Oude oom

Tja

die oude oom zonder partner/gezin heeft veel gemist in het leven, het slijpen en aan elkaar geslepen worden door de mensen die je het naast staan en jaar in jaar uit met je optrekken. Dat had hij niet, gewenst of ongewenst, en daarmee is het geen wonder dat hij is zoals hij is.
Je vond hem vroeger als kind al niet aardig, hij was knorrig, waarschijnlijk omdat hij zelf nooit te maken heeft gehad met een gezin en de flexibiliteit die een gezin van de diverse leden verwacht.
Nu ben je al lang en breed volwassen en zou je misschien wat verder kunnen kijken dan je kinderlijke ongenoegen van toen.

Moet een medemens medeleven, warmte, gezelligheid 'verdienen'? Tja, dan komt hij er nu karig af.

Maar wat is erop tegen af en toe over je ongenoegen van ooit heen te stappen en hem nu en dan een aardige dag te bezorgen? Jaren gaat dit niet meet duren, gezien zijn leeftijd.

Je zussen regelen al allerlei zaken voor hem, die plicht komt dus niet op jouw pad, dat scheelt alweer. Zoek een gulden middenweg voor dingen waarvoor je nog wat 'puf' van zolder kunt halen Doe het namens je moeder, wie weet helpt dat.

Mee met tonny eens

Voor die paar keren per jaar zet je je over je irritatie en doe je een goede actie voor je medemens

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Als je iets doet

Doe je dat voor je zussen. En niet voor hem.
Maakt dat nog iets uit qua gevoel?

Overigens snap ik je gevoel verder helemaal en zou ik hier voor mezelf ook wel even flink over na moeten denken.

Je zussen

Net als wil40: zoek iets dat je wel zonder al te veel aversie kunt doen. Dan misschien niet zozeer voor hem maar om je zussen te helpen. Of vind je eigenlijk dat zij dit ook niet voor hem zouden moeten doen? Dat is natuurlijk wat anders.

Het punt is ook

dat mijn zussen verongelijkt doen en steeds op een bepaald toontje vertellen wat zij al niet gedaan hebben. Het begint dus echt een betje de sfeer te beinvloeden. En ik doe ook wel eens dingen voor hem, soms. Maar tevreden zijn mijn zussen daar niet over. Mijn broers trekken zich daar enerzijds niet zo veel van aan; anderszijds heb ik het idee dat zij het minder van hen verwachten; meer van mij.
Wat ook meespeelt is dat ik zelf een schoonmoeder heb in het verpleeghuis waar ik ook veel mee bezig ben. Mijn man vindt het heel moeilijk zijn moeder zo te zien (dement) en gaat liever niet alleen naar haar. Daarnaast doe ik door d e week als hij werkt dingen die niemand anders kan doen. Dit vertel ik ook wel aan mijn zussen, maar het lijkt alsof ze vinden dat dat dan maar 'mijn probleem' is en dat dat niet betekent dat zij álles alleen 'moeten doen voor die oom.

Ja sorry hoor,

maar dan zou ik de zussen maar laten praten. Je geeft al aan dat je soms dingen voor hem doet, maar je zussen vinden dat niet genoeg. Jammer dan.....

Dat toontje herken ik

Lekker op je schuldgevoel inwerken. Jij doet gewoon wat je kan en wilt. Je zussen krijgen een lintje en een bosje bloemen. Gefeliciteerd dames. Ga je niet verontschuldigen en in 1000 bochten wringen tegenover de dames. Als de klaagzang begint, stap je snel over op een ander onderwerp. Zo min mogelijk reageren op verhalen over oom en zorgen voor.

Wanda

Ik vind het heel netjes en goed dat jullie als kinderen de zorg voor oom hebben overgenomen. Dat oom niet zo aardig is dat kan natuurlijk maar hij heeft niemand anders dus hij is nu jullie verantwoordelijkheid. Het is mooi dat je zussen veel voor hem doen maar het kan inderdaad zijn dat jij minder tijd hebt door andere dingen. Dan kun je dus in de praktijk minder doen. Probeer gewoon te doen wat je kan en je weet zelf wel of het genoeg is en of je reden hebt je schuldig te voelen. Daar gaan je zussen niet over.

