Paar dagen alleen op reis?

Ik doe dat wel

Egoïstisch kan ik dat niet vinden, om eerlijk te zijn. Bij ons is het soms gewoon een praktische oplossing. Zo houdt Genistus niet van carnaval en ik juist heel veel. Dus ga ik elk jaar bij een vriendin logeren om carnaval te vieren. Verder is samen motorrijden wat lastig momenteel, maar we vinden het heerlijk om te doen. Dus gaat de een met een vriend of groep een weekendje en gaat de ander later in het jaar met vrienden of een groep een weekend rijden. 't Is dit of niet rijden, dus gewoon een praktische oplossing. Overigens hebben we gescheiden financiën, dus de kwestie hoeveel de reis kost, is hier niet aan de orde. Dat soort uitjes betalen we dan zelf.

En...

... in mijn omgeving zijn er wel meer getrouwden die soms apart een paar dagen weg gaan. Met vrienden op wintersport, met een vriendin een stedentrip, ik ken er zelfs die elk jaar een week met hun moeder op vakantie gaan. Als het te organiseren is thuis, waarom dan niet?

Weet je wat

Stel eerst voor om samen naar haar toe te gaan. Als hij haar niet mag vindt hij plan B vast zoveel beter, met een beetje geluk komt hij er zelfs zelf mee

Serieus, nee zeker niet egoïstisch. Kinderen uit logeren misschien wel fijner voor hem? Bij ons is het ook niks geks.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Doen!

Doe ik ook, ik ga vaste prik een paar dagen met vriendin elk jaar en manlief doet dat ook (dan niet met mijn vriendin, haha!) met een stel vrienden.

Ik vind dat alleen maar gezond. Je moet ook je eigen ding kunnen hebben. En elkaar dat ook gunnen.

Waarom zou je hem dat niet voor durven stellen? Ook al is je man geen fan van je vriendin, dat moet niets uitmaken.

Wij ook

Ja hoor, wij doen het ook. Ik ga, soms zelfs wel meerdere keren per jaar, op een stedentrip(je) met een vriendin, vaak ook gewoon binnen Nederland. Man gaat zo eens in de twee jaar een paar dagen motorrijden met een vriend en plakt aan zakenreisjes soms nog een dagje extra met een paar leuke collega's. Alleen maar leuk dat soort dingen!
Toen de kinderen echt nog klein waren deden we dit wel een heel stuk minder, maar die van jou zijn ook al wat groter.
Vraag gewoon eens wat je man ervan vindt, daarover speculeren heeft ook niet zoveel zin natuurlijk.

Wat is zijn bezwaar?

Ik ben net terug van een week in het buitenland met mijn eigen vriendengroep (waar mijn lief niks mee heeft). Hij heeft gezorgd dat hij het leuk heeft met de kids en ik heb enorm veel plezier gehad en kom als gezellige vrolijke moeder thuis.
Waarom denk je dat je man dit niet leuk zal vinden? Heb je hem al om zijn mening gevraagd? Als hij haar niet mag is het alleen maar fijn dat hij er niet bij hoeft te zijn lijkt mij. Ziet hij er tegenop om alleen te zijn met de kinderen of vindt hij dat niet hoort. Als je zijn bezwaren weet kun je kijken wat en of er wat aan te doen is. Kijk ook naar jezelf; heb je zijn toestemming nodig om plezier te hebben? En als je nu deze gelegenheid voorbij laat gaan, wanneer zou je wel zonder hem op stap mogen (van hem of van jezelf)?
Zo af en toe zonder man en kids op stap en alleen jezelf zijn is heel waardevol voor jezelf en je relatie. Gewoon gaan, maar het is wel zo prettig als dit in harmonie kan, dus praat met hem als gelijkwaardigen (en ga niet naar zijn zegen of toestemming vissen). Om het leuk te houden samen moet je af en toe iets nieuws proberen en dit is iets nieuws in jullie relatie.

Of is het praktisch?

