Rationeel versus emotioneel
Een lastig en lang verhaal, waar ik al een tijd zelf over nadenk en met vrienden die dichtbij staan over praat, maar ik kom er niet uit. Daarom eens kijken of andere gezichtspunten vanuit hier me verder kunnen brengen.
Ik houd het bewust wat vaag, om herkenbaarheid te voorkomen. In mijn dagelijks leven heb ik te maken met een mix aan taken en op een aantal terreinen zware verantwoordelijkheden. Het gaat dan om een baan, in combinatie met intensieve mantelzorg in de naaste familie, en zorg thuis voor kinderen, waarvan er één een zorgenkind is. Voor het familielid waarvoor ik mantelzorg ziet het er niet goed uit en wij zullen op korte termijn te maken krijgen met een overlijden.
Omdat het moeilijk is om de balans te vinden in werk/privé heeft mijn leidinggevende mij doorgestuurd naar de bedrijfsmaatschappelijk werker. Met doel te bespreken hoe ik alle taken kan combineren en mogelijk kan profiteren van zorg- of nog op te nemen ouderschapsverlof.
De maatschappelijk werker sneed een thema aan wat mij sindsdien erg bezig houdt. Zij gaf aan de indruk te hebben dat ik een rationele insteek kies en planmatig de huidige situatie benader. Dat is ook zo, ik maak lijstjes, ga door tot de taken af zijn en ruimte/tijd voor mezelf is het sluitstuk waar heel zelden tijd voor over blijft. Er werd mij gevraagd of het mij helpt om de situatie zo rationeel te benaderen. Ja, dat helpt mij nu om het hoofd boven water te houden. Ik heb op het moment geen plaats voor verdriet over het naderende overlijden van het familielid en ook geen plaats voor verdriet over de zorgen die er zijn over mijn kind. Wel merk ik dat mijn zorgen en verdriet zich uiten in een gespannen houding, rugpijn en een behoefte aan heel veel slaap.
De bedrijfsmaatschappelijk werker (geen zweverig type, maar ook wel een aanpakker) gaf als advies dat het haar toch van belang lijkt om te kijken of ik meer balans kan vinden tussen mijn gevoel en ratio, omdat de rationele aanpak die ik kies op termijn niet vol te houden is. Ik ben echter een nogal rationeel persoon, die gevoelens weinig toelaat. Ik kan me niet herinneren wanneer ik om/voor mezelf heb gehuild. Ik huil voor anderen, bijvoorbeeld als ik Spoorloos kijk, maar laat het voor mezelf niet toe. Omdat ik denk dat wanneer ik begin, ik niet meer kan stoppen.
Ik heb de laatste tijd wel met mijn partner over dit onderwerp gesproken, maar ik denk dat hij wel tevreden is met mijn rationele aanpak 
. We zijn samen een team, pakken de zaken op en hebben allebei weinig tijd voor 'ons' op het moment. We zitten in de overleef-stand en redden het op die manier.
De vraag die ik heb (en die vaag is, denk ik) is of het daadwerkelijk van belang is om meer bij mijn gevoel te komen? Wat levert het op om ratio-emotie meer in belans te brengen. Zo ja, hoe doe je dat dan? De bedrijfsmaatschappelijk werker noemde iets als haptonomie of iets waarbij ik gewoon tijd heb voor mezelf, zoals yoga. Zou dat wat zijn?
Vast moment
"Tijd voor jezelf nemen" wordt door anderen altijd medegedeeld alsof het een logische zaak is. "Je bent zo druk, je moet ook aan jezelf denken hoor." Nou dat doe ik ook. Want ja, dat heb ik wel geleerd in de loop der jaren. Een kort moment op een dag waarop ik helemaal niets moet/hoef/zorg. Dat kan genoeg zijn. Een half uur in bad. Een half uurtje wandelen, een lekker boek en met een kopje thee op de bank. Je gunt jezelf die tijd vaak niet, maar toch is het er wel. Dat kan ook yoga zijn, het is erg afhankelijk van de persoon waarvan je les krijgt of het iets voor je is.
Dit hoeven niet persè momenten te zijn waarin je erg emotioneel wordt, of je verdriet moet uiten.Maar je hoofd komt wel tot rust en het is goed om je te kunnen ontspannen.Het kan stress voorkomen en daardoor misschien ook de lichamelijke klachten die je hebt. Jij hebt behoefte aan veel slaap, ik slaap bij stress juist erg slecht en kan al opknappen als ik een half uurtje op de bank ga liggen.Daarna kan ik zonder rug-spierpijn weer verder met het "zorgen voor".
