Partner van weduwnaar
Sinds een jaar heb ik een relatie met een weduwnaar. Hij is 35 en ik ben 31 jaar oud. De relatie loopt gelukkig heel goed, waar wij allebei erg dankbaar voor zijn. Maar ik merk dat ik, hoe hechter wij naar elkaar toe groeien, mij het gevoel van 2e keus zijn regelmatig overvalt. Ergens de onzekerheid dat hij het met mij nooit meer zo goed zal hebben als met haar. Gelukkig overheerst deze gedachte niet, maar er zijn wel momenten dat ik het moeilijk los kan laten. Dit ligt zeker niet aan hem, want hij laat in alles merken dat hij voor mij gaat en dit voor hem weer een nieuw 'boek' is en niet vergelijkbaar met de relatie die hij met haar had. Maar toch... hij is mijn grote liefde, kan ik dit ook wel voor hem zijn? Dit gevoel bekruipt me wel eens. Ik ben op zoek naar mensen die in een soortgelijke situatie zitten en hoe zij dit ervaren.
Je moet af van het idee dat er voor iedereen maar 1 grote liefde voor eeuwig en altijd is. Dat is een sprookje. Mensen kunnen liefde voelen voor verschillende mensen. Zelfs tegelijkertijd. En liefde kan ook verschillend zijn of weer verdwijnen. Jullie hebben een nieuwe eigen liefde. Niet vergelijkbaar met zijn vorige partner. Want dat ben jij niet. Ga jezelf dan ook niet vergelijken want jij kunt haar niet zijn. Daarbij wie zegt dat zij altijd zijn grote liefde was gebleven. Je weet het gewoon niet. Concentreer je op jezelf en niet op haar. Ze is geen onderdeel van jullie relatie.
Izza schreef op 22-08-2023 om 17:38:
Je moet af van het idee dat er voor iedereen maar 1 grote liefde voor eeuwig en altijd is. Dat is een sprookje. Mensen kunnen liefde voelen voor verschillende mensen. Zelfs tegelijkertijd. En liefde kan ook verschillend zijn of weer verdwijnen. Jullie hebben een nieuwe eigen liefde. Niet vergelijkbaar met zijn vorige partner. Want dat ben jij niet. Ga jezelf dan ook niet vergelijken want jij kunt haar niet zijn. Daarbij wie zegt dat zij altijd zijn grote liefde was gebleven. Je weet het gewoon niet. Concentreer je op jezelf en niet op haar. Ze is geen onderdeel van jullie relatie.
Eens!
Behalve met de allerlaatste zin. Dat is ze namelijk wel, maar dat hoeft geen prominente rol te spelen. Die twee dingen kunnen heel prima naast elkaar bestaan.
Izza schreef op 22-08-2023 om 17:38:
Daarbij wie zegt dat zij altijd zijn grote liefde was gebleven. Je weet het gewoon niet. Concentreer je op jezelf en niet op haar. Ze is geen onderdeel van jullie relatie.
Daar maak je echt een denkfout. Bij het overlijden van een partner wordt deze "zalig" verklaart. Hij of zij zal altijd afvragen in mindere tijden hoe zou het gegaan zijn met. Onderschat dit niet zeker als dit een jeugdliefde betreft. Je bent uiteraard geen concurrent maar dit is wel iets anders dan een ex. Zij is danwel geen onderdeel van de relatie maar wel zijn pijn/geschiedenis. Dat zal je een plek moeten geven en moeten respecteren zeker ook als er al kinderen zijn uit deze relatie.
Mijn vriend is geen weduwnaar, maar zijn vorige vriendin, met wie hij 15 jaar samen was, is door een ziekte zowel lichamelijk als geestelijk volledig aangetast. Ze leeft nog wel, maar ligt in een verpleeghuis en er is geen kans op verbetering. Ik ben het eens met Ruud. Mijn vriend en ik zijn 3 jaar samen en natuurlijk hebben wij wel eens ruzie. Steevast komt dan de Heilige Marina (zo heet ze niet echt, maar even als voorbeeld) naar voren. Want ZIJ zou nooit dit en altijd dat. ZIJ was altijd geduldig en begripvol, ZIJ maakte nooit ruzie en vroeg nooit het onmogelijke van hem. Onzin natuurlijk, maar hij heeft een soort ideaalbeeld in zijn hoofd waarin het in hun relatie alle dagen één en al gezelligheid en vrede was. Zijn moeder, met wie ik het heel goed kan vinden, spreekt hem er wel eens op aan als we bij haar zijn en het gaat weer over de fantastische dingen die de Heilige Marina deed. Dan zegt ze: "Jaja, het was allemaal fantastisch hoor. En nu heb je een ontzettend leuke vriendin die je kwijtraakt als je zo doorgaat." Mijn vriend snapt niet echt dat het vervelend is, maar leert wel steeds beter zijn mond te houden. Hij had gelukkig geen kinderen met haar.
