Partner met veel kenmerken van ADD: en nu...

Wil hij geholpen worden?

Hallo Leesbrilletje,

Ik ben zelf partner van een (gediagnosticeerde) ad(h)d-er, en mijn valkuil in het verleden was mijn eigen gestructureerde manier van denken en aanpakken als maat te nemen. Jij vraagt "hoe kan ik hem erbij helpen?". Bij ons ging dit dus fout, mijn man wilde helemaal niet geholpen worden

Ik ben behoorlijk perfectionistisch (je zoekt elkaar toch om een bepaalde reden uit). En ik heb op een gegeven moment besloten om van zijn relaxte manier van leven te leren, want hij heeft zelf totaal geen last van zijn slechte planning (heeft een erg drukke en hectische baan). Dat zorgde voor ruimte om de dingen die ik belangrijk vond bespreekbaar te maken, zodat hij mij tegemoet kon komen. Echt belangrijke zaken zet ik nu bijv. op de mail zodat hij een overzicht heeft van wat er moet gebeuren. Wij hebben hierin een goede balans gevonden.

Groetjes zonnetje

Geholpen

Dag Zonnetje

Ik geloof eerder dat ik degene ben die handvaten nodig heb en inderdaad vraag ik me ook af in hoeverre ik hem erin moet ondersteunen. Toen ik mijn vermoeden aan hem vertelde, ging hij even kijken naar de uitgebreide beschrijving, en hij herkende zich maar deels in de beschrijving terwijl ik zelf alles of bijna alles kon plaatsten. Hij zei ook dat hij het vervelend vind wanneer er etiketjes op mensen geplakt worden. En daar kan ik me ook in vinden, eigenlijk. Ik zou het denk ik niet leuk vinden als mijn partner tegen mij zou zeggen dat ik een of andere "stoornis" heb. Ik post dus hier met een dubbel gevoel, want ergens voel ik me niet honderd procent ok daarover. Ik heb de discussie met hem gelaten voor wat het was, en bovendien maakt het me inderdaad verder niet uit of hij wel of niet ADD heeft volgens de officiële "richtlijnen". Uiteindelijk heeft hij er denk ik meer last dan ik, in zijn dagelijkse leven. En ik hou van hem zoals hij is, ik heb niet de illusie dat ik hem op zijn 54ste ga veranderen. En dat wil ik niet eens.
Ik "worstel" (wel een zwaar woord) met het wel of niet aanpakken van praktische dingen in ons leven. Mijn eerste reactie zou zijn om alles te regelen, maar ik realiseer me wel dat het een valkuil is in mijn leven. Niet alleen met hem, maar ook in het algemeen (in mijn werk, met mijn kinderen). Dus.. Ik zoek herkenning, handvaten (voor mezelf) en succesverhalen. Een controlefreak en een ADD-er bij elkaar is een bijzondere combinatie, maar misschien ergens ook logisch.
Leesbrilletje

Ja hier

Een add-er als partner of zelf add? Ik val in beide categorieën. En heb ook minimaal 1 kind met add, zijn dat bonuspunten?

Voor mezelf helpt het om te accepteren dat ik zo ben, dat wij zo zijn. Dat ik m'n man stevig moet aansturen om op tijd te zijn, aan z'n afspraken helpen herinneren. Daar afentoe boos om te zijn, maar verder accepteren en zo doorgaan. Maar hij kan ook nog steeds heel goed vergeten hoe laat de kinderen moeten sporten enzo. Na al die tijd...
En de positieve kanten van add ook in de gaten te houden. De humor die we delen, de spontane acties waar we samen erg van genieten. Die reactie van je vriend op jouw "ik hou van je" zouden mijn man en ik ook zo kunnen reageren, waar we dan samen heel erg om zouden moeten lachen, maar ook weten dat we heel veel van elkaar houden.

Kun je hier iets mee?

En Nimbo, dat add-ers niet kritisch zijn oo hun eigen werk is onzin.

Nimbo

Ik heb al die kenmerken van ADD niet uit mijn duim gezogen maar op werkelijk alle websites over ADD (NL en EN talig) gelezen. Inclusief het veel slapen en kritisch tov zichzelf.
Leesbrilletje

Valkuil

In de ondersteuning gaan zitten kan een enorme valkuil zijn. Bij mijn partner wel omdat hij nog meer achterover gaat leunen of hij doet alleen de dingen die hij leuk vindt (en die hij dus wel begint en afmaakt). Daarbij, voor je het weet, kom je in een soort geïrriteerde moeder-kind verhouding.

