Redelijk?

Nee

Ik zou wel klaar zijn met die kaartjes sturen. Als hij er graag van wil genieten mag ie dat dan ook lekker zelf regelen.

Het gaat maar over een verjaardagskaartje, maar toch vind ik dat ze jou aan alle kanten tekort doen.

Ben je met kerst jarig misschien?

Ben zelf een enorm trouwe kaartjesstuurder, maar ik heb twee familieleden die met kerst jarig zijn en tja, die krijgen meestal geen kaartje. Suf. Heb er dan gewoon geen erg in.

Verder vind ik de kwestie wel groot genoeg om in elk geval je man medeverantwoordelijk te maken voor het verzenden van kaarten. Maak er een weekendmomentje van of zo.

Hier

is meer aan de hand.

Klaar

Geen kaarten meer regelen voor je man zij familie, vrienden etc….kijken of het dan nog storm loopt. Kinderachtig gedoe.
Hij lijkt mij wel een klein zeurend kind zeg! ha,ha,ha.

Meer aan de hand

tja, dat klopt ook wel. De afgelopen jaren is er veel gebeurd waardoor veel tijd, aandacht,energie naar mijn man ging. Ik heb sinds een tijdje aangegeven dat ik het nu nodig heb dat het ook eens over mij gaat. Dit is in zekere zin de reactie van mijn man daarop. Nee, dus, blijkbaar mag het niet over mij gaan.(hoewel ik dus dit jaar helemaal niets over kaartjes heb gezegd en ik daar vorig jaar ook echt niet eindeloos over door gemekkerd heb).

Djeezes

neen, dat vind ik geen redelijke discussie, hoe kan je nu zo flauw doen om elkaars kaarten te gaan tellen en dan groen te doen dat hij er meer krijgt dan jij. Volgens mij moet je dan op andere dingen ook zo'n mierenneuker zijn, dat kan bijna geen alleenstaand feit zijn....
Als je nu een kleuter van 4 jaar was... maar dan zou ik je er op die leeftijd ook op wijzen
Wens je man een fijne feestdag en geef hem 100 kaarten en evenveel welgemeende kusjes in de plaats, (of is deze vraag van iemand wat zich verveelt en wil lachen met de opmerkingen ?)

oke helder. Ik ben een zeikerd. Dat hoor ik ook bijna dagelijks dus dat zal vast wel kloppen. Dat het mij verdrietig maakt dat ik door mijn complete schoonfamilie plus alle vrienden en kennissen van mijn man keer op keer genegeerd wordt dat moet ik dus absoluut voor mijzelf houden, want als je dat bepreekbaar probeert te maken ben je een mierenneuker danwel een kleuter.

Kaart

Dit is geen gezonde relatie. Weet je zeker dat je elke dag wilt blijven horen dat je een zeikerd bent? Ik heb ooit ook zo'n relatie gehad, waarin mijn toenmalige vriend me een zeikerd noemde. Toegegeven, we hadden geen kinderen en het huis was van hem, dus voor mij niet zo moeilijk om te vertrekken. Ik heb mijn spullen gepakt toen hij naar zijn werk was. Toen heb ik uitgebreid in de wc geplast, niet doorgetrokken en een post-it op de bril geplakt met daarop: Dit was mijn laatste gezeik. Geniet ervan.
Misschien kun jij hem een kaartje sturen met zoiets erop?

Ik schrijf ook wel eens wat onder DD. Maar dát dus niet!

Dagelijks?

Van wie hoor je dagelijks dat je een zeikerd bent? En ben je inderdaad een zeurpiet? Ik vind dat zo`n puberopmerking. Mijn 14 jarige zoon zegt regelmatig dat ik zeur, maar verder eigenlijk niemand, mijn man al helemaal niet. Ben namelijk best een positief ingesteld mens. Vind jij jezelf ook een zeur?
Krijg je nu minder aandacht/kaarten omdat familie en vrienden je gewoon niet zo leuk vinden of schiet het er bij in omdat je jarig bent op een feestdag? Of wil je gewoon meer aandacht van je man en zijn de kaarten een omweg voor een goed gesprek? Ik snap er serieus helemaal niets van namelijk.

Kaart

Ik kan me eigenlijk wel voorstellen dat je man nu niet meer bij elke kaart die op de mat valt, blij durft te reageren. Hij heeft vorig jaar goed naar je geluisterd blijkbaar. Pas als jij hem de geruststelling kunt geven dat hij er weer van mag genieten, kan hij dat doen.
Hoewel ik je behoefte aan persoonlijke aandacht voor jou zelf heel goed begrijp, vind ik wel dat je je man niets kunt verwijten. Hij verbiedt zijn familie niet om jou kaarten te sturen of jou te feliciteren, ze zijn er uit eigen beweging niet gul mee naar jou toe. Dat hij meer kaarten krijgt overkomt hem ook. Dat is beslist niet leuk voor jou, maar op een gegeven moment zou ik als ik jou was dan toch maar de conclusie trekken dat het eenrichtingsverkeer blijft en dat je daar niet langer zin in hebt.
Als je wilt dat het eens om jou gaat, dan denk ik dat je je dat binnen jullie gezin moet houden. "Kaart/mamma wil graag (...) doen, wanneer zullen we dat doen?" Je mag daar ook gewoon bij zeggen dat je vindt dat je dat verdiend hebt.

