Partner leidt eigen leven
Hallo allemaal,
Ik ben een moeder van twee jonge kinderen van 2 en 4 jaar. Inmiddels ben ik 9 jaar samen met mijn partner. Hij is altijd wel erg op zichzelf gericht geweest, maar dit heb je minder door als je samen bent. Hij wilde ook graag kinderen, ik dacht ook echt dat hij alles zou doen voor ons gezin.
Helaas valt dit hartstikke tegen. Hij leidt totaal ze eigen leven. In het weekend is hij meestal aan het werk, en als hij niet aan het werk is verzint hij altijd wel iets voor zichzelf. Een vriend die hij moet helpen met een verhuizing, een voetbalwedstrijd naar de kapper of hij moet een drankje doen met vrienden. Hij is in het weekend vaak laat thuis en blijft dan ook de volgende ochtend liggen. Dan ga ik maar weer alleen op pad met twee kinderen. Hij is ook vaak op reis voor ze werk en als hij dan terug komt is hij vaak chagrijnig en noemt hij mij een sloddervos, terwijl ik altijd alles alleen doe met die kinderen en mijn zoontje van 2 die nog steeds niet doorslaapt. Dat vind ik niet erg, ik hou van ze maar om dan zo door je partner afgesnauwd te worden. En zo onredelijk ook, hij is heel erg schoon. Maar ik kan moeilijk heel de dag met een poetsdoek gaan rondlopen.
Als hij op werkreis is laat hij nauwelijks iets uit zichzelf horen, en als ik dan bel dan kan het altijd maar kort, want hij is druk. Nou jullie begrijpen denk ik wel dat ik en de kinderen niet zijn nummer 1 zijn. Dat is hij zelf. Ik had altijd de gedachte van een warm gezin, gezellig in het weekend leuke dingen doen met je kinderen.
Hij is doordeweeks ook vaak vrij, omdat hij dan in het weekend werkt, hij doet dan ook nooit wat leuks met de kinderen. En als de kinderen bij de oppas zijn gaat die zitten gamen op ze telefoon, hij helpt dan ook met niets, maar wel mijn uitfoeteren. Ik kan me niet herinneren waar neer ik een "vrije" dag had zonder was, huishouden en kinderen.
Ik vind dit heel moeilijk, en heb dit al meerdere malen aangegeven, maar hij doet er niets aan. Hij zegt dat hij ook niet gelukkig is, maar ik vraag me oprecht af waarom je dan kinderen hebt genomen als je alleen je eigen ding wilt doen. Ik weet niet of ik met zo'n iemand wil leven. Ik heb een hechte familie, hechte vriendschappen, hij heeft dat allemaal niet.
Het lijkt erop dat je 3 kinderen hebt. Ik zou gewoon duidelijke afspraken met hem maken. Bijv. jij elke zaterdag vroeg op met de kinderen, hij elke zondag. En daar dan ook niet van afwijken. Zolang jij alles blijft doen vindt hij het wel best natuurlijk. Kinderen in bad doen, hij de ene dag jij de volgende dag. Enz enz.
Soms sluipt het erin. Goede tips overigens hierboven. Verander zelf de regels van dit spel. En buig niet voor als hij nukkig doet of zegt ik ga uit oid.
Het lijkt ook dat er verwachtingen zijn. Bij jou en je man. Ooit gesprek aangegaan van wat verwacht jij eigenlijk. En hij van jou? Maak vervolgens afspraken samen. Omdat je man vaak ook langer weg is ben jij gewend alles op je te nemen. Hij is gewend bij thuis zijn, vrij te zijn.
Zeggen dat je het niet leuk vindt tegen hem helpt dus niet. Mannen moeten (meestal) in dit soort settings concreet horen wat jij wil. Dus wat hierboven staat. En ook gewoon delegeren: Ik wil dat jij morgen met de kinderen naar zwemles gaat. Zegt hij dan maar ik ga avond ervoor uit: niet jouw probleem. Ga verder minstens 1 dag in de week sporten (of wat dan ook) en laat hem zorgen. Dat is jouw vrije tijd Ga ook eens borrelen met vriendinnen als hij thuis is.
Vraagje: Werk jij? Soms lees ik als dit niet zo is dat mannen dan vinden dat zij vrij moeten mogen zijn na werk. Ze zien alles rondom huishouden en kinderen niet als werk. Maar maak er dan ook werkuren van. Zo van: ik werk 8 uur per dag als schoonmaakster/oppas/opvoeder van 8-17. Daaromheen ben jij ook vrij. Hoe regelen jullie dan de taken als jij klaar bent met je 'werk' uren?
