Ouders en contact
Hoe verloopt het contact met jullie ouders?
Mijn moeder stierf 12 jaar geleden heel plots,mijn vader leerde na een tijd iemand anders kennen en dat verliep vrij vlot voor iedereen.Ondertussen is er veel veranderd.Mijn vader laat het contact met zijn kinderen en kleinkinderen de laatste jaren een beetje verwateren.Ze komen nauwelijks op bezoek.We wonen niet vlak bij elkaar,maar ook geen kilometers ver uit elkaar.Nauwelijks een half uurtje rijden.
Als wij niet eens langs gaan,dan is er nauwelijks contact.Men zus heeft hen hier al eens over aangesproken,maar ze lachen het gewoon weg.Zelfs als we hen vragen om eens gezellig te komen eten met ons en de kleinkinderen,dan hebben ze't té druk,is het té warm,voelen ze zich niet goed...
Wij hebben het hier moeilijk mee.Zelf hebben ze allerhande familiebijeenkomsten zoals verjaardagen afgeschaft van de ene moment op de andere.
Hun kleinkinderen vooral vinden het spijtig dat ze in hun eigen wereldje beginnen leven en iedereen buitensluiten.
Als je het al eens
aangegeven hebt, maar zo te lezen hebben jullie dat alleen indirect gedaan, zit er niets anders op dan de situatie maar te accepteren zoals hij is. Zet zelf je focus op mensen van wie je wel respons krijgt, zo geef je ook je kinderen een goed voorbeeld van je niet afhankelijk opstellen naar anderen.
Maar bespreek het eerst eens open en eerlijk.
Contact, minder behoefte
Hier is er (twee)wekelijks telefonisch contact met beide (groot-) ouderparen, manlief belt zijn ouders gemiddeld eens in de twee weken, ik bel mn moeder gemiddeld een keer per week. Mn pa luistert op de achtergrond mee en doet soms een duit in het zakje, maar als mijn moeder er niet meer zou zijn zou ik hem ook veel minder spreken, hij is niet zo'n kletser. Beiden stellen wonen op twee uur rijden. Schoonouders komen vaker hier vanwege sportprogrammma van man en zijn gebrek aan behoefte om hen op te zoeken. Ik ga vaker naar mijn ouders toe (vaak alleen met kids, man heeft dan sportwedstrijden), omdat ik die behoefte wel heb en ouders minder mobiel zijn geworden. Ik denk dat zij een of twee keer per jaar naar mij komen, en ik ga zo'n 6-8 keer per jaar die kant uit. We zien elkaar dus gemiddeld eens in de zes weken.
Maar goed, dat doet niet zo terzake want het gaat hier om jouw situatie:
- is het gebrek aan contact met name van je vader uit of komt het vanuit zn partner ?
- hoe is de relatie met de nieuwe partner van je vader ?
- hoe staat zij tegenover de kinderen en kleinkinderen ?
Misschien vinden ze jullie gezin te druk en zijn ze liever op zichzelf ? Dat hoor ik wel eens vaker bij grootouders, omdat ze ouder worden en minder flexibel zijn of minder goed tegen drukte kunnen dan vroeger.
Ook speelt misschien mee dat het (voor de vrouw van je vader) niet "eigen" is. Familiecontact wordt in veel gezinnen denk ik regelmatig vanuit oma geinitieerd, en die is er in jullie geval helaas niet meer. Je vader heeft een relatie met iemand die jullie erbij cadeau heeft gekregen, een beetje zoals met sommige schoonfamilies. Dat hoeft niet te betekenen dat zij ook automatisch zin heeft om de frequentie van contact hetzelfde te houden.
Daarbij : er zijn natuurlijk legio mensen die minder behoefte hebben aan frequent familiecontact. Je kan het ze gewoon op de man af vragen. En aangeven dat je dat jammer vindt.