Kaart

Ik ben totaal geen kaartenmens, maar ik snap wel wat je bedoeld. (Ik vind je geen zeikerd oid)
Wat je zou kunnen doen is een paar dagen voor je verjaardag een mail rondsturen met daarin dat je bijna jarig bent, en dat je het heel leuk zou vinden om een kaartje te krijgen. Dat lijkt wel wat "bedel-achtig" maar dan krijg je wel duidelijk wie het expres vergeet en wie niet. Reageren ze daar niet op, dan zou het idd gelijk over zijn met het zelf versturen van kaarten.

Gr. Poezie.

Geen zeikerd

Nee, je bent geen zeikerd, de vraag van jou was of de reactie van je man onredelijk was. En die vind ik ook niet onredelijk.

Dat jij het gevoel hebt door je schoonfamilie /vrienden genegeerd te worden moet je ook zeker niet voor je houden. Maar je zou de timing misschien wat aan kunnen passen.

Onredelijk

Ik vind haar man wel onredelijk hoor, in plaats van te balen van dat zij aangeeft ook wel graag veel kaarten te ontvangen had hij ook de familie wel achter de broek aan kunnen zitten om haar ook zoveel kaarten te sturen. Als iemand iets graag wil vind ik de partner wel de aangewezen persoon om daar wat aan te doen. Maar zo te lezen is hij de afgelopen paar jaar alleen met zichzelf bezig geweest en heeft t.o. zich daaraan aangepast.

Gr. Poezie.

Toelichting

Even voor de duidelijkheid: ik heb vorig jaar met mijn verjaardag nadat het al jaren op dezelfde wijze ging iets gezegd over die kaarten. En dat gaat dan niet eens zozeer om de kaarten zelf maar eigenlijk natuurlijk meer over de personen die mij negeren. En daar speelt mijn man zeker wel een rol in (lang verhaal, voor de herkenbaarheid kan ik dat hier niet neerzetten). Mijn man zag het toen niet zo (het viel hem niet op, dus hij vond dat ik overdreef). Niet op zijn verjaardag zelf maar wel rond die tijd heb ik het daarom weer ter sprake gebracht omdat ik toen kon laten zien wat ik bedoelde (het verschil aantonen zeg maar). Ik heb echt niet toen hij met zijn kaarten in zijn hand stond staan zeuren dat het niet eerlijk was ofzo... Ik heb het gewoon 1 of een paar dagen later op normale toon benoemd, zelfs erbij gezegd dat ik het hem van harte gun en dat het daar ook niet om gaat.
Sindsdien is het niet ter sprake geweest, toch komt er dan opeens dit jaar 'uit het niets' zo'n enorm felle reactie van mijn man. Toen ik daarop zei dat als ik veel kaarten zou krijgen en hij heel weinig dat ik dat hoe dan ook niet leuk zou vinden, zei hij letterlijk dat hij zoiets prima kon negeren maar omdat ik er ooit over begonnen was kon hij dat niet meer en dus had ik zijn plezier vergalt.
Ik hoor overigens niet letterlijk dagelijks dat ik zeur, maar mijn man geeft mij wel snel (en vaak) het gevoel dat hij mij een zeur vindt. Ik heb het gevoel dat ik niet of nauwelijks gezien of gehoord wordt. Dus nou ja, ja er is wel meer aan de hand hier...

Wat een zeur zeg!

En dan heb ik het niet over jou, maar over je man. Je schrijft dat hij zegt dat jij zijn plezier hebt vergald.... tja, hij heeft het jouwe daarvoor al vergalt. Dus ik vind dat jij degene bent die daar chagrijnig over mag zijn. Daar heb je nu natuurlijk niets aan, hij zal dat niet zo zien. Er zit denk ik niets anders op dan dat hele kaart-gedoe maar te skippen. Jij geen kaart, de ander ook geen kaart.

Gr. Poezie.

Niet leuk

Ik snap het wel hoor, het is niet leuk dat jij geen kaarten krijgt (of veel minder) en ook al kan je man daar weinig aan doen (alhoewel hij een keer als geste er een mail uit kan sturen met het verzoek om jou eens ludiek te verrassen met veel kaartjes voor je verjaardag) (dat kan je moeilijk zelf gaan doen). Maar het zou wel fijn zijn als je man in ieder geval begrip toont voor het feit dat dat lullig is voor jou. En ik denk dat dat is wat er steekt.