Of iemand nu ex, overleden of ernstig ziek is. Het is heel erg vervelend om continu vergeleken te worden met een vorige partner. Dat is niet ok en daar mag je een ander ook op aanspreken. Jij bent jezelf en niet die andere persoon. Zelf heb je waarschijnlijk ook een ex of exen gehad. Die haal je er toch ook niet openlijk bij (zowel positief als negatief). En tegen een heilig verklaarde persoon kan je zeker niets beginnen. Dan zou ik heel duidelijk tegen partner zeggen dat het kwetsend en totaal onrealistisch is. Als hij zo over haar denkt wat moet hij dan met jou? Een soort 2e plaats ofzo?
In een gezonde relatie kan je herinneringen koesteren aan vorige partners (voor jezel). Maar ze horen geen actief deel uit te maken van de relatie in de zin dat jij een vergelijking bent, aan haar beeld moet voldoen of dat die persoon een heilige is.
Ik ga misschien een beetje een aparte vergelijking maken, namelijk met adoptie. In de meeste gevallen zal een kind dat geadopteerd wordt 'tweede keus' zijn, namelijk doordat de ouders geen biologisch kind hebben kunnen krijgen. Betekent dat ook dat een geadopteerd kind 'minder waard' is voor de ouders? Nee natuurlijk niet! Het geadopteerde kind ís er namelijk en ontvangt en geeft liefde, en in de echte werkelijkheid is dat kind dus gewoon dé keus voor de ouders, omdat het er ís en omdat er een echte relatie is waarin mensen van elkaar houden en elkaar kennen en diep met elkaar verbonden zijn.
Je kunt zeggen: dat kind was niet door deze ouders geadopteerd als ze eigen kinderen hadden kunnen krijgen. Jij was niet in het leven van je partner gekomen als zijn vrouw niet was overleden. Maar maakt dat dat ouderschap of die liefde 'minder waard'? Nee, natuurlijk niet. Echte liefdes zijn er in het nú, niet in het verleden of in de fantasie. Ik lees niet dat je partner je vergelijkt met zijn overleden vrouw, alleen dat jij je afvraagt of je wel goed genoeg bent in vergelijking met haar. Dat hoef je niet te doen. Je kan snappen dat je vriend verdrietig is omdat hij weduwnaar is geworden en tegelijkertijd dolblij met jou. Je kunt het één niet zomaar wegstrepen tegen het ander. Net zoals dat je het verdriet over het niet kunnen krijgen van eigen kinderen niet zomaar kunt wegstrepen tegen de vreugde van het opvoeden van een adoptiekind. Het is gewoon niet hetzelfde. Jij bent zijn partner en geliefde met wie hij zijn leven deelt. Zij is een mooie en tegelijk pijnlijke herinnering aan wat hij ooit had en waar hij ooit naar verlangde. Het is heel fijn dat hij zelf zo duidelijk uitspreekt dat hij voor jou gaat. Als hij niet daarnaast steeds vergelijkingen maakt met hoe zij was en hoe zij deed en wat hij met haar deed, zou ik hem maar gewoon gaan geloven. Dat hij nog steeds verdrietig kan zijn om haar overlijden en haar ook nog steeds kan missen, staat daar los van. Zeker wel kan jij zijn grote liefde zijn en kan hij enorm dankbaar zijn om wat jij hem geeft en wat jij voor hem betekent, juist omdat je hem weer de pure liefde en vreugde en levenslust laat voelen. Wat moet dat, en dus jij, enorm veel voor hem betekenen na zo'n enorme klap op zo'n jonge leeftijd!
