Partner vindt mij niet meer aantrekkelijk
Beste allemaal,
ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen omdat het voor mij niet zo duidelijk is waar het daadwerkelijk begon. Juli vorig jaar hebben mijn partner en ik ons tweede kindje gekregen (en ja, met volledige instemming van hem). Tijdens de zwangerschap wilde mijn partner al minder intiem zijn. We hebben sinds die tijd al amper seks en hij wil weinig knuffelen. Volgens hem in eerste instantie omdat hij het eng vond. Na de bevalling was hij elke keer te moe. Ik merk al heel lang dat hij minder aan mij zit, niet meer naar mij kijkt, maar ook minder zijn best doet. Terwijl wij elkaar altijd riepen met koosnaampjes noemt hij mij al maanden gewoon bij naam en hij zegt ook niet meer dat hij van mij houdt. Tijdens mijn verjaardag kreeg ik een heel standaard cadeau en Valentijnsdag sloeg hij over. Hij maakt ook al maanden rotopmerkingen over mijn kleding en hoe ik eruit zie. Volgens hem op mij te plagen.
Recent zijn wij op vakantie geweest, maar bij het bekijken van de (1000) vakantiefoto’s stond ik geen enkele keer op de foto. Toen ik vertelde dat ik dit zo jammer vond kwam het hoge woord eruit; hij vindt mij niet meer aantrekkelijk.
Nu ken ik dit soort verhalen van moeders die heel erg zijn veranderd tijdens of na de zwangerschap, maar ik kwam amper aan. Erna was dit er ook bijna meteen weer af dankzij de borstvoeding en paste ik ook meteen mijn kleren weer. Ik zal heus iets veranderd zijn, maar zelf heb ik geen idee waar dat dan in kan zetten. Hij kan mij ook niet uitleggen waar het dan in zit. Het is volgens hem een gevoel.
Ik weet dat ik een mooie vrouw ben, maar ik word er vreselijk onzeker van. Ik weet ook niet zo goed hoe we nu verder moeten en of ik nog iets kan doen. Ik wil helemaal geen liefdeloze relatie. Aan de andere kant wil ik ook niet (deels) zonder mijn kinderen.
Zijn er anderen die hier ervaring mee hebben of advies hebben voor mij?
Is hij verliefd op een ander?
Wat erg voor je dit. Ga je alsjeblieft niet zitten verdedigen, al was je wel aangekomen, dan nog is het kwetsend.
Zou het iets zijn van een (natte vingerwerk hoor) moeder/hoer complex: dat hij je zozeer ziet als moeder dat hij dat niet kan verenigingen met seksuele gevoelens. Het schijnt dat meer mannen daar last van hebben. In ieder geval is het zijn probleem, hij moet daar iets mee en dan bedoel ik niet het buiten de deur zoeken maar therapie
Dit is inderdaad zijn probleem, niet het jouwe. Indirect natuurlijk wel, maar ik bedoel ermee dat het niet aan jou ligt en houd dan ook vast aan dat je weet dat je wèl een mooie vrouw bent. Begrijpelijk dat je er vreselijk onzeker van wordt, maar het is niet reëel.
Jouw man moet hier iets mee. Zit hij verder wel goed in zijn vel? Wat je beschrijft herken ik van mijn man, hij gedroeg zich een tijdlang precies zo en gaf uiteindelijk aan niet meer van mij te houden en te willen scheiden. Daar ging ik niet zomaar mee akkoord en uiteindelijk bleek dat hij een affaire had (gehad) en ernstig depressief was, mede door een zeer negatief zelfbeeld en allerlei andere onderliggende oorzaken. Het lag in ieder geval niet aan mij, al ben ik hem wel zelf kwijt geraakt in de communicatie. Daar zie ik achteraf ook zeker wel mijn aandeel in want ik heb veel te lang geaccepteerd dat hij zo tegen mij deed in de vorm van ‘plagen’ wat eindigde in echt hatelijke opmerkingen.
Ik raad aan dat hij hiermee aan de slag gaat bij een therapeut en eventueel jullie samen ook nog als dat zou helpen. Een seksuoloog kan hier ook bij helpen. Hij moet daar dan wel voor open staan natuurlijk. Sterkte!
