Partner vreemdgegaan
Ik ben erachter gekomen dat mijn partner 2 mnd lang is vreemdgegaan. Na de eerste heftige ruzies, jankbuien & uren praten heb ik besloten onze relatie nog een kans te geven. Nu worstel ik alleen al een paar dagen met hoe ik me nu dan zou moeten voelen en wat dan nu de volgende stap is. Sommige momenten ben ik boos, vaak onzeker maar ik voel ook heel vaak niks. Gewoon helemaal niks. Ook vind ik het lastig om de verbinding te vinden met mijn partner. Het voelt af en toe zelfs een beetje ongemakkelijk. We gaan (nog) niet naar een therapie omdat ik daar erg over twijfel. Ik heb in mijn jeugd aardig wat meegemaakt wat ik een plekje heb kunnen geven. Ik voel er dan ook weinig voor om dat allemaal te moeten oprakelen.
Kortom mijn vraag is: hoe pak je dat nou aan, verder gaan na vreemdgaan?
heftig Koektrommel, maar toch een paar vragen;
- wat heeft het verleden te maken met het vreemdgaan van je partner?
- heb je professionele hulp gehad bij het verwerken van je verleden?
- waarom associeer jij jouw verleden aan het vreemdgaan van je partner?
Heb nog wel meerdere vragen, maar deze leken mij voor nu wel de belangrijkste.
Aspecten die je in je jeugd hebt meegemaakt en verwerkt hebt, hoef je niet opnieuw te voelen; je geeft aan waarvoor jullie komen en dat jullie dat willen behandelen. Beetje therapeut kan begrijpen dat ophalen verleden ondermijnend uitpakt.
Goedenavond, allereerst verschrikkelijk dat je dit moet meemaken. Vreemdgaan is zeer impactvol. En je zult vast nog langere tijd wisselende emoties door staan. Ook mijn man bleek vreemd te zijn gegaan. Ook eerst verhaal van twee maanden (de meeste mannen liegen over de duur en wel of geen sex etc), later bleek het om jaren te gaan. Ook ik koos voor blijven. Je vindt veel vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt in de topic: Verder gaan na ontrouw. Er zijn meerdere delen, de laatste is deel 8.
Mij hielpen de 9 delige blogs van psychologe Marike:
https://www.relatietherapie-nijmegen.nl/blog/verraad-en-vergeving/
Geef het tijd. Veel tijd. Bij mij ging het juist na tijdje enorm opspelen.
Sterkte
Koektrommel, hoe is het nu met je?
Lieve koektrommel,
Wat is dit ontzettend moeilijk en verdrietig voor je. Arme vrouw, weet alsjeblieft dat je niet de enige bent (helaas). Het komt ontzettend vee voor, overspel. Kijk maar eens in deze rubriek alleen al. Waarmee ik het niet wil normaliseren, hoor 
Zoals sommigen doen. Maar bezoek ook eens het draadje 'Verder na ontrouw', we zitten in deel 8, je moet die actieve hebben met veel reacties.
Als je bedrogen bent, heeft dat raakvlakken met rouw. Immers, je relatie zoals die er was, is er niet meer en het komt nooit meer terug, dwz het wordt nooit meer hetzelfde. Je ervaart gevoelens van woede, verdriet en soms wil je zelfs veel met je man vrijen ineens, het kan allemaal. Toch zijn de gedachten en gevoelens van veel bedrogen vrouwen (en een enkele man) hetzelfde. Zelf heb ik in het begin ook wekenlang steeds gehuild. Heel veel. Ik smeerde vaseline op mijn oogleden omdat het er niet uitzag 
Wat mij hielp, was naast het forum met genoemde draad ook boeken lezen over ontrouw, als je lid bent van de bieb. Geef je gevole je ruimte en de tijd, tijd heb je nodig.
Mannen die dit flikken, hebben vaak allerlei dooddoeners, zoals dat het nu toch al even geleden is, dat je zei dat je me vergeven had, dat ik het toch eerlijk heb opgebiecht en meer van die nonsens. Dit is hoogverraad, het komt keihard aan. Je hele toekomst slaat aan het wankelen, want je gaat je afvragen of jij nog wel met hem verder wilt, en/of of hij nog met jou.
Zoek die draad, op, en de tip over dat blog van Marike, en heb je iemand die je vertrouwt? Praat erover met iemand in de buurt. Essentieel. Anders voelt het heel eenzaam. Sommigen schamen zich, heb ik gemerkt, net als mishandelde vrouwen, maar dat is misplaatst. Je man moet zich doodschamen.
Sterkte, lieve Koektrommel. Het wordt ene lange weg.
