Pff ziekte moeder breekt me op

Hart gelucht

Zo hart gelucht en in het vervolg de verhalen van je moeder het ene oor in en het andere weer uit laten gaan.
Mocht het volgens haar echt volkomen onhoudbaar worden kun je haar nog het telefoonnummer van een buurt mediator oid geven. Maar bemoei je er niet mee!

Herkenbaar

De ergste anti-rook-fanaten zijn EX-rokers

Begrijp het

Niets zo erg wat dat betreft als ex-rokers. Toen zij nog volop rookten en wij als niet-rokers zeiden er soms eens wat van dan was je een zeikerd, dus je hebt geleerd je mond te houden en maar met de rook om je heen te leven. Maar nu zij gestopt zijn moet iedereen er opeens rekening mee houden. Ben soms bijna geneigd om te beginnen met roken bij dat soort mensen. Zo, ook even lekker mijn frustraties kwijt . In onze omgeving wordt eigenlijk niet meer gerookt of buiten, dat gebeurt eigenlijk vanzelf sinds een aantal jaren, maar ik zal echt nooit iemand verbieden om in ons huis te roken. MIjn man heeft ook tot 2004 ongeveer ook overal gerookt (behalve bij mijn ouders, daar moest het buiten en dat vond hij belachelijk), dus ik vind niet dat ik nu moet zeuren dat het niet bij ons mag. Neemt niet weg dat ik blij ben dat de meesten vanzelf al naar buiten gaan hoor.

Ik schrik toch een beetje van jullie reacties.
Misschien snappen jullie niet helemaal hoe ik hier mee zit? Ik zit wel min of meer opgescheept met mijn ouders (oow dat klinkt rot!)
Ik ben hun enige kind, dus draai overal voor op.

Van de participatie samenleving krijg ik het spaans benauwd, maar ik zit er eigenlijk al middenin. Als ik niks zou doen voor mijn ouders (wat voor mij beter zou zijn) dan ben ik bijna officieel nalatig. Een thuishulp, die ze een poosje kreeg, heeft al een keer tegen me gezegd dat ze meer van mij verwachten.
Door hun gedrag hebben ze verder niet veel vrienden en familie die er trek in heeft om ze te helpen.

En mijn met mijn moeder over een ander onderwerp beginnen als ze weer begint. Dan kennen jullie mijn moeder nog niet. Dat pikt ze echt niet!

Maar ik ga wel afstand nemen, dat lijkt me voor mezelf beter. Voor mijn part huur ik een hulp in voor ze. Alleen waar haal ik het geld dan vandaan?
Dan moet ik het maar even pikken als me moeder me een egoïst noemt (dat doet ze toch al, en dat doet zeer!).

Overigens heb ik door mijn ouders wel een beetje een verknipt beeld van rokers. In mijn ogen zijn het egoïstische rotmensen (ff kort door de bocht gesteld). Terwijl ik soms best mensen tegenkom die erg leuk zijn en dan blijken te roken. Ik knap dan altijd een beetje af.

grenzen

Het lijkt me prima dat je goed op je grenzen past. Het lijkt me niet nuttig dat je er zelf onderdoor gaat.
Vaak is het ook een soort gemakzucht en natuurlijk voorliefde en voorkeur dat je ouders liever jou in huis hebben dan een werkster. Maar ik zou toch proberen voor leuke dingen en wat incidentele werkjes te komen en regelmatige gezelligheid. Een hulp kan nog steeds van de thuiszorg al zullen ze dan wel een eigen bijdrage moeten betalen.
Aan de regie van de zorg kun je ook al je handen vol hebben.
En inderdaad je handen vol om het even gewoon gezellig te houden. Hopelijk lukt het jezelf om er prettiger conversatie op na te houden. Soms is het gewoon een slechte gewoonte in een gezin om negatief te praten over anderen en snel teleurgesteld of boos te zijn.
Ook al is iemand bejaard het is niet erg charmant om je kinderen zo te claimen.

thuiszorg

Daar ben ik eerst ook in getrapt, zo'n thuishulp die vond dat ik nog veel meer tijd aan mijn vader moet besteden. Terwijl ik werk en een jong gezin heb, dus ik zou niet weten wanneer. Altijd die verwijtende houding tegenover mantelzorgers.

Ik denk bij zo iemand: doe gewoon je werk, je wordt ervoor betaald. En als je vindt dat dat niet genoeg is, zet je er zelf maar een tandje bij. Het valt emotioneel niet mee hoor, maar je moet dat loslaten. Ook voor jou zitten er maar 24 uur in een dag hè, maar die thuishulp ziet alleen haar deel van het verhaal.