Even (vooral niet persoonlijk opvatten) advocaat van de duivel.
Maar wat nou als het wel (deels) aan jezelf ligt, maar je dit niet zelf in de gaten hebt?
En dan heb ik het niet eens over dat je niet mooi bent ofzo.
Aantrekkelijk zijn hoeft niet eens altijd iets lichamelijke te zijn natuurlijk.
Iemand kan bloeimooi zijn, maar door bepaalde trekjes onaantrekkelijk worden.
Ik ben ook een mooie vrouw weet ik inmiddels en dat was ik altijd al. Maar tijdens mijn vorige relatie kwam dat veel minder tot zijn recht.
Je zegt zelf dat je man je kledingstijl niets vind en dat kan soms best een dingetje zijn.
Mijn ex gaf daar niks om en op een geven moment ga je er zelf ook minder moeite voor doen. Tot het punt dat je opeens beseft dat je jezelf tekort doet.
Ik heb uiteindelijk voor mezelf besloten dat mijn ex mijn geluk in de weg stond omdat ik altijd voor iedereen klaar stond, maar er op geen enkele manier waardering voor kreeg. Zelfs tot op het punt dat ik in niets meer leek op de mooie frisse vrouw die ik was. Bij de poging en die ik deed om er leuk uit te zien werd er amper positief gereageerd. Ja is prima hoorde je dan. Of waarom moest je nieuwe schoenen of kleding etc.
Die man begreep niet dat je dat soms nodig hebt om je goed te voelen. Maar bij mij was de liefde weg, gewoon omdat ik beseft dat hij mij altijd zou tegenhouden in mijn persoonlijke geluk.
Mijn huidige vriend hecht voor zichzelf wel waarde aan verzorging en vind het ook fijn om een ander gelukkig te zien. Dat daar af en toe iets moois voor jezelf bij hoort snapt hij. Maar maak het niet te gek. En als je je dan eens leuk kleed dan laat ie dat merken.
Ik ben nu meer dan de vrouw die ik vroeger was!
Ik ben een betere moeder en betere vriendin.
Nu wil dat niet zeggen dat je een eind moet maken aan je relatie en een man moet zoeken die jou wel die persoonlijke aandacht geeft. Maar ga eens bij je man te raden wat hij leuk vind, wacht niet af tot hij er zelf mee komt want dat zal niet gebeuren. Dan groei je alleen maar verder uit elkaar.
Ondanks dat hij het (in jouw ogen) is die in gebreke is, wil dat niet zeggen dat jij dan maar een afwachtende houding moet aannemen.
Werk aan jezelf, kijk of er misschien iets is waardoor jij als persoon(lijkheid) weer aantrekkelijk wordt gevonden.
Als jij die moeite hebt gedaan, dan weet je zeker dat je altijd met opgeheven hoofd kunt zeggen, dat jou niets te verwijten valt.
Plan een avondje spontaan weg zonder kinderen. Kleed je leuk aan, zonder verdere (sexuele) verwachtingen. Houdt het luchtig leg er niet teveel nadruk op. Maar laat vooral zien dat jij er nog bent voor hem op ieder vlak.
Bijtje82 schreef op 29-04-2022 om 18:12:
Even (vooral niet persoonlijk opvatten) advocaat van de duivel.
Maar wat nou als het wel (deels) aan jezelf ligt, maar je dit niet zelf in de gaten hebt?
En dan heb ik het niet eens over dat je niet mooi bent ofzo.
Aantrekkelijk zijn hoeft niet eens altijd iets lichamelijke te zijn natuurlijk.
Iemand kan bloeimooi zijn, maar door bepaalde trekjes onaantrekkelijk worden.
Ik ben ook een mooie vrouw weet ik inmiddels en dat was ik altijd al. Maar tijdens mijn vorige relatie kwam dat veel minder tot zijn recht.
Je zegt zelf dat je man je kledingstijl niets vind en dat kan soms best een dingetje zijn.
