Over de grens gegaan

Gedaan

Hallo annienom,

Ik heb het gedaan. Toen mijn man me opbiechtte een verhouding te hebben, heb ik "haar" gesproken, telefonisch dat wel. Ik heb haar toen op een nette, hautaine manier vertelt dat ik echt niet van plan was om mijn man aan de eerste de beste verveelde huisvrouw af te staan. Dat ze als ze zich zo verveelde in haar huwelijk, want mevrouw was jong getrouwd, had nooit andere mannen gehad en was een zogenaamde spijtoptant, dat ze zich dan maar met andere ongebonden mannen moest gaan vermaken. Dat ik ervan overtuigt was dat het echt niet om liefde ging of zelfs niet om mijn man, maar dat het puur uit verveling ging. Kom nou! En dat ik ervan overtuigt was dat het zeker niet de eerste keer was dat ze zoiets deed. Ik heb alles zonder schelden gezegd, op een manier waarbij ik mezelf ver boven haar plaatste. Dat voelde goed. Ondertussen had ik echt wel wraakgevoelens....maar ik heb de eer aan mezelf gehouden ten opzichte van haar. Met mijn man ben ik er na veel praten ook uitgekomen maar dat is een ander verhaal.....dus advies hou de eer aan jezelf en zet verbaal op haar nummer mocht je toch iets willen doen.

Pippelientje en beentheredonethat

Pippelientje: ik onthoud dat even.
Beentheredonethat: dat lijkt me zoveel heerlijker dan ordinaire wraak! Goed gedaan zeg!

Ik snap de drukte niet

Ik snap de drukte om dit gebeuren niet, echt niet.

Ik geef het toe hoor, het speelt tegen een droevige achtergrond. Maar verder.....als het in je eigen huwelijk goed zit is dit geen probleem (dan hoeft hij haar niet en zet ze alleen zichzelf voor schut) en als het in je huwelijk niet goed zit en hij heeft wel interesse dan is er inderdaad een probleem, maar wel jullie probleem. Ik vind het altijd zo leip om boos te zijn op de minnares oid, het is je man die de verantwoordelijkheid naar jou toe heeft en niet de buitenstaander.

Onzin vind ik ook dat deze dame, omdat ze begrafenisonderneemster is, geen mannen zou mogen versieren. Ik zou me eerlijk gezegd (los van de setting) kapot lachen als mijn man op deze manier benaderd werd. En hij andersom ook. Wij vertrouwen namelijk op elkaar daar niet op in te gaan en gebeurt het ooit toch dat de een of de ander warm of koud wordt van zoiets, dan bespreken we dat samen, hoe moeilijk ook. Maar geen haar op mijn hoofd om de persoon in kwestie aan te spreken hoor. En een werkgever inlichten, tja, ik vind het goedkope wraak. doet me beetje denken aan de pubertijd, als iemand je vriendje had ingepakt alles doen om wraak op zo'n meisje te nemen. Je bent toch wijzer dan dat?

Werkgever

Na het lezen van de reactie van Emine, vraag ik mij ook af of het zin heeft om de werkgever in te lichten. Dat trek ik dus terug uit mijn reactie. Je man heeft alles verwijderd, dus heeft geen bewijs meer. Je zou met lege handen staan bij die werkgever, zinloos dus om het daar te melden. Maar los daarvan is deze overspelige begrafenismedewerkster misschien wel heel goed in haar vak. Ze heeft zich onprofessioneel gedragen, maar ik vind het geen ontslag op staande voet waard. Mocht ze ooit weer de fout in gaan, dan komt dat niet omdat jij geen wraak genomen hebt, maar omdat die 'dame' onverbeterlijk' is. Daar komt haar werkgever dan nog wel achter.

Ik denk

Dat ik als eerste zeker zou willen weten dat ik haar bij het ophalen van de urn niet zou tegenkomen.
Vanwege de emoties op dat moment zou ik die confrontatie willen vermijden.
Daarom zou ik de begrafenisonderneming bellen en, zonder al te zeer in details te treden, uitleggen dat deze werkneemster zich onprofessioneel en disrespectvol heeft gedragen. En dat ik daarom verzoek om haar uit m'n buurt te houden.

Haha kaaskopje

Wat bedoel je met goed in haar werk? Dat ze goed gaten kan graven? Haar werk is voor het grootste deel de omgang met mensen die net een groot verlies te verwerken hebben gekregen. Als psychologen of andere hulpverleners op die manier de fout in gaan, wordt hun vergunning ingetrokken. Ik denk dat 'onprofessioneel' hier het sleutelwoord is.