Dit klinkt niet als een volwassen man maar als een negentienjarige gozer die nog bij zijn moeder woont: een thuisfront hebben waar hij op terug kan vallen maar verder zijn vrije leventje leiden.
Die attitude dient geadresseerd te worden: wat voor soort man wil jij zijn? En pas daarna, als hij zich commiteert aan een volwassen leven, kun je het samen gaan hebben over de dingen die Anna Cara noemt. Anders blijf je nog de directrice die alles moet regelen en heb je kans dat het daar weer zijn innerlijke puber over channelt en met zijn hakken in het zand gaat
Zoals ik het lees draagt hij letterlijk niks bij aan de opvoeding en het huishouden. Daar zou ik ook niet blij mee zijn. Kinderen zijn niet alleen een pronkstuk of leuke hebbedingetjes. Ze hebben zorg en aandacht nodig. Het geeft ook nogal een verkeerd beeld naar de kinderen toe als vader nooit aandacht aan ze besteed en niks met of voor ze doet. Ten eerste het idee dat ze niet belangrijk zijn of niet het belangrijkste. Ten tweede dat een man geen verantwoordelijkheid draagt/hoeft te dragen voor de opvoeding en het huishouden. Niet bepaald meer van deze tijd zou ik zeggen.
Ik zou inderdaad ook concrete voorbeelden aandragen van wat je van hem verwacht. En aangeven dat je het beu bent om niks goed te kunnen doen. Ik denk dat hij onvoldoende waardeert wat hij heeft, want als jij er niet was, moest hij het hele huishouden en alles omtrent de kinderen zelf doen.
Dat klinkt niet goed. Vooral niet omdat je het al meermalen hebt aangegeven maar er niets is veranderd. Je zal het onderwerp op een heel nieuwe manier moeten aankaarten denk ik. Bijvoorbeeld met de mededeling dat het zo niet goed gaat. Dat is dan een feit. En dan niet een hele opsomming geven van wat jij allemaal doet en hij niet want daar wordt hij waarschijnlijk zwaar chagrijnig van, je kunt het gewoon samenvatten: beste partner, je weet het zelf ook wel, de taakverdeling hier in huis is ongeveer 100-0 dus dat moet anders.
Ik weet niet of dit nou letterlijk de woorden zijn die je moet gebruiken maar het idee is in elk geval dat je hem duidelijk maakt dat je hem geen gunst vraagt waar hij ja of nee op kan zeggen. Je meldt het feit dat het niet goed gaat. En dan ben ik benieuwd wat hij zegt. Vervolgens kun je de taken helemaal opnieuw, concreet verdelen.
Heel veel succes
Ik zou niet alleen je frustratie uitspreken maar hem ook vragen hoe het leven kinderen met werk en kinderen voor hem is. En dan echt naar hem luisteren en doorvragen. Als hij verteld waar hij moeilijk vindt kun je ook aangeven waar jij tegen aanloopt. Mogelijk kun je dan samen andere afspraken maken. Wij hebben samen best moeilijke tijden gehad de afgelopen jaren. Maar over het algemeen wordt het niet beter op het moment dat we elkaar vooral zaken verwijten. Samen echt praten, luisteren naar wat de ander bezig houdt en tijd voor elkaar zorgde ook voor verdieping. Je gaat elkaar beter begrijpen en soms je zelf ook aanpassen gewoon omdat je van de ander houdt.
Hallo allemaal,
Bedankt voor jullie reacties, fijn om te lezen hoe jullie hier over denken. Ik werk twee dagen in de week. Ik ga zeker nog een keer het gesprek aan, maar in iedere gesprekken komt naar voren dat hij vind dat hij die vrijheid nodig heeft en verdient. Ik heb nooit voor zijn baan gekozen, dat is meer een hobby voor hem echt zijn passie. Dat vind ik ook alleen maar goed, maar wat als alles je passie is behalve samen zijn met je gezin. Ja alleen op de leuke momenten en de rest aan mij overlaten. Ik had altijd de gedachte dat je dat samen als team zou doen en dat maakt de moeilijke momenten dan ook minder zwaar.
We hebben echt twee leuke kids!
Hij doet wel iets in het huishouden, koken, vaatwasser uitruimen hij vind ook dat die dit heeeeel goed doet. Zijn houding begint mij steeds meer tegen te staan.
Van 1 dag in de week een keer wat leuks doen, vind ik een goed idee maar ik durf bijna niets af te spreken, want altijd komt er wel weer iets tussendoor van mijn vriend, vrienden, werk en uiteindelijk gaat hij gewoon en heb ik daar stress van.
Volgens mij kan ik twee dingen doen;
Het accepteren, wat ik eigenlijk niet kan.
