Pff, even mijn hart luchten

Naar hè

Mijn broer en ik zij aan het mantelzorgen voor mijn moeder die razendsnel achteruit gaat, echt ongelooflijk hoeveel die arme vrouw in korte tijd moet inleveren en hoeveel ze lijdt.

Gelukkig wonen we allebei vlakbij en helpen zijn vrouw en mijn man ook mee. De huisarts is meelevend en meewerkend, ze heeft lieve buren die een oogje in het zeil houden en dingen voor haar doen en dan nog vind ik het best pittig. Emotioneel vooral. Ik kan me namelijk leukere zondagavonden indenken dat met zijn drieën rond de eettafel de euthanasieverklaring opstellen. Maar ook elke dag het gevoel dat ik even langs moet, want ze zal niet snel wat vragen maar ook niet snel aangeven dat iets niet meer gaat, en ze woont alleen. Die zorg zit altijd in je achterhoofd.

Sterkte 40er, hoop dat je hart luchten een beetje helpt.

skik

Wil niet klagen want ik heb ze nog!

Ik begrijp het zo.....ik mantelzorg voor mijn ouders en m’n 2e moeder. Laatstgenoemde is dementerend. Mijn vader en moeder 80’ers zijn niet meer in staat voor zichzelf te zorgen. Mijn vader heeft meerdere zware ziektes en ligt momenteel ook in het ziekenhuis. Alles moet voor hen geregeld worden want ze wonen nog zelfstandig en zijn er zelf niet meer toe in staat. Met een gezin, thuiswonende kinderen en een 4 daagse werkweek met een pittige baan ben ik alleen maar aan het plannen en rennen. Mijn enige broer heeft helaas weinig tijd om bij te springen. Maar ik ben heel dankbaar dat ik ze allemaal nog heb en geniet van de momenten met hen. Moet er niet aan denken om hen te verliezen......

Mannen & mantelzorg

Lanza,

Dat klopt geloof ik wel, dat mannen het al gauw te 'druk' hebben voor mantelzorg (ik bedoel daarmee niet te zeggen dat de man van Moemie verzaakt, want dat weet ik natuurlijk niet). Ik heb weleens gelezen dat als schoonouders mantelzorg nodig hebben, het dan vaak de schoondochters zijn die bijspringen, want de eigen zoons zijn 'natuurlijk' onmisbaar op hun werk.
Dit is natuurlijk een gevolg van de ongelijkheid die in Nederland nog steeds bestaat op gebied van werk en carrière. Dat weinig vrouwen de top bereiken of fulltime werken heeft ook veel te maken met dat van vrouwen simpelweg van alles verwacht wordt: je hoort ten dienste te staan van je gezin en ook voor je (schoon)ouders. Mannen daarentegen zijn vrij om vlieguren te maken op hun werk en afwezigheid thuis wordt hen zoveel minder verweten. Maar ik ben met je eens dat je mannen die hun verantwoordelijkheid makkelijk afschuiven daar niet zomaar mee weg moet laten wegkomen. Dat zou me wel een fikse echtelijke ruzie waard zijn.
Volkskrant had deze zomer een prachtige repo over vrouwelijke mantelzorgers: er zat ook een vrouw bij die 2 uur moest reizen naar haar ouders en dat elke week deed, terwijl zij wel een topbaan had en daarvoor ook regelmatig in het buitenland zat.

40'er, ik kan mij voorstellen dat je er moe en moedeloos van wordt. Heel veel sterkte gewenst. Zelf wacht ik met vrees af tot mijn ouders hulpbehoevend worden. Ik heb een erg slechte band met mijn ouders vanuit een verleden met veel geweld thuis, verbaal en fysiek, er is niet tot nauwelijks contact tussen ons. Maar ik vraag me af hoe het tzt zal gaan. Er wordt vast toch een beroep op je gedaan. Ik kan niet voor hen zorgen. Ook als ik dit wel zou kunnen en willen zouden we voor een probleem staan: ik woon ver weg en werk fulltime, dat maakt je mogelijkheden beperkt. In de toekomst zal dit voor velen een groot probleem worden, lijkt me, zeker naarmate vrouwen meer gaan werken.
Mijn enige zus woont in de buurt (ik bewust ver weg) maar is psychisch ziek. Het baart me veel zorgen. Mijn man is er veel simpeler in: die is van mening dat je zaait wat je oogst (in dit geval dus geen band met het kind) en hoopt maar voor hen dat ze flink gespaard hebben voor extra zorg, want hij wil ook niet zien dat ik energie zou steken in een destructieve relatie die me deels gesloopt heeft.
Daar staat tegenover dat ik met liefde en plezier zou mantelzorgen voor mijn schoonouders. Niet vanuit moeten dus, maar vanuit oprecht willen.