Wij gaan ook met grote regelmaat alleen op vakantie, soms mét kinderen (alleen) en soms zonder kinderen.
Voor we kinderen hadden deden we dat ook. Wat dat betreft was er dus geen verschil van inzicht. Maar toen de kinderen er waren werd het toch wat 'lastiger'. Je 'verdeelt' taken, mama gaat met 1 kind naar zwemles, papa blijft thuis met ander kind en kookt het eten.Toen oudste nog baby was, vond man het een makkie om voor haar te zorgen dus geen probleem als ik 's weg wilde, toen oudste kleuter was en de tweede een baby werd het toch wát anders...Man zag niet hoe hij dat allemaal moest 'regelen' of organiseren. En ik moet eerlijk zeggen als hij weg was en ik alleen had ik ook het gevoel dat het me boven het hoofd groeide. Overal moest jongste nu mee en al die dagen constant en jongste hield er niet van om veel 'mee genomen' te worden, dan werd ze nogal vervelend en huilerig. Man moest 's 2 weken weg voor werk en ik was zó opgelucht dat hij weer terug was en we de zorg weer konden 'delen' zodat je soms even adempauze hebt en niet altijd beide kinderen hoeft mee te slepen.
Dus zijn we het beter gaan organiseren. (aldoende leert men).
Gaat man weg, dan probeert man vervanging te regelen voor zijn taken, ga ik weg dan andersom.
Dus vraagt man aan schoonvader of die op de jongste wil passen als ik met oudste naar iets toe moet.
En vraag ik aan mijn vriendin of ze oudste van school wil halen en opvangen tot man er is enz.enz.
Daarna hebben we het nooit meer als zo 'belastend' ervaren.
Probeer dus in je hoofd te bedenken hoe je de zorg en opvang van de kinderen zou kúnnen regelen. Wat zijn jouw taken? En probeer dat zo soepel mogelijk te laten lopen als jij er niet bent. Kook al in het voren of vraag iemand de kinderen van school op te halen of de bso of weet ik wat.
En als je het dan met je man overlegt en hij komt met vooral praktische bezwaren qua dagelijkse zorg kan je meteen zeggen hoe je dat gedacht had.
Zou hij nog moeite ermee hebben als de praktische kant al grotendeels geregeld is?
Zo een tijdje weg en alles aan de ander overlaten zou mij ook laten schrikken als de kinderen nog jong zijn en veel zorg nodig hebben. Neem je die eerste schrik weg, dan zou het al heel anders zijn.
groeten albana

Je gaat ervan uit

dat hij het niet leuk zal vinden en dat hij het er niet zo mee eens zal zijn.

Maar - heb je het al voorgelegd?

Ja hoor

Ben zelf zelfs 2 weken weg geweest. Mijn kind zat toen in groep 1, heb een kalender gemaakt met wanneer de gymtas mee moest en wanneer de laarzen. Man ging ook minstens 1x per jaar een week weg met een vriend. Met een beetje wil kan er een hoop. En raar is het al helemaal niet.

Leuk

Je zegt zelf dat de kosten meevallen, dus als het financieel gezien geen bezwaar is, mag je best zonder je man weg. Hij zal het de eerste keer misschien niet leuk vinden, je weet het niet natuurlijk, maar zie het als investering als je daar nu even in doorzet. Geef dan wel aan dat je het omgekeerd ook goed vindt als hij eens een paar dagen weg wil zonder jou. Ook al maakt hij er geen gebruik van, hij 'mag'.
In principe heb je natuurlijk geen toestemming nodig van je man. Als jij zo'n reisje zonder hem wilt maken, dan kun je ook gewoon gaan. Het is alleen wat respectvoller om met elkaar te overleggen hoe alles geregeld moet worden. Maar bij dat overleg moet het niet gaan om dat je man bepaalt of jij weg mag of niet. Het moet gaan om: kan het financieel gezien, begrijp je hoe de wasmachine werkt en ga je dan ook iets leuks doen met de kinderen? Met als uitsmijter: je redt je wel, daar twijfel ik niet aan!
Mijn man vindt er niks aan als ik er een tijdje niet ben. Overdag maakt het niet zoveel uit, maar daarna is hij er wel weer klaar mee eigenlijk Maar hij gunt mij mijn uitstapjes, voor zover ik die maak. Ik ga ergens in de komende maanden met een vriendin twee dagen op stap. Dat lijkt me weer eens erg leuk.

Reactie

Dank voor jullie reacties. Iedereen zegt dus eigenlijk: doen!
Ik weet niet precies waar voor mij de schoen wringt. Het grootse probleem is eigenlijk dat ik nu al weet dat hij het helemaal niks vind. En ik denk dat dat komt, omdat hij zelf geen vrienden heeft. Ik ga af en toe met vriendinnen weg, of s avonds eten bij een vriendin. Als ik daar na 2 weken weer ga eten, krijg ik ook altijd de opmerking: alweer?? Waardoor ik me dus snel weer schuldig voel. Terwijl ik vaak al voor mn gezin gekookt heb als ik dan weg ga. Ook ga ik 1 keer per jaar met mn zus een nachtje weg, en dan is dan wel geen probleem.