Mijn eigen leven leiden, wat ik eigenlijk al doe.
Je schrijft: Van 1 dag in de week een keer wat leuks doen, vind ik een goed idee maar ik durf bijna niets af te spreken, want altijd komt er wel weer iets tussendoor van mijn vriend, vrienden, werk en uiteindelijk gaat hij gewoon en heb ik daar stress van.
Sorry, maar verandering begint daar! Meteen vanavond al. Zeg dat je een vaste avond weg bent en vanavond om 5 uur naar vriendin X gaat. Dat hij eten met kids honeurs heeft. Staat in de koelkast En ga dan ook. Ga al die vaste avonden ook weg. Al zit je alleen in de bios. Door alsnog dan alles te regelen leert hij niks. Het lijkt wel of je vast zit met 'Hij gaat dan toch'. Ik denk dat jij vast zit in gedachte dat jij alles moet regelen. Ook als jij weggaat. Laat de boel lekker de boel als je het met hem hebt besproken ik ben vrijdagavond drankje doen met X, dan is alles voor die avond van hem. Wil hij weg, dan moet hij eea regelen. Denk echt dat je strenger moet worden en loslaten?
Aanvulling op Anna Cara hierboven, je moet zéker toch gaan. Heel neutraal, omdat dat zo afgesproken was, zonde zu ht of wat dan ook. En daarbij ook accepteren dat hij de afspraak anders gaat invullen dan dat jij 'normaal' zou vinden. In plaats van zelf een gezonde maaltijd koken zal hij een van zn kinderen erop uit sturen om pizza te gaan halen. Ik noem maar wat. Mijn ex zou ooit zelf zijn was opvouwen als bijdrage in het huishouden, dat heeft hij linea recta tegen betaling uitbesteed aan een van zn kinderen. Maar ja, we zijn dan ook niet meer bij elkaar 🤷
Ik zou maar eens uitrekenen of je in je eentje rond kan komen, en hoeveel alimentatie hij dan bij moet dragen. En dan lekker mijn plan trekken.
Kan me niet voorstellen dat deze meneer echt voor zijn gezinnetje gaat en zo vaak als hij weg is, lijkt het me wel duidelijk dat hij van meerdere walletjes eet.
Ga liever op zoek naar iemand die jou wel waardeert, of kies voor alleen alleen leven. Want nu ben je ook alleen, maar mag je ook nog allerlei werk voor hem verzetten als hij het nodig vindt zich even te laten zien.
Mogelijk is zijn werk (en inkomen) voor hem zijn bijdrage aan het gezin, zijn vorm van 'alles doen voor het gezin'. Ergens is het ongelijkwaardige patroon er ook ingeslopen: jij werkt twee dagen, waarschijnlijk omdat je daarnaast de zorg voor huishouden en kinderen op je wil nemen.
Voor kinderen kun je kiezen, voor huishouden niet. en huishouden met kinderen is een tijdrovendere taak dan huishouden zonder kinderen. Hoe is het de eerste jaren gegaan met het verdelen van huishoudelijke taken, voordat de kinderen er waren?
'Hij zegt dat hij ook niet gelukkig is,...' Weet je wat hij dan bedoelt? Is de liefde voor jou weg? Nemen de kinderen een te groot beslag op zijn leven, groter dan hij vooraf had bedacht? Mis je hem in zijn vaderrol of ook als partner voor jezelf?
Je wil hem nu graag in jullie kleine kringetje trekken, maar is het voor je eigen geluk niet beter om ook te bekijken hoe je jezelf uit dat kleine kringetje kunt trekken, zodat je wat meer mogelijkheden van jezelf kunt benutten? Misschien niet meteen nu, maar heb je dan een plan als de kinderen iets groter zijn? Waar wil jij naartoe met je leven?
De overwegingen van Wendelmoed gaan alleen maar over geld. Dat lijkt me te beperkt. Als jullie uit elkaar zouden gaan zouden de kinderen ook in tijd (en dus in zorg!) met twee ouders te maken krijgen. Het meest logische lijkt te zijn dat de kinderen in het weekend dan bij jou zijn en door de week een aantal dagen bij hem, gezien jullie werkpatronen. Misschien moet je voorstellen om dat eens te proberen, een proefscheiding, waarbij je de dagen verdeeld, een eigen tijdelijk onderkomen zoekt voor de dagen waarop je de kinderen niet hebt en dat een maand volhoudt.
