Relatie met mijn vriendin
Beste lezer,
Mijn vriendin 29, ik 28, hebben sinds 2013 een relatie. We hebben veel lol samen (o.a. zelfde humor, denkwijze), maar kunnen ook goed kibbelen. Vullen elkaar werktechnisch aan en sporen elkaar aan om carrière te maken en helpen elkaar te allen tijde. Ook nu tijdens de lockdown slaan we elkaars hersenen niet in, al zijn er soms wat kleine ergernissen, maar die zijn te verwaarlozen. Tot zover een fijne, gezonde relatie.
Echter loop ik tegen het volgende aan: Sinds 2018, eind 2017, zijn wij niet meer intiem met elkaar. Sindsdien ook niet meer met elkaar gezoend. Gek, dat het zo kan lopen.
Ikzelf merk dat ik deze intimiteit mis. Ik mis het knuffelen, het kroelen en het lepeltje lepeltje in bed liggen. Ik mis de 'warmte' gigantisch. Uiteraard heb ik dit in het verleden al meermaals héél duidelijk aangegeven. De reactie die ik dan krijg zijn vaak: 'Komt wel, zeur even niet, ik heb je vanochtend nog aangeraakt, maar ik heb gisteren nog wat moois voor je gekocht''. Voor mijn gevoel ben ik zó vaak afgewezen, dat ik ook niet meer met seksuele gevoelens naar mijn vriendin kijk. Het geven van een zoen is nu zo'n drempel geworden, dat het zelfs raar voelt. Mijn voorstel om naar een seksuoloog of iets dergelijks te gaan wordt niet gewaardeerd.
Mijn vriendin houdt veel van mij, geeft veel om mij, is gek van mij en ik realiseer mij dat zij wellicht anders liefde geeft dan ik zou willen. Een stevige dikke zoen of knuffel, waarbij ik de vonken weer voel.. ik mis het zó. Dit klinkt egoïstisch? Mijn excuses daarvoor, want dat is niet mijn bedoeling.
Voor de buitenwereld zijn wij een mooi koppel. Mijn ouders zijn van het e.e.a. op de hoogte en verklaren mij voor knettergek en oliedom als ik haar zou verliezen. Onvolwassen van mij, maar door mijn verleden hecht ik veel waarde aan de band met mijn ouders en ook teveel waarde aan hun oordeel. Ik kan in dat opzicht niet van ze loskomen, triest, maar waar.
Er is op dit moment geen ander in het spel. Ook geen gevoelens voor iemand anders en ook geen kinderen.
Groet,
Vraagsjaak
Gesprek
Je zal hier toch een keer een gesprek over moeten aangaan met je vriendin. Seks/intimiteit hoort bij een relatie. Behalve natuurlijk als jullie het er allebei mee eens zijn om het op een heel laag pitje te zetten. Gewoon ermee stoppen hoort niet. Jullie zullen het er toch een keer hierover moeten gaan hebben. Wat is er aan de hand bij je vriendin?
Misschien is een seksuoloog wel een stap te ver. Dat komt wellicht toch over als iets dat met seks te maken heeft en misschien is dat nou net iets dat je vriendin (nu) niet wil.
Misschien samen het een keer hierover hebben bij de huisarts? Of toch gewoon samen als dat lukt? Het is ook niet erg aardig van je vriendin om jou te negeren als jij het er wel over wil hebben. Zelfs niet meer tegen elkaar aan liggen gaat best ver. Wel heel duidelijk maken dat het je niet om seks gaat maar wel vooral om aandacht voor elkaar. Ook door elkaar vast te houden en te knuffelen. Intimiteit kom dan hopelijk weer in een veel later stadium.
En bij haar?
Na 7 jaar een relatie klinkt het wel raar. Was zij wel knuffelig in begin? Hoe weet je dat zij van jou houdt? Hoe staat zij tegenover zoenen, knuffels en sex? Ik zou eens serieus gaan samen zitten. En het echt bespreekbaar maken. Wat vind jij belangrijk. En zij? Maar haar wegwuiven en zeggen ik raakte je vanmorgen nog aan... is gek. Heel gek zo ontwijkend.
hier
Klopt iets niet! Alarm alarm!
Ik vermoed dat er geen echte warme liefde tussen jullie is, maar een soort broer zus verhouding. Broers en zussen kunnen heel fijn zijn maar vervangen niet een intieme relatie.
Wat je ouders betreft: waarschijnlijk ben je opgegroeid met het idee dat je niet heel stevig in je schoenen staat. Je ouders lijken een bepaald beeld van je te hebben dat je maar blij mag wezen dat deze dame in jou geinteresseerd is. Maar zo is het niet!! Jij bent het waard om een volledige en fijne relatie te hebben met alles er op en er aan. Dus ik zou als ik jou was nu iets harder gaan roepen dat er iets veranderen moet tussen jullie en als dat niets oplevert doe je er goed aan om stappen te ondernemen om uit elkaar te gaan. Zij zal moeten weten dat je het serieus meent.