Mantelzorg

het probleem met mantelzorg is hetzelfde als met rommel thuis: het blijft liggen tot iemand het tot zijn taak rekent ze op te ruimen. En raad eens wie die iemand meestal is. Als vrouwen massaal gaan staken in de mantelzorg, zullen mannen of de staat het heus wel gaan oppakken. Maar ja, dat willen wij niet, en daar wordt flink misbruik van gemaakt.

stijf

Ik zit nu op dat punt. En ik merk dat mijn tante veel meer moeite heeft om niet op de 'eisen' van mijn moeder in te gaan dan ik zelf. Vervolgens verwijt tante mij dat ik niet langs kom. Resultaat: moeder belt tante want die komt, en belt mij niet want ik zeg alleen dat ze zelf de huisartsenpost moet bellen. Zodra er iemand binnen is is het probleem over. Het is puur een vraag om aandacht die ze wat belabberd stelt door haar diagnose.

Ik heb al duidelijk gemaakt bij de hulpverleners dat ik niet kan komen, want verantwoording als alleenstaande ouder voor een 13 jarige, dat ik op 1,5 uur rijden zonder spits woon maar dat ik niet thuis bij de telefoon zit te wachten tot ik op moet komen draven en dat die 1,5 uur dus meestal veel langer zal zijn. En dat ik zeker niet van plan ben mijn baan op te geven voor de zorg voor mijn moeder en dus ook niet minder naar het buitenland ga voor mijn werk.

Dus morgen is er een spoed bespreking voor een hernieuwde diagnosestelling en opname en zo spoedigmogelijk een plek in verzorgingshuis. Omdat ik altijd heel duidelijk heb aangegeven wat wel mogelijk is voor mij en wat niet hoef ik dat punt nu niet te bevechten.

Moemie,

Wat een grote zorg voor jou. Ik was zo blij dat mijn vader na ziekenhuisopname verhuisde naar een verpleeghuis. Daar wist ik dat hij 24/7 een verzorgteam om hem heen had staan, dat hij daar meer aansprak had dan thuis, dat een team hem hielp met eten, dat hij in een huiskamergroep woonde met de helft mannen en dat die hele huiskamer fijne huisgenoten waren. Zo werd het vertrek naar een verpleeghuis voor mijn vader minder schokkend, eerder fijn zelfs. Voor mijn moeder was die zorg te zwaar. Ook zij was opgelucht.
Hij heeft daar een jaar geleefd, maar dat was wel een jaar met aandacht en vriendelijkheid.

Kan in geval van je ouders niet uitgekeken worden naar een plek waar zowel je vader als je moeder beschermd of verzorgd kunnen wonen?

—-
Toen mijn vader in ziekenhuis terecht kwam, zagen we pas hoe zeer mijn moeder achteruit gegaan was. Ze woonden voorheen zelfstandig maar zij kwam in aanmerking voor zzp 5. Een aantal maanden later woonde ook zij in een zorgcentrum zodat dit voor ons een grote opluchting betekende.
Verhuizen lijkt zwaar, maar niet meer bang hoeven zijn omdat ze altijd iemand kan aanschieten, doet mijn moeder goed.
——

Broer, vriendin en ik komen elke week een dagdeel langs. Broer en vriendin wonen vlakbij en staan daarnaast ook snel klaar voor doktersbezoek etc. Ik woon wat verder en neem andere taken op mij. Doordat we niet belast zijn met de zorg, staan die bezoeken ook in teken van fijn samen zijn., zolang het nog kan.

Ik kom trouwens ook best veel mannen tegen, zowel in het huis waar ik werk als het huis waar mijn moeder woont. De reisafstand van een mantelzorger is m.i. meer van invloed op het vermogen om zorg te leveren dan het standpunt dat dit typisch vrouwenwerk is.

CIZ indicatie?

Zo te horen moeten hier wat mensen een aanvraag doen voor een CIZ/Wlz indicatie:

https://www.ciz.nl/aanvraag-doen/

Wij hebben er inmiddels een binnen voor een tante van mijn partner die flink achteruit is gegaan na een beroerte waarvoor zij mantelzorg levert

Ouders hebben hier allemaal gegarandeerd geen zorg meer nodig .

Inderdaad

Duidelijk zijn naar hulpverleners, nee ik kan niet.

Ik ken een man die geen rijbewijs heeft en voor zijn moeder mantelzorgt die ergens in een gehucht woont en hij 200 km verderop. En dat bij een keukentafel gesprek een hulpverlener vond dat zoon best 1 of 2 avonden doordeweeks kon komen. Hoe dan als je werkt tot 18.00 uur, de reis met ov uit werk ruim 2,5 uur is en de laatste bus terug uit gehucht om 21.00 uur rijdt? Lijkt een logisch argument,maar kennis heeft moeten praten als brugman om het helder te krijgen!