Ik snap best dat je rouwt als je partner is overleden of zo ziek/gehandicapt/dement dat er geen relatie meer mogelijk is. Als je gaat scheiden, wil je van je partner af en dan ga je ook niet tegen je nieuwe partner je ex ophemelen. Als de Heilige Marina niet ziek was geworden, waren ze nog bij elkaar en had ik nooit een relatie met hem gekregen. Ik voel me inderdaad wel eens 2e plaats en dat zeg ik dan ook tegen hem. Ik ga ook zeker niet samenwonen tot ik het gevoel heb dat ik nummer 1 ben.
Het is natuurlijk wel van belang hoelang het geleden is dat de partner is overleden. Wellicht is het nog te kort of heeft hij het nog niet voldoende verwerkt (dat kan bij sommigen heel lang duren of gewoon nooit lukken. Maar jij moet geen invulling zijn van een interne leegte bij hem. Je kunt er voor hem zijn op jouw manier. Maar de verwerking moet hij zelf doen.
En je kunt ook meerdere grote liefdes hebben. Zelfs tegelijkertijd.
Hoe reageert hij als je zegt dat je je tweede keus voelt?
Mija schreef op 23-08-2023 om 12:32:
Ik ga misschien een beetje een aparte vergelijking maken, namelijk met adoptie. In de meeste gevallen zal een kind dat geadopteerd wordt 'tweede keus' zijn, namelijk doordat de ouders geen biologisch kind hebben kunnen krijgen. Betekent dat ook dat een geadopteerd kind 'minder waard' is voor de ouders? Nee natuurlijk niet! Het geadopteerde kind ís er namelijk en ontvangt en geeft liefde, en in de echte werkelijkheid is dat kind dus gewoon dé keus voor de ouders, omdat het er ís en omdat er een echte relatie is waarin mensen van elkaar houden en elkaar kennen en diep met elkaar verbonden zijn.
Je kunt zeggen: dat kind was niet door deze ouders geadopteerd als ze eigen kinderen hadden kunnen krijgen. Jij was niet in het leven van je partner gekomen als zijn vrouw niet was overleden. Maar maakt dat dat ouderschap of die liefde 'minder waard'? Nee, natuurlijk niet. Echte liefdes zijn er in het nú, niet in het verleden of in de fantasie. Ik lees niet dat je partner je vergelijkt met zijn overleden vrouw, alleen dat jij je afvraagt of je wel goed genoeg bent in vergelijking met haar. Dat hoef je niet te doen. Je kan snappen dat je vriend verdrietig is omdat hij weduwnaar is geworden en tegelijkertijd dolblij met jou. Je kunt het één niet zomaar wegstrepen tegen het ander. Net zoals dat je het verdriet over het niet kunnen krijgen van eigen kinderen niet zomaar kunt wegstrepen tegen de vreugde van het opvoeden van een adoptiekind. Het is gewoon niet hetzelfde. Jij bent zijn partner en geliefde met wie hij zijn leven deelt. Zij is een mooie en tegelijk pijnlijke herinnering aan wat hij ooit had en waar hij ooit naar verlangde. Het is heel fijn dat hij zelf zo duidelijk uitspreekt dat hij voor jou gaat. Als hij niet daarnaast steeds vergelijkingen maakt met hoe zij was en hoe zij deed en wat hij met haar deed, zou ik hem maar gewoon gaan geloven. Dat hij nog steeds verdrietig kan zijn om haar overlijden en haar ook nog steeds kan missen, staat daar los van. Zeker wel kan jij zijn grote liefde zijn en kan hij enorm dankbaar zijn om wat jij hem geeft en wat jij voor hem betekent, juist omdat je hem weer de pure liefde en vreugde en levenslust laat voelen. Wat moet dat, en dus jij, enorm veel voor hem betekenen na zo'n enorme klap op zo'n jonge leeftijd!
Ergens snap ik deze vergelijking maar toch vind ik het ook een lastige.
Ik merk dat ik, nu we een jaar verder zijn, ook steeds meer nadenk over de toekomst. Ik ben bang dat ik het gevoel ga hebben vaak in haar schaduw te staan. Wel merk ik dat ik deze gevoelens niet altijd heb (gelukkig), maar soms zijn ze zo overheersend aanwezig. Rationeel snap ik heel goed dat ik een nieuwe liefde voor hem ben en niet te vergelijken ben met zijn relatie met haar. Maar het voelt soms toch anders...