Dat wil niet zeggen dat er steuntjes zijn. Welke dat zijn, kan ik niet voor je invullen. Er zijn er maar niet op alle vlakken en het ligt ook maar net aan wat je prettig vindt. Maar als je wil zoeken, begin dan eerst eens met wat lezen over executieve functies. Er zijn genoeg boeken over te vinden, ook online is er het nodige over te vinden. Dat heb ik gedaan na de diagnose van een van de kinderen. Enorme eye-opener: wat gaat er mis, waarom gaat het mis. Begreep ook toen pas waarom er op bepaalde punten wrijving was. En soms zijn er handigheidjes voor.

Als hij moeite heeft met de dag, kan je eens kijken of er op het gebied van planning van de dag een app te vinden is of een site met handvatten. Maar pas heel erg op met alles in orde (of ordelijker) voor hem maken want zoiets wordt een dagtaak, je wordt het geheugenpunt (wat ikzelf ondertussen hinderlijk vind). En het verandert niet (echt).

Hij zal veel laten liggen, lijkt mij zo? En mensen met ADD moeten constant geactiveerd worden (bij de minder leuke taakjes). Een groot deel komt op jou neer. Kijk dus ook naar jouw kant, misschien zijn er apps oid die jou helpen (bijvoorbeeld een boodschap app of de boodschappen laten bezorgen). Misschien volgt er wel een herverdeling van de taken maar kijk ook vooral wat jou ontlast, ipv wat hem ontlast.

Ook herkenning

Ook mbt het vele slapen en het heel kritisch zijn en zelfs het niet open zijn over gevoelens. Geen idee dat dat ook bij Add hoorde.
Wat ik dan weer niet herken is dat alles tot in de puntjes af komt. Niks is af hier in dit huis.

Tips? Tja, probeer het toch gelijkwaardig te houden. Het schiet niet op om in een hulpverleningshouding te schieten. Ik structureer hooguit het een en ander. Vooral als ik daar zelf ook baat bij heb. De rest mag ie zelf uitzoeken....

relatie

"Maar nu. Dit alles is geen groot probleem voor mij, in het houden van in ieder geval. Want hij is humorvol, relativerend, ontzettend slim, begripvol, heel erg creatief, gul, etc.. Alleen is het dagelijkse leven soms een challenge, vooral omdat ik zelf een controlefreak ben, en een perfectionist. Een vakantie plannen bij voorbeeld is een "drama", het heen en weer tussen mijn en zijn huis is ook ingewikkeld, overigens "woont" hij inmiddels de helft van de tijd bij mij zo niet meer; in zijn werk merk ik ook dat het hem heel erg beperkt, maar daar kan ik werkelijk niets aan doen."
Ik vraag me werkelijk af waarom je het dagelijks leven met hem wilt delen. Er is geen noodzaak. Jullie hebben geen gezamenlijke kinderen, je weet dat je prima alleen met kind kunt wonen. Houd het simpel. Ik vind dat zelf zo'n voordeel van een "tweede" relatie zonder kinderen. Je kunt latten en de leuke dingen er uit halen en de minder leuke dingen laten voor wat het is.

Laat gaan

Ik kreeg op mijn 35e de diagnose ADD en Asperger en mijn toenmalige man ging daar van alles over lezen. En daarna was alles mijn schuld want ik was die stomme autist. Dat hij jaren vreemd ging moest wel want hij kon bij mij zijn verhaal niet kwijt. Ik begreep hem immers niet want ik was de autist.
Hou gewoon van die man, laat daar toch geen stempels op los. Echt, ik wenste dat ik dat traject nooit was ingegaan. Je kunt met iemand met al z'n trekjes leven of niet. Veroordeel niet, deel niet iemand in een hokje in, hou van hem of ga weg.

Moeder

Wat erg voor je. En wat ben ik het eens met je advies aan leesbril......

