Radeloos
Lieve allemaal,
Op dit forum door mee te lezen al heel veel fijne tips gelezen. Ik dach wellicht moet ik er ook aan.....heb ik er ook iets aan. Ik weet echter niet waar te beginnen om een goede situatie te schetsen. Er is zoveel gebeurd.
Ik en mijn vriend hebben elkaar gevonden als vrienden in onze oude relatie. We hebben elkaar echt gevonden. Echter we krijgen steeds meer ruzie. Gesprekken worden steeds meer en snelle discussies. Hij vat elk woord heel vijandig op. Vult mijn woorden (negatief) in en valt snel persoonlijk aan met woorden. Kortom er is super snel irritatie. Ik probeer rustig te blijven en goed na te denken wat ik zeg voor ik iets zeg. Ik weeg als het ware alles al drie keer af, maar toch blijft het zo. Ik krijg het gevoel het nooit goed te kunnen doen wat ik ook doe.
Ik heb een hele duidelijke mening en zal dit ook benoemen tijdens gesprekken. Dit draagt zeker bij aan het feit dat hij zich snel aangevallen voelt. Om dit af te zwakken probeer ik met zinnen als "en niet dat het uitmaakt dat dat zo is" of "en dat mag ook" en "dat kan iedereen gebeuren" het al minder hard voor hem te maken.
HIj is het niet gewend dat mensen duidelijk zijn en er geen doekjes om winden. Ik ben dit wel gewend in mijn opvoeding. Zolang er met respect en gelijkwaardigheid gepraat kan worden. Ik hoef hem niet te overtuigen en andersom. We kunnen beide een (andere) mening naast elkaar hebben.
In een gesprek gaat het snel om in "altijd" en "nooit" vanuit zijn kant. Hij vat letterlijk vlam. Hij geeft aan dat hij door mijn duidelijke mening vaak het gevoel heeft niet anders mag denken. Ik vraag echter in gesprekken wel om "wat denk jij er over".....ik passeer hem niet of ben alleen met mijn waarheid bezig. Mijn duidelijke mening komt vooral ook doordat ik voor ik iets zeg heel goed over iets nadenk. Vaak te veel en te goed waardoor alle perspectieven al bekeken zijn. Als ik dan praat komt het niet vaak voor dat de ander nog iets zeg dat ik niet meegenomen en/of afgewogen heb in mijn standpunt en/of mening. Het is geen kwestie van gelijk willen hebben of niet af willen wijken. Heel kort door de bocht: op mijn werk ervaar ik bijvoorbeeld ook dat ik nog veel moet leren en open sta voor tips en meningen van anderen en dit dus kan.
Ik kan er echt een boek over schrijven, maar ik denk dat hier voor ons echt de essentie ligt.
Ik ben heel benieuwd hoe jullie op wat voor manier dan ook hier naar kijken.
Groetjes
Lexus:Dit herken ik één op éen. Je bent iemand die graag leuke, doorwrochte gesprekken wilt hebben met de ander. Je hebt er over nagedacht en gaat ervan uit dat de ander dat ook doet. En misschien ben je ook wel gewoon slimmer dan hij. En hij is weer beter in andere dingen. dat zou geen probleem moeten zijn, ware het niet dat hij dat blijkbaar wel vindt. En nogmaals dat is zijn probleem. Je kan kijken op welke punten je wel een common ground hebt en of dat genoeg is voor je om een relatie op te baseren. Maar ga alsjeblieft niet je zelf minder of kleiner maken om hem.
Dit herken ik ook heel sterk. Fijn dat Lexus het al zo duidelijk heeft opgeschreven. Jullie hebben allebei jullie sterke punten. Als je met hem niet fijn kunt discussiëren, dan doe je wat anders met hem en discussieer je met iemand anders. Aan jou om te bepalen of je een relatie zonder fijne discussies de moeite waard vindt.
RosaMontana schreef op 29-01-2021 om 16:09:mijn mening vinden we vaak BEIDE het beste. Dit komt echt doordat ik langer nadenk en hij impulsief roept. Dat is ook geen probleem en daar zijn we het beide mee eens. Ik ben een echte pedagoog. Hij zegt ook veel te leren inhoudelijk daarvan. Ik sta altijd open voor zijn mening. Ik vraag er ook gericht naar of ik laat hem eerst reageren alvorens ik begin en hem al het gras al voor zijn weg heb gemaaid. Haha lang leve de zelfkennis....
