partner met autisme?
Ik probeer het zo kort mogelijk te houden.
Komt iemand met een partner met autisme bekend voor?
Mijn vriend en ik hebben nu 14 jaar een relatie. 4 jaar geleden is hij door verschillende ziektes werkloos geraakt (burn-out, prikkelbare darmsyndroom, slaapapneu) en hij kan nu met moeite 2 uur per week werken.
Daarnaast zijn er veel relationele problemen geweest waarin ik weinig begrip heb gekregen voor mijn wensen en behoeftes. Er is vaak in ruzies en situaties door hem de conclusie getrokken dat het aan mij lag en ik legde mij er bij neer.
Ongeveer 1,5 jaar geleden hebben we therapie gezocht. Eerst bij de praktijkondersteuner, nu sinds 3 maanden bij een relatie therapeut.
1 voorbeeld die we daar besproken was dat hij bezig was een ontbijtje te maken, onze 2 jarige dochter hongerig in de keuken ronddwarrelde en ik dacht dat het een goed idee was om haar even af te leiden door te zeggen dat we even in de achtertuin gingen spelen (zodat vriend rustig een broodje kon smeren).
Dat leverde zoveel kortsluiting bij hem op. 'Hoe kon ik dat even in mijn eentje bepalen?' Hij was bezig met een broodje smeren en dus gingen we niet buitenspelen.
De therapeut dacht dat het misschien autisme zou kunnen zijn. Dat komt in zijn familie ook voor. Even heeft hij geaccepteerd dat het misschien 'wel aan hem lag'. Niet om schuld bij een kant te leggen of een partij te trekken, maar tot nu toe lag het nooit aan hem.
Goed. Gisteren knetterde het weer en terloops gaf hij aan dat in dit specifieke voorbeeld het niet aan hem lag, maar aan mij. Als hij te laat was met een broodje, zou de rest van zijn dagplanning ook te laat zijn en zou ik daar 'commentaar' op hebben.
Poef, toch nog een lang verhaal. Er zullen veel vragen komen denk ik. Sorry. Ik probeer het bondig, maar toch enigszins iets specifiek te maken.
Vraag dus: Wie heeft een partner met autisme die ervan overtuigt is dat het nooit aan hem (of haar) ligt?
Groetjes.
Wat is precies je vraag?
Ja, zeker zijn er mensen met partners die ervan overtuigd zijn dat het nooit aan hun ligt. Ik denk niet dat dat voorbehouden is aan mensen met autisme.
Ik denk dat je te snel wilt. Alle veranderingen kosten tijd, ook bij jou. Dat je vriend accepteert dat er misschien wel 'iets' met hem is, dat er ook 'iets' in de familie zit, is al heel wat. Ik zou proberen uit die schuldvraag te blijven, maar meer praktisch te kijken naar hoe je in dit soort situaties kunt handelen. Relatietherapie lijkt me een goed begin, maar als het (eventuele) autisme zo beperkend is voor hem (en jou/jullie en jullie kind) dan zou ik toch proberen om hem te laten testen. Met een diagnose is er meestal meer hulp beschikbaar. Je zou zelf kunnen beginnen met je inlezen. Op internet, of ga op zoek naar boeken. Er zijn hier meer mensen met partners met autisme, dus je zult vast nog meer tips krijgen, maar de boeken 'Het explosieve kind' en 'Geef me de vijf' staan hier op het forum hoog aangeschreven voor ouders van kinderen met autisme. Misschien heb je er ook wat aan om je partner te leren begrijpen en te leren hoe met hem om te gaan. En wellicht dat je er ook wat aan hebt voor je kind, want autisme is inderdaad erfelijk.
relatietherapie
Als je aan relatietherapie begint zou ik wel een groep/therapeut zoeken voor partners met autisme.
Zoon
Dat van slag raken als jij even in zijn omgeving de zaken stuurt of verandert, en dan de bal bij jou legt, is hier met zoon. Dat komt vooral omdat hij nogal gestresst is anders kan hij het beter over zijn kant laten gaan.
Maar het is altijd een inbreuk op zijn overzicht en handelingsruimte. Ook al meen je dat in zijn voordeel te doen.
Ik kan daar zelf wel eens heel geprikkeld van worden, maar het is wel waar. Het is het beste als ik een ruime boog om hem heen houdt van niet interventie. Geen geluid en beweging en afwachten waar zijn initiatief ligt.