Ingrid

in de korte tijd

dat je een relatie met hem hebt heb je al een paar keer gepost over "problemen" in deze relatie, door diverse oorzaken uiteraard en niet per se op zijn persoon, dat mag duidelijk zijn.
Ik zou het advies van Alkes opvolgen, want ik denk niet dat het veel beter zal worden als je écht op elkaars lip komt te wonen.
Dat houdt niet in dat je niet van deze man mag houden natuurlijk, dat is helemaal niet wat ik wil zeggen, ik ken jullie niet in real life.
Ik wil alleen zeggen: kijk uit waar je je instort met je van nature neiging tot oplossen en zaken overnemen/leiden.
Je bent daarmee niet enkel de sterkste, maar ook bijna je eigen vijand en dat heeft zich al eerder geuit in burn out klachten.
Geniet van je liefde voor hem en van zijn liefde voor jou en houd je verre van problemen die je kunt voorkomen. Dan blijft het genieten het langst

waar heb je precies last van?

Als hij al 54 jaar ADD-er is dan heeft hij er allang zelf mee leren omgaan, hem hoef je niet te helpen
Maar als jij last hebt van bepaalde eigenschappen van hem, dan kan je alleen iets bij jezelf doen inderdaad.
Waar heb je precies last van? Dat je dingen van hem wilt overnemen? Te veel voor hem wilt zorgen? Komt dat dan door zijn ADD of door jouw controledrang? Als jij zegt dat je een controlfreak bent en daar last van hebt dan kan je daar wat aan doen, aan jezelf. Aan hem kan en wil je gelukkig ook niets veranderen.
Ik heb zelf ADD, en geen ADDer is hetzelfde, zijn net mensen . Je kunt juist heel perfectionistisch en zelfs een controlfreak zijn mét ADD. Dat je iets niet af kunt maken wil nog niet zeggen dat je niet perfectionistisch bent.. Dus geloof niet alles wat 'ze' zeggen.. En zie het alsjeblieft niet als een soort afwijking inderdaad, ik voel me altijd al zo buiten alles staan en vind het vreselijk als mensen mij zouden gaan beoordelen in het licht van zoiets - iedereen heeft wel iets. Ik heb een paar echte vrienden waarbij ik mezelf kan zijn, wees zo'n vriendin voor hem.

Oeps

Ik had je beloofd te zullen mailen,ik heb het niet direct in mijn telefoon ingepland en dus is het me totaal ontschoten. Nou, ja dat dus. Laten we het er hier maar ophouden dat ik van nature beduidend chaotischer ben dan gemiddeld en nog wat eigenschappen van het lijstje bezit. Ik ben niet zo van de stoornisclub. Iedereen is anders, en we kunnen niet allemaal extravert en sociaal zijn en fluitend multitaskend door het leven stappen.

Gelukkig ben ik zo verstandig geweest mijn hang naar spannende mannen te onderdrukken en een leuk gezin te stichten met een heel gelijkmatig, laconiek en relativerend type, die zelf ook wel eens een steekje laat vallen zonder daar al te veel om te malen.

In jullie geval lijkt samenwonen me niet raadzaam. En hou de relatie alsjeblieft gelijkwaardig.Ga niet proberen aan hem te sleutelen of ondersteuning op te dringen. Ik heb een stel in mijn omgeving waar hij een ADD-diagnose heeft en zij zo bevoogdend over hem praat alsof hij haar zwakbegaafde kindje is. Heel akelig vind ik dat,ik zou dat niet verdragen.

Ik hintte naar ADD omdat het een ingang kan zijn voor adequate hulp aan zijn zoon, die op alle fronten vastloopt en nog een hele toekomst voor zich heeft. Ik had het met die jongen te doen. Iemand van die leeftijd is er mogelijk nog bij gebaat bij hulp om om te leren plannen en en leren om te gaan met uitstelgedrag, afleidbaarheid en impulsiviteit. Al dan niet medicamenteus ondersteund.

Ik denk dat het goed zou zijn als je vriend,ondanks zijn afkeer van labels,die mogelijkheid openhoudt. Al is het maar omdat zo'n label deuren opent die anders gesloten blijven.

Verbaasd door sommige reacties

Dag allemaal,
Ik heb veel aan de meeate reacties maar vraag me toch af waarom sommige mensen mensen menen mij te moeten vertellen dat ik vooral niet met hem moet willen samenwonen, dat was de vraag helemaal niet?! Er zijn vooral problemen omdat zijn oudste niet goed gaat en een zware stempel drukt om zijn leven (en dus op de mijne).
Ik ben juist blij als hij bij mij is, ik voel me gezien, gesteund, en met hem verveel ik me geen ogenblik. Ik ben het blijste als hij thuis komt en elke keer dat hij weer weg gaat moet ik even slikken. Ook al weet ik dat ik hem binnen twee dagen weer zie.
Ik zie eigenlijk eerder de valkuilen in mijn houding, dan in zijn "zijn". Dat ik in de hulpverleningsmodus schiet is inderdaad mij grootste valkuil, ook in mijn werk.
Moeder, ik vind het heel naar voor je dat je partner zo onrespectvol met je omgaat nadat je een diagnose gekregen heb. Het zegt meer over hem dan over jou. Veel sterkte ermee.
Leesbrilletje