En verjaardagen, die zouden ze van mij ook mogen afschaffen. Al dat verplichte gedoe, dus daar kan ik wel inkomen. Mijn ouders zijn ook de afgelopen vijfentwintig jaar niet op mijn verjaardag geweest, soms vanwege vakantie, maar ze houden ook gewoon niet van zo'n groot gezelschap. Wie weet is dat bij jou ook aan de orde.
Hoe oud zijn de kleinkinderen? Dat ze het jammer vinden dat je vader en zijn vrouw in hun eigen wereldje leven klinkt als een volwassen opmerking. Ik kan me niet voorstellen dat pubers daar last van hebben, en ik kan me niet voorstellen dat een kind van onder de tien dat zelf bedenkt. Het lijkt me vooral dat het iets is waar jij en je zus last van hebben.
Verwarrend
Wij gingen er altijd vanuit dat de relatie met de nieuwe partner van ons vader,altijd goed heeft gezeten,het is een goedlachse vrouw,slaat graag een babbeltje en wat de kleinkinderen betreft klikte dit ook meteen.Ik weet wel dat zij zo'n drukke bende niet gewoon was.Het zal ook wel effe wennen zijn geweest voor haar,want men zus en ik hebben elk drie kinderen,die nu tussen de 16 en 27 jaar liggen.Zijzelf heeft één dochter,twee kleinkinderen,maar als ik haar mag geloven,gaat ze daar ook niet zo vaak op bezoek,dus ik neem aan dat het voor een deel haar manier van leven is.
Voor ons is het wennen,omdat vroeger onze ouders minstens één keer per week langs kwamen,toen de kinderen nog klein waren.Ik vind het geen excuus om minder contact te hebben,omdat de kinderen groot zijn.
Om een relatie in stand te houden moeten er van beide kanten toegevingen en inspanningen gedaan worden.Voor ons waren verjaardagen dé momenten om eens gezellig met z'n allen aan tafel te gaan zitten kletsen,lachen...
Natuurlijk is het hun keuze,maar dat neemt niet weg,dat het spijtig is.
Wij krijgen altijd als reden dat ze geen tijd hebben of zich wat minder goed voelen (ouderdomskwaaltjes) enz...maar aan de andere kant moeten we haast onze agenda erbij pakken om bij hen eens langs te kunnen gaan,want ze hebben altijd wel iets te doen.Familiefeestjes aan men vaders kant of vrienden kunnen dan wel,terwijl wij bij uitnodigingen worden afgewimpeld met een flauw excuus.
Ik heb me dus voorgenomen om niets meer te vragen,met spijt in het hart,want wij vinden het wél leuk als ze erbij zouden zijn.
Tja an-louise
zoals al eerder is opgemerkt, moet inderdaad van beide kanten de wil er zijn om het contact in stand te houden. Komt het van één kant niet (dus de kant van je vader en zijn vriendin) dan houdt het een keer op.
Ik ken de situatie namelijk zelf van de kant van mijn schoonouders. Beste mensen verder hoor maar de communicatie verloopt gewoon niet zo goed. Wij zijn altijd degenen die het intitiatief moeten nemen zegmaar.
Hoe vaak wij ze er al niet op gewezen hebben dat zij ook eens een keer naar ons kunnen komen…ipv wij naar hun.
Op een gegeven moment ben je het gewoon zat en ga jezelf minder investeren. Je kiest dan voor jezelf en je gezin. De fysieke contacten werden daarmee nog minder, maar eerlijk gezegd kan ik er echt niet mee zitten. Het is nu eenmaal zo. jammer voor hun want onze kinderen zijn wel nog klein.maar je kunt ze niet dwingen.
We hebben het van ons afgezet. Dat zou jij ook moeten doen. Bedenk dat het niet aan jullie ligt en zet het van je af.
Aan kersenboom
Nou ja,het van me afzetten is makkelijker gezegd dan gedaan hoor.Misschien dat dit ooit wel lukt,maar momenteel zit ik er toch wel mee en men zus ook.