Nee

Nee, ook dat vind ik stijllloos. Je gaat dan nog naar de werkgever toe om te zeggen dat ze zich onprofessioneel en disrespectvol heeft gedragen en verzoekt om haar daaom uit je buurt te houden. Met andere woorden, je uit alsnog beschuldigingen richting de werkgever. Terwijl het bij je man zijn werkgever allemaal neit bekend wordt.....snap je wat ik bedoel?

Echt hoor, dat dit zo oploopt zit bij jullie zelf!

Ik heb zelf ook eens een boze dame aan de deur gehad over het feit dat iemands man verliefd op me was....wat ik wel niet dacht, of ik haar man kon inpikken....ik -die werkelijk niet anders had gedaan als mijn kind van school gehaald waar de man mij had gezien en kennelijk verliefd was geworden- heb toch breeduit lachend gezegd: joh, ik zie hem niet staan, hoef'm neit, heb al een man....dus wat doe je hier? Regel het ff met je man en laat mij met rust zeg!Ik sta tot op de dag van vandaag achter wat ik heb gezegd: dat hij verliefd op mij was, was hun probleem (zij hadden een huwelijk waar ik geen onderdeel van was) en niet het mijne.

En dat is hier ook. Als er bij je man geen basis zou zijn voor dit soort dingen (en je zegt dat dat zo is, hij was toch alleen maar 'gezond nieuwsgierig?') dan is het sop de kool niet waard.

Weet je wat ik denk? Dat jij vol met boosheid zit om andere dingen en zij nu een leuke bliksemafleider is. En je man, mocht die meegaan in dit 'wraak willen nemen' die is dan een grote lapswans omdat hij haar dan nnet zo hard gebruikt als bliksemafleider voor iets wat hij zelf deed. Hij was immers zelf 'gezond nieuwsgierig' en daar is het toch misgegaan, daar ben jij gekrenkt geraakt. Los daarvan kun je niet oordelen wat er werkelijk gebeurd is nu je man de berichtjes heeft gewist. Waarmee hij -heel toevallig- ook zijn eigen rol heeft uitgewist. Kan en mag je dan iemand wel aanpakken? Ik denk van niet.

Voor wat betreft het haar neit tegen willen komen, zou je ook kunnen kiezen haar zelf te benaderen, je weet haar via fb te vinden dus....gewoon een prive berichtje sturen dat je het niet aankunt haar te zien. En dan kan zij zien hoe ze het oplost. Dan laat je het weten, zonder verder schade aan het leven van die vrouw toe te brengen voor iets waar je man op zijn minst aan meedeed en iets wat in JULLIE huwelijk een rol speelt.

Reactie

Emine en Kaaskopje: ik vind het knap dat jullie zoiets zo los zouden kunnen laten. Emine, mijn man is muzikant. Er tonen vaker vrouwen interesse, en dat weet ik ook meestal en daar lach ik net als jij ook meestal om. Het wordt al iets anders wanneer zo'n vrouw weet dat mijn man met mij is. Ze draait, ongeacht of mijn man daarop ingaat, mij een loer (ik vind het dus helemaal niet leip om ook boos te zijn op zo iemand). Het wordt helemaal anders in dit geval. Jij zegt dat het niet zo is dat zij geen mannen zou mogen versieren vanwege haar beroep. Nee, natuurlijk niet! Maar ik vind dat ze geen mannen mag versieren van wie de vrouw client bij haar is geweest! Dat gaat gewoon tegen haar beroepscode in. En als ik dan (ik zeg als) daar een melding van zou willen maken bij de werkgever, dan is dat geen wraak
- ik word er een beetje moe van steeds te moeten zeggen dat ik geen wraak ga nemen -
dan is dat omdat ik nog contact heb met deze onderneming en ik wellicht wel weer contact met ze zal moeten hebben, ooit, in de toekomst. Het is zoals Sjansje zegt in dat geval. Ik stuur ook niet aan op ontslag op staande voet, Kaaskopje, maar een pittig gesprek tussen haar en de werkgever zou ik niet mis vinden, zodat ze enerzijds weet dat ze zulke grpajes niet meer bij mij hoeft uit te halen, en zodat ik anderszijds het vertrouwen weer kan terugkrijgen in de onderneming. Een uitvaatonderneming moet het hebben van discretie en indiscreet gedrag maakt zo iemand juist niet goed in dit vak.
Ondertussen weet ik dat ze hetzelfde heeft geprobeerd bij de (gebonden) vriend van mijn man. Ze gaat gewoon door totdat ze beet heeft. Dat wordt niet mijn man (en ook niet zijn vriend trouwens). Maar ik denk dat ik haar toch maar wil waarschuwen dat ze poging 2 uit haar hoofd mag zetten.