Zoals AnneJ zegt: pas op je grenzen en laat je niet gek maken door mensen die proberen hun eigen onvermogen op jou te projecteren.

Mantelzorg

Uit je eerste posting kreeg ik nog niet de indruk dat je ook "verplicht" was om mantelzorg te verlenen. Ik dacht dat het meer om de ergernis ging dat nu niemand om je moeder heen nog wat mocht.
Ik kan me de ergernis zeer goed voorstellen hoor. Het gaat met de participatiemaatschappij er nu naartoe dat zo'n indicatie-orgaan nu eerst gaat kijken wat buren en familie kunnen doen. Volgens mij kun je bij zo'n gesprek het beste zeggen dat je zelf zwaar astmatisch bent/fulltime werkt/ver weg woont etc. Maar helemaal eronderuit kom je niet vrees ik. Ik snap dat je ervan baalt, misschien helpt het om eens met een professional erover te praten, je hebt een hoop woede in je. Het is haar eigen schuld dat ze nu ziek is, daarbij heeft ze jou ook nog eens een rotziekte bezorgd en nu moet je haar nog helpen ook. Nee, ik zou het ook niet eerlijk vinden. Sterkte en een knuffel.

Yura

Ik was inderdaad ook niet helemaal duidelijk in mijn eerste posting. Ik was even zo boos over dat gezeur over iedereen die haar zogenaamd expres dwarszitten.
Dank voor je knuffel

En verder; ik heb gewoon een baan voor 28 uur per week. Twee schoolgaande kinderen en doe ook nog een paar uur per week vrijwilligerswerk. Dat laatste vind ik erg leuk om te doen, maar eigenlijk is er geen tijd meer voor zo.

Mijn ouders zijn echt steeds meer een blok aan mijn been geworden. Mijn vader is nog prima gezond maar "kan niks" volgens moeder.
En dus doet hij dat ook niet. Ze claimen me om steeds onbenulliger zaken die ze best zelf kunnen oplossen. Zoals met die buren en hun allesbrander.
Waarom gaan ze niet zelf met die buren praten?
Nadeel is ik woon dichtbij, ongeveer 3 km verder. Ik kan er in 5 minuten zijn.

Maar ik begin steeds meer een hekel aan ze te krijgen. Als ze bellen en ik zie het nummer neem ik alleen op als ik het zie zitten (en dat is steeds minder vaak).
Ik vermoed ook dat ze zich steeds hulpbehoevender opstellen zodat ze mij meer kunnen zien. En voor die gedachte schaam ik me nogal.

Ik heb wel al een paar keer gezegd dat ik niet kom omdat ik vind dat ze het zelf kunnen of omdat ik het onnodig vind (ik ga niet hun auto wassen, ik was die van mij ook nooit!). Dan wordt mijn moeder vaak erg boos, en vindt dat ik haar in de steek laat. Dat vind ik zo moeilijk.

Ik vind "Nee" zeggen ook mega moeilijk. En dat voelen ze heel goed aan....

Soms zou ik gewoon willen emigreren. Dan is het voor mij ook niet meer mogelijk om in te springen. Maar dan is dit de enige reden...

Nee van die participatiemaatschappij word ik erg bang eigenlijk... Leuk als je een goede band heb met je ouders, maar als dit zo doorgaat ben ik over een poos knettergek.

Pff

Kan het me helemaal voorstellen. Misschien is het niet eens zo'n gek idee om wat verder weg te gaan wonen. Is natuurlijk van de gekke dat jij hun auto moet wassen. Als je vader kan rijden kan hij hem ook de wasstraat in rijden, dat moet je dus ook gewoon zeggen. Ik help vaak een tante, maar die is altijd alleen geweest zonder man en kinderen en die vindt dus hele andere dingen belangrijk in huis dan ik. Dat haar straatje geveegd wordt, dat haar beddegoed wordt gestreken etc. Ze wordt ook steeds meer hulpbehoevend. Ik heb gezegd: ik ga graag met je mee naar de oncoloog, want 2 horen meer dan 1, maar denk maar niet dat ik je beddegoed ga strijken of je straatje vegen, want dat doe ik thuis ook niet.

Belangrijk is bij "nee" zeggen, dat je niet gaat uitleggen, want dan bied je een opening om in discussie te gaan en om je te laten om praten. Dus zeg niet: nee het komt me niet zo goed uit, want .... Maar: nee, ik begin daar niet aan, ik vind dat niet nodig PUNT (ok die punt spreek je niet uit, maar die is duidelijk hoorbaar).

herkenbaar

Ouders en zeker ook zorgverleners die je willen verplichten om meer te doen en/of op je schuldgevoel werken. Ik kon daar ook slecht tegen, en had ook baan en gezin naast de mantelzorg. Ik heb er hier al eerder over geschreven. Heb wel altijd vol gehouden dat ik geen schoonmaakwerk deed, want daar had ik bij mezelf thuis een betaalde hulp voor. En ook geen lichamelijke verzorging, want dat ligt me totaal niet. Wel altijd bereid zaken te regelen, financieen over te nemen, te taxieen en met artsen e.d. te praten. Maar dat was behoorlijk lastig vol te houden toch.

en anders iets kiezen wat wel te doen is?