Het is niet zozeer dat ze hun eigen leven willen leiden dat me stoort,maar het feit dat ze dit boven hun eigen kinderen en kleinkinderen stellen.Ze hebben het volste recht om te genieten van het leven,daar heb ik geen probleem mee,maar is het dan zo moeilijk een heel klein beetje te investeren in de relatie met je eigen vlees en bloed?Ik mag er niet aan denken dat ik ooit ook zo afstandelijk ga doen tegenover mijn eigen kinderen en kleinkinderen...
An-louise
ik begrijp je helemaal. Ik zit namelijk ook met datzelfde dilemma (mijn man heeft zich er al bij neergelegd want "zo zijn ze nu eenmaal altijd al geweest). Schoonouders zijn voornamelijk met zichzelf bezig (alle beslommeringen die hen bezighouden).
Inderdaad wat je zegt: Is het nu echt te veel gevraagd om ook maar een beetje te investeren in hun kinderen en kleinkinderen?
Ik verbaas me er al jaren over, maar heb me erbij neergelegd. Ze weten het echt wel, maar willen of kunnen het om de een of andere reden niet. We hebben ze al zo vaak gezegd dat ze ook best eens zelf iets kunnen doen en dan is het "Ja, ja…natuurlijk" en vervolgens hoor je niets meer.
Ik heb me er ook jaren en jaren aan geërgerd, maar het verandert niet. Je doet er niets aan. Je kunt ze niet veranderen want ze snappen het toch niet en vallen weer in hun oude patroon. Gevolg is nu wel dat ze een hele hoop missen, maar dat is hun verlies denk ik dan.
Sommige mensen hebben het kennelijk niet in zich. "Jammer, een gemiste kans voor hun", denk ik dan.
Precies kersenboom
Ik kan me hier ongelooflijk boos over maken. Ik heb mijn beide ouders vrij jong verloren, mijn moeder heeft alleen onze oudste gekend, mijn vader de jongste ook nog.
Het waren (en zijn) de enige kleinkinderen - en ach, wat vonden ze het erg om te gaan. Niet voor zichzelf, zij hadden berust in hun sterven, maar voor óns, met ons jonge gezin. Ze hadden een béén willen missen, wat zeg ik, wel twee ook om in (ons) leven te kunnen blijven en hun kleinkinderen te zien opgroeien.
Ik vind het zoooooo verschrikkelijk stom van grootouders als ze die kans laten lopen en ook een soort van oneerlijk. Hadden ze wel kunnen ruilen met mijn ouders, zeg maar. Zo voelt dat een beetje. Ondankbaar. Egoistisch. Bah.
Tirza
Aan tirza:grote kinderen
Er is een tijd geweest dat ze wel degelijk van hun kleinkinderen hebben genoten,vooral toen ze nog heel klein waren.Toen kwamen mijn ouders elke week langs,ze hadden zo hun vaste routine van één namiddag per week,meestal de woensdag wanneer de kinderen thuis waren van school.Nadat mijn moeder overleed kwam hier verandering in.Mijn vader zijn hele leven werd overhoop gegooid.Pas toen hij zijn huidige vrouw leerde kennen viel alles weer in de plooi,maar het was niet meer zoals voorheen natuurlijk.De bezoekjes 's woendags vielen weg en het contact werd minder.Maar,we probeerden ons aan te passen aan de nieuwe situatie en ik mag niet zeggen dat dit zoveel slechter was.De eerste jaren werden er wél nog verjaardagsnamiddagen gehouden en bij nieuwjaar kwamen we altijd gezellig samen bij hen thuis.
Ondertussen zijn onze kinderen groot,maar dit mag geen excuus zijn om het contact te laten verwateren.