Ik denk dat hij jaloers is dat ik wel contacten buiten hem om heb, en hij niet. Hij heeft wel zn sport, maar geen vrienden helaas. Ik gun het hem natuurlijk omgekeerd ook zo! Hij heeft ook wel eens getwijfeld om een week op duikvakantie te gaan, met een groep. En ik moedigde hem daarin alleen maar aan. Maar hij is helaas toch niet gegaan.

Ik denk dat hij het vooral niet wil vanwege haar. Omdat hij haar gewoon niet zo mag. Om wat voor rede dan ook, waarschijnlijk omdat ze happy single is en vaak vriendjes voor even heeft ofzo, ik weet het niet.

Als ik een dag of 6 weg zou gaan, dan zou dat met zijn werk kunnen. Hij kan gedeeltelijk thuis werken, en mn moeder kan ook wel voor twee dagen de kinderen opvangen na school. Ik zou zorgen dat de boodschappen in huis zijn, enz enz. Dus ook op dat gebied geen problemen.

Ik ga het hem toch voorleggen, ik snap gewoon niet helemaal waarom ik het zo eng vind en waarom ik zo bang ben voor zijn reactie. Ik denk dat het komt doordat ik op gevoelsmatig niveau me niet gelijkwaardig voel aan hem. En misschien geef ik hem daarmee ook een soort macht omdat ik dat misschien ook een beetje uitstraal.

wat ook meespeelt, is dat we een jaar of 2 een vette relatiecrisis hebben gehad na en tijdens zijn burnout, waarbij ik onze relatie bijna had opgegeven. En dat heeft hem ook onzeker gemaakt denk ik, de angst mij kwijt te raken. Terwijl hij mij juist bijna kwijt was, door zijn houding naar mij toe. Al zijn woede en frustratie die naar ons werd geuit, en dat ik niet weg mocht omdat hij zich rottig voelde in die tijd en ik hem niet een middag alleen met de kids had moeten laten. Dat heeft mij weer onzeker gemaakt...
Ik voel me in onze relatie helaas nog steeds niet op gelijkwaardig niveau staan, maar dat doe ik zelf. En alleen op reis gaan, zal misschien een goede bijdrage leveren aan mijn eigen zelfvertrouwen en ik-gevoel.

Dus binnenkort ga ik toch maar proberen het ter sprake te brengen.
Maar nog een vraag aan jullie, hoe kan ik het het beste brengen? Moet ik zeggen: Zeg, wat vindt je ervan als ik een paar daagjes yamilla-vriendin ga opzoeken? Of : Ik ga vriendin bezoeken, dat wil ik heel graag! (kortom, een mededeling of een vraag?)

Ik zou

het brengen als een mededeling met ruimte voor overleg over de vormgeving. Dus bv ik ben van plan binnen kort een paar dagen ....... en wil even overleggen hoe of wat (welke perdiode, hoeveel dagen, opvang kinderen enz)

Ongelijk

Dat je een beetje in de rats zit om zijn reactie, daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Soms weet je al hoe die reactie zal zijn en tja.. dan moet het toch. Maar ik hoop dat het bij jou niet verder gaat dan dat ongemakkelijke gevoel en dat het dus geen angst is. Dat zou wel erg zijn. Bang zijn voor je eigen man is natuurlijk niet gezond. Je niet gelijkwaardig voelen is daar wel een onderdeel van, als ik zo vrij mag zijn. Je voelt je ergens door geintimideerd. Daarom is het voor jou en jullie relatie echt belangrijk dat je dat gevoel te lijf gaat. En door te zeggen dat je gaat en niet te vragen of je mag gaan, geef je je man al niet de macht om zich als jouw 'baas' op te stellen.
Dus als je het gaat bespreken dan moet je het brengen als voldongen feit. "Karel, ik ga dan en dan een weekje met Marie daar en daar heen. Als we het zo en zo regelen dan lukt dat wel toch?"
Bij ons is dat heel natuurlijk. Ik kwam van de Huishoudbeurs terug. Daar was ik met mijn vriendin geweest. Op de huishoudbeurs was een stand van hotelkamerveiling en daar had mijn vriendin een voordelige overnachting 'gescoord'. Ik zei tegen mijn man "Vriendin en ik gaan binnenkort een nachtje naar een hotel met z'n tweeën, leuk hè?'