Deze gevoelens bemerk ik nu pas voor het eerst en heb ik het afgelopen jaar niet eerder gehad. Ik merk dat wij samen steeds verder naar elkaar groeien, waardoor dit soms zo overheersend de kop opsteekt. We praten hier gelukkig over en hij geeft juist ook aan dat ik weer andere kanten van hem naar boven breng, die hij ook erg waardeert. Hij herhaalt zo vaak dat hij dit goed los van elkaar kan zien en de relatie met mij als een compleet nieuw boek ziet. Hij heeft zijn blik heel erg gericht op de toekomst en ik merk gelukkig aan alles dat hij heel blij en gelukkig met mij is. Zo heb ik het nog nooit eerder met iemand ervaren. Maar het feit dat zij altijd een rol speelt (wat ik rationeel gezien heel goed begrijp) vind ik soms toch een lastige gedachte... en het voelt dan zo egoïstisch om zo te denken....
Pippeltje schreef op 23-08-2023 om 14:55:
Hoe reageert hij als je zegt dat je je tweede keus voelt?
Hij vindt het juist heel lastig dat ik mij soms zo voel. En geeft ook aan dat dit voor hem absoluut niet zo voelt. Wat ik hier al eerder heb geschreven, het voelt voor hem als een nieuw boek in zijn leven. Het vorige boek is gesloten met alle mooie herinneringen die hij daaraan heeft. En dit is iets nieuws, niet vergelijkbaar met dat wat was. Dus eigenlijk is het heel fijn zoals hij hierop reageert en zou ik me dus helemaal niet zo druk moeten maken... maar toch... misschien is dit nu ook een fase die ook weer minder gaat worden.
Zandstra schreef op 23-08-2023 om 15:07:
[..]
Ergens snap ik deze vergelijking maar toch vind ik het ook een lastige.
Ik merk dat ik, nu we een jaar verder zijn, ook steeds meer nadenk over de toekomst. Ik ben bang dat ik het gevoel ga hebben vaak in haar schaduw te staan. Wel merk ik dat ik deze gevoelens niet altijd heb (gelukkig), maar soms zijn ze zo overheersend aanwezig. Rationeel snap ik heel goed dat ik een nieuwe liefde voor hem ben en niet te vergelijken ben met zijn relatie met haar. Maar het voelt soms toch anders...
Deze gevoelens bemerk ik nu pas voor het eerst en heb ik het afgelopen jaar niet eerder gehad. Ik merk dat wij samen steeds verder naar elkaar groeien, waardoor dit soms zo overheersend de kop opsteekt. We praten hier gelukkig over en hij geeft juist ook aan dat ik weer andere kanten van hem naar boven breng, die hij ook erg waardeert. Hij herhaalt zo vaak dat hij dit goed los van elkaar kan zien en de relatie met mij als een compleet nieuw boek ziet. Hij heeft zijn blik heel erg gericht op de toekomst en ik merk gelukkig aan alles dat hij heel blij en gelukkig met mij is. Zo heb ik het nog nooit eerder met iemand ervaren. Maar het feit dat zij altijd een rol speelt (wat ik rationeel gezien heel goed begrijp) vind ik soms toch een lastige gedachte... en het voelt dan zo egoïstisch om zo te denken....
Ben je niet 'gewoon' bang en onzeker over jezelf? Hoe meer je schrijft, hoe meer ik de indruk krijg dat dit in jou zit en niet/minder in hem. Kijk, als er rode vlaggen zijn, moet je je intuïtie niet negeren maar dat lees ik er in ieder geval niet in. Heb je wel eens met anderen, familie en vrienden gesproken over hoe ze jullie relatie zien? Zien zij dat hij van harte voor jou kiest en jou liefdevol en respectvol behandelt? Wat bedoel je met 'zij zal altijd een rol spelen'? Is er ook een kind? Ik denk dat het logisch is dat je worstelt met haar plaats in jouw leven met hem, zeker als je stiefmoeder van haar kind zou zijn. Ik kan me eigenlijk wel voorstellen dat je je dan ergens een indringer voelt in het gezin van een ander en dat je niet weet wat je met 'haar' moet want jij hebt haar immers nooit gekend en dat je die gedachte dan weer niet zo aardig vindt van jezelf. Maar gun jezelf daar wat tijd voor om dat uit te vogelen. Dit is niet iets wat zomaar even te fixen is. Misschien zou je eens in gesprek kunnen gaan met een coach voor samengestelde gezinnen. Ik kan me voorstellen dat je niet alles tegen je vriend wil zeggen omdat het 'hard' kan klinken dat jij 'niet weet wat je met haar moet' maar het mag er gewoon zijn en het is voor mij als buitenstaander een reële gedachte. 