Het is triest om te moeten aanzien dat ze alle leuke dingen die we vroeger samen deden gewoon laten vallen.Ze hebben het druk,druk,druk....met wat?Genieten van het leven,zoals zij het zeggen en ze hebben gelijk hoor.Heb er zeker geen probleem mee dat ze uitstapjes maken en etentjes houden voor en bij vrienden,op vakantie gaan enz...
Soms stel ik mezelf de vraag of ik het nu ben die egoistisch doe,gewoon omdat wij een beetje aandacht vragen?
Tja
"Ze hebben het druk,druk,druk....met wat? Genieten van het leven,zoals zij het zeggen en ze hebben gelijk hoor.Heb er zeker geen probleem mee dat ze uitstapjes maken en etentjes houden voor en bij vrienden,op vakantie gaan enz…"
"Je vader en zijn vrouw zeggen dat ze het nog druk hebben…(hoewel dat geen excuus mag zijn om geen tijd te steken in je kinderen en kleinkinderen te doen natuurlijk) mijn schoonouders hebben het helemaal niet druk. Zitten hele dagen op elkaars lip…ja, wat doen ze eigenlijk….te zitten…niets meer en niets minder hun leven te leiden….."
"Soms stel ik mezelf de vraag of ik het nu ben die egoistisch doe,gewoon omdat wij een beetje aandacht vragen?"
Nee, dat ben je niet. Wij vroegen ons hetzelfde af. We hebben het een paar keer heel duidelijk gezegd, ze begrepen het ook, maar doen er niets mee. Prima, dan zoeken jullie het zelf maar uit. Jammer maar helaas.
Ze beseffen gewoon niet wat voor kostbaars ze vergooien...
Ik zeg nu: "Ik weiger voortaan om de hele tijd aan een zak te trekken waar toch geen beweging in te krijgen is". Die zakken laat ik staan".
Met cobi eens
Als je kinderen ouder worden gaan ze een eigen leven leiden,dat moet je als ouders respecteren en je kinderen stap voor stap loslaten.
Je kind is immers geen bezit.
Als ouders daarentegen hun eigen leven gaan leiden,nu ze de vrijheid hebben,nog gezond zijn,voldoende financieen hebben om dit allemaal te realiseren,zijn ze opeens egoistisch?
laat ze lekker genieten,er komt een levensfase dat ze dit niet meer kunnen.
En ga niet zitten wachten op hen,ga er gewoon heen als jij behoefte ( of je kinderen)hebt om ze te zien.
Want ook je ouders zijn je bezit niet.
Ook wel mee eens
Het is geen recht. Als je volwassen bent zit de taak van je ouders er feitelijk op. Alles wat ze dan nog voor je doen, is dan alleen maar mooi meegenomen 
Maar uit het verhaal van an-louise maak ik op dat haar vader zich nogal onverschillig opstelt richting haar en haar grote kinderen. Ik kan me zo voorstellen dat dat wel moeilijk is. Zeker omdat dat een mannending is, blijkbaar, en omdat haar moeder niet meer leeft.
Feitelijk doe je daar echter niks aan. Als ze niet willen, willen ze niet.
Herken trouwens ook wel
Dat bij oudere ouders de energie minder wordt. Maar de interesse is er nog wel. En dat scheelt toch ook wel.
De reisje, feestjes en uitstapjes samen worden dan wel schaars, maar een oma die de studie-ontwikkelingen van kleinzoon of -dochter op de voet volgt is ook wel wat waard.
Energie
Dat ouderen minder energie zouden hebben, is natuurlijk wel waar. Maar echte interesse heeft niks met energie te maken. De oma van mijn echtgenoot liep al tegen de honderd, maar was altijd aanwezig bij familieaangelegenheden. Ik ben vaak van baan gewisseld, maar zij wist precies waar ik werkte en zij knipte artikelen uit haar krant, als mijn werkgevers in de publiciteit kwamen.