Chrish en emine

ChrisH, jij hebt mij aan het lachen gemaakt
Nounou Emine, dat vind ik nog al wat, wat jij daar suggereert. Dat ik boos ben om andere dingen en haar als bliksemafleider gebruik. Dat vind ik toch wel psychologie van de koude grond. Het zal zo best wel eens werken, maar ik verzeker jou, ik ben echt gewoon boos op haar om wat zij heeft gedaan. En boos op mijn man over hoe hij hiermee is omgegaan, maar reeds in het begin van dit draadje gaf ik aan dat ik dat niet ter discussie wil stellen. Om dan mijn man een lapzwans te noemen vind ik ook erg fel en ik zou bijna denken dat jezelf iets van frustratie loslaat, maar dan bedrijf ik weer die psychologie van de koude grond .
Dan zeg jij "met andere woorden, je uit alsnog beschuldigingen richting de werkgever.". Daar zal het vast op neerkomen, maar ik zou niet zien waarom ik haar zou moeten beschermen en dan zelf een rotgevoel zou blijven houden bij de omgang met dit bedrijf. Zij is verantwoordelijk voor haar eigen daden en als ze zoiets doet kan ze best een keer een consequentie verwachten. Maar zoals ik al eerder zei, een melding bij haar werkgever, daar ben ik nog niet uit. Ik wil haar eerst zelf confronteren en dat doe ik niet via facebook, maar persoonlijk. Facebook is voor leuke zaken, ongenoegen met mensen bespreek ik liever direct van persoon tot persoon.

Ik blijf bij mijn punt

Klopt Anoniemom, ik DENK oprecht dat als je je hier druk om maakt, je eigenlijk andere woede aan het uitreageren bent. En ik zei dat ik je man een lapswans vind ALS (ja: als) hij meegaat in het najagen van deze vrouw, voor iets waar hij zelf aan meedeed. Als ware hij de onschuld zelve, samen deze dame een lesje leren, ik vind het niet kunnen. Verhaaltje splinter en balk, MOCHT hij hierin meegaan.

Hoewel je zegt geen wraak te willen nemen, druipt uit je posting dat je haar een lesje wilt leren. En dat vind ik belachelijk. Het is jouw man en jij moet hem zien te houden. Dat je man blijkbaar iets niet kan weerstaan, dat is iets tussen jullie. Haar najagen, ook al is het onder een ander mom (ik wil mijn vertrouwen in eht bedrijf terugkrijgen) vind ik kinderachtig.

Dat je persoonlijk met haar spreekt vind ik alleen maar goed. Ik noemde facebook omdat je man haar daar wel weet te vinden. Maar als je haar op een andere manier kunt bereiken ook prima.

Ach ja

Ze is over mijn grenzen gegaan, willens en wetens, en die grenzen wil ik haar duidelijk maken. Door uit te spreken dat ik het weet en er niet van gediend ben. Als jij dat 'een lesje leren' noemt, ach ja. Mijn man doet daar overigens niet aan mee, dat kan ik zelf wel.

Anienom

Los van de discussie wie welke verantwoordelijkheden heeft in zulke gevallen vind ik één specifiek ding wel belangrijk: zij komt als professional jullie privéleven binnen in een situatie waarin jullie emotioneel niet bepaald op jullie stabielst zijn. Dat ben je vrijwel nooit bij een sterfgeval waarbij je van alles moet regelen terwijl je ook nog veel verdriet hebt. Dat is iets wat je haar wel degelijk kwalijk mag nemen. Het is wat mij betreft vergelijkbaar met situaties als een psych die een kwetsbare patient inpalmt en dergelijke. Dat dóe je niet, als professional die mensen op hun kwetsbaarst meemaakt.