Dus tijd maken voor jezelf? Ja, om daarna weer uitgeruster en meer ontspannen bezig te kunnen zijn.
Sterkte met het verdriet om je familielid en met de zorgen om je kind. Misschien helpt het ook als je hier, op OOL, je verhaal kwijt kunt.
Absoluut
want wat je maatschappelijkwerker vast ook gezegd heeft is dat je pas goed kunt zorgen voor een anders als je goed voor jezelf zorgt.
En dat betekend tijd vrij maken voor jezelf. Tijd maken kan niet iedereen heeft 24 uur per dag.
Wat je kunt proberen is bv een zogenaamde bodyscan. Het is een oefening waarin je gedurende een half uur / 3 kwartier geleid je hele lichaam voelt. Wat voel je, tinteling, pijn, spanning niets etc.
Je doet dit echt voor jezelf.
http://in-balans-met-onrust.blogspot.nl/2010/04/bodyscan-mindfulness.html
Het klinkt zweverig, maar is vreselijk down to earth.
Die overlevingsstand
Zorger, die overlevingsstand waar jij in zit kun je best een tijdje volhouden (lees jaren), maar pas op. De strees die je lichaam draaiend houdt, kan op den duur chronisch worden en tot een burnout of overspannenheid leiden.
Jouw klachten zijn een waarschuwingssignaal en ik denk dat je maatschappelijk werker je er daarom op heeft gewezen dat je letterlijk en figuurlijk tijd voor jezelf moet maken. Alle dingen die je noemt zou je kunnen proberen en je zou al heel laagdrempelig alvast eens kunnen beginnen met de oefening die amk noemt.
Chris
Ook
Veel van wat je schrijft komt me bekend voor. Hier ook zwaar belast, normaal altijd heel rationeel en effectief en nu wat minder door priveomstandigheden.
Klachten zoals jij ze beschrijft heb ik niet, maar laatst ben ik op mijn werk zeer emotioneel geworden, tot mijn eigen stomme verbazing. Dit heeft me erg aan het denken gezet.
Mijn partner vindt dat rationele herkenbaar en fijn, mijn werkgever en collega's ook. Ik zit in een mannensector en ben opgeklommen tot een hoge positie, met dit gedrag.
Ik zie mijn eigen uitbarsting heel duidelijk als een waarschuwing. Ik hoop dat jij je klachten ook zo ziet. Maar ik geloof niet in een soort algemene wijsheid dat je ook nu ineens bij je verdriet moet stilstaan.
Ik sluit me wel aan bij de rest. Denk extra om jezelf. En duw de emotie niet weg als dat niet goed voelt.
Radiootje
Grappig (licht ot)
...hoe je zo heel rationeel de zaken op een rij zet en je vraag stelt naar de voordelen van emoties. Het zou me niets verbazen als je een voor en tegen lijstje maakt van 'je gevoelens toelaten' en op basis van de uitslag een beslissing neemt)
Zeg ik niet omdat ik je niet serieus neem. Ik kan je geen goed advies geven, behalve dan dat je niet moet doen wat echt niet bij je past. Jouw overlevingstactiek is nu van bijna letterlijk levensbelang. Misschien dat je na het overlijden meer ruimte hebt? Sterkte met alles.
Overleefstand
Die is heel fijn om te overleven, maar de emoties komen op een keer wanneer het weer rustig is, en dan weet je niet wat je overkomt.
Zeker omdat je lichamelijke klachten hebt, zou ik inderdaad gewoon planmatig tijd inlassen om even niet praktisch te zijn. Ik zou er niet nog een activiteit bijplannen, maar zelf een half uurtje per dag iets doen, waar je even tot rust kunt komen. Als ik ergens pijn heb, of iets zit me dwars, dan ga ik bewust mijn lichaam vragen wat er is, en dan komen er vaak gedachten of emoties, die ik dan heel bewust niet wegduw, maar volg. Snap je? En dat helpt mij echt om stressvrij te blijven. Het gebeurt dan trouwens zelden dat ik in huilen uitbarst hoor. Zo dramatisch hoeft het allemaal niet te zijn.