Mededeling

Ik doet dat ook af en toe met een vriendin een weekend weg en ik vind het heerlijk. Ik zou het eigenlijk vaker moeten doen en ook langer. Zou ook wel eens een week weg willen, maar dat is er nog niet van gekomen. Man doet het ook.
Ik zou het niet vragen maar mededelen en dan met je man overleggen over wanneer en hoe.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Mededeling: absoluut

Nooit een vraag stellen als je geen afwijzend antwoord wil horen. Dus mededelen dat je dit graag wil en dat je had gedacht het zus en zo op te lossen en het daarbij laten.

Wie houdt je tegen?

En ik krijg eerlijk gezegd een beetje een ongemakkelijk gevoel bij jouw relatie. Ongelijkheid doe je met z'n tweeën. Dus nemen die ruimte! En inderdaad: het is een mooie start voor een andere verstandhouding.

Haha

Nee zo tolerant zijn we nou ook weer niet

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Nou.. mededelen?

Zeggen jullie dit soort dingen zelf ook echt gewoon als mededeling tegen jullie man? Daar sta ik dan wel weer een beetje van te kijken. Dat zou ik zelf nou ook weer niet doen en ik zou er ook echt niet blij mee zijn als man zou mededelen dat hij dan-en-dan met die-en-die weg zou gaan. Dit soort dingen gaan bij ons toch echt in overleg. Dat is mijns inziens wat anders dan vragen, maar ook iets heel anders dan mededelen.
Volgens mij beginnen wij er meestal over tegen de ander met zinnen als 'X en ik denken erover om dat weekend naar Maastricht te gaan, komt dat uit?' of 'X opperde om binnenkort eens te gaan shoppen in Milaan'. Ik zou Yamilla dan ook het advies willen geven het op die manier aan te pakken en zo eens te kijken wat hij ervan vindt. Reageert hij afwijzend, dan kan doorzetten altijd nog. Maar ik vrees dat je met simpelweg mededelen hem wel eens tegen je in het harnas zou kunnen jagen.

Minna

Ook bij een onderwerp als dit is het natuurlijk de toon die de muziek maakt. Natuurlijk breng je zoiets vriendelijk en niet op een toon van 'je hebt het er maar mee te doen', maar je mag het best als gegeven brengen. Om vervolgens te overleggen hoe je het samen gaat aanpakken.
Wat ik met dit onderwerp vooral belangrijk vind is of het financieel gezien kan en of mijn man tijd vrij kan maken, of hulp van buitenaf wil helpen. Dat laatste is nu niet meer zo belangrijk (grote kinderen), maar wat geld betreft zou ik het niet eens leuk vinden om apart met een vriendin op stap te gaan, als dat betekent dat ik niet meer met mijn man op vakantie kan en omgekeerd ook als hij dat met een vriend zou doen. Maar als geld geen probleem is, 'moet' je elkaar ook wat eigen dingen als een uitstapje met een vriend/vriendin gunnen vind ik.

Nou ja mededelen

Als je aangeeft: ik wil graag dit en dit en had gedacht het zo en zo op te lossen. Denk je dat dat gaat lukken?

Dan plaats je je eigen wens boven de discussie en gaat het alleen over de praktische uitvoering ervan. En ik denk dat Yamilla het daar van moet hebben. Dat zij dit graag wil en dat zij dit graag met deze vriendin wil is iets waar niet over gediscussieerd zou hoeven te worden.

In mijn ogen dan. Zo werkt het in ieder geval bij ons.

Maar...

Is het soms dat die vriendin singel is en wel 's van vriend wisselt je man's probleem?
Dat het een soort angst oproept om jouw onder invloed van die vriendin kwijt te raken?
Vind hij misschien daarom die vriendin niet leuk?
groeten albana

Invloed

zit wat in, in wat Albana zegt. Hij vindt haar wellicht niet zulk geweldig goed gezelschap voor je. Net zoiets als wanneer hij een meerdaags uitje zou afspreken met een vriend die nogal een vrouwenliefhebber is - hoe voelt dat voor jou?

Kun je opvatten als blijk van weinig vertrouwen in jouw karakter, er zit iets in. Het spreekwoord zegt niet voor niets 'waar je mee omgaat, word je mee besmet'. In elk geval een openhartig gesprek waard.