Dank genista

Dat was eigenlijk het punt dat ik wil maken

Niet professioneel

Hoe het ook precies is gelopen, en welke rol de man van Anoniem ook heeft gehad: het hoort niet. In bepaalde beroepen komt het nu eenmaal nogal nauw. Zo mag een leerkracht geen relatie aangaan met een leerling (ook niet als deze meerderjarig is en zelf het initiatief neemt). Hartstikke lastig voor een leerkracht (is ook maar een mens), maar zo is het nu eenmaal. Een hulpverlener gaat geen relatie aan met een cliënt. Ja, natuurlijk kan een hulpverlener verliefd worden, en kan de cliënt zelf zijn of haar charmes in de strijd gooien. Maar het mag niet. Daar zijn protocollen voor, afspraken over, regels voor.
Ook als uitvaartbegeleider heb je professionele afstand te bewaren. Geen idee in hoeverre het bedrijf dat heeft vastgelegd in protocollen, maar het hoort niet dat je met een cliënt aan de scharrel gaat. Dat de cliënt mogelijk zelf initiatief heeft genomen of heeft toegehapt, is volstrekt irrelevant. Het mag niet, het hoort niet.
Dus ja, ik zou zeker overwegen naar de werkgever te stappen. De medewerker heeft zich niet professioneel gedragen, ik zou daar melding van maken. Of het een officiële klacht zou moeten zijn, hangt denk ik af van de reactie die ik zou krijgen. Bovendien: wat is dat dan, een officiële klacht? Welke status heeft die?

Ijsvogeltje

Helemaal mee eens!

Iemand zei:
"Onzin vind ik ook dat deze dame, omdat ze begrafenisonderneemster is, geen mannen zou mogen versieren."

Nee, niet als je begrafenisonderneemster bent of daar werkzaam bent en uit hoofde van je functie daar contacten onderhoudt met nabestaanden of nabestaanden uit hoofde van je functie kent en je dan zo gedraagt. Nee, dit kan echt ziet!! Moreel compleet verwerpelijk!

Natuurlijk mag ze mannen versieren….Doet ze maar lekker in haar vrije tijd, maar je gaat geen mannen versieren in relatie tot je werk waar je zelfs nog op de moeilijkste momenten thuis bent geweest om de familie te begeleiden. Dan haar je twee dingen ernstig door elkaar in mijn ogen.

Emine

"Ik heb zelf ook eens een boze dame aan de deur gehad over het feit dat iemands man verliefd op me was....wat ik wel niet dacht, of ik haar man kon inpikken....ik -die werkelijk niet anders had gedaan als mijn kind van school gehaald waar de man mij had gezien en kennelijk verliefd was geworden- heb toch breeduit lachend gezegd: joh, ik zie hem niet staan, hoef'm neit, heb al een man....dus wat doe je hier? Regel het ff met je man en laat mij met rust zeg!Ik sta tot op de dag van vandaag achter wat ik heb gezegd: dat hij verliefd op mij was, was hun probleem (zij hadden een huwelijk waar ik geen onderdeel van was) en niet het mijne."

En dat is hier ook. Als er bij je man geen basis zou zijn voor dit soort dingen (en je zegt dat dat zo is, hij was toch alleen maar 'gezond nieuwsgierig?') dan is het sop de kool niet waard.

Daar denk ik echt anders over. Jij hebt het over totaal andere een situatie. Jij doet niets verwerpelijks vanuit je werk. Ik zou er ook hard om lachen.
Het zou anders geweest zijn als jij bijv. psychiater was geweest en je had daadwerkelijk haar man geprobeerd te versieren….Snap je waar ik heen wil?

Misschien heeft het meisje de berichtjes nog wel

Tja, het is in dit geval toch echt het woord van je man tegen die van het meisje aangezien hij toevallig al het bewijsmateriaal verwijdert heeft voor je op de hoogte te brengen.
Haar weerwoord zal zijn dat het allemaal van je man uitging en juist zij de boot afgehouden heeft en zonder bewijsmateriaal is het niet duidelijk wie er gelijk heeft.
Het kan natuurlijk zijn dat zij echter die berichten wel bewaard heeft. Misschien laat ze je die wel lezen als je haar confronteert, maar wàt je zult lezen is natuurlijk maar de vraag.
Als buitenstaander kan ik niks beoordelen, maar mijn blik wordt wel gekleurd door een eigen tegenovergestelde ervaring. Ik assisteerde als verpleegste een oude stervende man. Vlak nadat hij overleden was en zijn dochter bezig was met formulieren te tekenen had haar man het ongelofelijke lef om mij met een vette knipoog uit te nodige voor een romatisch etentje met hem. Werkelijk is was sprakeloos dat iemand zo'n hork kon zijn en nog wel op dàt moment. Geen greintje respect voor zijn gestorven schoonvader en het verdriet van zijn eigen vrouw erover. Hij heeft daarna nog een sms-je gestuurd voordat hij eindelijk doorkreeg dat ik er niet van gecharmeerd was.
Ik hoop van harte dat jouw man inderdaad de waarheid verteld heeft je het samen met hem op kan lossen. De werkgever inlichten zonder bewijsmateriaal lijkt me niet handig of heeft die gebonden vriend van je man wel haar berichtjes bewaard?