Mijn ex gaf daar niks om en op een geven moment ga je er zelf ook minder moeite voor doen. Tot het punt dat je opeens beseft dat je jezelf tekort doet.
Ik heb uiteindelijk voor mezelf besloten dat mijn ex mijn geluk in de weg stond omdat ik altijd voor iedereen klaar stond, maar er op geen enkele manier waardering voor kreeg. Zelfs tot op het punt dat ik in niets meer leek op de mooie frisse vrouw die ik was. Bij de poging en die ik deed om er leuk uit te zien werd er amper positief gereageerd. Ja is prima hoorde je dan. Of waarom moest je nieuwe schoenen of kleding etc.
Die man begreep niet dat je dat soms nodig hebt om je goed te voelen. Maar bij mij was de liefde weg, gewoon omdat ik beseft dat hij mij altijd zou tegenhouden in mijn persoonlijke geluk.
Mijn huidige vriend hecht voor zichzelf wel waarde aan verzorging en vind het ook fijn om een ander gelukkig te zien. Dat daar af en toe iets moois voor jezelf bij hoort snapt hij. Maar maak het niet te gek. En als je je dan eens leuk kleed dan laat ie dat merken.
Ik ben nu meer dan de vrouw die ik vroeger was!
Ik ben een betere moeder en betere vriendin.
Nu wil dat niet zeggen dat je een eind moet maken aan je relatie en een man moet zoeken die jou wel die persoonlijke aandacht geeft. Maar ga eens bij je man te raden wat hij leuk vind, wacht niet af tot hij er zelf mee komt want dat zal niet gebeuren. Dan groei je alleen maar verder uit elkaar.
Ondanks dat hij het (in jouw ogen) is die in gebreke is, wil dat niet zeggen dat jij dan maar een afwachtende houding moet aannemen.
Werk aan jezelf, kijk of er misschien iets is waardoor jij als persoon(lijkheid) weer aantrekkelijk wordt gevonden.
Als jij die moeite hebt gedaan, dan weet je zeker dat je altijd met opgeheven hoofd kunt zeggen, dat jou niets te verwijten valt.
Plan een avondje spontaan weg zonder kinderen. Kleed je leuk aan, zonder verdere (sexuele) verwachtingen. Houdt het luchtig leg er niet teveel nadruk op. Maar laat vooral zien dat jij er nog bent voor hem op ieder vlak.
Nee, nee en nog eens: NEE! Blijf alsjeblieft jezelf! Je bent goed zoals je bent!
Ik denk inderdaad dat hij bij zichzelf te rade moet gaan wat er aan de hand is. Ik vermoed iets als 'niet genoeg aandacht krijgen' nu er een kindje is...of inderdaad: een ander. Ik zou bij hem aandringen, doorvragen en uitzoeken wat er aan de hand is. Of zijn het gewoon de 'tropenjaren' slokken de kindjes erg veel energie? Dan is het tijd om eens goed de tijd voor elkaar te maken en er zonder kindjes op uit te trekken.
Krijg je het niet los wat er aan de hand is? Dan zou ik therapie overwegen. Niet te snel opgeven en vooral niet aan jezelf gaan twijfelen! Sterkte.
Pippeltje schreef op 29-04-2022 om 20:11:
[..]
Nee, nee en nog eens: NEE! Blijf alsjeblieft jezelf! Je bent goed zoals je bent!
Ik denk inderdaad dat hij bij zichzelf te rade moet gaan wat er aan de hand is. Ik vermoed iets als 'niet genoeg aandacht krijgen' nu er een kindje is...of inderdaad: een ander. Ik zou bij hem aandringen, doorvragen en uitzoeken wat er aan de hand is. Of zijn het gewoon de 'tropenjaren' slokken de kindjes erg veel energie? Dan is het tijd om eens goed de tijd voor elkaar te maken en er zonder kindjes op uit te trekken.
Krijg je het niet los wat er aan de hand is? Dan zou ik therapie overwegen. Niet te snel opgeven en vooral niet aan jezelf gaan twijfelen! Sterkte.
Je begrijpt niet wat ik bedoel. Ik zeg niet dat ze moet veranderen. Maar het kan echt wel zo zijn dat zij zelf veranderd is. Dus probeer jezelf terug te vinden.
