter zo

Het klinkt raar, maar soms is het beter zo. Beter geen contact dan dat ze tussen jullie staan.
Gelukkig liggen je man en jij opéén lijn. Dat is zoveel waard!

Laat ze gaan.

neerleggen ja

Neerleggen ja, omdat het familie is. Je kinderen en je man schieten er niets mee op als jij hier moeilijk over blijft doen omdat je blijkbaar al genoeg geprobeerd hebt om het te veranderen.

Ik heb besloten om me hier bij neer te leggen. Als het al 20 jaar zo is, dan zou het niet veranderen en moet ik mijn positie maar innemen.

Mijn man is er echter nog niet klaar mee. Die heeft zijn moeder hier over aangesproken, ze ontkent en geeft mij de schuld dat ik vreemd doe. En de redenen en voorbeelden die ze noemt slaan nergens op.
Hij wil even geen contact met moeder.

Doet zeer

Ik kan mij best voorstellen dat dit zeer doet. Het is fijn dat je man het probleem ziet en je hierbij steunt. Ik lees op OO zo vaak dat dat anders kan gaan.

Probeer wel eerlijk te kijken of jij aanleiding gegeven kán hebben tot dit gedrag. Is je conclusie dat je er echt niets aan kunt doen, is accepteren het beste. Anders blijf je je hierover druk maken.

inderdaad

Mijn opa en oma van vaders kant waren echt onmogelijk en mijn ouders hebben daar 7 jaar moeten inwonen ivm de woningnood in de jaren zestig. Mijn moeder heeft het volgehouden door zo nu en dan met mijn broer en zus naar haar zus te vluchten maar vooral doordat mijn vader haar altijd onvoorwaardelijk achter haar stond en haar gelijk gaf.

Kaaskopje

De aanleiding? Ik zou het niet weten. Ik ben vanaf het begin altijd aardig tegen ze geweest. Het enige wat ik kan bedenken is dat mijn man nu vaker nee zegt omdat we een gezin hebben en niet altijd voor ze klaar kan staan.
Hij werkt ook onregelmatig dus hij is zelden in het weekend vrij en dan spendeert hij zijn tijd liever aan zijn gezin dan dat hij daar klusjes moet doen. Natuurlijk helpt hij zijn ouders ook wel eens maar dan als het bij hem uitkomt. Maar dit kan toch geen aanleiding zijn?

Mijn man heeft wel 2 zussen. Wij hebben huisje boompje beestje.
De ene zus van mijn man leeft in de schulden en is al een paar keer thuis komen wonen en daar hebben ze veel ellende mee gehad.
De andere zus had een bedrijf en is failliet gegaan en zit ook in de schulden. Ze kunnen ook geen kinderen krijgen. Het lukte haar niet om een opleiding af te maken die ik wel makkelijk hebben afmaken.
Misschien is het een soort van jaloezie? Maar dat zou stom zijn toch?

Hoezo?

Voor wie ziekelijk jaloers is, is het slechts een kwestie van 'welbegrepen eigenbelang'!

Tegen alle verwachting in,

Juist als de ouders voor hun volwassen dochters moeten zorgen, stijgt de verwachting dat hun andere kind ( die zonder zorgen) voor hen gaat zorgen. Dat is niet uit jaloezie maar uit een bepaalde verwachting van je familie.
Hun houding naar de schoondochter is te verklaren uit het feit dat de schoondochter in weze geen familie is omdat ze geen bloedverwant is.

Geen familie?

Het huwelijk doet mensen wettelijk tot de familie behoren. En over verwachtingen gesproken? Mochten de ouders in kwestie ooit hulpbehoevend raken, dan doen zij misschien toch ook een beroep op de schoondochter voor hulp. Juist omdat zij ook familie is en wie weet (afhankelijk van welke hulp nodig is) ook wel vanwege haar vrouw-zijn. Dit ondanks hun huidige negeren van haar persoon.

FV,

Conclusie uit post Rode Krullenbol: Er is dus nog hoop, even geduld.

