Praten in het gezin maar hoe?
Hallo,
Ik heb een probleem...
Mijn zusje en mijn moeder kunnen niet goed met elkaar overweg. Al een tijdje woont mijn zusje met haar zoontje bij mijn ouders thuis en doordat ze al botsen met elkaar en niet of half communiceren zijn er ook vaak ruzies. Mijn zusje haat mijn moeder en mijn moeder tolereert mijn zusje nog maar net. Het helpt ook niet dat zowel mijn moeder als mijn vader inmiddels ziek zijn waarbij mijn vader niet veel meer zelf kan doen en dus vooral op mijn moeder leunt.
Als ik mijn moeder aangeef te willen helpen, zij het door mee te helpen in het huishouden of te helpen in communiceren tussen mijn moeder en mijn zusje, dan krijg ik een lauwe 'nee, dat hoeft niet'. Mijn communicatie met mijn zusje is door dingen die zijn voorgevallen ook niet goed maar laatst nam ze me apart en stortte in elkaar, ze zag het niet meer zitten en wilde toch echt wel weg. Ze kan niet aan een woning komen en zit dus vast. Op dat moment besefte ik dat ik mijn hoofd te lang in het zand heb gestoken en iets moet doen voordat het allemaal erger wordt.
Ik wil snel bij elkaar komen om te praten maar ik weet niet hoe ik ervoor kan zorgen dat alles op een kalme en goede manier besproken wordt. We zijn namelijk allemaal eigenwijs en kunnen moeilijk met kritiek omgaan. Daar komt nog bij dat ik moeilijk ben met confrontaties.
Ik ben benieuwd of jullie me tips kunnen geven hiermee om te gaan. Dat zou ik heel fijn vinden.
Mijn eerste gedachte, ga niet bemiddelen!! Dan ben jij straks de geslagen hond. Er zijn heel veel gesprekstechnieken die kunnen werken, het lastige is dat er veel oefening nodig is voordat je ze kan toepassen in situaties die je emoties raken én beide partijen moeten echt aan de manier van communiceren willen meewerken. Ik zou proberen een professional als gespreksleider te vinden.
Hoi Elledoris,
Bedankt voor je bericht. Ik begrijp wat je zegt. Ik heb zelf ook gedacht de gebeten hond te zijn. Dat niemand meer met me wil spreken en dat maakt me bang.
Helaas willen mijn ouders niets weten van een psycholoog of andere professional die kan helpen. In het verleden heb ik een enkele keer aangegeven dat ze met iemand moeten praten maar ze willen het niet. Ze zijn te koppig of te trots. Ik weet het niet.
De laatste keer dat ik het voorstelde was omdat ik zelf bij een psycholoog ben geweest. Voor mijn zelfvertrouwen en weerbaarheid. Ik heb nog steeds moeite met van alles en nog wat maar ik kan wel de dingen die me dwarszitten beter relativeren. Ook toen vonden ze het niet nodig. Dus voelt het alsof ik geen andere keus heb dan zelf met ze te praten.
Ik heb het er in mijn vorige bericht niet bij gezet maar mijn vriend wil me helpen. Hij weet hoe mijn familie in elkaar zit en komt zelf uit een totaal ander gezin waar ze, wanneer nodig, écht met elkaar praten. Ze zijn erg rechtdoorzee en zeggen waar het op staat en wringen zich niet in allerlei bochten om een boodschap over te brengen. Hij wil me dan ook helpen als objectieve partij bij het gesprek/de gesprekken. Misschien dat dat voor extra spanning zorgt maar ik denk dat hij er wel voor kan zorgen dat ik objectiever kan blijven en niet meevaar op de emotionele rivier. Maar het nadeel is wel dat ze mijn vriend een bemoeial zullen gaan vinden, denk ik..
Misschien is het (ook) een goed idee dat je zus eens een degelijke cursus conflictbeheersing gaat volgen?
Woon jij nog thuis Morgan25?
Het lijkt mij buitengewoon vervelend voor jou dat je tussen je zus en je ouders in staat.
Ik zou absoluut niet je vriend erbij betrekken. Je loopt de kans dat hij de gebeten hond wordt en ze hem niet meer accepteren.
Weet je ze zijn allemaal volwassen. Ze moeten zelf hulp zoeken, jij kan dit niet oplossen. Vergeet het maar. Hoe lastig dit ook is.