Primavera

"Ik assisteerde als verpleegster een oude stervende man. Vlak nadat hij overleden was en zijn dochter bezig was met formulieren te tekenen had haar man het ongelofelijke lef om mij met een vette knipoog uit te nodige voor een romatisch etentje met hem. Werkelijk is was sprakeloos dat iemand zo'n hork kon zijn en nog wel op dàt moment. Geen greintje respect voor zijn gestorven schoonvader en het verdriet van zijn eigen vrouw erover. Hij heeft daarna nog een sms-je gestuurd voordat hij eindelijk doorkreeg dat ik er niet van gecharmeerd was."

Inderdaad, andersom kan dus ook. Jij hebt dit prima en professioneel opgelost.

Van horen zeggen

Tja, ik weet niet hoor. Ik vind dat het allemaal nogal groot gemaakt wordt en blijf erbij dat het sop de kool niet waard is. Als het tenminste goed zit tussen jou en je man en hij hier inderdaad geen sjoege voor geeft.

Maar wat je er verder mee kunt, terwijl je eigenlijk alleen van 'horen zeggen' hebt wat er is gebeurd. Hoe schokkend is het allemaal geweest als je man de berichtjes al langer verwijderd had. Ik bedoel, als iemand mij schokkende berichten stuurt, dan denk ik dat we die thuis samen lezen, er samen om lachen en een ludiek berichtje terugsturen dat 'ze dat voor ons echt niet allemaal koud hoeft te maken,' oid. Maar verwijderen en dan pas vertellen (wat heeft hem daar dan weer toe bewogen), ik vind het verdacht. Alles wat je hierover tegen de werkgever zegt komt neer op roddelachtig niveau. Je weet het van je man, die het eerst niet vertelde, toen de berichten wiste en het toen toch vertelde en die uiteraard zijn rol hierin zo klein mogelijk maakt. Kan waar zijn, kan niet waar zijn.

Had hij haar vierkant uitgelachen, eventueel samen met jou, dan was het zover niet gekomen. Ik vind de vergelijking met een psychiater helemaal scheef gaan. Bovendien is maar de vraag of ze werkelijk er met je man vandoor wilde gaan.

Emine

"Ik vind de vergelijking met een psychiater helemaal scheef gaan"

Hoezo vind je dat? De aard van haar specifieke werk (uitvaartonderneemster, psychiater, leraar) staat zo'n houding naar cliënten/klanten helemaal niet toe namelijk en juist vanuit die werkrelatie handelde ze.

Ik had het anders gevonden als het een winkeljuffrouw was geweest. Vind ik ook niet kunnen hoor, absoluut niet, maar dat is toch anders.

Emine

Die vergelijking met de psych leg ik net uit. Ja, ik snap ook wel dat er ook figuren zijn die juist geacht worden in de rouw te zijn die het initiatief nemen enz. Maar in mijn bericht leg ik uit waarom juist bepaalde mensen vanuit hun beroep dit echt niet kunnen doen. Omdat je juist vanuit je beroep mensen op hun kwetsbaarst treft. Oké, kúnt treffen, laat ik dat dan nuanceren. Ik ga er maar even vanuit dat Anienoms man daadwerkelijk verdriet had om zijn schoonvader.

Nee, kan niet

Het is anders als ze verkoopster in een schoenenwinkel is en ze, terwijl jij staat te dubben of je nou de rode of de blauwe schoenen gaat kopen, of allebei, ondertussen een move maakt naar je man.

En dan nog, ook dan zou ik daar mijn conclusies uit trekken; dat zou niet iemand zijn waar ik nog graag mijn schoenen zou kopen. En wellicht dat ik dat ook aan haar baas zou vertellen, mocht die mogelijkheid zich voor doen. Ik vind dat geen roddelen, ik vind dat positieve feedback geven.

Denken jullie nou trouwens echt dat haar baas haar op basis van een zo'n klacht op staande voet gaat ontslaan? Die zal hooguit eens achter zijn oren krabben. Mocht je echter de zoveelste zijn die met een soortgelijke klacht komt, dan zouden de zaken wel eens anders kunnen komen te liggen. Ik brief dat soort dingen dus altijd door. Vrachtwagens die me snijden op de snelweg: belletje naar de baas, idem voor taxichauffeurs, etc. Niet dat ik nou de illusie heb dat dat meteen gaat helpen. Maar ik ga er wel vanuit dat ik vast niet de enige ben die daar tegenaan loopt en met vele druppels helpen wel op die gloeiende plaat.