Nou ik snap het wel

Als jullie dag en nacht op elkaars lip zitten, zie jij veel meer en loop je dus:
A. Meer tegen de nadelen van zijn beperking aan, en
B. Is het risico ook veel groter dat jij de hulpverleningsmodus niet kunt weerstaan.

Je loopt dan dus een serieus risico dat het minder lang leuk blijft tussen jullie.

nogmaals

Waar heb je precies las van, concreet bedoel ik. Je schrijft dat het een drama is om een vakantie te plannen, waarom, wat doet hij waardoor het een drama wordt? Waarom is heen en weer tussen jullie huis ingewikkeld? Je worstelt met het wel of niet aanpakken van praktische dingen in jullie leven; noem eens een voorbeeld?
Ik snap ook niet waarom jou geadviseerd wordt niet met hem te gaan samenwonen, of komt dat door informatie uit andere draadjes die je schreef- ik lees alleen jouw vraag over ADD hier. Maar goed, geef eens wat concrete voorbeelden, misschien kan ik je vertellen hoe het hier gaat?

Waarom?

Deze twee zinnen triggereren bij mij dat je het lastig gaat krijgen om samen te wonen:

.. Alleen is het dagelijkse leven soms een challenge, vooral omdat ik zelf een controlefreak ben, en een perfectionist.
Hoe kan ik hem erbij helpen, en hoe verlies ik mezelf niet.

Je vindt het nu blijkbaar al lastig, wil hem helpen.
Ik hoef niet geholpen worden, ik ben prima zoals ik ben, ben niet hulpbehoevend en word graag geaccepteerd en gewaardeerd zoals ik ben, zoals zo veel mensen. Ik ziu het vervelend vinden als ik een partner had die het idee had dat er iets mis is met mij, en dat ik daar ondersteuning bij nodig heb.

Daarnaast schrijf je dat je perfectionistisch bent, en het nu al een uitdaging vindt. Daar zou ik veel moeite mee hebben, want dan ben ik blijkbaar toch niet goed genoeg. Aan perfectionisme kan ik slecht voldoen, want ik maak makkelijk een chaos, van m'n huis, van m'n tijdsplanning. Mensen die daar problemen mee hebben maken me onzeker, en dan trek ik me terug, omdat ik niet aan de verwachtingen kan voldoen. Ook doe ik graag spontane dingen. In een kwartier besluiten om de vakantie voor de laatste paar dagen op een andere camping, een halve dag verder rijden, voort te zetten omdat deze camping niet zo bevalt en andere mensen vragen of we mee gaan. Of besluiten om een weekend weg te gaan, en een uur later ook weg te zijn. En heel veel kleinere dingen. En ik merk dat de perfectionistische, gestructureerde mensen om me heen daar moeite mee hebben. Als ik vraag of ze mee gaan zien ze dat niet zitten. M'n man gelukkig wel, ik zou het jammer vinden als ik dat soort dingen niet meer zou kunnen doen.

Ohja, vakantie plannen

Wat is daar een drama aan?