Dus duidelijk zijn vanaf het begin,het is al zwaar genoeg om te doen wat wél in je mogelijkheden ligt

Zo duidelijk als maar kan

Die hulpverlener moet gewoon 'zoveel mogelijk' familie inschakelen. Boeit totaal niet of dat kan of niet. Dus eigenlijk nooit op ingaan. Gewoon nooit. Dan is alles wat je toch kunt doen gewoon extra. (en meestal nog steeds hard nodig)

Heeft geholpen hoor!

Soms moet je even stoom afblazen hè.
Uiteindelijk zijn we gisteren een stap verder gekomen! Heel fijn, vervanger heeft doorgepakt. Waardoor het vandaag een stuk beter ging!!

@Flavia. Wat is er uit de bespreking gekomen? Verder gekomen?

@Moemie, sterkte ook voor jou. Idd blij dat je ze nog hebt, maar soms is het wel even zwaar! Hopelijk krijg je er hulp bij.(als er dat nog niet is). Wij hebben gelukkig ontzettend fijne thuiszorg, ze hebben gisteren geregeld gebeld en vanmorgen waren ze er extra vroeg voor de zorg ivm onderzoeken vandaag.

Vrouwen

Lanza, je hebt gelijk. Zelfs mijn moeder zegt steeds tja, je broer heeft het zo druk (carrière man zonder kinderen) terwijl ze het van mij bijna vanzelfsprekend vindt. Mijn man helpt gelukkig thuis wel mee. Mantelzorg is idd niet bepaalt “gendergelijkgesteld”

levina ik werk 4 dagen en niet altijd in mijn eigen stad. Het vinden van balans tussen mijn baan en de zorg vaak lastig. Mijn baan vind ik belangrijk om selfsupporting te zijn, onafhankelijk. Ik had graag (nog meer) carrière gemaakt. Mijn ouders echter zolang ze er zijn wel belangrijker.

Tamar, goede vraag: kunnen wij vrouwen het los laten? Ik denk het wel, er zijn zeker ook vrouwen die dat wel kunnen. In dit draadje zitten echter degenen die dat niet kunnen.

Het is zeer lastig hulp te krijgen bij mantelzorg want instanties gaan ervan uit dat er altijd familie is die als eerste hulp biedt. Mijn ouders wonen wel in dezelfde grote stad maar wel helemaal aan de andere kant van de stad. Verhuizen Vinden ze een brug te ver, hebben geen realistische kijk op hun situatie. Zolang ik blijf mantelzorgen zoals nu zullen ze dan ook niet ervaren. Ben ook blij dat ik dit voor hen kan doen, ze waren en zijn goede ouders.

Moemie,

Heb je thuiszorg al geopperd of vinden ze dat te duur?
Wat als jij voor een ziek kind moet zorgen of zelf uit de running bent?
Alleen jij kan het belang van extra zorg duidelijk maken.

Ik stond toen voor een operatie en wist dat ik maanden niet mobiel kon zijn; ze moesten wel extra hulp inkopen.

Thuiszorg/moemie

Voor zover ik weet is de eigen bijdrage voor de thuiszorg (huishoudelijke hulp) €17,50 per maand en meestal is het minimum per week 105 minuten. Dit gaat via de WMO. Als dat er nog niet is zou ik daar sowieso achteraan gaan.

En is er in jullie stad vrijwillige thuiszorg? Hier kun je dat aanvragen en komen ze bv een boodschap doen, koffie drinken of brengen een keer naar de huisarts. Hier zijn per kerk contactpersonen, maar het is niet op basis van geloof lid.

Moemie

Ik denk dat jij het drukker hebt dan je broer. Je werkt 4 dagen en hebt kinderen, dat is echt een stuk drukker dan de fulltime baan van iemand zonder kinderen.

Dit mag je je moeder en broer echt goed duidelijk maken.

Goed gesprek

Het was een goed gesprek vanmorgen.
We hebben afspraken gemaakt wie wat gaat regelen en dat moeder voor 2 weken wordt opgenomen zodat we een goede indicatie aanvraag kunnen doen.
Plannen wat er nu nodig is thuis om hier nog te blijven wonen.

Ze stond vanmorgen nog op de wachtlijst maar vanavond kreeg ik een telefoontje dat er maandag plek is. Tenzij er een crisisgeval is maar dan bellen ze mij direct. Ik ben erg blij met de hulpverleners die er nu zijn.

Hopelijk gaat het op afzienbare tijd allemaal lukken.

Nou

Hier is inmiddels ook het nodige gebeurt. De eigen huisarts is geweest en is gaan minderen in medicatie. Hij heeft er medicijnen afgehaald waar we 3(!) weken geleden zelf over begonnen zijn. Gezien de bijwerkingen ed, maar volgens de huisarts kwam het daar niet van!! En nu dus waarschijnlijk wel. Zo irritant.
Ben benieuwd hoe het komende week gaat, of ze iets rustiger wordt.
Direct even weer de taken verdeeld en ik heb duidelijk een grens aangegeven over wat ik ga doen. (Problemen met het douchen en dat ga ik dus niet doen!)