Het lijkt dus eigenlijk meer zo dat jij je eerder een indringer voelt in deze relatie dan dat hij het ziet.
Ofwel, jij vult voor hem in hoe hij zich zou moeten voelen, dit terwijl hij het blijkbaar voor zichzelf al een plaats heeft gegeven?
Mija schreef op 23-08-2023 om 15:21:
[..]
Ben je niet 'gewoon' bang en onzeker over jezelf? Hoe meer je schrijft, hoe meer ik de indruk krijg dat dit in jou zit en niet/minder in hem. Kijk, als er rode vlaggen zijn, moet je je intuïtie niet negeren maar dat lees ik er in ieder geval niet in. Heb je wel eens met anderen, familie en vrienden gesproken over hoe ze jullie relatie zien? Zien zij dat hij van harte voor jou kiest en jou liefdevol en respectvol behandelt? Wat bedoel je met 'zij zal altijd een rol spelen'? Is er ook een kind? Ik denk dat het logisch is dat je worstelt met haar plaats in jouw leven met hem, zeker als je stiefmoeder van haar kind zou zijn. Ik kan me eigenlijk wel voorstellen dat je je dan ergens een indringer voelt in het gezin van een ander en dat je niet weet wat je met 'haar' moet want jij hebt haar immers nooit gekend en dat je die gedachte dan weer niet zo aardig vindt van jezelf. Maar gun jezelf daar wat tijd voor om dat uit te vogelen. Dit is niet iets wat zomaar even te fixen is. Misschien zou je eens in gesprek kunnen gaan met een coach voor samengestelde gezinnen. Ik kan me voorstellen dat je niet alles tegen je vriend wil zeggen omdat het 'hard' kan klinken dat jij 'niet weet wat je met haar moet' maar het mag er gewoon zijn en het is voor mij als buitenstaander een reële gedachte.
Ik denk ook dat dit zeker in mijzelf zit. Maar vind het zo bijzonder dat ik dit gevoel nooit eerder heb gevoeld en het nu ineens de kop opsteekt. Hij heeft inderdaad een kind, dus dat speelt zeker een rol. Maar ook het contact met haar gaat heel erg goed. In feite kan ik mij eigenlijk niet beter wensen, dat besef ik mij heel erg goed. En daar moet ik mij misschien ook veel meer aan vast gaan houden. Nooit eerder zo'n man als hij tegengekomen. Waar ik heb de ruimte geef in dit hele proces, krijg ik van hem ook alle ruimte en begrip. Dus tussen ons gaat het eigenlijk heel goed en hij geeft zelf ook wel eens aan dit heel bijzonder te vinden. Ik moet mij meer los van zijn vorige vrouw zien en ik weet dat ik heel erg mag genieten van deze relatie met hem én zijn dochter. En dat de relatie op zichzelf in feite niet anders is dan een andere, maar zijn verleden is er en zal er altijd zijn. Hij zegt ook wel eens dat ik het misschien allemaal veel groter maak dan het voor hem in werkelijkheid is.... ik vind het bijzonder dat hij al weer zo goed naar de toekomst kan kijken met alles wat hij heeft meegemaakt.
Dus als ik ook jullie berichten lees, ik denk dat het vooral onzekerheid is bij mijzelf...
Bijtje82 schreef op 23-08-2023 om 15:23:
Het lijkt dus eigenlijk meer zo dat jij je eerder een indringer voelt in deze relatie dan dat hij het ziet.
Ofwel, jij vult voor hem in hoe hij zich zou moeten voelen, dit terwijl hij het blijkbaar voor zichzelf al een plaats heeft gegeven?
Ja, ik denk dat dit ergens wel zo is. En ik voel ook wel dat ik dingen dan groter maak dat ze voor hem zijn en dit benoemd hij dan ook. Ik hoop er meer rust in te vinden en misschien heeft dit ook gewoon meer tijd nodig....