Vakantieplannen en paar voorbeelden

Vakantieplannen: zijn eigenlijk niet te maken Gelukkig heb ik net een tent aangeschaft en we zullen last minute wel ergens een leuke camping vinden. Een datum plannen lukt al niet: "eind juli zou goed zijn zeg je... Oh ja... Mmmm.. laat me even nadenken... Trouwens, twee jaar geleden in juli was ik in Italië in de buurt van FLorence, zag ik daar de mooiste museum over deegrollers...Maak je weleens zelf pasta? Want ik heb begrepen dat er een bepaalde soort bloem nodig is he? Ik Google het even.."
Een uur later weet ik alles van durum tarwe, de verzamelaars van deegrollers in Italië, waarschijnlijk ook over de geschiedenis van Fiat en over Italiaanse liedjes uit de jaren zestig. Geen vakantie geboekt, dat dan weer niet.
Ander voorbeeld: gisteren open dag van Hogeschool bezocht voor zijn zoon en de mijne, beide geïnteresseerd in de opleiding. Zijn zoon had het binnen 45 minuten gezien, de mijne heeft nog even een proefles bijgewoond, en mijn vriend heeft nog een extra uur rondgelopen omdat hij de andere opleidingen allemaal zo boeiend vond. Met twee verveelde pubers achter ons aan.
Later op de dag gingen we naar de open dag van een veilinghuis, zijn puber vond het niets, de mijne wel maar maakte zich een beetje zorgen over zijn PW Duits dat hij nog even wou leren. Een bezoek van wat een uurtje had moeten zijn heeft uiteindelijk de hele middag geduurd. En zelf heb ik eigenlijk an zich geen moeite mee, ik geniet van zijn enthousiasme en we hebben de zelfde interesses. Alleen: ik hou wel de tijd in de gaten en de verschillende interesses van andere mensen om ons heen in de gaten (zijn zoon, de mijne, en de boodschappen die nog even gedaan moeten worden). Hij vergeet het helemaal omdat hij 100% in het verhaal van de veilinghuis ingaat, details vraagt over een bepaalde schilderij, etc..

Dat zijn twee voorbeelden van situaties dat ik bijna dagelijks met hem meemaak. En als we alleen op de wereld waren zou ik het helemaal laten voor wat het is, en gewoon meegenieten want het is leuk. Maar niet handig. En daar worstel ik mee, erin mee gaan of begrenzen.

Leesbrilletje

Niet begrenzen

Maar eigen plan trekken.

Als hij wil blijven rondlopen en jij hebt het idee dat er twee pubers zijn liever iets anders willen, kun je dat natuurlijk bespreekbaar maken. En pubers die ergens snel mee klaar zijn, gaan er ook niet 'dood' aan om eens een keer op een ander te moeten wachten.

En die vakantie, tja. Ik zet het op de mail. En nog een keer en nog eens. Bedenk me opeens dat ik nog geen antwoord gehad heb. Meteen maar weer even vragen....

Trap er niet in

In de valkuil van het bekijken van je partner vanuit een 'stoornisbril'...

Niet doen. Wat je volgens mij veel beter kunt doen is kijken hoe je zelf met 'dingetjes' van hem kunt omgaan.

Voor het gemak ga je er nu vanuit dat bij er bij hem iets speelt als ADD. Niet om een labeltje te plakken, omdat de beschrijving ervan zo goed past bij zijn gedrag.

Er is een vereniging voor mensen met AD(H)D, nou ja er zijn er wel meer, maar ik ken bv. Impuls. http://www.impulsenwoortblind.nl/

Er zijn daar veel mensen met ervaringsverhalen, en de vereniging heeft een besloten forum, http://www.adhd-xtra.nl/forum/index.php?topic=15355.0 en ze organiseren ook ontmoetingscafe's. Wie weet is het niks voor je, maar misschien ook wel en heb je veel de input hoe anderen omgaan met typisch ADD-gedrag.

Verveelde pubers: tja die hebben dan maar pech. Ik vind het wel mooi dat iemand helemaal ergens van kan genieten. En komop, de wereld draait toch niet altijd om die pubers. Als je er dan toch bent, zou ik er zelf ook iets aan willen hebben... Ja, herkenbaar... (en dus ook die moeite met tijd... heeee). En geen diagnose hoor...

Ik denk dat het probleem veeleer ligt in jullie wie weet wel heel tegengestelde karakters (met natuurlijk ook heel veel raakvlakken, maar dat zullen de problemen niet zijn).

De ervaring leert dat 'dingetjes' die er in een begin van een relatie al zijn, meestal niet weg gaan maar in het ergste geval evolueren tot 'dingen'. In ieder geval is het zo dat personen niet veranderen door een ander. De enige die jij kunt veranderen ben je zelf. Dus nogmaals, het is zaak om zelf hiermee om te gaan. Je kunt jezelf afvragen: hoe érg is het nou helemaal. En als het voor jou soms of vaak erg is, zou ik zeker voor mezelf dingen afbakenen. Punten waarop het erg is, dingen doen met pubers misschien, nou dat doe je dan voortaan zonder hem, bijvoorbeeld. Want zelfs als je dingen met hem afspreekt over, wel op die tijd weggaan, zal dat op het moment zelf niet zo gebeuren. En dan ga je je ergeren.