Ik heb ook een dergelijke relatie met mijn schoonmoeder. Zo plots uit het niets, jaren goed kontact gehad. Ik kon alleen een streek van haar man niet waarderen en zij vond dat ik erboven moest staan terwijl zij samen zijn actie verzwegen hadden. Gebrek aan openheid, eerlijkheid en respect. En dat terwijl we familie zijn. Mijn man en ik hadden besloten om het onder ons te houden zodat ze tijd kreeg om tot bezinning te komen. Alleen heeft zij de familie wijs gemaakt wat voor ondankbaar mens ik ben. En dat haar hartproblemen door mij veroorzaakt waren. Daarna nog een paar acties waarbij zij gewoonweg mijn hand afwees. Ze vond dat ik naar haar toe moest komen.

Ze ziet niet in wat ze ons gezin aandoet. Het feit dat haar zoon geen breuk met haar wilt maar dat wel verwacht als hij met haar gaat praten, echt praten, doet de relatie tussen man en mij geen goed. Oh, wat had ik graag gewilt dat mijn man , net als jouw man, in actie kwam ipv wegkijken.

Dus wees je man dankbaar. Het had ook anders kunnen lopen.

Je zoekt een verklaring. Hier ligt de verklaring in de eenzaamheid. Haar verwachting was dat haar kinderen, aanhang en kleinkinderen de leegte van een liefdeloos jeugd en matig en eenzaam huwelijk zou compenseren. Maar ze roddelt en jaagt zo de mensen weg. Ik was één van haar laatste strohalmen. Daarom is ze zo pissig.
Ik heb het gevoel dat het niet goed zal komen. Mijn vertrouwen is zo beschadigd dat ik het niet kan vergeten hoe ze mensen meent op te stoken tegen mij. En de onrust binnen mijn gezin omdat ik ergens teleurgesteld ben in de wegkijkende echtgenoot, dat vergeef ik haar niet.

Laatst nog op de radio een man : ' Iemand die je je adem ontneemt, moet je niet in je buurt houden.'

Verdoe je tijd niet met het bedenken van een verklaring. Je kan de band niet veranderen. Dat moet van twee kanten komen.

Flanagan

Een breuk is erg definitief. Ik vind wel dat je steun van je man hoort te krijgen, maar je kunt niet eisen dat hij het op een breuk met zijn moeder laat aankomen. Dat moet uit hemzelf komen. Ik weet ook niet of ik het fout vind dat hij het daar niet op aan wil laten komen. Toen mijn ouders nog in Nederland woonden bleef ik ze wel, mondjesmaat, bezoeken. Ik dacht na vijf minuten waarom ik ook weer dacht dat het gezellig zou worden, maar goed er was contact.

afgepakt

Jij hebt je man "afgepakt" van zijn ouders door met hem te trouwen. En als de schoonzussen allerlei ellende hebben en jij niet, is dat al reden genoeg om jaloers te zijn. Natuurlijk niet bij normaal functionerende mensen, maar bij sommigen wel. En bij elke spanning tussen je man en zijn zussen of ouders zit jij er natuurlijk achter volgens hen, want ze kunnen zich niet voorstellen dat het de schuld van hun lieve zoontje zou zijn.

Been there, done that...gelukkig niet met schoonouders, maar wel met schoonzus. Terwijl haar leven echt niet zo vreselijk was, maar toch was ze jaloers op man en dat ging terug tot ervaringen in hun jeugd. En ik kreeg (als koude kant) de schuld. Triest als iemand daar als volwassene niet overheen kan komen. Beschouw ze maar als patiënten en laat je man die relaties verzorgen.

Hmm ...

Mijn bijdrage #14 zou je ook als een waarschuwing kunnen opvatten: er zijn nu eenmaal mensen die weinig geven en vrijwel alleen nemen. Het is aan ieder zelf om te bepalen hoe daarmee om te gaan.

altijd al zo, of van de laatste jaren?

Is je schoonfamilie al die 20 jaar al zo, of is het meer van de laatste tijd? Misschien ligt het eraan dat de kinderen al groter zijn (als je 20 jaar bij elkaar zijn kan ik me voorstellen dat je kinderen al pubers zijn) en die bindende factor aan het verdwijnen is?