Misschien kan je een taak op je nemen die je voor ze kunt doen die de minste ergernis oplevert? Bijv. de administratie ofzo? Laat ze alles bewaren en haal het een keer in de week op (doe je het desnoods bij je thuis). En ik denk dan toch inderdaad duidelijk zijn, als negeren en over iets anders beginnen niet werkt dan zou ik denk ik wel zeggen 'ma, IK kan er ook niets aan doen dat de buren een vuurkorf hebben" en als ze zegt dat jij ze dan moet bellen zou ik denk ik wel vragen waarom ze dat zelf niet doet? Of inderdaad heel duidelijk zeggen; "nee IK bel ze niet". Net als Yura al schrijft.
Moeilijk hoor, heb je wel eens met je vader alleen gesproken? (het lijkt namelijk of alles bij je moeder vandaan komt) wat vindt hij ervan?

Ik herken het deels wel hoor, hier doet mijn vader alle administratie en legt niet uit aan mijn moeder of mij wat hij allemaal aan het doen is. Als ik dan aangeef dat hij het in ieder geval aan mijn moeder moet uitleggen en dat zij dan desnoods wat notities maakt over hoe de dingen werken dan kan ze in nood zelf ook wat regelen. Beiden in de contramine, ik moet het tegen die tijd maar oplossen (alsof ik dat allemaal in een keer kan weten (inlognamen, wachtwoorden e.d.) en als ik daar dan wat van zeg haalt mijn moeder haar schouders op "ja ik weet niet hoe dat moet hoor'. Lekker makkelijk zo'n houding waardoor ik denk 'bekijk het maar tegen die tijd'. Ik ken mijn moeder en zij is echt slim genoeg om dit te kunnen, maar het is gewoon een kwestie van 'geen zin in hebben'

Jasmijn mijn vader

Die houdt zich wijselijk overal buiten. Ik heb niet echt een band met hem ook (was vroeger altijd aan het werk). Als ik kom vertrekt hij meestal naar zijn werkplaats achter het huis. Lekker knutselen.
En de administratie die doet mijn vader wel. Dat scheelt alweer.
Alleen hij legt niks aan mijn moeder uit (want dat snapt ze toch niet, zucht...)

Gisteravond een pittig gesprek gehad met mijn moeder. Ik was even daar om wat zware boodschappen af te leveren, dat doe ik wekelijks. Ik heb gezegd dat ik wat meer ruimte voor mezelf wil, en zou het niet een idee zijn om een werkster te nemen.
Nou nee dus...
Zo'n mens zit namelijk overal in te snuffelen en de meeste stelen als de raven. (aldus mijn moeder). En ze zijn te duur. En ze willen niet de ramen zemen (en weet ik het wat ze allemaal aandroeg)
Nu weet ik niet 100% hoe ze er financieel voorstaan, maar aangezien ze best big spenders zijn, geloof ik nooit dat ze een hulp niet kunnen betalen.

En toen heb ik voet bij stuk gehouden. Ook uitgelegd dat ik aan mijn eigen gezin niet meer toe kom, en dat zoveel mensen een werkster hebben, en dat ik meer tijd in huis daar besteedt dan bij mezelf en dat ik dat niet meer trek.

We zijn gisteren niet leuk uit elkaar gegaan.
Maar ik kan nu wel denken; jammer dan, ze zoekt het maar even uit!

Knap

Goed dat je dat allemaal hebt durven zeggen, je blijft met je ouders zo gauw in de oude patronen hangen.

In mijn geval was dat juist heel prettig, dan wilden ze juist van alles voor mij doen wat ze eigenlijk helemaal niet meer konden. Dat vond ik wel grappig. Gelukkig konden ze er zelf ook om lachen.

Maar die thuiszorg...zucht. Ik kan echt niet 24 uur per dag naast mijn vader gaan zitten om te zorgen dat hij niet valt. Trouwens, dat doen ze in een verpleeghuis ook niet, daar vallen mensen net zo vaak.