Of afspreken dat jij regeldingen die jullie beiden betreft, zoals vakanties, zelf regelt, hem wel op de hoogte houdt, maar niet blijft afwachten op hem. Want dan gebeurt er niets, of pas te laat.

Mijn dochter heeft een relatie gehad met een jongen met toch wel overduidelijk ADD. Heerlijk jong, echt, ik vind hem ongelooflijk aardig en leuk. Maar mijn dochter kon er uiteindelijk niet goed mee omgaan, en ging zich precies aan die dingen ergeren, ook als had zij er ook goed zicht op. Ze proberen nu gewoon vrienden te zijn, wil zij graag, en hij kan dat niet, want het is alles of niets lijkt het.
Voor de duidelijkheid nogmaals: labeltjes om mensen af te doen of weg te zetten, daar geloof ik totaal niet in. Maar als beschrijving en duiding van gedrag kán het handig zijn. Toch, val niet in de valkuil om alles maar aan ADD te wijten. Hij is gewoon deze man met hele leuke en ook, voor jou, hele irritante eigenschappen. En hoe staat daarbij de balans: telt het leuke zwaarder, of uiteindelijk het minder leuke...

En over advies: kijk je hebt nu overduidelijk vraagtekens bij/moeite met/ergernis over(?) zijn gedrag. Als je eventueel zou gaan samenwonen, dan word je veel meer daarmee geconfronteerd, en zullen verschillen ook harder botsen. Tenzij je natuurlijk een modus vivendi vindt.

Maar pas op: probeer niet zijn gedrag minder goed, en jouw gedrag beter te vinden. Bijvoorbeeld over die tijd, of wat dan ook. Ga er niet van uit dat zijn gedrag hierin moet verbeteren, of dat hij 'geholpen' moet worden daarbij. De grootste dooddoener voor een relatie lijkt me dat...
Maar stel dat hij zelf ergens problemen mee heeft, of telkens tegen hetzelfde aanloopt en dat problematisch vindt, tja dan is er idd niets mis met hem vragen of hij bepaalde dingen herkent...

En ook dat slapen: voor hetzelfde geld is het een symptoom van heel wat anders... zat ik nog te denken... Heeft hij dit altijd gehad?

ehh, er viel een woordje weg:

Niet om een labeltje te plakken, MAAR omdat de beschrijving ervan zo goed past bij zijn gedrag.

Overigens, dat uit en te na plannen

herken ik wel bij mijn partner, die ik zelf eerder verdenk van ASS-gedrag (alleen uit handigheid om het te duiden hoor, of voor mezelf...). En ook het moeite hebben met het uitspreken van emoties zou ik daar veel eerder onder scharen, bijvoorbeeld...

Real time in plaats van streeftijd

Ben ik nou de enige die vindt dat pubers hun eigen vrije tijd mogen invullen? Zeker als de ochtend ook al op een infomarkt hebben lopen sjokken en er een proefwerk moet worden geleerd. Ik had ze thuisgelaten. Of misschien even eentje gepaaid met een bus pringles en hem om de boodschappen gestuurd. Het gaat niet om 11-jarigen die zonder toezicht elkaar de hersens inslaan of met lucifers gaan spelen op je parket.

Misschien ben ik een geval apart, maar als ik ergens echt in geinteressseerd ben, dan wil ik daar ook rustig de tijd voor nemen. Dat lukt me niet in een uurtje. En al helemaal niet met steunende pubers in mijn kielzog en het idee dat er nog boodschappen gedaan moeten worden. Dat zou mij meer stress dan ontspanning geven.

In een relatie met iemand met een wat minder ontwikkeld tijdbesef zou ik je aanraden je vrije tijd ruim in te plannen bij gezamenlijke uitstapjes . Uitgaan van hoeveel tijd een activiteit echt in beslag neemt in plaats van met een streeftijd in je achterhoofd op stap te gaan.

Van grote taken - en dat is een vakantie plannen voor mij - heb ik ze geleerd in kleinere deeltaken te hakken: wensen peilen, orienteren op internet, ideeeen in de groep gooien, data afstemmen etc. ALs je die deelpunten kunt afstrepen heb je het idee dat er voortgang in zit ipv dat je halverwege blijft steken.

vulpen

ik ben het ook wel met jou eens hoor. Kies uit wat je wel en niet met pubers doet. Maar ik ben wel van mening, als je dan toch ergens bent, en je komt er niet vaak, dan vind ik dat zij ook met mij mee mogen als ik net iets met hen heb gedaan.