Spoorloos
Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik ga door en zal door blijven gaan. Dan mijn gevoelens maar op 'n laag pitje en af en toe brullen bij Spoorloos. Ik weet wel dat het huilen bij TV-programma's voor mij zelf is, getriggerd door dat programma. Ik zoek het bewust op. Het helpt me om even afgeleid te zijn, om even domweg te brullen om daarna weer door te gaan. Ik heb geen idee wat 't me op zou leveren als ik meer stil zou staan bij ik. Ik vrees dat het me op korte termijn zou hinderen. Op de lange termijn, tja? De laatste tijd merk ik steeds vaker dat ik ongezond bezig ben. M'n lijf begint te protesteren, slecht slapen, hoofdpijn, dingen vergeten. Spoorloos helpt onvoldoende. Tijd voor mezelf helpt ook al niet, rust vind ik dan niet. Een wekelijks verwenuurtje met massage dat lijkt me wel wat. Maar of dat afdoende is? Haptonomie en yoga heb ik geen ervaring mee. Ik lees lekker mee.
Dank vast
Dag allemaal,
Bedankt vast voor het meedenken. Ik denk er dit weekend tussen de bedrijven door over na en reageer maandag uitgebreider. Ik mail de maatschappelijk werker vast, want ik denk dat ik niets- tijd wel ergens moet inplannen, hoe erg dat ook klinkt.
Ik moet snel verder, maar echt bedankt voor het meedenkentot nu toe!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Zorger
Wat jij schrijft was twee jaar geleden mijn verhaal. Ik kan alleen maar beamen dat je tijd voor jezelf moet maken. Je batterij opladen. Dat met die emoties vloeit daaruit voort. Maar je teert nu in op je reserves. Je hebt geen tijdspad, geen eindpunt.
Zelf dacht ik dat ik het zo geregeld moest hebben dat ik eindeloos kon doorgaan. Na de dood vn mijn moeder werd het niet eens veel minder druk. Er kwamen weer andere zaken.
Wat mij heeft geholpen is het maken van een lijstje van alls wat ik moest of wilde doen. Mijn verantwoordelijkheden. Eerst bewustwording en dan de zelfzorg wat omhoog schuiven. Dat moet!
Heel veel sterkte de komende tijd.
Hoe zo bij je gevoel komen?.
Je bent dus al voor twee personen mantelzorger!. Daarnaast nog een drukke baan en je gezin. Ik vind het niet zo gek dat je nu dus vast loopt. Ik mag hopen dat je vanuit de mantelzorg ook enige hulp krijgt? http://www.mezzo.nl/ Misschien is die respijt zorg wel wat om je zelf wat te ontlasten?. En daardoor krijg je ook weer meer tijd voor "ons". Veel mantelzorgers zijn overbelast. Veel mantelzorgers vinden het moeilijk om die zorg tijdelijk even uit handen te geven en dat is jammer. Het in de overleef stand zitten klinkt als nog een druppel en dan loopt die emmer echt over. Dit lijkt mij geen "gezonde" situatie om nog lang mee door te gaan. Ik vind het dan ook een vreemd advies van die bedrijfsmaatschappelijk werker om te kijken of je meer balans kan vinden tussen je gevoel en ratio, omdat de rationele aanpak die je nu kies op termijn niet vol te houden is. Waarom moet je dan bij je gevoel gaan komen om dit te gaan volhouden?. Volgens mij stort je dan helemaal in. Je bent nu overbelast en daar moet je wat aan gaan doen.
Heel veel sterkte.
Kip ei
Jessica, ik ben het wel met je eens, maar de vraag is of de schrijfster zich onbewust ook druk houdt, om niet te voelen, zeg maar. Dan heb je niets aan haar minder belasten, want dan vindt ze vanzelf wel wat anders om haar tijd weer tot de nok toe mee op te vullen
(ik spreek hier uit ervaring trouwens).
Niet alleen tijd maken, ruimte maken
Ik sluit me aan bij de anderen, met de aanvulling dat het goed zou zijn om niet alleen tijd maar ook ruimte voor jezelf te nemen. Ruimte om er helemaal te mogen zijn, je rationele en je emotionele stuk. Met die kanttekening dat ratio (of hoofd) al genoeg aan bod komt met je werk- en zorgtaken. Meer ruimte en aandacht dus voor je lijf (emotioneel), uit je hoofd. Dus niet computeren, tv of lezen. Maar lekker badderen, je lijf verzorgen, creatief uiten, mediteren, bos wandelen etc.