Mijn eigen moeder daarentegen, had geen idee wat mijn beroep was en wist ook niet waar ik werkte. Zij was gewoon minder in mij en haar overige kinderen geinteresseerd.
Teleurstelling
Ik kan me de teleurstelling goed voorstellen, heb zelf laat kinderen gekregen en vond het oprecht jammer dat mijn ouders minder energie voor hen hadden dan voor de eerdere kleinkinderen, ook al begreep ik het prima.
Maar AnLouise, is het ook niet zo dat je teleurgesteld bent in dat je vader erg veranderd is? Dat lees ik er ook een beetje in eigenlijk.
Misschien wel
Nou ja,misschien is het wel zo,dat de teleurstelling voor een deel zit in het feit dat mijn vader inderdaad is veranderd.Ik kan dit ergens wel begrijpen hoor.Nadat mijn moeder stierf en hij zijn huidige vrouw leerde kennen,werd alles voor hem ook anders.Zij is totaal verschillend met mijn moeder en hij zal zich ook wel hebben moeten aanpassen.Dat brengt automatisch met zich mee,dat hij zijn leven heeft moeten herschikken.
Alleen vind ik het zo raar dat ze in't begin wél interesse toonden en het stilaan zijn beginnen afbouwen.
Ze zijn wel ondertussen wat ouder geworden,maar wil dit dan zeggen dat gezellig samen komen om een verjaardag te vieren er niet meer bij kan horen?Of gewoon eens gezellig op bezoek komen,wat bijkletsen bij een tasje koffie...?
Wij krijgen altijd opmerkingen van hen dat we niet vaak genoeg gaan en dat vind ik dan niet helemaal eerlijk naar ons toe.Daar voel ik me dan niet goed bij.Men zus en ik gaan beiden werken,hebben een huishouden met nog schoolgaande kinderen,onze echtgenoten hebben een drukke baan.Het is hier soms best wel druk,druk,druk.
We proberen om één keer in de maand bij hen langs te gaan.Soms spring ik eens alleen binnen,soms gaan we samen met het gezin.Van hen mag ik verwachten dat ze vaak drie,vier maanden niet langs komen,terwijl ze wél tijd over hebben om uitstapjes en andere familiebezoekjes te doen.
Nou ja,ik ga proberen van me der niet echt druk meer om te maken,want denk dat het toch geen zin heeft.Denk dat ze het niet eens begrijpen.
Hier exact zo
Je beschrijft in je laatste berichtje exact hoe mijn schoonouders zich ook gedragen.
Wel continu opmerkingen (ja, zelfs tot klagen aan toe) naar ons toe dat ze de kleinkinderen zo weinig zien…dat we ook eens langs kunnen komen, dat we zo weinig doen met hun, terwijl ze zelf nooit actie ondernemen.
naar ons of de kleinkinderen toe. Het initiatief moet echt van ons afkomen anders is het echt radio stilte van hun kant. En geloof me, mijn schoonouders zijn echt niet oud, hebben in principe iedere dag de hele dag te tijd.
Het vervelende vind ik wel dat ze van alles en nog wat beloven, maar vervolgens hun beloftes niet nakomen. Nee, we gaan hier of daarheen met jullie, of de laatste keer ter ere van hun zoveel jarig huwelijk zouden ze samen met ons naar een bepaald park gaan….Nooit meer wat van gehoord en zo kan ik nog meer dingen opnoemen die ze beloofd hebben, maar niet doen.
Nu zijn de kinderen nog klein (alhoewel de oudste het door begint te krijgen) , maar iets beloven en dan niets meer van je laten horen…..daar heb ik wel moeite mee; zeker naar mijn kinderen toe. Die begrijpen niet dat oma iets belooft en dan haar belofte niet nakomt. Mijn zoon van inmiddels 7 reageert zelfs niet meer op haar beloftes….want oma doet toch niet wat ze zegt…tja.
Voor de rest laat ik ze maar en leven we ons eigen leven.