Tsjor
Hallo allemaal,
Bedankt voor jullie reacties, helaas zit het nog iets gecompliceerder in elkaar. Mijn jongste zoontje is elke nacht wakker al vanaf zijn geboorte. Hij wordt binnenkort geopereerd aan zijn oren (buisjes). Waarschijnlijk krijgt hij met slapen druk op zijn oortje waardoor hij vaak wakker wordt. En ja ik ga er elke nacht uit.......
Aan een eigen woning heb ik ook weleens gedacht, maar op dit moment is dat niet mogelijk, in de regio waar ik woon zijn er niet eens huizen beschikbaar. Ik zou het dan ook helemaal alleen doen, mijn vriend heeft wisselende tijden/dagen dat hij werkt en doet vooral zijn eigen zin. Dus mocht ik verhuizen dan is er geen afspraak met hem te maken. Ik wil niet dat die kinderen daar de dupe van worden, ook al ben ik dan zelf minder gelukkig.
Dus ik denk dat we dan alleen maar nog meer ruzie krijgen omdat hij zich niet aan de afspraken houdt.
Ik probeer wel iets vaker wat voor mezelf te doen als het kan! Maar is het mijn droomman.... nee... maar geen idee of ik alles romantiseer, misschien is het wel wat het is. Ik heb twee gezonde leuke kids die onwijs lief zijn voor hun moeder, hoef maar twee dagen te werken waardoor ik ze alle aandacht kan geven.
Wellicht moet ik ook iets aan mijn mindset doen, en me focussen op wat er wel is. Want het is natuurlijk ook weleens gezellig, maar mijn vriend is vaak chagrijnig, lui en kattig naar mij toe en dat vind ik lastig.
Ja, de keuze is altijd aan jou. Je hebt nu alleen maar last van hem, en als je alleen bent sta je er 100% alleen voor maar heb je geen last meer van hem, hooguit op afstand.
Het is inderdaad lastig om woonruimte te vinden, maar je zou je er wel vast op kunnen orienteren. Schrijf je bv vast in voor een sociale huurwoning, dan sta je in ieder geval op de wachtlijst. En vraag eens rond, kijk eens wat verderop. Zoeken naar manieren om te berusten lijkt mij verspilde energie. Dan doe je niks voor jezelf en breng je jezelf alleen maar meer in het nauw.
Iemand anders gaat het niet voor je oplossen, hoe braaf je ook je best doet om je te schikken. Met braaf afwachten kom je er niet.
En laten we wel wezen, als je partner ineens besluit dat hij er genoeg van heeft dan sta je ook op straat met je kinderen. Dus een beetje voorbereiding op zelfstandigheid is nooit weg.
'Zoeken naar manieren om te berusten lijkt mij verspilde energie. Dan doe
je niks voor jezelf en breng je jezelf alleen maar meer in het nauw.'
Inschrijven bij een woningbouwvereniging is altijd een goed plan, want het kan jaren duren voordat er iets vrij komt. Mocht je het tegen die tijd niet nodig hebben, dan is het ook niet erg.
Maar als je je oriënteert op een mogelijke toekomst zou ik ook kijken naar mogelijkheden om meer te werken. Nu werk je 2 dagen en dat kan waarschijnlijk, omdat hij meer inkomen inbrengt. Voor een deel houd je dat (alimentatie), maar je lasten worden ook hoger.
Je gaat er automatisch al van uit, dat de kinderen bij jou zullen blijven. Dat is geen automatisme. Hij kan ook vragen om 50/50 en de problemen die dat oplevert met zijn werk bijvoorbeeld zelf willen oplossen op zijn manier.
Ondertussen kun je wel al meer tijd nemen voor jezelf etc. Dus niet afhankelijk wachten tot hij het leuker maakt. Het is goed als hij dan alleen staat voor de zorg voor kinderen etc., want daar zal hij ook op voorbereid moeten worden. Een activiteit (cursus, sport, muziek) die een hele dag (zaterdag bijvoorbeeld) in beslag neemt zou geweldig zijn. Jezelf bevrijden van wachten op iets wat toch niet gaat komen, dat maakt al meer ruimte vrij om na te denken over je eigen leven.
Ik zou wel een kort, ferm statement maken, voor kritiek van hem: ik accepteer je kritiek niet. En dan omdraaien en weglopen, geen discussies. Als hij te weinig heeft gedaan kun je ook vragen: ben je nu moe of lui? Je mag je irritaties wel benoemen, maar hou het kort en maak er gen discussies van.
Tsjor
Ik zou in elk geval voorbereidingen treffen zodat je ook op jezelf kunt wonen. Dan heb je iets om te kiezen op een gegeven moment. Dat heb je nu niet. Daar kun je dus werk van maken.
Ook kun je dit met hem bespreken, maar dat heb je zo te lezen al een paar keer gedaan.