Maar ook met zoon hebben we het gisteren nog over gehad hoe lastig dat zou zijn als je ook een kind hebt rondlopen. Daarom vraagt hij zich wel af of dat voor hem weggelegd zal zijn. Want momenteel vliegt het hem aan, het idee dat je elk moment uit je concentratie op je eigen agenda kunt worden gehaald door een kind dat jou nodig heeft maar ook daarbij een mogelijk neurotypische partner.
Klinkt wat overdreven maar is gewoon realistisch. En voor mij is het dan soms kiezen uit negatieve keuzes. Waardoor het regelmatig botst. Want zoon is daar op het moment actief mee bezig en vraagt ook ruimte voor zijn eigen beleving.
Dat bedacht ik idd ook nog
Je vertelt dat je partner 4 jaar geleden is uitgevallen, dat je een kind van 2 hebt en dat je 1,5 jaar geleden hulp hebt gezocht.
Van mensen met autisme is het bekend dat het krijgen van kinderen een enorme trigger is/kan zijn voor wat ik maar even autistisch gedrag noem. Er is niks zo onvoorspelbaar als een (klein) kind en dat is voor iemand met autisme enorm ingewikkeld. Ik zou dus zoals ik al zei kijken of je partner getest kan worden. Als hij inderdaad ASS (autisme spectrum stoornis) blijkt te hebben, dan lijkt het me verstandig als hij daarvoor begeleiding (en wellicht behandeling) krijgt. Op latere leeftijd een diagnose krijgen vraagt iets anders van jezelf en je omgeving dan wanneer je dat al op jonge leeftijd van jezelf weet. Veel mensen die 'iets' hebben lopen al hun hele leven tegen allerlei problemen aan waardoor ze aan zichzelf twijfelen (ik kan niks, ik ben gek) en dat doet wat met je zelfbeeld én zorgt voor stress.
Je vraag is wel algemeen
Natuurlijk zijn er hier mensen met een (ex-)partner met autisme. En ook mensen die dit herkennen, maar dat wil niet zeggen dat doordat mensen dit herkennen dat je man dan ook automatisch autistisch is.
Dank jullie
@koffie kop.
Mijn vraag is denk ik de meest voorkomende vraag hier: wie kan mij helpen 
. Dus super bedankt voor je boekentips. Daar ga ik mee aan de slag.
De diagnose of/welk autisme is nu aangevraagd waar wij over 6 maanden terecht kunnen. Zeker zijn we bezig met de vraag: wat kan ik doen om zo'n explosieve situatie te herkennen en samen ervan weg te sturen. Verschillende afspraken zijn gemaakt: ik zou 'stop' of 'kortsluiting' zeggen. Ik zou aangeven: 'we komen er nu niet uit, laten we het rusten' zeggen. Hij zou even weglopen (wat niet gebeurt) of ik zou even weglopen (waarbij hij achter mij aanloopt). Helaas kom ik steeds vaker tot de conclusie dat deze afspraak (hoe ik in een situatie moet reageren) niet de juiste oplossing is.
Waar ik vooral moeite mee heb is dat hij echt niet zijn aandeel wil inzien. Ik kan leven met kortsluiting, ik kan leven met alle afspraken hoe ik moet handelen, maar het wordt wel heel lastig als het constant omgedraaid wordt. Hij heeft geen kortsluiting gehad, hij was bang dat ik boos zou worden als zijn dagplanning niet uitkwam zoals uitgevoerd.
@AnneJ.
We zijn met deze therapeut begonnen voordat we autisme verdachten. Hij kan geen diagnose vaststellen, maar hij heeft het gezien in andere gezinnen. Wij zijn inderdaad aan het kijken naar hulpverleners die ons meer kunnen ondersteunen totdat wij aan de beurt zijn bij het diagnosecentrum.
Helaas begrijp ik het verhaal van je zoon. Ik snap dat ik inbreuk doe op datgene wat mijn vriend voor ogen had gehad die ochtend. Ik snap ook, dat op dat moment hij niet kan overzien dat mijn inbreuk niet zo hele grote gevolgen voor hem hoefde te hebben. We hebben het er later over gehad en hij accepteerde toen dat hij buiten proportioneel reageerde (zijn woorden). Maar herken jij het dan ook dat je zoon er nog weer later op terugkwam (maw. het was niet mijn vriends reactie dat buitenproportioneel was. Hij was bang voor mijn reactie op de verdere dagplanning).
(ik hoop dat het niet te vaag is)
Jesse-1
Oei, ik probeerde niet te zeggen dat mijn vriend autistisch is doordat hij zijn kant in ruzies niet erkend. Ik probeer ook niet te lichtzinnig over autisme te praten. Zo ontzettend veel mensen hebben een kindje of een partner met autisme die het zoveel zwaarder hebben dan ik.