Is dat nou toeval dat en je ouders en je vriendin jou niet zo serieus nemen? Of zit ik er helemaal naast?
en ik denk
dat je niet zo zeer een seksuoloog nodig hebt maar eerder een relatietherapie. Een seksuoloog heb je eerder nodig als er iets specifiek op eksueel gebied niet goed gaat.
Ik krijg
vaak geen reactie of een reactie van: Ja maar jij begint ook niet echt...of ja ik ben echt druk. De drempel om te zoenen of intiem te zijn is nu zó hoog geworden (bij ons allebei denk ik) en het voelt inderdaad bijna alsof ik, zoals Ank ook zegt, dat ik mijn moeder of zus innig zou moeten zoenen. Het voelt alsof we zo ver uit elkaar zijn gegroeid op dat vlak, dat het nu te kapot is gemaakt.
Mijn vriendin zal bijvoorbeeld zelden uit haarzelf bijvoorbeeld 's ochtends tegen mij aan gaan liggen of een hand om mijn middel slaan. Zoiets is zó lang geleden, dat ik mij niet kan herinneren wanneer de laatste keer was dat ze dit deed. Dat mis ik zó! Heb dat al vaak aangegeven, vanochtend ook van: ''Kom nog even knuffelen'', maar 9/10 keer is het altijd: Nee het is al laat, opschieten! Al was het maar 30 seconden... dan was ik al blij.
In de beginperiode van onze relatie waren we wel intiem, maar dat is al zó lang geleden. Ik weet niet eens meer hoe dat voelde. Gek is dit.
Ze weet gelukkig dat als ik haar vastpak of tegen haar aan ga liggen het niet direct om de seks gaat, maar vooral om de aandacht voor elkaar / voor haar. Maar het lijkt eenrichtingsverkeer te zijn. Nu ik dit zo schrijf, is er inderdaad, op dit vlak geen sprake van echte warme liefde, zoals je weleens in films of bij andere stelletjes ziet.
Ik denk dat mijn ouders vooral zo negatief zijn, door het feit dat mijn zus door o.a. haar exen meer uit het leven kunnen halen. Mijn andere zus heeft met een soort loverboy te maken gehad. Allebei mijn zussen financieel naar de afgrond geholpen. Vandaar dat ze bij mij (extra) beschermend zijn? Mijn vriendin neemt mij wel serieus, dat gevoel heb ik wel.
Wat betreft therapie of hulp van een buitenstaander: Dat wordt door mijn vriendin niet als hulp gezien. Ze staat hier zeer skeptisch tegenover en wil dit dan ook liever niet. Ze vindt het onzin enzovoorts.
Dit verhaal
Ik kan het niet helpen, maar het valt me op dat deze post in bijna alles lijkt op het verhaal van Koekepans "Chaos in mijn hart (relatie)" van begin mei 2020. Zelfde leeftijden, zelfde duur van relatie, zelfde geval van dat er geen sprake is van enige vorm van intimiteit al langere tijd, vriendin die dat wegwimpelde, die hem keer op keer afwees, vond dat hij geduld moest hebben, zei dat het kwam door het veel te druk te hebben, werk/carrière maar hij en zijn vriendin pasten zo goed bij elkaar, qua werk, leefstijl, interesses, waardoor hij die relatie niet wilde opgeven, ook hier dat hij dat op aanraden van zijn ouders ook vooral niet moest doen...Alleen was er in dat verhaal een scheve schaats gereden door Koekepan, omdat hij op een congres een vrouw had leren kennen en getroffen werd door een 'bliksemschicht' en niet wist wat hij met zijn gevoelens daardoor aan moest. Voelde een magische klik met haar. Eindelijk voelde hij weer passie, eindelijk vuurwerk, kippenvel en tintelingen in heel zijn lijf als ze hem aanraakte, beiden tot over de oren verliefd...
Het avontuur met die andere vrouw is als een nachtkaars uitgedoofd en Vraagsjaak zegt ook, dat er nú geen ander in het spel is en ook geen gevoelens voor een ander, op dít moment.
Vraagsjaak, als jij die Koekepan van toen bent, dan vind ik het echt heel verdrietig voor jou, dat wat intimiteit betreft, de status quo onveranderd is tussen jou en je vriendin. Dat je dat toch graag anders zou zien. Maar waarom is er dan nog steeds niets veranderd in de situatie?
En mocht het niet zo zijn, dat Vraagsjaak en Koekepan dezelfde personen zijn, dan mijn excuses dat ik dit hier zo gezegd heb. Dan is het gewoon heel bijzonder dat er zoveel overeenkomsten zijn in de beide posts.
Nee
Goedemorgen Belladonna. Ik heb het topic van Koekenpan doorgelezen. Een schrale troost voor mij, er meerdere mensen zijn die dit in hun leven ervaren. Ik ben Koekenpan niet, al is het bijna angstig om te lezen, hoe mijn topic met zijn topic overeenkomt.