Iedere vrouw veranderd of verschuift haar prioriteiten als er kinderen komen.
Maar dat geldt net zo goed voor de man.
Probeer elkaar terug te vinden en wat ik wil zeggen: Leg niet alle schuld direct helemaal bij de man.
Dat wat ik hierboven over mezelf schreef is ook niet volkomen aan hem te wijten. Maar hij was wel de oorzaak. Ik had het alleen niet zo ver moeten laten komen.
Bijtje82 schreef op 29-04-2022 om 20:20:
[..]
Je begrijpt niet wat ik bedoel. Ik zeg niet dat ze moet veranderen. Maar het kan echt wel zo zijn dat zij zelf veranderd is. Dus probeer jezelf terug te vinden.
Iedere vrouw veranderd of verschuift haar prioriteiten als er kinderen komen.
Maar dat geldt net zo goed voor de man.
Probeer elkaar terug te vinden en wat ik wil zeggen: Leg niet alle schuld direct helemaal bij de man.
Dat wat ik hierboven over mezelf schreef is ook niet volkomen aan hem te wijten. Maar hij was wel de oorzaak. Ik had het alleen niet zo ver moeten laten komen.
ja ja maar het klinkt toch als Libelle in de zestiger jaren: je moet wel zorgen dat je sexy blijft voor je man, ook al hangen er twee peuters aan je benen.
Ik vind het iets heel verdrietigs en wanhopigs hebben als to nu naarstig de hand in eigen boezem moet gaan steken en aan haar uiterlijk moet werken terwijl ze schrijft "
Hij kan mij ook niet uitleggen waar het dan in zit. Het is volgens hem een gevoel.
Ik weet dat ik een mooie vrouw ben, maar ik word er vreselijk onzeker van."
denk eens in: stel hij heeft een moeder/hoer complex (klinkt heftig maar is iets van hij ziet haar zo als een moeder dat hij dat niet kan verenigen met seksualiteit in zichzelf) en zij gaat maar naar de kapper en de sportschool en leuke outfits... dat is toch heel deprimerend als vrouw. En vechten tegen de bierkaai.
Weet je wat het lastige is van een forum. Vrouw verteld een verhaal, maar wederhoor is er niet. Wij kennen man en vrouw niet en kunnen er dus ook niet over oordelen. Dus vandaar ook mijn tegen geluid. Er zitten altijd twee kanten aan en misschien is vrouw toch wel veranderd maar heeft ze het niet door.
En nu haal je weer het mooi zijn aan, maar dan heb je dus nog steeds niet begrepen wat ik bedoel.
Bijtje82 schreef op 30-04-2022 om 10:56:
Weet je wat het lastige is van een forum. Vrouw verteld een verhaal, maar wederhoor is er niet. Wij kennen man en vrouw niet en kunnen er dus ook niet over oordelen. Dus vandaar ook mijn tegen geluid. Er zitten altijd twee kanten aan en misschien is vrouw toch wel veranderd maar heeft ze het niet door.
En nu haal je weer het mooi zijn aan, maar dan heb je dus nog steeds niet begrepen wat ik bedoel.
ja maar omdat je het totaal niet weet kun je misschien beter beperken tot wat wel gegeven is: het verhaal van to. Anders wordt het gissen en projectie
Lexus schreef op 30-04-2022 om 11:03:
[..]
ja maar omdat je het totaal niet weet kun je misschien beter beperken tot wat wel gegeven is: het verhaal van to. Anders wordt het gissen en projectie
Nou daar ben ik het dus niet mee eens. Ik heb ook geen negatief commentaar op de vrouw, maar geef aan dat ze wel ook naar zichzelf mag kijken. Ben je echt niet veranderd en ga dan echt het gesprek aan.
Als iedereen maar achgut kom maar aai over de bol doet en zegt dat het absoluut niet aan jezelf ligt, dan kom je eigenlijk ook geen stap verder.
Probeer het hele probleem van meerdere kanten te benaderen, zodat je alles gedaan hebt om het goed te maken. Zelfreflectie hoort daar ook bij.