Als je dit schrijft vraag ik me af waarom je überhaupt nog dit soort dingen met hem bespreekt. Als jouw mening vaak de beste is, en al van alle kanten bekeken, wat is dan je doel van een gesprek daar nog over?
Je vraagt zijn mening en gaat vervolgens jouw mening daar tegenover zetten, terwijl je al weet dat jouw mening de beste is. Ik kan me voorstellen dat dat voor hem irritant is, om altijd overruled te worden ('Vraag het me dan niet!'). Misschien werkt het om andere gespreksonderwerpen te kiezen, waarbij het niet uitmaakt wie welke mening heeft?
Overigens komt je berichtje een beetje belerend/betweterig op mij over (je bent niet voor niets juf
, jij bent geweldig en hij is het daar mee eens, bij mij wekt dat ook wat irritatie op. Nog los van of hij dat echt vindt, want waarom ontstaat er dan steeds ruzie? Is je zelfkennis echt zo goed als je denkt, of heb je toch wat blinde vlekken in hoe je op anderen kunt overkomen?
vaak niet altijd.....en het is echt besproken 
ik vind je inhoud wel goed en sterk. Ik ga het eens laten zakken.....en er eens kritisch (naar mezelf toe) over nadenken. Bedankt
Imi schreef op 29-01-2021 om 17:07:Lexus:Dit herken ik één op éen. Je bent iemand die graag leuke, doorwrochte gesprekken wilt hebben met de ander. Je hebt er over nagedacht en gaat ervan uit dat de ander dat ook doet. En misschien ben je ook wel gewoon slimmer dan hij. En hij is weer beter in andere dingen. dat zou geen probleem moeten zijn, ware het niet dat hij dat blijkbaar wel vindt. En nogmaals dat is zijn probleem. Je kan kijken op welke punten je wel een common ground hebt en of dat genoeg is voor je om een relatie op te baseren. Maar ga alsjeblieft niet je zelf minder of kleiner maken om hem.
Dit herken ik ook heel sterk. Fijn dat Lexus het al zo duidelijk heeft opgeschreven. Jullie hebben allebei jullie sterke punten. Als je met hem niet fijn kunt discussiëren, dan doe je wat anders met hem en discussieer je met iemand anders. Aan jou om te bepalen of je een relatie zonder fijne discussies de moeite waard vindt.
Fair enough. Ik neem het mee.....
Maar hoe ontstaan bij jullie nu de discussies/ruzies? Kun je daar wat meer over vertellen? Het is vaak natuurlijk het meest constructief om bij jezelf te zoeken wat je kunt veranderen. Daarom is het handig dat jij als vraagsteller ‘onderzocht’ wordt en dat lijk je zelf ook graag te willen doen.
Echter kun je daar heus ook in doorslaan. Het is ook gewoon mogelijk dat jij gewoon alles goed genoeg doet. En dat er ‘gewoon’ een probleem bij hem ligt. Dan ga jij dat niet opgelost krijgen door nog meer je best te doen en nog meer te reflecteren blabla.
Kun je hier met hem over praten? Het meer meta maken? Of hier hulp bij vragen, relatietherapie, misschien maar een enkele sessie?
Ik ben meestal geen fan van dat laatste en zal het niet snel adviseren maar in jouw geval (puur afgaande op jouw verhaal) krijg ik het gevoel dat het je best iets op zou kunnen leveren.
'Mijn duidelijke mening komt vooral ook doordat ik voor ik iets zeg heel goed over iets nadenk. Vaak te veel en te goed waardoor alle perspectieven al bekeken zijn. Als ik dan praat komt het niet vaak voor dat de ander nog iets zeg dat ik niet meegenomen en/of afgewogen heb in mijn standpunt en/of mening.'
Begin dan eerder met praten: het vertellen van de uitkomsten van je gedachten is wellicht niet zo interessant als het met elkaar bespreken van de vragen waarover je denkt, dus nog lang voordat je uitgedacht bent.
'Ik ben een echte pedagoog.' Dat is irritant in een relatie. Vraag hem eens of hij een relatie met zijn pedagoog wil.
Tsjor