Ik merk dat ik veel nadenk over wat Ank schreef; Broer-zus... Ik haal vanavond nog eens aan waarom wij nooit meer intiem zijn.
Daar doe je goed aan
Om dat toch maar eens goed duidelijk te maken. Ik ben het ook helemaal eens met wat juf Ank hierover schreef: "Je ouders lijken een bepaald beeld van je te hebben dat je maar blij mag wezen dat deze dame in jou geinteresseerd is. Maar zo is het niet!! Jij bent het waard om een volledige en fijne relatie te hebben met alles er op en er aan. Dus ik zou als ik jou was nu iets harder gaan roepen dat er iets veranderen moet tussen jullie en als dat niets oplevert doe je er goed aan om stappen te ondernemen om uit elkaar te gaan. Zij zal moeten weten dat je het serieus meent."
Jij ervaart het immers als een gemis! Je zou jezelf zó veel beter voelen, jullie relatie zou ook zo veel beter voelen, als jullie samen op het intieme vlak plezier aan elkaar beleven.
Maar je zegt ook dingen als: "Voor mijn gevoel ben ik zó vaak afgewezen, dat ik ook niet meer met seksuele gevoelens naar mijn vriendin kijk."
"Het voelt alsof we zo ver uit elkaar zijn gegroeid op dat vlak, dat het nu te kapot is gemaakt."
Wat verwacht jij dan zelf nog van deze relatie, als je er al zo over denkt?
En bovendien is het standpunt van je vriendin hier ook niet echt helpend in:
"Wat betreft therapie of hulp van een buitenstaander: Dat wordt door mijn vriendin niet als hulp gezien. Ze staat hier zeer skeptisch tegenover en wil dit dan ook liever niet. Ze vindt het onzin enzovoorts."
Zo blijven jullie steeds maar in hetzelfde gedoe rondjes draaien...komt niet echt tot een oplossing op deze manier, vrees ik.
Ik hoop dat je het haar echt duidelijk kunt maken en dat jullie dan ook beiden bereid zijn om er samen werk van te gaan maken. Maar dan ook echt samen. Lees anders ook samen het boek 'Hou me vast' van Sue Johnson. Hier een link met een mooie samenvatting van dat boek: https://hettijkeert.nl/2013/06/samenvatting-boek-houd-me-vast-van-sue-johnson/.
Misschien hebben jullie er wat aan samen. Geeft het jullie bepaalde inzichten, waardoor deze impasse van jullie doorbroken kan worden.
Ik denk dat je zelf heel goed moet nadenken wat jezelf wilt als er geen verandering in komt.
En als je erop uitkomt dat je zo niet verder wilt, dat ook met haar bespreken, dat jullie er of samen (met relatie therapie?) aan gaan werken, óf dat het hierbij stopt.
Geen iintimiteit willen is 1 ding, maar er niet over willen praten, kan ze je niet maken, vind ik.
Veel sterkte
Ik begrijp je gemist aan intimiteit in de relatie... Intimiteit is een fundamentele menselijke en sociale behoefte. Ook jouw vriendin zal hier behoefte aan hebben.
Om achter te komen waarom je behoeften niet vervuld worden, zul je eerst stil moeten staan bij de oorzaak namelijk 'waarom is er een afstand tussen jullie'?
Daarnaast lees ik dat jullie 8 jaar een relatie hebben, maar dat je nog niet losgekomen bent van je ouders. Zolang je niet loskomt van je ouders zul je dit probleem ervaren, omdat jouw loyaliteit voor je ouders hoger staat en zal de intimiteit met jouw vriendin afnemen.
Je vriendin is nu 29 jaar. Op deze leeftijd hebben vrouwen verlangens naar een gezin, kinderen en een leven opbouwen met een man die verantwoordelijkheid voor het gezin kan dragen. Als vrouw kan ik me voorstellen dat haar gemis hierin groter wordt waardoor intimiteit afneemt. Het kan zijn dat ik naast zit maar wellicht kun jij jezelf afvragen..
Wat mist ze in de relatie? Je kunt je beter focussen het probleem (wat mist ze) dan de oorzaak ( gebrek aan intimiteit).
Succes en ik wens jullie veel geluk samen.. als je écht voor der wilt gaan en wilt dat dit werkt.. dan zul je hard moeten werken aan jezelf en je los moeten maken van je ouders.
@Vraagsjaak, werken jullie sinds de lockdown allebei thuis? Mensen die buitenshuis werken, en dus ‘s ochtends de deur uit gaan, vinden het fijn elkaar bij thuiskomst weer te zien. Mensen die de hele dag thuis werken, kennen die break niet.
Hier ook eentje die sinds lockdown al lange tijd thuis werkt. Zelfs de weekenden zijn gelijk aan de doordeweekse dagen (valkuil) Hopelijk is het fulltime thuiswerken binnenkort voorbij. Ga ik mijn man weer missen.😉