Als je nog thuis woont en je vindt het niet leefbaar, kun je kijken of je voor jezelf met iemand een gesprek kan aangaan om zaken helderder te krijgen. Vaak hebben huisartsen een POH GGZ ( niet omdat jij een probleem hebt maar wel om zaken op een rijtje te krijgen)
In veel gemeentes zijn ook sociale wijkteams, die kunnen je zus en ouders ook inzetten. Het is wel mijn ervaring dat het ene sociaal wijkteam beter functioneert dan het andere maar je moet ergens beginnen niet waar.
Daar kan je zus terecht met vragen om hulp en ondersteuning. Soms zitten mensen zo vast in een situatie dat ze hulp nodig hebben om oplossingen te zien of te zoeken.
Het is beslist een heel ongezonde situatie voor zowel je ouders als je zus.
Ik zou heel duidelijk zeggen wat je ziet. Zeggen dat je hoopt dat ze hulp zoeken en daarbij alvast wat ideeën of telefoonnummers doorgeven.
En dan moet je het bij hen laten.... soms is het eerst nodig dat mensen elkaar letterlijk de tent uitvechten.
Maar zorg vooral goed voor jezelf. Ga jij je eigen pad, doe wat je kan om je ouders te ondersteunen maar echt niet proberen de mediator te spelen,echt niet. Leef je leven en maak keuzes die goed zijn voor jou.
Veel sterkte 
@ Rodekrullenbol. Dat is inderdaad een optie. Ik denk dat mijn moeder daar ook baat bij kan hebben. Dank je voor de tip.
Hallo Leene,
Nee, ik woon niet meer thuis. Ik was een laatbloeier en was de laatste die uit huis ging. Mijn zusje was al langer uit huis en mijn ouders hebben ongeveer twee jaar samen gewoond voor ze terug kwam vanwege de breuk in haar relatie.
Het is ook vervelend om tussen mijn zusje en mijn ouders in te staan. Dat is vaak zo geweest. Hoewel ik beide partijen goed kan begrijpen neig ik meer te geloven van mijn ouders dan van mijn zusje. Niet alleen omdat ze mij een paar keer flink zeer heeft gedaan maar ook omdat ik simpelweg niets van haar kant hoor. Ze heeft een paar dagen geleden nog gezegd dat ze me nooit durfde te bellen omdat ze bang was dat ik de kant van mijn ouders zou kiezen. Dat deed wel zeer want ze is en blijft mijn zusje en we blijven een gezin. In een gezin moet je niet hoeven kiezen tussen je gezinsleden.
Je hebt gelijk betreft mijn vriend. Dat heb ik ook tegen hem gezegd; dat hij de gebeten hond gaat zijn. Hij vindt het niet erg en wil juist graag dat alles eens goed uitgesproken wordt. ‘Jullie moeten allemaal eens goed praten, dan heb jij ook meer rust’, zei hij nog. Die jongen is te lief. Maar je hebt gelijk. Dit kan niet goed uitpakken voor hem…
Ze zijn inderdaad allemaal volwassen; dat heb ik ook vaak gedacht. Ik wil ook mijn eigen leven leiden maar het schuldgevoel dat te doen is soms erg groot. Ik zie ze niet graag verdrietig en boos. Het probleem is dat ze met goede communicatie al erg ver kunnen komen maar op de een of andere manier lukt het ze niet. Ik zal eens onderzoek doen naar instanties zoals die je aan hebt gegeven. Misschien dat ze er iets mee kunnen. Op die manier hoeft het gesprek misschien niet te diep te worden.
Dank je wel voor je bericht en tips. Erg lief.
Hallo Morgan,
Eens met Leene.
Morgan, als ik vanuit eigen ervaring mag spreken, probeer even een tijdje afstand te nemen. Dat je dit nu bericht betekent toch wel dat je er ontzettend veel mee bezig bent en probeert te " redden".
Wellicht voel je je verantwoordelijk voor hun. Maar dat ben je niet.
Je bent verantwoordelijk voor je eigen welzijn en leven.
Mijn ouders kunnen totaal niet communiceren. Gewoon niet. En ik heb heb toen ik exact jou leeftijd had en ook niet meer thuis woonde zelf een psycholoog gezocht om me te ondersteunen in het accepteren van ons gezin, het systeem wat ze hebben.
Mijn zusje lijkt in veel opzichten niet op mij en er was heel veel ruzie.