Nu onze kinderen groter zijn, merk ik dat de schoonfamilie regelmatig (mijn man heeft 2 zussen) onaangekondigd onze verjaardagen overslaat, laatst ook weer, een van de kinderen was jarig: van de een hoorden we niets en de ander stuurde alleen een kaartje met 10 euro erin. Verder geen "we kunnen niet komen" of belletje ofzo. Nu wonen we ook niet naast de deur (2 uur reisafstand), maar toch. Het is mij gaan opvallen nu beide gezinnen al een jaar niet meer bij ons op visite zijn geweest. Als ze wel komen, blijven ze maar 2 uurtjes (en daar zitten ze dan in totaal 4 uur voor in de auto!).
Bij nader inzien vragen ze mij, als we daar zijn, ook nooit wat en vertellen ze ook nooit wat, het lijkt wel of de gesprekstof verdwenen met het opgroeien van de kinderen. Ze liken bijvoorbeeld ook nooit eens wat van mij op facebook, terwijl ze best actief ermee zijn. Man was het nog niet zo opgevallen. Misschien verbeeld ik me het, maar ik heb toch een beetje het idee dat de schoonfamilie ons/mij niet zo ziet zitten.

o, verkeerd gelezen

...ik zie dat je ergens noemt dat het al 20 jaar zo is. Jammer hoor. Zeker als je ook nog bij elkaar in het dorp woont.

Hier ook hoor

Alleen willen komen als ze zeker weten dat ik weg ben en man er wel is.
Op mijn verjaardag iedereen feliciteren behalve de jarige (ik dus) en het cadeau op dectafel neerzetten ipv te geven en dat laconiek met de hand naar de tafel zwaaien met "daar staat je cadeau".
Toen ik net uit het ziekenhuis was gekomen met baby op Moederdag, steen en been klagen waarom man niet naar zijn moeder kwam
Op een feestje bij schoonfamilie mij compleet negeren en zodra mijn man binnenkomt heel amicaal te gaan doen
En zo kan ik nog wel eindeloos doorgaan...

Wij hebben besloten dat spelletje niet meer te spelen. Wij gaan niet meer naar schoonfamilie toe (alleen op verjaardagen), negeer hen ook en doe gewoon wat ik altijd doe. Ik moet zeggen, het lucht prima op. Zeiken, maar er niets aan doen? Jammer, hun probleem, niet die van ons. Proberen ze. Ik uit mijn tent te lokken met rotte opmerkingen of door mij te negeren? Prima, negeer ik hen ook en vraag direct vanwaar die opmerking komt.
Ik laat me niet meer gek maken. Voorwaarde is wel dat je man echt achter je moet staan.

Esmee

Wat ontzettend balen dat je dit ook meemaakt, ik herken me precies in je verhaal. Ik zou bijna zeggen, hebben we dezelfde schoonouders?

Dus jou man staat er ook achter? Hebben jullie ook kinderen of niet?

Esmee

Ja .. terugkomen uit het ziekenhuis met een baby. Ja jullie hebben een kind. of misschien wel meerdere. Wat vinden die van die situatie? Hoe oud zijn ze?

Vandaag had ik het met de kinderen over kerst. Wat we gingen doen. Toen vroegen ze of we aub iets met het gezin konden doen en niet naar oma hoefden. Want ze wilde een leuke kerst en daar mag ze alleen tv kijken en snoep eten.

Wij hebben twee jonge kinderen. Eentje van ruim 11 en een van 7. Het is niet zo dat ze er niet heen willen al wil de oudste na een half uur al naar huis. Ze krijgen snoep en geld en daar zijn kinderen gevoelig voor. Verder hebben ze niets met hun; geen relatie met ze. Schoonouders doen nooit wat met ze of komen ook nooit langs. Zeker nu ze wat ouder worden is er geen behoefte om ze te zien. Het zij zo. Het is hun verlies. Dit gedrag vertonen ze ook naar achternichtjes en neefjes hoor, dus niet alleen naar ons.

och

Schoonmoeder heeft eens tegen peuter gezegd dat ze alleen hem leuk vond en niet mij.

Dus ik heb geen illusies en doe ook geen moeite

Overigens gaan we nooit daar heen, maar de laatste keer dat ze hier waren ben ik achter de computer blijven zitten. (Het scherm stond tussen ons in, dus ik zat er niet met mijn rug naar toe.)

De kinderen krijgen dan 5 euro en voor de rest hebben ze niks met opa en oma.

Esmee

Als jij de Esmee bent van de ellenlange schoonmoederdraadjes van een tijdje geleden, dan wil ik je hierbij complimenteren met je omslag. Wat goed van je dat je nu zover bent dat het je niet meer raakt en dat je voor je eigen gezin hebt gekozen.