Wrikt de schoen niet hier?

Dat je zussen en broers dezelfde herinneringen en gevoelens hebben tav van je oom en van daaruit vinden dat de taken gelijk verdeeld moeten worden?

Jawel....

maar daar heb ik dus een andere mening over. Kijk, dat mijn lieve schoonmoeder er nu zo aan toe is vind ik veel erger en voor haar iets beter te maken, vind ik veel belangrijker.
Ik denk dat ik maar eens een goed in gesprek moet gaan met de meiden. Tot nog toe was ik het jongste.... minst assertieve zusje. Daaar kan ik wat aan doen!

Erfenis?

Tja, dat is direct wat het eerste bij mij op komt hoor. Nooit er wat mee van doen willen hebben en nu wel... da`s azen op een erfenis
(misschien omdat ik dat in de omgeving zo heb zien gebeuren, maar toch)

Erfenis...

Ja, dat schoot ook door mijn hoofd. Eerst er niets mee van doen hebben en ineens zo iemand in de armen sluiten en alles willen doen voor hem….Dat moet haast een financiële reden hebben.
Het gaat er bij mij moeilijk in dat iemand die zijn leven lang rot gedaan heeft tegen mensen (ik neem aan ook je zussen) en ze hem min of meer links laten liggen, dat ze zich ineens zo bekommeren om hem.

Heb je het je zussen wel eens gevraagd waarom ze ineens zo begaan zijn met oom? (ik neem aan dat ze daarvoor ook nooit naar hem omkeken en hij net zo lelijk tegen hen gegaan heeft en nog doet).

Ik vind dit echt vreemd.

Desalniettemin, hoef jij helemaal niets te doen! Als jouw zussen zich tien slagen in de rondte willen rennen en draaien voor die oom, moeten ze dat vooral doen (wat de reden ook moge zijn). Als ze zich daardoor lekker voelen, prima. Maar jij bent nooit verplicht om mee te doen natuurlijk.

Deels herkenbaar

Als ik je verhaal zo lees, herken ik ook wel dat vreemde gedrag bij mijn schoonouders.

Zo hadden ze ook nooit contact met een oom van mijn schoonvader. Beste man hoor, maar ze hadden er niets mee en hadden geen contact. Totdat de beste man kanker bleek te hebben. Dagelijks gingen ze naar de man toe. Ik weet niet wat voor dingen ze allemaal deden voor de man.
Ik verbaasde me er behoorlijk over, omdat ze nooit maar dan ook nooit naar de man omkeken. Nu hij kanker had en doodging zaten ze er elke dag.
Ik denk dan: "Had naar de beste man gegaan toen hij nog niet ziek was".
Dit fenomeen zie je wel vaker. Men voelt zich dan ineens een soort van 'schuldig' en probeert dan in korte tijd zoveel mogelijk te doen en er te zijn voor die persoon. In het slechtste geval gaan ze anderen ook nog even vertellen wat ze allemaal kunnen doen….. Ik vind dat nogal hypocriet, maar dat is mijn mening.

Nou...

ik geloof niet direct dat dat de drijfveer van mijn zussen is. Hoewel ze inderdaad wel nu al van alles krijgen omdat hij dankbaar is en geld genoeg heeft. Maar goed, als ze daar nlij van worden :prima. Ik werk al in de zorg en hoef me niet nog eens extra af te laten snauwen voor een beetje geld!

Mmmm

…"Hoewel ze inderdaad wel nu al van alles krijgen omdat hij dankbaar is en geld genoeg heeft"….

weet je het wel heel zeker? Het is toch raar dat ze zich nu ineens zo verschrikkelijk inzetten voor die oom?

