Opvoeden zoon 10 jaar
hoi allen,
Ben getrouwd en heb 2 zonen, van 5 en 10 jaar.
Ik ben een beetje radeloos en weet niet wat te doen met de opvoeding.
Ik heb geen budget om met een opgeleide onafhankelijke te praten.
Hopelijk lucht het op om mijn verhaal hier online te doen en krijg ik door jullie reacties misschien wat meer inzicht in hoe ik de thuissituatie beter kan aanpakken.
Mijn man haalt simpel gezegd, het slechtste in mij naar boven.
Hij is erg passief, heeft weinig te zeggen en voelt zich heel snel een slachtoffer. Hij is opgevoed door een zeer dominante moeder wiens mening het allerbelangrijkste was en andere meningen niet duldde.
Hierdoor heeft hij waarschijnlijk geen ruimte gehad/genomen om een eigen mening te leren vormen.
In onze relatie betekent dit dat hij mijn gedrag EN woorden letterlijk kopieert.
Het ergste is dat hij alleen de momenten dat ik uit mijn slof schiet, kan kopiëren.
Dus als de kinderen een beetje aan het klieren zijn, hoor ik hem mijn woorden herhalen, met een erg onbeschofte toon en totaal buiten proporties.
Hij kopieert letterlijk woorden maar kan niet aanvoelen wat wel en niet gepast is in de situatie (die steeds verschilt van een voorgaande situatie).
Hij gedraagt zich thuis alsof hij ook een kind is van 10 jaar; dat maakt het voor enorm lastig want ik moet niet alleen op mijn woorden letten als mijn kinderen in de buurt zijn maar vooral als hij in de buurt is!
Het gezegde ' Monkey see Monkey do, is HELEMAAL van toepassing op hem.
Ik beland hierdoor in een vicieuze cirkel en laat me echt helemaal gek maken hierdoor.
Mijn jongste zoon reageert, letterlijk vanaf zijn 1ste verjaardag, heel negatief naar zijn broer. Het begon met 'mierende' en klagende geluidjes en nu kan hij heel dwingend en zeurend reageren op zijn broer.
Ik vermoed dat mn jongste zich bedreigd voelde en zo probeerde om aandacht te krijgen van mij en zijn vader.
(wat uiteraard niet nodig was in mijn ogen want we gaven al voldoende aandacht aan hem; maar schijnbaar heeft hij het niet zo ervaren).
Zijn broer, mijn oudste van 10, is een rustige jongen en heel zwart wit in zijn denken.
Hij is waarschijnlijk hoogbegaafd en doet veel lessen van 2 klassen hoger.
Ik denk dat hij al die jaren de onterecht ' afkeurende' houding van zijn broertje heeft getolereerd.
Maar sinds een paar jaar reageert mijn oudste nu actief op zijn broertje door gemeen te praten, te plagen door de knuffel weg te pakken en buiten proporties onaardig te praten en te doen.
Ik kan wel bedenken waar dit vandaan komt maar ik kan hier echt niet meer mee omgaan.
Dagen bestaan uit 24 uur en elke minuut dat zij thuis zijn, is een strijd.
Zeker omdat ik van thuis uit werk, er ochtends ben als ze naar school gaan en ze middags weer van school ophaal.
Ik vrees dat ik ontzettend verdrietig zal zijn als ik later terugblik en zie dat de tijd met elkaar zo vol stress en onaardigheid is geweest; dat was totaal niet mijn intentie toen ik besloot om eigen baas te zijn en zo de kinderen maximaal te mogen meemaken.
Opvoeding is een hele grote kunst, dat snap ik en ervaar ik iedere dag weer.
Uiteraard ligt er veel mij maar ik kan niet accepteren dat het allemaal aan mij ligt, mijn schuld is en dat ik ook nog voor alle oplossingen moet zorgen...
pffff
Sorry dat ik het benoem, maar hoe kun je in Godsnaam kinderen nemen en willen met een man zonder ruggegraat, zonder inbreng en zonder persoonlijkheid? Sociaal onhandig en niet zelstandig denkend. Wat was er zo leuk aan hem toen je hem ontmoette of had je alleen een man nodig voor de kinderen? In dat geval is dit nu dus je lot en het zij zo.
Ik zou je man maar snel in therapie sturen als hij zo goed naar je luistert moet dat geen probleem zijn. Werkt hij? Heeft hij op andere terreinen ook problemen? Want zoals je hem beschrijft kan dat bijna niet anders.
Maar goed, voorlopig sta je er alleen voor. je zoontjes kunnen niet goed met elkaar, hou ze dus zo veel mogelijk uit en elkaar en begeleid de momenten dat je ze wel samen hebt. tegen de oudste kun je gerust optreden als hij onaardig doet tegen de jongste: dat mag gewoon niet. verbind er ook een consequentie aan.
De jongste moet ook gestuurd worden in zijn gedrag: zeuren en piepen mag niet en zet hem even apart als hij dit toch doet. Een dwingend broertje of zusje kan ook stierlijk vervelend zijn dus bepaalde reacties zijn wel logisch.
Voor wat betreft de samenwerking met je man: maak hele duidelijke afspraken met hem. Ik denk dat je man het nodig heeft dat je heel concreet voordoet en voorzegt hoe hij moet reageren op bepaald gedrag van de kinderen. En misschien helpt het als je hem zegt dat hij altijd rustig moet praten.
Misschien is het een idee om een soort beloningen in te voeren. Als de kinderen wel goed met elkaar omgaan dat je iets leuks gaat doet, wat ze graag willen. of dat je dit apart doet. het kan heel lastig zijn, maar het helpt om het om te buigen naar positiviteit.
veel succes en sterkte met je drie kinderen! 
nou nou
Wist jij hoe je man zou zijn met kinderen? Ik niet hoor. De ene man doet precies het tegenovergestelde van wat zijn ouders deed en de andere kopieert dat gedrag precies.
Relatieprobleem
"Mijn man haalt simpel gezegd, het slechtste in mij naar boven.
Hij is erg passief, heeft weinig te zeggen en voelt zich heel snel een slachtoffer."
"Opvoeding is een hele grote kunst, dat snap ik en ervaar ik iedere dag weer.
Uiteraard ligt er veel mij maar ik kan niet accepteren dat het allemaal aan mij ligt, mijn schuld is en dat ik ook nog voor alle oplossingen moet zorgen..."
Dit is geen opvoedprobleem, maar een relatieprobleem. Is hij, buiten vader/opvoeder, wel leuk?
Huisarts
Ik zou maar eens heel snel naar de huisarts gaan en dit verhaal daar vertellen.
Ik denk dat jullie dringend relatietherapie nodig hebben en misschien ook wel individuele therapie.