Chrish

Ieder mens maakt fouten, dus ik gun deze 'dame' het voordeel van de twijfel over of dit haar standaardgedrag is. Ik mag hopen van niet! En ja, ik zei ook al dat ik haar gedrag onprofessioneel vind. Maar of ik het 'grote wraak'-waardig vind, dat denk ik toch niet. Maar dat komt misschien ook omdat ik er niet emotioneel bij betrokken ben. En ik praat ook vanuit de zekerheid dat ik mijn man volledig kan vertrouwen, waardoor ik dit soort akkefietjes vooral bespottelijk zou vinden en het verder aan mijn man zou overlaten om het op te lossen.
Ik zit echt een beetje op de welles-nietes stoel over of ik het aan haar werkgever zou vertellen of niet. Aan een kant vind ik dat je het ook buiten de werkgever om kunt oplossen, maar aan de andere kant moet die werkgever ook kunnen bepalen wanneer de maat vol is. Als niemand het meldt, raakt die maat nooit vol. Misschien toch maar wel melden dus. Dilemma's!

Reactie

Ik ben het eens met Else, Genista, Ginny.
Kaaskopje, ik denk dat emotionele betrokkenheid het inderdaad anders maakt. En ik ben echt niet uit op 'Grote Wraak'. Laat ik het zo uitleggen: ik ben boos op twee mensen: mijn man en de uitvaartmevrouw. Op mijn man ben ik boos om drie redenen: dat hij zich laat meeslepen, al is het maar even (zegt hij). Dat is het minste overigens. Ik ben boos omdat hij mij pas zo laat hierover vertelt en omdat hij alles heeft weggehaald, en dus geen open kaart speelt. Dat zijn zaken tussen hem en mij, waarvan ik precies weet wat ik er van vind en wat ik ermee doe. Dat staat dus niet ter discussie in deze topic.
Op de uitvaartmevrouw ben ik boos om twee redenen: omdat ze iets probeert bij mijn man terwijl ze weet dat hij gebonden is en omdat ze iets probeert bij mijn man nadat ze contact heeft gelegd met hem op basis van het feit dat ze hem kent van de crematie van mijn vader en dus ook mij en mijn familie in hun verdrietigste uren heeft meegemaakt en onze kinderen om hun opa heeft zien huilen. Mijn boosheid op haar staat los van de boosheid op mijn man. Wat betreft haar, ik heb het gevoel dat ze de poten onder mijn stoel uitzaagt, ze kent mij, dus ik voel mij persoonlijk door haar gekwetst. En dat wil ik ter sprake brengen. Ik wil dat ze op de hooge is van mijn gevoel, ik wil dat ze weet wat ze heeft aangericht bij mij. Dat is sowieso mijn eerste insteek. Of er dan een melding bij haar werkgever komt, ben ik nog niet uit. Zal zeker discreet gebeuren. Maar ik vind dat als ze zoiets doet, ze echt niet raar hoeft op te kijken als er een consequentie uit voortvloeit. Ik vind dat geen wraak. We zijn allemaal volwassenen en ik zie geen reden om haar de hand boven het hoofd te houden. Ik wil benadrukken dat ik het zelf in deze topic niet over ontslag heb gehad of daarop aanstuur. Als ik haar zou spreken zou dat zijn om mijn eigen grenzen aan te geven. Als ik de werkgever zou spreken is dat om aan te geven dat datgene dat zij mij dienen te leveren, namelijk discrete dienstverlening (met de nadruk op discreet) niet als zodanig geleverd is. Let wel, van deze dienstverlening ga ik nog gebruik moeten maken! Dan gaat het mij dus niet om ontslag of andere toestanden. Ik ga er van uit dat in dit geval de uitvaartmevrouw op haar gedrag wordt aangesproken, verder niet. Tenzij ze dit vaker heeft gedaan (nu heeft ze wel een vriend van mijn man benaderd, maar die had met haar werk niets te maken).

Gesprek

Ik kan me voorstellen dat de stoom uit je oren kwam maar wat kan je redelijkerwijs verwachten van een confrontatie?

