Partner komt niet voor zichzelf op
mijn partner weduwnaar 55 heeft 3 kids nog thuis 17/19/27. Ik heb er twee volwassen een thuis een uit huis. Lat relatie . Wij wilden op vakantie . Hij ,mag’ niet van zijn kids. Dus geen vakantie . Ik heb er eindeloze discussie mee hij is volwassen dus hij beslist toch ! Kids van hem doen niks hij is hun slaafje wassen plassen boodschappen werken hij doet alles kids doen niks het ergste vind ik geen respect voor wat hij doet . Geld geven doet hij ook steeds ipv dat ze eens een bijbaantje zoeken zodat ze waarde vh geld leren. Dit is de druppel voor mij ik heb een gans jaar hard gewerkt en heb echt nood aan een weekje verlof met hem. Wat vinden jullie ?
Ik zou het uitmaken.
Als jij zo gefrustreerd bent over iets wat je niet kunt veranderen dan heeft hij niets aan jou (je maakt het hem moeilijker IPV makkelijker) en jouw woorden over de situatie vind ik eerlijk gezegd behoorlijk respectloos.
Ik begrijp namelijk wel dat het erg jammer is als je niet samen weg kunt maar ten eerste had je dit natuurlijk kunnen zien aankomen en ten tweede vind ik dat je hem echt onderuit haalt en ook onaardig over zijn kinderen schrijft.
Gr Angela
Ik zou het ook totaal niet leuk vinden van hem. Met zo iemand zou ik niet graag een relatie willen. Dus ik vermoed dat het tegenvalt.
Dit is hoe hij (nu) is, en als de positieve kanten van de relatie met hem niet opwegen tegen wat niet kan/ wie hij niet is, dan zou ik stoppen.
Sterkte ermee!
Ik zou er mee stoppen. En dan niet alleen om die misgelopen vakantie, maar ook om hoe hij met zijn kinderen omgaat.
Een kind van 27 dat nog thuis woont, zelf niet was, niet boodschappen doet en dan ook nog eens de vader niks gunt. Verschrikkelijk...
Hoe lang duurt deze relatie nu? Is dit de eerste keer dat jullie samen op vakantie willen gaan?
Ik neem aan dat jullie elkaar ondertussen toch wel ooit ergens ontmoeten. Geeft dat ook problemen met zijn kinderen?
'Dit is de druppel voor mij ik heb een gans jaar hard gewerkt en heb echt nood aan een weekje verlof met hem.'. Dit zijn twee dingen: je wil 'beloond' worden voor het harde werken van het afgelopen jaar. Koppel dat even los van het verlangen naar een weekje met hem en trakteer jezelf op een weekje vakantie. Er zijn genoeg mogelijkheden om alleen te gaan (mijn favoriet is een weekje zeilen met een groep onbekenden).
Het tweede is dat je een langere periode (een week) met hem zou willen doorbrengen en dat dat blijkbaar nu (nog) niet kan. Het lijkt alsof je partner heel erg hard zijn best aan het doen is om het verlies van de moeder te compenseren. Hij kan die taak nog niet loslaten. Op een of andere manier hebben de kinderen hem ook in die rol gezet: ze pakken zelf niets op van de taken die blijven liggen. Als je daar van buitenaf tegenaan kijkt, dan zal iedereen verwachten dat dat een keer ophoudt: de kinderen hebben (bijna) een leeftijd waarop ze toch echt zich als mede-verantwoordelijke volwassenen kunnen gaan gedragen. Het lijkt alsof de kinderen nog geen stap buiten het nest hebben gezet. Is dat ook zo? Dan is de stap van vader om het nest te verlaten, al is het maar voor een week, een grote stap. Dat alles zou je moeten bezien tegen hun achtergrond: hoe lang is vader weduwnaar, hoe oud waren de kinderen toen, hoe is iedereen daarna omgegaan met rouw, hoe zit het met werk van iedereen, of studie, en met woonmogelijkheden, wat voor toekomstbeeld heeft iedereen etc.
En dan voor jou natuurlijk de grote vraag: zie je dat er in de toekomst mogelijk veranderingen komen in de situatie van je partner; heb je het geduld om daarop te wachten; kun je omgaan met teleurstellingen en positieve alternatieven zoeken voor je behoefte aan ontspanning, kun je dan nog genieten?
Tsjor
Op die leeftijd zou je de kinderen best een week alleen thuis kunnen laten. Kom op zeg, 27 jaar en niks zelf kunnen en volledig afhankelijk zijn is echt niet gezond. Daar gaat deze jongeman/dame er echt niet mee komen in het leven.
Je schrijft niet heel positief over zijn kinderen maar als het echt zo erg is snap ik dat wel. Compenseren voor het verlies van de moeder snap ik, maar ook een moeder hoeft op deze leeftijd niet meer alles voor de kinderen te doen. En al helemaal niet dat zijn kinderen te vertellen hebben wat hij mag en niet mag.
Ik zou gewoon zelf op vakantie gaan en zeggen dat je graag met hem zou gaan en dat je het jammer vindt dat zijn kinderen bepalen wat hij mag en niet mag (en ook dat je dat niet gezond vindt, zeker niet op de lange termijn).
Wat zit er achter het ‘niet mogen’? Is het werkelijk omdat zijn kinderen dan een week niet verzorgd worden? Of is het omdat ze het nog niet aan kunnen dat hun vader met een andere vrouw op vakantie gaat? Zo ja, vindt hij dat zelf, of geven de kinderen dat aan? Weten zijn kinderen wel dat er een andere vrouw in beeld is? Hoe is de LAT-relatie, betekent het dat jij dan bij hem bent en hij bij jou… of is hij alleen bij jou? Best veel vragen. Ik snap je frustratie en ook dat de luiheid van de kinderen daar aan bijdraagt. Dat is iets wat hun vader faciliteert. Maar zeg je er iets van, dan zal het tussen jullie in komen te staan. Dat heb je al ervaren in de zin van eindeloze discussies, daar zou ik sowieso mee ophouden. Ik vind het niet heel aantrekkelijk, als je een weekje vakantie met eindeloze discussies moet afdwingen. Graag of niet, toch!
Jij hebt de behoefte om met hem weg te gaan, maar zou hij die behoefte net zo hebben, dan had hij wel over een oplossing nagedacht. Een week is niet onoverkomelijk. Als het gaat om de verzorging (best bizar wanneer er tijdens zijn afwezigheid een 27-jarige aan het hoofd staat), dan zijn er best dingen te regelen. Gaat het om het emotionele stuk, dan is hij toch echt degene die met zijn kinderen in gesprek moet.
Kan het zijn dat hij zijn kinderen zelfs als excuus gebruikt om niet te gaan? Zo'n conclusie: 'Ik mag niet van mijn kinderen' – geen idee of hij dat letterlijk zo gezegd heeft, maar dat zou mij wel te denken geven. Maak jezelf niet afhankelijk van hem. En zorg ervoor dat je zelf iets leuks gaat doen.