Hier ook een ervaringsdeskunige. Zat veel in mijn hoofd en rationaliseerde alles wat los en vast zat. Dat ging zich uiteindelijk in lichamelijke klachten uiten. Nu ik meer in balans ben, ben ik fitter en klachtenvrij. O ja en ik sliep veel; voor mij was dat ook een vlucht!
Sterkte!!
Korte update
Dank allemaal voor het meedenken. Ik heb er echt iets aan en besef dat ik meer tijd moet maken voor mij. Maar daarvoor moet ik wel eerst meer ruimte hebben voor mezelf. De komende tijd zit dat er nog niet in.
Helaas is mijn zus deze week opgenomen in een hospice. Ik probeer daar zo veel mogelijk te zijn en tegelijkertijd de zaak thuis door te laten draaien. Dit betekent dat ik en man thuis eten, de kinderen in bed leggen en ik rond 20.30 ur in het hospice ben waar ik een aantal keren per week blijf slapen. Om 8.30 uur meld ik me weer thuis als man gaat werken.
Gelukkig krijg ik van mijn werkgever de ruimte om zorgverlof op te nemen, waardoor ik op het moment twee dagen wat vanuit huis werk, in plaats van vier dagen vanaf kantoor. Dat scheelt een hele hoop!
Ik merk dat nu het afscheid er echt aan komt en onvermijdelijk is, er vanzelf meer emoties komen. Vooral de uren waarin zus en ik in het donker nog wat praten vanuit bed zijn me heel dierbaar. Ze doen me denken aan vroeger, waarbij we in een stapelbed sliepen en onze ouders soms wel tien keer naar boven riepen dat we echt stil moesten zijn.
Naast deze fijne en mooie momenten zijn er ook veel praktische zaken die nu moeten (beheer bankrekeningen, afscheidsbrieven die mijn zus wil maken, foto's en muziek voor de uitvaart opzoeken, etc). Dit zo goed mogelijk voor haar regelen zorgt ervoor dat ik wel door moet gaan. Ik laat het hierbij, zo schrijvend merk ik dat ik graag vertel over mijn zus en dit verdrietige en verscheurende maar ook mooie en warme proces wat we doormaken.
Sterkte
Wat erg voor jou en je zus! Heel veel sterkte de komende tijd!
Dierbaar
Wat fijn dat je toch zoveel bij je zus kunt zijn en deze momenten samen hebt.
Ik heb geen zus, maar heb mijn moeder de kop gek gezeurd om een zus. Mijn dochter heeft ook geen zus, maar had ook graag een zus gewild. Ik weet heel goed dat het ook heel anders kan zijn, maar voor mij en mijn dochter is de wens om een zus te hebben ingegeven door wat jij nu schetst, de intimiteit van samen in het donker je gedachten delen. Wat verdrietig dat je haar zo snel moet missen; heel veel sterkte met alles wat er op af komt en gaat komen.
Zorger
Ik wens jou en je zus mooie nachten. Geen mindfulnesstraining die dit makkelijker kan maken.
Sterkte
Ook ik wil je sterkte wensen voor de komende tijd.
Heel
Heel veel sterkte en een mooie en fijne tijd gewenst met je zus!
Ach wat erg
dat van je zus. ik hoop dat jullie nog een tijdje bij elkaar kunnen zijn.
Zorger
Ik lees nu pas dat het om je zus gaat. Fijn dat je zorg verlof hebt kunnen krijgen. Dat stukje "" Vooral de uren waarin zus en ik in het donker nog wat praten vanuit bed zijn me heel dierbaar. Ze doen me denken aan vroeger, waarbij we in een stapelbed sliepen en onze ouders soms wel tien keer naar boven riepen dat we echt stil moesten zijn."" Sprongen mij de tranen in de ogen. Zo herkenbaar. Die dierbare momenten. Nu helaas in het donker die gesprekken met je je zus, wetende dat die gesprekken niet meer oneindig zullen zijn. Wat moeilijk en zwaar deze momenten. Hoe moeilijk het ook is voor jou, om te weten dat het einde van je zus nabij is, hoe mooi is het voor jou om samen met je zus dit allemaal te kunnen regelen. Enne meld je gewoon ziek!