Ben je niet bang dat als jij haar er persoonlijk op aanspreekt, het niet de indruk maakt die jij hoopt. En daarbij, dat je je ontzettend laat kennen door alle emoties. Zulke gesprekken zijn namelijk vaak emotioneler dan je van plan bent en je bent achteraf nooit tevreden (met spijt als gevolg). Wil jij jezelf zoiets aandoen?
Waarom laat je haar baas dat gesprek niet doen. Zelfs als je klacht niet officieel is of als er geen bewijs meer is, zal haar baas met haar willen praten en er iets van vinden. En is toch veel gênanter. Ga een persoonlijk, kort, zakelijk gesprek aan met de directeur. Richting de directeur heb je geen emoties. Hoe zakelijker je kan zijn, hoe duidelijker de grensoverschrijding naar voren komt.
Een gesprek zonder (deze) aankondiging overigens, want ik zou hoe dan ook willen vermijden dat zij erbij zit. Ik zou geen excuses van haar hoeven: die moet je zeker dan ook nog accepteren waarbij de directeur nog kan denken dat het ter plekke gefixt is. Alsof je over zoiets nog excuses kan maken. Haar werkgever hoort dat te weten. Zeker gezien de service die ze bieden.
Als de directeur een knip voor zijn neus waard is, ontslaat hij haar na jouw verhaal desnoods om het breken van een schoteltje. Dat mag hij doen, jij hoeft je daar gelukkig niet druk om te maken.

Nee, ik zou die dame echt geen blik in mijn emoties gunnen. Ik kan me niet voorstellen dat het iets uithaalt bij dit soort type en ook niet dat ik daar enige voldoening van krijg.

Grenzen

Anienom jij hebt het niet over ontslag gehad maar dit gedrag kan wel reden tot ontslag zijn. Maar dat is aan haar werkgever, niet aan jou of een ander. En, dit grensoverschrijdingen staan nooit op zichzelf. Gezien wat er gebeurd is, hoef je niet te twijfelen of er meer zijn in het verleden of in de toekomst. De dame heeft door haar actie laten zien dat jouw grenzen voor haar er niet toe doen. Dat krijg jij niet recht gebreid. Haar daarop aanspreken heeft geen nut: niet voor haar, niet voor jou.

Overigens is er niet alleen geen dienst geleverd, je hebt er een toetje bijgekregen in de vorm van een extra rouwproces, gekwetst en geschonden vertrouwen. En er is vast meer op te noemen. Het is niet zo dat deze dame dat niet geleverd heeft: ze heeft laten zien dat ze er niet toe in staat is gebleken. Dit staan vaak niet op zichzelf en is dus niet eenmalig. En er is zoveel planning bij komen kijken dat het ook geen vergissing kan zijn.
Dit heeft alles te maken met grenzen respecteren. Of ze nu niet wil of niet kan: het maakt voor het resultaat niet uit, toch. Beiden is te kwalijk.

Het gaat toch niet om een klacht over tekortkoming in de dienstlevering? Ach, mevrouw.. de volgende keer verlenen wij u wel de volledige dienst. Is het daarmee afgedaan, vind jij? Waar zijn jouw grenzen eigenlijk? Het lijkt of die afhangen van het idee erover van een ander. Het lijkt of je er te lang over moet nadenken voor ze duidelijk zijn en dan lijkt het te gaan over het rationele, niet over de emotionele grensoverschrijding. Dat is geen verwijt maar ik denk wel dat je daarmee iets moet.
Het gaat om een *grove* grensoverschrijding. Als (met nadruk op als) jij nog gebruik gaat maken van enige dienstverlening hierna, zou ik als ik daar de scepter zwaaide zorgen dat hoe dan ook deze dame die dag niet eens (meer) zou werken. Anders is de reputatie van mijn zaak naar de maan. Als jij nog gebruik gaat maken van hun 'dienstverlening' mogen ze opgelucht ademhalen. Het minste wat ze kunnen doen is dat die dag, jij niet met haar geconfronteerd hoeft te worden.

Overigens zou ik dit ook melden bij haar werkgever. Die mag bepalen of dat wel binnen de grenzen is:
Tenzij ze dit vaker heeft gedaan (nu heeft ze wel een vriend van mijn man benaderd, maar die had met haar werk niets te maken).

Laten kennen en boemerang effect

Judith schrijft hierboven dat er het gevaar bestaat dat jij je door je emoties laat meeslepen in een gesprek. Ik zou daar zeker vooraf op bedacht zijn. Maar ik zou ook rekening mee houden met de mogelijkheid dat jou beschuldigingen als een boemerang terugkomen bij je man. Of het waar is of niet er is een grote kans dat zij jouw man gaat beschuldigen van avances of wat dan ook en dat zij haar observaties van jullie gezin in heftige en nare tijden tegen je gaat gebruiken. Het kan ook zijn dat je man minder onschuldig is dan je denkt (hoopt) en dat dit het moment is dat je dat in je gezicht geslingerd krijgt. Een kat in het nauw maakt rare sprongen en het kan goed zijn dat je bak ellende over je heen krijgt. Kun je dat aan in deze voor jou emotionele situatie? Bedenk je van te voren of het je waard is en hoe jij hierin je waardigheid en trots gaat bewaren.