Ik stond altijd tussen ze in dus ik kan me geheel inleven in je gevoelens. Maar wat De Tijd me heeft laten zien is dat het niet helpt om hun te willen veranderen.
Een generalist van een wijkteam zoals Leene zegt zou mogelijk kunnen helpen, maar zoals je al zegt: Ze willen geen hulp.
Kun je voor jezelf nagaan waarom je het zo graag op wil lossen?
Voel je je verantwoordelijk?
Wil je hun redden van iets wat onhaalbaar is? Misschien heb je belangstelling bij familiesystemen, daar zijn veel boeken over. Mij heeft het inlaten zien dat het vaak de dynamiek van een gezin is en zolang hun niet willen bewegen en geen hulp willen sta jij erbij en kijkt ernaar
Het is heel erg belangrijk dat jij goed bij jezelf blijft. Je kunt ze niet redden en je vriend al helemaal niet. Hij is een " indringer " hoe lief hij ook is. Dat pakt zelden goed uit. En dat zullen ze je lang kwalijk nemen.
Probeer je te richten op dat wat wel haalbaar is. Muizen stapjes. Bijvoorbeeld een bakje thee drinken met je zieke vader, misschien een wandeling.
Maar uit eigen ervaring, je kunt dit niet oplossen hoe graag je dat ook wil.
Inmiddels ben ik 10 jaar verder na die hulp bij de psycholoog. De communicatie binnen ons gezin is nog steeds hetzelfde, maar ik ben veranderd. Ben kort van informatie, geef mijn mening en blijf daar stand vastig in. Maar wel met liefde, want ze leven ongezond en worden niet oud. Ik zeg ze niet meer wat te doen maar kijk er met medeleven naar.
En na een uur, trek ik de deur dicht.
Anders ga ik er zelf aan onderdoor. En pakt het verdriet de overhand. En dat wil ik niet meer.
Kijk naar dat wat je wel kunt doen en ik denk dat je nu op iets onhaalbaars hoopt.
Mocht je boeken tips willen of iets anders, laat het me maar weten.
Liefs en sterkte
Hallo miss1984,
Je bericht raakte een gevoelige snaar. Ik herken me in je verhaal en de afgelopen periode heb ik mezelf erbij neergelegd dat ik mijn familie niet kan redden. Ze moeten het zelf doen en zelf inzien dat ze elkaar alleen maar in de weg zitten met hun denkwijze.
Mijn ouders blijven eigenwijs, mijn zusje egoïstisch én eigenwijs. De frustratie die ze in 2 tot 3 jaar hebben opgebouwd maakt alles alleen nog maar erger en ik kan ze niet helpen omdat ik er zelf niet bij ben. Naar mijn mening had een groot deel van de frustraties voorkomen kunnen worden als ze vanaf het begin dat mijn zusje weer thuis kwam wonen goede afspraken hadden gemaakt. Op die manier heb je geen valse verwachtingen. Ik heb ze dat toen ook aangegeven; maak afspraken, maak zelfs een huishoudschema, een planning.
Ik denk dat ze dachten dat het allemaal wel goed zou gaan maar wanneer een volwassen kind met een kleintje terug komt wonen dan heeft dat een behoorlijke impact op het dagelijks leven van de grootouders en andersom. Zeker als de moeder lang moet reizen voor het werk, de vader wat verder weg woont en de grootouders beiden werken en niet gezond genoeg zijn om telkens op het kleintje te passen wanneer de moeder werkt. Nu helpt de hele Corona situatie ook niet gezien de dagverblijven overvol zitten en de huizenmarkt op z’n kop staat.
Op dit moment kan ik het beste aanhoren wat ze te vertellen hebben en helpen waar het kan. Maar ik ga mezelf niet meer lenen voor het ‘je staat aan hun kant, je staat aan haar kant’ spelletje. Ik voel me inderdaad verantwoordelijk voor mijn familie omdat ik weet dat het beter kan. Ik zie wat er fout gaat en wil graag dat het goed komt. Ik heb al tegen mijn vriend gezegd dat ik het heel fijn vind dat hij me steunt maar dat hij zich beter afzijdig kan houden mits mijn familie zelf bij hem aanklopt.
Ergens blijft het verdriet maar ik begrijp heel goed dat ik ook voor mezelf moet zorgen.
Heel erg bedankt voor je bericht en het delen van je ervaringen hierin.