Oja, nog een dingetje; ' Ik heb besloten hem te vergeven'. Ik heb gemerkt dat ook dat op en neer gaat. Ik heb nog wel eens wrokgevoelens. Vergeving is ook een proces.
Ach Koektrommel, wat verschrikkelijk naar dat je dit nu moet meemaken. Heel heftig allemaal. Een rollercoaster van emoties waar je nu in zit! Verder gaan na vreemdgaan is een keuze. Geen gemakkelijke, maar het is zeker wel mogelijk.
Vreemdgaan. Het zijn van die dingen waar niemand graag mee geconfronteerd wil worden. De helft van de bevolking schijnt het zo ongeveer wel eens te doen of gedaan te hebben. We keuren het met zijn allen nog steeds massaal af. Het blijft een ver van mijn bed show totdat het jou overkomt. Als het vreemdgaan uitkomt, zijn de poppen aan het dansen. Dan komt de werkelijkheid plotseling niet meer overeen met het beeld dat we hadden van onze partner, onze relatie en onszelf. En dan?
Sinds ik het in mijn eigen huwelijk heb meegemaakt ben ik het de afgelopen jaren ontelbare keren tegengekomen. Veel mensen worstelen er ongezien mee. De vreemdganger die zich schuldig voelt om zijn of haar gevoelens voor een ander dan de eigen partner. De verwarring die ontstaat als schaamte, schuldgevoelens, passie en levensenergie elkaar afwisselen of als schuldgevoelens juist geheel ontbreken. De bedrogene die plotseling ontdekt: jij bent niet langer wie ik dacht dat je was. Het ontmoeten van de helse pijn wat dit doet. De woede uit zich aanvankelijk op die ander, dat is wel zo gemakkelijk want dan hoeven we niet in onze eigen spiegel te kijken, naar onze eigen relatie. Daarbij is woede soms gemakkelijker om te voelen dan het onderliggende verdriet en de pijn van het bedrog.
Heeft de relatie nog kans van slagen na vreemdgaan? Ja, dat heeft die zeker. Het uitkomen van vreemdgaan kun je ook zien als een 'godsgeschenk'. Want nu is de tijd dat alles aan het licht mag komen: de niet geziene grenzen, de niet uitgesproken onvrede, de weggestopte verlangens, de niet besproken relatiepatronen, de ongeziene of veranderde behoeften. Als de eerste chaos wat is hersteld, is dit het juiste moment om weer met onszelf en elkaar in gesprek te gaan. Tijd voor reflectie dus. Wat willen we met ons leven en met elkaar? Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Waar zit de wederzijdse pijn en kunnen we deze van de ander zien? Kunnen we samen verder en zo ja, hoe dan? Waar liggen onze leermomenten? Zijn we toe aan nieuwe relatie-afspraken?
Mijn ervaring is dat mensen die het durven aan te gaan met elkaar en met zichzelf, de relatie zien verdiepen. Door eerlijk te zijn naar zichzelf en naar elkaar. Door werkelijk naar elkaar te luisteren. Door behoeften te onderzoeken en te delen. Door de ander te zien in zijn of haar werkelijke hoedanigheid en deze te erkennen. Dat valt niet altijd mee als je zoveel pijn voelt of elkaar niet begrijpt.
Wat soms ook gebeurt is dat mensen ontdekken dat de relatie eigenlijk al jaren eindig was. Uit angst om alleen te blijven, uit angst voor een scheiding of om de kinderen te belasten, kiezen ze voor een relatie waarin ze niet echt gelukkig meer zijn. Een situatie waarin de levensenergie niet echt kan stromen. Was daarom die derde niet in het leven gekomen?
Als er een ding is dat ik de afgelopen jaren meer ben gaan inzien, is dat goed of fout niet bestaat. Goed of fout is een labelling dat ons als mens uitnodigt tot oordelen en veroordelen. Dat veroorzaakt de pijn, want daardoor voelen we ons afgewezen. Het is de allerdiepste angst van de mens. Ieder mens acteert naar zijn of haar beste weten, vanuit zijn of haar belevingswereld en model van de wereld. We maken keuzes en we hebben te dealen met de gevolgen. Alleen wij zelf zijn verantwoordelijk voor onze handelingen en voor hoe we omgaan met de gevolgen er van. De manier waarop we naar de dingen kijken, heeft alles te maken met onze eigen rugzak en ons referentiekader.
Vaak zijn het onze gedachten die de bijbehorende emoties bepalen. Anders leren denken helpt.
Hierbij zou ook het boek "Vreemdgaan, in 5 stappen verder" van Jacqueline Evers een goed hulpmiddel kunnen zijn. Is ook beschikbaar als e-book.
Heel veel sterkte, Koektrommel! Blijf vooral ook goed voor jezelf zorgen!