En leren voor een proefwerk, ze nemen hier vaak werk mee voor onderweg, als we lang moeten rijden of als zij niet mee willen en dan ergens blijven zitten wachten.
.

Mijn twee centen

Er is al zoveel zinnigs gezegd.

Wat hier helpt is dat we een gezamenlijke online agenda hebben. Dat is echt een uitkomst.

Mijn man vergeet vaak dingen die hij zelf niet zo boeiend vindt. Bijvoorbeeld om zijn ouders te bellen. Of om een tandartsafspraak te maken. Dan zeg ik tegen hem: 'Volgens mij ben je vergeten om....' of 'denk je eraan dat je nog van plan was om...' Zonder verwijten, maar toch even herinneren. Dat werkt hier wel.

Mijn man heeft heel veel behoefte aan structuur, maar joh, hij is volwassen. Hij is prima in staat om zijn eigen structuur te maken. Daar heeft hij mij niet voor nodig. Ik moet wel voor mezelf opkomen als zijn structuur botst met mijn levensgeluk. Elke nacht om 2 uur naar bed, dat is heel gestructureerd, maar dat trek ik niet bijvoorbeeld. We krijgen daar geen ruzie over hoor. Hij is volwassen, hij snapt dat echt wel. Hij denkt er alleen soms niet aan om rekening met mij te houden. Dat is geen onwil.

Vakanties zijn hier altijd super leuk. Ik ben de enige in het gezin die niet rusteloos/druk is, maar ik hou ook wel van afwisseling en dingen ondernemen. Op vakantie wisselen we dus dagen met in en rond het huisje hangen (achter de laptops) af, met het ondernemen van leuke dingen. We splitsen sowieso heel vaak op bij gezinsactiviteiten. Iedereen doet gewoon wat hij of zij leuk vindt en dan is er altijd wel iemand die inhaakt. Ik ben trouwens altijd degene die de vakantie bestemming uiteindelijk selecteert, want als mijn man dat moet doen, dan komt het er niet van. Ik zoek dan een stuk of wat alternatieven en dan kiezen we met z'n allen welke het gaat worden.

Waar ik heel erg aan heb moeten wennen, is dat mijn man dus altijd doorgaat met denken en bezig zijn. Ook als hij vrij is, werkt hij in zijn hoofd (en achter zijn laptop) gewoon door. Ook als hij rustig in zijn bed ligt, dan ratelt het door in zijn hoofd. Hij kan dat niet uitzetten. Hij ontspant geestelijk, door met zijn projecten (werk, maar soms ook hobbies) bezig te zijn. Vroeger kregen we daar wel ruzie om, omdat ik hem dan een workaholic vond, maar ik snap nu, dat hij toch moet denken. Hij kan alleen ontspannen als zijn hersenen bezig zijn. Dat kan ook het kijken naar een (actieve) film zijn, of een boeiend gesprek over een bepaald onderwerp. Maar niet bijv. samen op de bank naar flakkerende kaarsjes staren of op een bankje naar een zonsondergang.

Jeetje Karmijn

Ik herken mijzelf wel in wat jij beschrijft (en sommige anderen). Ook het tijdsprobleem van de partner van Leesbrilletje vind ik zeer herkenbaar (volgens mij heb ik dat gewoon ook). Mijn hoofd staat nooit stil. Ik kan alleen rustig zitten als ik een boek lees, of wat anders doe. Vóór de ipad was in slaap vallen een langdurig proces, omdat mijn hoofd maar blijft denken. Nu val ik tijdens het lezen in slaap. TV kijken doe ik bijna alleen terwijl ik ook nog iets anders doe. Als puber bv. zat ik altijd te breien, ook onder het leren bijvoorbeeld. Ik deed twee studies tegelijk en had daarnaast een bijbaan van 20 uur in de week. Dat soort dingen. Ik merk dat ik het in deze fase van mijn leven (puberkinderen, veel werk, partner die (veel) aandacht vraagt) op sommige fronten die daarbovenop komen bijna niet meer trek, mis daarin het overzicht.

Vroeger had ik perfect overzicht, maar paste alles in mijn hoofd. Nu moet ik gericht ordenen, en als er dan dingen extra gebeuren raak ik alles kwijt. Soms ben ik zo verstrooid dat ik bang ben dat ik dement word. Tegelijkertijd ergert mijn partner zich soms rot aan mij omdat ik volgens hem dingen zo langzaam doe, (maar dan dus wel vol overgave). Ik kan mij niet haasten, dat is het gewoon...