Leuk uitje?

Zouden jullie nog een leuk uitje hebben, als je weet dat je partner het er eigenlijk niet mee eens is ?

Leuke relatie?

Nou Shonagh, ik vraag mij af of ik het een leuke relatie zou vinden als mijn man moeilijk zou doen over zo'n uitje. Zeker als je dat bijna nooit doet.
Ik ben wel voor overleggen met elkaar, puur voor de praktische zaken, maar vind niet dat je elkaar om toestemming hoeft te vragen als je iets voor jezelf wilt doen.
Als ik Yamilla was zou ik vertellen dat ik heel graag een paar dagen naar vriendin wil en dan met mijn man overleggen wanneer dat het beste uitkomt en hoe eea geregeld kan worden mbt opvang kinderen.

Het ene uitje is het andere uitje niet

Het is sneu om een ander niks te gunnen, helemaal mee eens. Maar ik ben het met Shonagh eens, als je iets wilt doen wat je wederhelft totaal niet ziet zitten, dan is de aardigheid er wel een beetje af. Zou ik andersom ook hebben.
Wil niet zeggen dat het daarom allemaal niet kan of niet mag, maar echt leuk is anders.

In de wetenschap dat...

Als ik zou weten dat mijn man eigenlijk zelf met mij een bepaald reisje zou willen doen, dan zou ik dat reisje niet met een ander maken, tenzij man zo aandringt dat ik niet kan weigeren. Maar er zijn genoeg reisjes waar man geen behoefte aan heeft. Een reisje dat om winkelen draait bijvoorbeeld, of waar uitgaan de belangrijkste factor is, of een week op een boot, ik noem maar wat. Die reisjes zou hij mij van harte gunnen, blij dat hij niet hoeft. Omgekeerd hou ik niet van lange afstandwandelingen. Nee zeg! Dus als hij een stuk Pieterpad wil doen... ga je gang! Ik zou het alleen wel erg vinden als dat inhoudt dat we daardoor niet meer samen op vakantie kunnen en omgekeerd zou ik dat ook niet fair vinden. Ik vind dat alleen iets anders dan wanneer er bezwaar is tegen een persóón. Mijn man had vroeger een beetje moeite met mijn vriendin. Als hij in die tijd had gezegd dat niet wilde dat ik met haar op vakantie ging, dan had hij toch mooi pech gehad. Dat bepaal ik zelf. Ik zou het wel jammer vinden als hij er zo over dacht, maar ik zou dan wel gaan. Net als hij mag bepalen met wie hij op vakantie wil... als het maar geen vrouw is

Nou

Het uitje zou misschien minder leuk zijn als mijn man er niet achter zou staan maar de relatie zou ook een stuk minder leuk zijn.

Als mijn man praktische bezwaren zou hebben tegen een paar dagen weg zou ik dat niet zo moeilijk vinden. Voor praktische bezwaren kan je tenslotte een praktische oplossing vinden. Toen we alleen nog kleine kinderen hadden wilde mijn man liever niet een heel weekend alleen voor ze zorgen. Hij kon het wel maar vond het niet zo prettig. Dan regelden we iets waardoor hij niet het hele weekend alleen was maar er hulp was voor (een deel van) het weekend.

Over praktische bezwaren kan je overleggen en daar kan je een oplossing voor vinden. Net zoals dat overleggen over welk weekend het beste uitkomt ook heel normaal zou zijn.

Ik vind het pas eng worden als het bezwaar om emotionele redenen zou zijn en voortkomt uit jaloezie, bezittingsdrang, dominantie en/of de behoefte om te controleren. En dat is wel wat ik een beetje uit Yamilla's berichtjes haal. Ze durft het tenslotte nauwelijks te vertellen. Dat vind ik dus wel eng.

Als mijn man om allerlei emotionele redenen niet zou willen dat ik een aantal dagen wegga dan zou ik toch eens serieus over mijn relatie na gaan denken. Ik wil namelijk absoluut niet in een relatie zitten waarbij de ene partij de andere partij op een dusdanige wijze emotioneel chanteert dat de andere partij daarbij aan vrijheid verliest.

Dat is geen oprechte liefde maar iets wat verwrongen is. Uit echte liefde gun je iemand een mooi uitje met een vriendin. Echte liefde kan alleen in vrijheid bestaan.

Maylise

En zo is het maar net.

Ik ben het helemaal, maar dan ook echt helemaal, eens met je.