Andere reden zou die van mijn schoonouders kunnen zijn. " Een geruststellend voldaan gevoel krijgen; "We hebben toch maar een hoop voor hem gedaan he". Dit is natuurlijk totaal onrealistisch.
Waarom zouden ze zich uit alle macht inzetten voor iemand die ze niet zitten of staan en alleen maar lelijk heeft gedaan en doet?

Ik ga voor de eerste optie. Zeker gezien je verhaal.

Nou zeg

wat een paranoia. Als de oom verder geen kinderen heeft krijgen Wanda en haar zussen sowieso de erfenis. En waarom zouden ze haar dan vragen te helpen?
Nee, ik geloof daar niets van. Soms heb je niet veel met een familielid, zolang deze zelfstandig en gezond is, maar laat je die toch ook weer niet stikken als hij hulpbehoevend wordt. Dat noem je ook wel naastenliefde, zorgplicht, noem het maar op. Je hebt ook niet altijd de keuze hoor, mantelzorg en steun van familie wordt tegenwoordig echt verwacht door de professionele zorg. En wie moet het dan doen in dit geval? Ik heb ook jarenlang tijd en zorg besteed aan een familielid waar ik eigenlijk nooit zelf iets positiefs van gehad heb. Tegen heug en meug dus, maar iemand moet het doen. Je kunt ze ook niet laten stikken, hoe erg ze vroeger ook waren.
Ik denk dat je zussen er ook niet op zitten te wachten maar het als hun plicht zien of als een beetje medemenselijkheid. Daarom verwachten ze ook jouw bijdrage, zij hebben doen dit ook niet voor hun eigen lol.

Stenna

"Als de oom verder geen kinderen heeft, krijgen Wanda en haar zussen sowieso de erfenis".

Volgens mij is dat niet zo (alleen bij eigen kinderen), tenzij oom dat bij testament geregeld heeft. Oom kan ook zijn vermogen aan een stichting voor dieren geven (de dierenambulance bijv.) bijvoorbeeld. Dan erven zijn nichten helemaal niets!

Ik ga puur uit van het verhaal van Wanda en kennelijk was dit een vreselijke man waar ze echt totaal niets mee hadden. Natuurlijk kun je wel iets van zorg verlenen als de man oud is en nog de enige is, maar gewoon de meest elementaire zorg, klaar. Maar je dan ineens helemaal ontfermen over zo'n man, hem ineens continu ophalen, overal bij betrekken waar het maar kan en dan ook nog verwachten dat je zus meedoet….dat vind ik in het licht van Wanda's verhaal heel erg raar ja en bedenkelijk.

Iemand die je jarenlang mishandeld heeft (zowel fysiek als emotioneel) ga je toch ook niet ineens op z'n oude dag helemaal pamperen van het ene op het andere moment? Die kan voor mijn part dood neervallen (sorry voor het taalgebruik, maar sommige individuen verdienen dat gewoon niet).

Eens met stenna

Ik vind het niet hypocriet om je "opeens" in te zetten voor een ziek familielid. Daar ben je toch familie voor? Zolang alles goed gaat, heb je elkaar niet nodig. Maar familie is er toch voor de slechte tijden? Ik denk dat je op een gegeven moment oud en wijs genoeg moet zijn om over allerlei oude koeien heen te stappen. En de snauwen die je krijgt, tja, ik zou gewoon terugsnauwen Het lijkt me eerlijk gezegd makkelijker met een oom dan met een vader of moeder waar je problemen mee hebt.

Maar in jouw situatie, er wordt al voor hem gezorgd, jij bent al aan het zorgen voor iemand anders, dus gewoon duidelijk zijn tegen je zussen dat je er geen tijd en energie voor hebt, en verder ene oor in andere oor uit, en af en toe uitrazen bij je man. Ik ben ook de jongste en weet wat je bedoelt met assertiviteit!

Nou….