Judith en pien

Dank voor reactie. Ik ben er zeker op bedacht dat ik emotioneel kan reageren. Om die reden heb ik tot nu toe nog niet gesproken met haar en bedaar ik eerst op het forum. Echter, ik ben wel van plan haar eerst te spreken alvorens eventueel andere stappen te nemen. Omdat ik vind dat het wel zo netjes is als zij vantevoren weet wat ik eventueel ga doen, dat ten eerste. Ook al is zij verre van netjes ten opzichte van mij geweest, wil dat nog niets zeggen over hoe ik mij wil gedragen. Ook wil ik zien of horen hoe zij reageert op het feit dat ik haar op haar gedrag aanspreek. Ik wil natuurlijk niet te emo worden, maar van de andere kant vind ik het ook niet erg als zij weet hoe mij dit raakt. Ze hoeft daar niets mee te doen, weten is al genoeg voor mij. Het maakt mij ook niet uit hoe ze over me denkt, het kan om te beginnen al niet positief zijn, als ze denkt dat ze zo mijn man kan benaderen . Ik houd er rekening mee dat ze de beschuldigingen om kan draaien, maar daar heeft zij dan weer niets aan. Mijn boodschap aan haar verandert er niet door. Ik houd er ook nog rekening mee dat er zaken boven kunnen komen die mijn man mij niet verteld heeft. Hij weet dat ik haar wil aanspreken en dat dit kan gebeuren, hij kan nu nog eerlijk zijn. Het knagende gevoel dat er zaken zijn die ik niet weet kan ik gewoon niet verdragen, ik neem het risico.
Judith, jij schrijft " Waar zijn jouw grenzen eigenlijk? Het lijkt of die afhangen van het idee erover van een ander. Het lijkt of je er te lang over moet nadenken voor ze duidelijk zijn en dan lijkt het te gaan over het rationele, niet over de emotionele grensoverschrijding." Daar heb ik over nagedacht. Zeker zijn mijn emotionele grenzen overschreden. Deze zijn mij ook duidelijk. Ik wil het (eventueel) naar de werkgever zakelijk benaderen. Ik vind dat ze er op de hoogte van moeten zijn dat iemand in hun bedrijf de gedragscode die daar ongetwijfeld geldt, heeft geschonden. Dat daar voor mij emoties bij komen kijken is evident. Ik denk inderdaad lang na, maar niet over mijn emoties. Ik denk lang na over hoe ik deze, zonder erin verstrikt te raken, op een rijtje kan zetten en dan er iets mee kan doen.
Ik waardeer jullie input zeer.

Als laatste, wil ik toch reageren op 2 van je zinnen:
"Omdat ik vind dat het wel zo netjes is als zij vantevoren weet wat ik eventueel ga doen, dat ten eerste. Ook al is zij verre van netjes ten opzichte van mij geweest, wil dat nog niets zeggen over hoe ik mij wil gedragen."

Ik vraag me allereerst af of de reden om dit te doen, wel echt gelegen is in 'netjes' willen zijn. Of een vleugje 'beter dan jij' willen zijn? Of toch nieuwsgierigheid? Of proberen haar op te zadelen met een schuldgevoel met een straf (gesprek werkgever en mogelijke uitkomst): pas op, met mij valt niet te spotten? Als ik haar was, zou ik denken dat ik belangrijk voor je ben, dat je mij ziet als een groot gevaar. Wel een eer, ergens. Ik denk dat wat je ook besluit, het belangrijk is om bij jezelf na te gaan wat de echte reden is om haar te spreken. Niet om die hier te vertellen maar om voor jezelf duidelijk te hebben wat je beweegredenen zijn, gezien opborrelende emoties en de uitwerking van een gesprek met haar, op jou of op werkgever (die misschien ook weer met jou in gesprek gaat). Een uitwerking kan ook zijn dat zij vindt dat zij daar niet nog een keer met haar werkgever over hoeft te praten, want het is een prive-ding gezien jouw gesprek met haar. Dat zou ook grensoverschrijdend zijn, maar dat wisten we al dat ze zo is.

Want (en dit probeer ik voorzichtig te zeggen maar dat kan niet makkelijk met platte tekst) het komt op mij een beetje over als dat je voor het einde van de voetbalwedstrijd het stadion uit wil en er pertinent op staat het hele stadion eerst nog een handje te geven. Overdreven 'correct' en wat schiet je ermee op?

Hoe dan ook, sterkte in deze situatie en succes bij je afweging!