Mijn excuses als ik jou of een ander hiermee beledigd heb.
Mijn vriend heeft nog geen officiële diagnose gekregen. We zijn aangemeld en staan op de wachtlijst.
Ik herken het gedrag alleen erg in autisme. Zijn tweelingbroer heeft autisme in sterkere mate en vriend loopt nu (door ziekte, ontslag of kindje zoals koffiekop misschien terecht opmerkt) tegen dezelfde problemen aan. Ik herken het verhaal van AnneJ.
Mijn vraag was ook niet helemaal duidelijk. Mijn probleem is dat hij erkent dat bij hem kortsluiting ontstaat, maar weken later daarop terugkomt.
Evalueren
Gelukkig hebben we hier beiden wel wat achteraf zelfreflectie en gedeelde reflectie.
En zijn beiden noodzakelijkerwijs ook vergevingsgezind. In die termen praten we er ook over.
Helaas kan ik zelf op het moment ook nogal uitbarsten. De coronatijden met iedereen thuis zijn voor mij ook best spannend. En als ik het iedereen naar de zin probeer te maken en dan nog een sneer kan krijgen daar ben ik niet van gediend.
Maar inderdaad, we komen er op terug.
Ik vraag hem wel regelmatig om een therapeut te zoeken, maar in tegensteling tot mijzelf en dochter, wij hebben therapie of gehad, wil zoon het verwerken (van zijn jeugd) met de mensen om hem heen. Zijn gezin en met vrienden.
Nu kan ik me dat van die vrienden wel heugen. Ik deed dat vroeger ook, elkaars verhalen doornemen waar soms echt schrijnende situaties tussen zaten.
Verder wil ik het niet. ik heb het drama van zijn jeugd meegemaakt en wil dat rondje niet nog eens over doen, dus hij regelt het maar zelf en als het teveel wordt kap ik het af.
Gelukkig hebben we al lang goede afspraken. Je eigen kamer is heilig en je gaat niet zomaar bij een ander naar binnen, zonder toestemming. En dat lukt. En anders gaat zoon even fietsen of ik ga zelf even weg.
Zoon is ook actief op zoek naar ontspanning, de weg uit de stress. Gisteren heeft hij minutieus figuurtjes zitten schilderen. Hopelijk beklijft het wat. Want omgaan met stress is al lang een continue zorg. Daarvoor heeft hij zich verdiept in mindfullness. Hij fietst veel en gaat tennisen, sport helpt. Maar hij heeft ook een kast waar hij deuken in mag slaan en die is weer behoorlijk mishandeld de afgelopen tijd. Want soms kan hij de stress niet inhouden.
Zijn psychiater heeft indertijd gemeld dat zoon ook wat medicatie zou kunnen krijgen want zo leven gaat ook vaak gepaard met (een soort basale) angst. En dat draagt bij aan de inflexibiliteit in het gedrag.
Zelfinzicht
"Waar ik vooral moeite mee heb is dat hij echt niet zijn aandeel wil inzien."
Daar is het bij mij vooral op stukgelopen: geen zelfinzicht. Het lag allemaal aan mij, altijd. Of aan de kinderen, want geen enkele peuter stoot zijn beker drinken om, dus is het volkomen normaal tekeer te gaan tegen je dreumes als het toch gebeurt. We leefden in een mijnenveld en het werd steeds erger.
Overigens is er geen diagnose (immers, het lag altijd aan een ander en nooit aan hem), maar toen de kinderen werden getest en hun diagnose Ass kregen, zei de GGZ die dat deed dat we er, gezien vaders gedrag, goed rekening mee moeten hebben dat hij het ook heeft (plus mogelijke andere problematiek).
Hou ook rekening met de veiligheid van je kind. Dat mijnenveld is net zo gevaarlijk als fysieke mishandeling. Je kind leert ook dat de grootste schreeuwer altijd gelijk krijgt.
Omdraaien
Je schrijft: "ik kan leven met kortsluiting, ik kan leven met alle afspraken hoe ik moet handelen, maar het wordt wel heel lastig als het constant omgedraaid wordt"
Ik weet niet genoeg van autisme af om te kunnen zeggen of dit vaker gebeurt bij mensen op het autistisch spectrum. Wel weet ik dat dit vaak gedaan wordt door mensen in de cluster-b categorie (borderline, narcisme, anti-social etc).
Misschien ook dat niet uitsluiten?
ego bescherming
Uiteindelijk kan iedereen dat, de verantwoordelijkheid voor zaken die bij jouzelf gevoelig liggen aan de ander wijten. Het schijnt zelfs heel gezond te zijn om dat in zekere mate te doen. Als het goed gaat ligt het aan jou als het slecht gaat aan een ander.