Het contact

Of het nu een moeizame relatie betreft met je ouders of schoonouders, het blijft een ongewenst iets.
Wanneer je moeite hebt met een collega of klant, dan kan je dit nog naast je neer leggen. Je neemt het niet mee naar huis. Maar het gaat niet om een persoon waar je geen 'verplichting' mee hebt, het gaat om familie zodat de vraag 'hoe en waarom dit zo blijft' blijft staan.

In mijn geval weet ik dat de andere partij er ook mee tobt. Maar niet omdat het op ons gezin drukt, dus ook op het gezin van haar zoon. Maar ondat ze moeite heeft met de afstandelijkheid die de pijn van eenzaamheid vergroot.
Het gaat dus om haar nadeel. Ik heb daar wel moeite mee.
Als ik zo het verhaal van Kaaskopjelees, herken ik die egocentrische houding. Haar vader wilt best dat het anders wordt. Maar die voorwaarden die hij stelt, staan herstel in de weg. Het gaat dus niet om de beleving van andere familieleden. Hij wenst genoegdoening. Zoiets komt niet uit het hart en staat herstel in de weg.

Briefwisseling
Eens gaf man aan dat zijn moeder mij een brief wilde schrijven over hoe zij de afstand ervaarde. ik vond het prima, ik wilde haar wel terug schrijven hoeik het ervaarde en hoe dit doordreunde in het gezin omdat man en ik het klein hadden willen houden itt haar doorgeverij. En dat man tegen haar het wel heeft over wederzijds vergeven maar mij herhent in de hypocriete houding van haar. Hij wilde niet dat ze dat te lezen kreeg en vertelde haar dat een briefwisseling geen goed idee is omdat het moeiijk is te verwoorden van wat je voelt en de ander je woorden anders kan opvatten.
Misschien heeft een briefwisseling bij Kaaskopje meer resultaat. Misschien ziet hij een brief van haar als een vorm van schuldbekentenis en is hij daarna bereid dmv briefwisseling wel contact met haar te onderhouden.

Oeps FV en Kaaskopje

In het tweede deel gooide ik het draadje van Kaaskopje en FV door elkaar. De problematiek is ook eigenlijk vandezelfde orde; moeizaam contact met ( schoon)ouders en de gevoelloosheid daardoor.

Maar ook voor FV geldt dat ze dmv briefwisseling een contact met hen kan onderhouden zonder dat haar schoonouders over de vloer komen.

Ps herhent = herkent ( halverwege alinea 3)

Geen brieven hoor

Flanagan, Nee brieven, daar ga ik niet aan beginnen. Wij hebben ooit een brief zo gehad van onze zwager, dat kwam meer over met verwijten enzo. Dat heeft ervoor gezorgd dat we geen contact met hem mee hebben. Het was echt het ene verwijt naar de ander.

Positieve briefwisseling

Een briefwisseling kan negatief gevoerd worden door elkaar verwijten toe te schrijven, zoals met je zwager.
Het mooie is dat je al lezende niet direkt hoeft te reageren wat iemand schrijft zoals dat wel in een gesprek het geval is. Je kunt zelfs over de verwijten heen lezen, als zijnde niet geschreven. Een vorm van negeren.

Een briefwisseling kan ook een vorm van informatieuitwisseling zijn.
Als het fysieke contact vermindert, zijn de grootouders ook minder op de hoogte van de ontwikkeling van een kleinkind. Door een berichtje met foto van hun kleinkinderen, bereik je een afstandelijk maar neutraal contact; je houdt de deur open. Tegelijkertijd weten zij dat ze die 'goodwill' aan jou te danken hebben en dat ze van jou afhankelijk worden, wat info betreft. Op de lange duur draaien ze wel bij want ze zijn te blij met de foto's van hun kleinkinderen. Hopelijk!

Ava

Ja, dat ben ik inderdaad. Ik moet er wel bij zeggen dat vooral mijn man niet meer op elk dingetje van hun kant meer afrent om het op te lossen. Ze belt wel iedere week en man neemt de telefoon aan; ik spreek ze nooit.
De interesse en dus het getrek aan de kinderen is er niet meer (ze worden ouder nu en blijkbaar minder interessant voor schoonmoeder).
Eigenlijk doet het me niets meer wat ze doen of zeggen. Ik trek mijn eigen plan en ga niet meer proberen om op allerlei manieren in hun smaak te vallen. Ze nemen mij maar hoe ik ben en anders pech voor ze.