Jasmijn en anno dochter

Ik had het omgekeerde. Mijn vader en moeder hadden ook een strikte taakverdeling en verdiepten zich nooit in elkaars taak. Vader inderdaad administratie, interesseerde mijn moeder niets. Maar zij overleed eerder dan hij. En hij kon niet koken, de was niet doen, bed verschonen, ramen lappen, geen idee van boodschappen en noem maar op. En ging er absoluut vanuit dat ik dat naadloos allemaal over zou nemen. Niet dus, ik heb gezorgd voor een werkster en de maaltijdservice, en de rest moest hij maar leren (briefje op de wasmachine geplakt, boodschappenlijstje op de computer, etc).
Dochter, natuurlijk reageert je moeder zo. Het is toch ook veel makkelijker en fijner dat jij komt? Je geeft haar ook die keus. Als ze geen keuze heeft zal ze toch een werkster moeten, net als iedereen. Dus niet allemaal gaan uitleggen waarom het je zwaar valt of in de verdediging laten drukken, maar simpelweg zeggen dat je het niet meer doet. De verwijten die dan ongetwijfeld wel even komen van je af laten glijden en volharden in het herhalen van de eenvoudige mededeling zonder overal op in te gaan of te verdedigen. Zei zij die daar bijzonder slecht in was zelf Maar dit was wat mijn broer altijd deed. Erg goed voorbeeld dat ik later ook over ben gaan nemen, want het werkt (al krijg je als dochter wel wat meer verwijt en schuldgevoel over je uitgestort dan als zoon, maar laat het gaan).

Goed gedaan

Heel goed gedaan. De boosheid trekt wel weer bij. Je vader klinkt nog vrij vitaal, ik vraag me af of hij niet wat meer kan doen. Die zware boodschappen enzo. Mijn schoonouders zijn eind 70 en begin 80, ze doen nog alles zelf. Schoonvader hoort bijna niks meer en ziet met 1 oog ook bijna niks meer, bovendien loopt hij heel slecht en mag niet meer auto rijden, maar nog steeds is het eerder zo dat zij bijspringen bij 1 van de kinderen dan andersom. Ik ben wel eens mee geweest naar een specialist en ik doe hun belastingen dat is eigenlijk alles. Boodschappen doen ze gewoon samen, ze tillen elk een hengsel van de tas en lopen 3x op en neer naar de auto (tenzij toevallig net een kleinkind langs fietst op dat moment, zoals laatst mijn zoon). Ze passen vaak op jongste (basisschool)kleinkind en halen hem van school, koken vaak voor de kinderen, puberkleinkinderen eten daar vaak mee als ouders niet thuis zijn, schoonvader doet onze post en planten als we op vakantie zijn, schoonvader gaat in iemands huis zitten als daar wat moet worden afgeleverd, onze hond passen ze ook vaak op etc. Schoonmoeder doet trouwens ook nog 1x per week boodschappen met haar gehandicapte zus en ze doet ook nog vrijwilligerswerk bij een soos voor bejaarden. Ik heb het idee dat sommige mensen het wel lekker vinden om zich te laten verzorgen en sneller geneigd zijn te denken in problemen dan in oplossingen.

en er op terugkomen

Ik dacht vroeger ook: eenmaal toegezegd dat ik het zal doen dan is beloofd is beloofd, dan moet ik het doen.
Maar sommige mensen werken zo op je gevoel of praten zo handig dat je toch weer dingen toezegt die je eigenlijk niet wil.
In zo'n geval kom ik er later op terug. Dan zeg ik gewoon alsnog dat ik het niet doe. Kost even over de drempel maar scheelt een hoop ergernis.

Huishouding en afleiding.

Je moeder zou juist blij zijn met een werkster die haar helpt met de grote klussen en ondertussen kan ze zelf een beetje opruimen en afstoffen. Belangrijke, kostbare spullen kan je ook een veilig plekje geven. Wat moet er verder nou te snuffelen zijn in een huishouding? Als ze dan ook eens in de 2 maanden de glazenwasser laat komen heeft ze alles netjes en ook nog eens regelmatig aanloop die gezellig een bakje koffie met haar drinkt. Want dat is het vaak, het gezeur van een ouder tegen een kind. Een roep om aandacht, ze voelen zich wat eenzaam en verzinnen van alles zodat je langskomt.
Een groter sociaal netwerk lost dit probleem vaak ook op.

Heel goed gedaan Anno Dochter

Nu volhouden! Je doet het echt goed!

Misschien nog een idee om vaste dagen af te spreken dat je komt? Bijv 2 of 3 momenten in de week? Dan weet je moeder wanneer je komt en jij kan het inplannen in je agenda. Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar kunnen zij ook een middag in de week thee drinken/koekje eten bij oma?

Op die manier weet je moeder wanneer ze aanloop heeft en is het makkelijker om nee te zeggen, want nu heb jeandere afspraken maar morgen kom je weer.