Wel interessante gedachte eigenlijk...

Meer herkenning

En ik herken mijn partner hier ook feilloos in. Enerzijds heel georganiseerd (uit noodzaak) met briefjes en lijstjes, anderzijds komt hij altijd te laat. Hyperfocus. Kan geen hoofdzaken van bijzaken onderscheiden. Heeft moeite met prioriteiten stellen. Kan ook moeilijk in slaap komen. Kan niet iets "even snel" doen.
Een pan pastasaus koken duurt 3 tot 4 uur (ik overdrijf niet!). Hij snapt niet hoe ik dat in een halfuur kan. Ik heb het hem laten zien, maar zo kan hij het niet.
Hij heeft de afgelopen dagen de ramen staan lappen en deed daar 2 x 4 uur over. Vol overgave inderdaad. Maar tenenkrommend voor mij, die ernaast zat en probeerde te werken. Ik dacht dat hij een grapje maakte toen hij vroeg of ik wilde koken, want hij ging ramen lappen. Maar nee, hij was bloedserieus.
Ja, perfectionisme, dat zit er zeker ook in. En wat autistische trekjes (jaja, ik weet dat ik geen psychiater ben, maar ik heb wel een zoon met ASS - niet zijn zoon trouwens), zoals onrust of paniek bij plotse veranderingen en star vasthouden aan routines, en onrust door rommel en chaos. Hij is superlief, zachtaardig en ik kan echt op hem bouwen, begrijp me niet verkeerd, en ik kan ontzettend met hem lachen.

Tegelijkertijd herken ik mezelf er trouwens ook in, ook ik heb ook zo'n warrig hoofd dat maar blijft denken, volop en snel associeert en nooit stopt. Ik vond het zo leuk dat mijn partner dat herkende en normaal vond, toen ik hem ontmoette. Maar ik heb er denk ik in de loop van mijn leven wat beter dan hij mee leren omgaan (of ik heb het minder ernstig). Hardlopen doet mij goed op dat vlak. Mijn cursus mindfulness was ook heel nuttig!

Ruimte

TS, je bent gefocued op het gedrag van je man maar je geeft aan zelf ook perfectionistisch te zijn. Dat eigenschap gaat nogal samen met het stevig in de hand houden van de touwtjes wardoor een ander minder ruimte krijgt om zelf een invulling te geven, en dat is knap lastig.
Wat is je eigen bijdrage in moeilijke situaties? Geef je anderen de ruimte of moet het gaan zoals jij denkt dat het moet gaan?

ja, koken, haha!

ik kan het wel en doe het graag, maar bij mij duurt het ook best lang. Niet zo lang als bij de partner van AnnoNick, maar zo supersnel als mijn partner het doet kan ik het echt niet.

Ik heb ook wel last van hyperfocus merk ik, en ik kan dingen soms ook niet loslaten. Als ik iets niet kan vinden terwijl ik zeker weet dat het er moet zijn, kan ik bijvoorbeeld ook me helemaal verliezen in het zoeken ervan. Ook als ik eigenlijk ergens anders moet zijn. HEel lastig om dat zoeken dan te moeten onderbreken.

Ik bedenk nu dat dit wel eens de oorzaak kan zijn van de frictie die ik soms heb mijn onze zoon met ASS, die zich juist aan dit soort dingen enorm kan ergeren.

Ik begrijp heel goed dat hij structuur en regelmaat nodig heeft. Voor mij is dat ook goed. Maar ik vind het erg moeilijk als ik zelf die structuur en regelmaat moet zien te handhaven. Vooral nu, in deze levensfase/situatie. Vroeger kon ik het prima, maar had ik alleen mezelf om structuur aan te geven. Verder komt de druk bij mij vooral omdat mijn partner (naast dus mijn zoon) veel van mij verwacht. En dat voel ik als een zware belasting.

Enfin, het leven bij ons is leuk hoor, ik ben gelukkig een blij levend mens. Maar het is wel goed om hier eens mijn gedachten over te laten gaan. Geeft een boel inzicht en verklaart veel. Ook geeft het me een soort troost, want ik heb inmiddels vaak wel het gevoel om tekort te schieten...

TS: hoe gaat het nou bij jullie?