Echt..kaart

"….Dat het mij verdrietig maakt dat ik door mijn complete schoonfamilie plus alle vrienden en kennissen van mijn man keer op keer genegeerd wordt dat moet ik dus absoluut voor mijzelf houden, want als je dat bepreekbaar probeert te maken ben je een mierenneuker danwel een kleuter."

Dat ben je zeker niet. Stoppen met kaarten sturen naar die schoonfamilie, vrienden, kennissen, collega's of wie dan ook van de kant van je man.
Gewoon stoppen ermee. Dat eenrichtingsverkeer doet je pijn; niet meer doen dus. Gaan ze klagen en moeilijk doen? Gewoon doorverwijzen naar je man. Doei zeg! "Ja, joh…degenen die het hardst lopen voor een ander, krijgen vaak de hardste klappen…."

Grote hoop?

misschien heb ik iets gemist, maar het lijkt of er een paar dingen bij elkaar op een hoop gegooid worden met als gevolg zinloze verwijten over en weer.
1. jij bent de enige die kaartjes naar familie en vrienden stuurt en dat zit je dwars,
2. jij krijgt nooit iets terug,
en 3. je man krijgt wel kaartjes.

ik snap wel dat je man boos is als je hem daarmee confronteert, dit zijn namelijk alle drie punten die hij niet veroorzaakt. misschien voelt hij zich daarom ook niet verantwoordelijk ervoor en in zijn wiek geschoten als jij hem daar wel verantwoordelijk voor maakt. al is zijn reactie er op een beetje out of place.

als ik jou was stuurde ik geen kaartjes meer aan de genen die niets terug sturen of laten weten. en ging ik met hem eens een gesprek aan over de verdeling van verantwoordelijkheden. want ik kan me nauwelijks voorstellen dat het alleen maar wringt over de kaartjes.

Twee kanten

Je geeft in een van je berichten aan dat er jarenlang om een reden die je niet noemt veel tijd en energie aan je man is besteed.
Dat je vindt dat het nu ook eens tijd is dat mensen - en je man!- jou zien staan.

Maar ja wij lezers hier weten niet wat jouw rol was in die moeizame periode. We lezen jouw verhaal en daar moeten we het mee doen. Misschien is er wel iets gaande waarmee je aan de slag moet. Weggezet worden als zeur of kleuter zet geen zoden aan de dijk, uiteraard, dus er moet iets anders gebeuren. Die kaartjes zijn alleen maar een signaal.

Kaart

Als er meer aan de hand is bij jullie, dan heb je misschien hulp van buitenaf nodig. Bespreek het eens met de huisarts.
Los daarvan is het natuurlijk heel fijn als iemand eens volledig aandacht voor jou zou hebben. Gister zei iemand tegen mij 'voor jou is het ook niet makkelijk' en toen moest ik toch even slikken. Alleen zo'n opmerking is al 'erkenning'.

Jouw balen heeft...

Jouw balen heeft helemaal niets met jouw man te maken. Jammer dat hij het op zich zelf betrekt en er niet voor jou kan/wil zijn. Is hij zich hiervan bewust of niet? Vertel hem anders dat het niet om hem gaat, maar om jouw stuk. Spreek je verwachting uit: dat je steun van hem verwacht, meer niet. Soms ben jij er voor hem, en soms hij voor jou. Hopelijk kan hij daar wat mee.

Onderhuids

'En daar speelt mijn man zeker wel een rol in (lang verhaal, voor de herkenbaarheid kan ik dat hier niet neerzetten). Mijn man zag het toen niet zo (het viel hem niet op, dus hij vond dat ik overdreef).' Onderhuids 'beschuldig' je je man wel degelijk van een bepaald iets. Dat voelt je man ook wel en daar reageert hij ook op.
Blijkbaar is dat 'iets' iets wat hij niet ziet of begrijpt, waar hij niets aan kan doen of wat voor hem niet relevant is. Maar voor jou wel en bij jou blijft dat doorspelen, ook als het gaat om kaartjes.
Je kunt het bij je man neerleggen, je kunt het ook bij jezelf neerleggen en kijken of je op een andere manier met bepaalde zaken om kunt gaan. Wat betreft de kaartjes: niet meer sturen als je er last van hebt dat je niets terugkrijgt is een goede wijze, behalve als je er zelf boos om blijft. Zelf familie aanspreken (en niet je man) kan ook een mogelijkheid zijn.
Kortom: je bent ergens helemaal niet gelukkig over, maar het is de vraag of anderen dat geluk voor je moeten maken, of dat je er zelf iets mee kunt doen, al is het maar het bijstellen van je verwachtingen en daar dan wel gelukkig in kunnen zijn.

Tsjor