En dat is absoluut positief bedoeld.
Bijtje82 schreef op 30-04-2022 om 11:46:
[..]
Nou daar ben ik het dus niet mee eens.
dat had ik ook niet verwacht, daar is het een forum voor
Ik denk dat hij een ander heeft. Hij hoopt dat jij de handdoek in de ring gaat gooien.
Bolmieke schreef op 30-04-2022 om 12:47:
Ik denk dat hij een ander heeft. Hij hoopt dat jij de handdoek in de ring gaat gooien.
Dit roepen zonder iemand te kennen vind ik persoonlijk veel erger. Dit is iemand onnodig nog onzekerder maken.
Het valt me wel op, dat zoiets een relatiecrisis vaak gebeurt na de komst van een tweede kind. Ergens wel begrijpelijk. Twee kinderen is veel drukker, je bent niet meer de trotse ouder van een kind, maar je moet samen een huishouden runnen, waarvan de werkdruk bovennormaal hoog is, niet meer samen verliefd kijken naar dat ene kindje, maar aandacht gaan verdelen, en het besef dat het nog wel enige tijd gaat duren voordat je weer meer tijd hebt voor jezelf en voor elkaar; dan wellicht toch ook liever willen ontsnappen, weg willen, al is het maar in gedachten.
Ik zou je partner vooral aanspreken op het feit dat jullie relatie nu een andere fase in is gegaan, dat je samen de verantwoordelijkheid draagt voor twee mensenlevens en dat dat veel vraagt. Ook opofferingen en over je eigen schaduw heen kunnen springen. Verliefdheid en seks worden minder belangrijk dan respect voor elkaar, kameraadschap en intimiteit. Dat laatste is echt noodzakelijk wil je instaat zijn de komende 20 jaar de twee jonge mensenlevens genoeg kansen geven voor hun toekomst.
Dus: ben je wel nog aantrekkelijk, wil je wel nog seks met mij, ben je wel nog verliefd, dat soort vragen zijn eigenlijk nu niet meer aan de orde. Ben jij mijn maatje, kan ik op je rekenen in de taak die voor ons ligt, respecteer je mij zoals ik ben, dat zijn nu relevantere vragen. En dan vooral de vraag: er zijn twee kinderen, hoe gaan wij er samen voor zorgen dat die kinderen goed opgroeien.
Tsjor
tsjor schreef op 30-04-2022 om 13:53:
Het valt me wel op, dat zoiets een relatiecrisis vaak gebeurt na de komst van een tweede kind. Ergens wel begrijpelijk. Twee kinderen is veel drukker, je bent niet meer de trotse ouder van een kind, maar je moet samen een huishouden runnen, waarvan de werkdruk bovennormaal hoog is, niet meer samen verliefd kijken naar dat ene kindje, maar aandacht gaan verdelen, en het besef dat het nog wel enige tijd gaat duren voordat je weer meer tijd hebt voor jezelf en voor elkaar; dan wellicht toch ook liever willen ontsnappen, weg willen, al is het maar in gedachten.
Ik zou je partner vooral aanspreken op het feit dat jullie relatie nu een andere fase in is gegaan, dat je samen de verantwoordelijkheid draagt voor twee mensenlevens en dat dat veel vraagt. Ook opofferingen en over je eigen schaduw heen kunnen springen. Verliefdheid en seks worden minder belangrijk dan respect voor elkaar, kameraadschap en intimiteit. Dat laatste is echt noodzakelijk wil je instaat zijn de komende 20 jaar de twee jonge mensenlevens genoeg kansen geven voor hun toekomst.
Dus: ben je wel nog aantrekkelijk, wil je wel nog seks met mij, ben je wel nog verliefd, dat soort vragen zijn eigenlijk nu niet meer aan de orde. Ben jij mijn maatje, kan ik op je rekenen in de taak die voor ons ligt, respecteer je mij zoals ik ben, dat zijn nu relevantere vragen. En dan vooral de vraag: er zijn twee kinderen, hoe gaan wij er samen voor zorgen dat die kinderen goed opgroeien.
Tsjor
Niks meer aan toe te voegen.