Het heet egobescherming en kan in extreme mate bij allerlei beelden voorkomen. Vooral bij mensen die lijden onder hun sociale en psychische problemen en de last niet kunnen dragen. In moeilijke periodes van hun leven, die voor sommigen hun hele leven behelst. De uitweg kan er in zijn dat jij bevestigt dat het voor hen niet makkelijk is. Punt.
Ik zie jou, ik zie hou jij worstelt.
Goed voorbeeld doet goed volgen. Met name bij kinderen met autisme, die uit onzekerheid juist sterk naar de omgeving kijken wat van hen verwacht wordt. Dus zelf het goede voorbeeld geven kan hier een belangrijke tool blijken te zijn.
En dan later kun je bespreken wat dat voor jou betekent. En dan kan ook iemand met autisme dat op een gegeven moment inzien. En iedereen heeft natuurlijk ook een eigen karakter, naast het autisme.
Voorbeeld
Wat zou de reactie van je vriend kunnen zijn geweest als je had gevraagd "vind je het misschien fijn als kind en ik jou even alleen laten zodat jij rustig een broodje kan smeren? Wij kunnen even inde tuin ingaan totdat je ons binnenroept?"
Ook mensen zonder autisme kunnen behoefte hebben aan duidelijke communicatie. Ik weet niet hoe je het gezegd hebt, maar ik kan veel manieren bedenken die een heel ander beeld opgeroepen kunnen hebben.
Teveel tekst
Dat lijkt mij teveel tekst Elledoris. De vriend staat, waarschijnlijk sinds kind er is, en werk en dergelijke niet goed zijn gegaan, nogal onder druk en is makkelijk gestresst.
Hij staat geconcentreerd in de keuken een ontbijt te maken, met afleiding door zijn kind. Wat TS probeert af te leiden.
Wat je dan ook doet, of laat, kan een probleem zijn. Want je doorbreekt zijn agenda en zijn overzicht. Veel woorden gebruiken is dan teveel gevraagd, dan duurt het ook nog eens heel lang voor duidelijk wordt waaruit de afleiding bestaat. Het zijn ook teveel 'omfloerste' woorden die misschien wel vriendelijk bedoelt zijn maar afleiden van de kern waar het over gaat.
Wat ik zelf doe na zo'n 'fout' van mijn kant is later vragen of zoon misschien een idee heeft hoe dat beter opgelost had kunnen worden.
Dat geeft soms wel lucht en nieuwe ideeen, maar soms wordt duidelijk dat wat je ook doet een probleem is. Met rust laten is soms het beste.
"Het ligt aan"
vind ik niet zo'n gelukkig uitgangspunt.
Of hij nou wel of niet autisme heeft, hoe dan ook lijkt hij anders met dingen om te gaan dan jij. Dan is de vraag aan wie het ligt niet zo relevant, maar wel hoe je daar samen mee om gaat en hoe je dat van elkaar accepteert.
Autisme gaat niet over en al scheelt het een stuk als iemand een diagnose krijgt en leert wat dat allemaal inhoudt, dan nog zul je het er allebei mee moeten doen.
Gedrag dat "auti-proof" is, kan ook heel prettig zijn voor mensen die om andere redenen gauw overprikkeld, gestressed etc zijn.
Dus duidelijk zijn, niet onverwacht storen in bezigheden, aanvoelen dat je iemand even met rust moet laten, overleggen en niet voor het blok zetten, accepteren dat je andere behoeftes en energieniveaus hebt.
Mijn man kan rustig een boek lezen terwijl de kinderen en de hond de hele boel om hem heen afbreken, en als ik dan van boven aan kom sprinten om te kijken wat die heksenketel betekent kijkt hij heel verbaasd: oh, niks van gemerkt.
Nou, mij lukt dat niet, om me zo af te sluiten voor prikkels van buiten. Integendeel. Dus ik neem meer tijd voor mijzelf en ga regelmatig alleen op stap. Iets wat hij weer helemaal niet gezellig vindt, alleen zijn of alleen uitgaan. Maar hij kan prima zijn eigen dingen doen waar anderen bij zijn. Ik niet.
En we raken van heel verschillende dingen gestressed, maken ons ook om andere dingen druk. Dan kost het soms moeite elkaar te bereiken en te begrijpen.
Daar moet je toch echt samen uitkomen. Schrikbeeld is toch wel zo'n ineengedoken man waarvan de vrouw zegt "ja, hij heeft autisme dus het ligt aan hem".