"Ik denk dat je op een gegeven moment oud en wijs genoeg moet zijn om over allerlei oude koeien heen te stappen".

Ik ben het daar niet mee eens. Er zijn mensen die in hun jeugd zo ontzettend beschadigd zijn (emotioneel en fysiek mishandeld) dat je niet kunt zeggen: "Hij/zij is nu oud en je bent oud en wijs genoeg, dus zet je je er maar overheen". Sommige menten kunnen dat nu eenmaal niet door het leed wat ze is aangedaan. Doe je dat ook voor een oom die pedofiel is? Zet je je daar ook over heen als hij oud en ziek en niemand meer heeft? Die kan voor mijn part creperen hoor en heel langzaam ook! Zo oud en wijs ben ik dan wel! En nu jij weer.

Snow

Incest en mishandeling is niet wat ik versta onder "oude koeien". En dat is hier voor zover ik heb begrepen ook helemaal niet aan de orde. Als dat wel zo is, dan ben ik het helemaal met je eens.

Ik weet ook niet hoe de situatie precies was met die oom van Wanda, maar ik kan me heel goed voorstellen dat sommige mensen op z'n zachtst gezegd niet te harden zijn. Om dan algemeen te stellen dat je nu oud en wijs genoeg bent en je er maar over heen moet zetten omdat die persoon nu oud en eenzaam is, vind ik echt niet terecht.

Medelijden

Heb ooit eens gehoord dat je nooit iets zou moeten doen uit medelijden, maar alleen omdat je het zelf graag wilt. Als je het zelf graag wilt geeft het voor beide positieve energie, medelijden zou beide negatieve energie geven en dus niet goed zijn.

Dere

Voor mij heeft het woord medelijden geen negatieve bijsmaak. Sterker nog, of je medelijden hebt of niet, doet er volgens mij niet eens zoveel toe. Iemand bijstaan die het zwaar heeft, is gewoon je menselijke plicht. Als je positieve energie weet te halen uit het helpen, is dat fijn, maar vaak *moet* dat helpen gewoon en doe je het balend en mopperend. Soit.
Ik begrijp goed wat je bedoelt, hoor, maar in het echte leven is het vaak niet zo duidelijk. Interessant draadje trouwens, wanda.

Mja

Ik stuur ook regelmatig een kaartje naar een oude oom en tante, die zelf de moeite niet nemen en graag alleen blijven mokken. Liggen ze in het ziekenhuis, dan loop ik er even langs met een bloemetje. Ik zie dergelijke aandacht overigens niet als medelijden, maar medeleven.

Mea

Ik was er voor mezelf niet helemaal uit of ik het eens was met die stelling, maar ik vond het wel een interessante.

Het is natuurlijk wel zo dat als de situatie blijft zoals die is niemand verandert. Als iemand ineens geen hulp meer krijgt dan zal degene om hulp te krijgen de houding moeten veranderen en ervaren dat het niet vanzelfsprekend is.

Zo is oma hier voor haar gevoel door haar 'netwerk' zomaar in een verzorgingstehuis gezet. Volgens haar was dat helemaal niet nodig. Ik denk wel eens dat het beter was geweest haar een paar dagen te laten ervaren hoe het is zonder haar netwerk. Dan was ze waarschijnlijk blijer naar het verzorgingshuis gegaan. Nu blijft ze er boos om.

Dat doe je toch niet

met mensen van in de 80? Die veranderen echt niet meer.
Tuurlijk moppert oma omdat ze naar een verzorgingstehuis moet, maar het kan best voor haar veel fijner zijn om te mopperen op haar netwerk dan om "the hard way" te leren dat ze het echt echt zelf niet meer kan. Ik vind dat je die mensen ook een beetje tegen zichzelf moet beschermen.

En zelfs al zou ze zelf inzien dat het beter is in het verzorgingstehuis, dan nog betekent dat niet meteen dat ze er dan vrede mee heeft. Het is en blijft namelijk een heel grote stap voor mensen.