Opgekropte boosheid tov echtgenoot
Tja, mijn verhaal en dan simpel gesteld. Lang alleenstaande ouder geweest, iemand ontmoet, getrouwd. Direct na het huwelijk werden we als paar/gezin geconfronteerd met hele ernstige zorgen/problemen. Ik heb enorm veel energie erin gestoken om deze op te lossen. In deze periode ben ik in mijn gezin en mn door echtgenoot ondergesneeuwd geraakt. Ieder pakte wat hij/zij wilde hebben zonder oog voor mij en vaak ook ten koste van mij. Ik heb hierin zeker grens aangegeven, maar mn echtgenoot legde zich naast zich neer, kind meer zoals een kinnd probeert grenzen te testen. Ik was welliswaar in staat om grenzen aante geven, maar niet om vergaand voor mezelf op te komen. Ik kon bovenop mijn zorgen niet tegen de zieke sfeer die het stellen van grenzen steevast met zich meebracht en dus stelde ik me maar zo op dat het in ieder geval gezellig was. Ik moet hierbij vertellen at echtgenoot op dat moment burnout was geraakt, door dezelfde zorgen. En ik maar proberen de boel draaiende te houden. De burnout ging over, de zorgen ook, maar het gedrag mijn kant op leek wel ingesleten. En veranderde niet meer. Een tijd terug barstte de bom (na overigens nog tientallen keren op een gewone manier grens te hebben aangegeven): ik was er helemaal klaar mee, ik was er toch zeker ook nog! Ik moet zeggen dat het goed leek aan te komen bij echtgenoot, die zich realiseert wat er gebeurd is, snapt dat het huwelijk voor mij heel anders is uitgepakt dan ik kon verwachten, begrijpt dat mijn vertrouwen in hem enorm is geschaad en hij er ook alles aan wil doen om alsnog samen verder te kunnen gaan. En ook enorm zijn best doet, grenzen nu accepteert, rekenig houdt en harder voor me loopt dan ooit tevoren.
Maar dan ik. Ik ben zo boos dat er al die jaren zo over mij heen is gelopen terwijl ik het zo moeilijk had. Ik verwijt hem dat zo. Het heeft mijn gezondheid en mijn eigenwaarde zo aangetast, er is zo niet tegemoet gekomen aan mijn behoeftes. Eigenlijk zo de kachel aangemaakt met wat ik nodig had.....ik merk dat spijt en sorry niet genoeg zijn. Hij wil het liefst hier opnieuw starten maar ik kan het niet, ik kan bijna niet vergeven wat mij is aangedaan. Maar toch wil ik met hem verder. Hoe kom ik van mijn boosheid af en leer ik hem weer te vertrouwen?
Geen sukkel
Natuurlijk ben je geen sukkel, Sukkel. Je hebt heel erg je best gedaan in de ontstane situatie. Maar daarbij ben je je eigen grenzen vergeten. Man is daar overheen gegaan ja, maar je hebt het ook laten gebeuren. Ik denk dat het essentieel is dat jullie gaan praten hierover. Als man erkent wat er aan de hand is en jij voelt dat ook zo kan er weer ruimte ontstaan waarbij je ook je eigen aandeel kan zien en waarna jullie weer vertrouwen kunnen gaan opbouwen. nu hang je in de boosheid.
Vergeving?
Nogal wat relaties stranden als er sprake is van ziekte en ongeluk. Iedereen komt dan tekort. Het gaat over de grenzen van iedereen. Dat is heel verdrietig. Want er komen altijd weer betere tijden. Het is niet handig om boosheid over het leven te projecteren op je partner. Raap jezelf bij elkaar en probeer wat onafhankelijker in het leven te staan. Niet optellen en aftrekken wat jij deed en hij deed. Maar verdrietig zijn over allebei. En ja, vergeven. Je kunt kiezen. Dan heb je al een nare periode in je leven gehad en dan blijf je daar nu zo in steken dat je vervolgens door eigen toedoen nog een nieuwe nare periode tegemoet gaat. Dat is niet handig.
En ja, je kunt je partner niet veranderen, zeker niet onder druk. Neem wat meer afstand en relativeer, kom tot rust, geniet van dingen, doe dingen voor jezelf, los van je partner. En kijk dan wat je samen weer terug kunt vinden. Maar boosheid vergiftigt jezelf.
Boosheid
boosheid is de makkelijker te uiten vorm van verdriet en pijn.
Het is prettig om die er even volledig uit te knallen. Maar als je in die houding blijft hangen, zo zei mijn moeder altijd, dan wordt je hartje zwart 
Met je pijn moet je aan de slag.
Niet zozeer in constant verwijten maken, maar idd in vergeven en manieren zoeken om verder te gaan zonder dat dit je nog een keer zal gebeuren.
sterkte en een sukkel ben je niet.
Zie het eens anders
Je hebt het recht om boos te zijn. Niet omdat die ander zo verkeerd is geweest, maar omdat dat jou weer meer bij je kracht brengt. Je verdriet en boosheid is meer je onmacht omdat je jezelf in de steek hebt gelaten door over je grenzen te laten gaan. Richt je daarop.
Soms
Som moet je jezelf even vergeten in uitzonderlijke omstandigheden. Dat is nu eenmaal niet anders. Maar dan moet het ook weer een keer klaar kunnen zijn. Het lijkt erop dat je man dat nu goed aanvoelt, dat de schellen hem van de ogen zijn gevallen. Dat had ook heel anders gekund: dat hij zou zeggen: ja maar tot nu toe was het nooit een probleem, en nu opeens wel, ik accepteer dat niet hoor. Het lijkt me dus dat er een goede basis is om nieuwe afspraken te maken en de boosheid te vergeten. Dat gebeurt niet meteen, maar wel na een tijdje, als de afspraken inderdaad goed werken.
Slachtoffer
Je moet je goed realiseren dat je jezelf nog steeds in de slachtoffer rol blijft zetten door te blijven in de boosheid naar je man.
Dat het in het verleden zo gegaan is, is een feit daar verander je niets aan. Daar heeft iedereen die in die situatie zat, deel aan gehad.
Nu moet je opnieuw keuzes gaan maken hoe je verder wil met je leven. Wil je doorleven als een afhankelijke persoonlijkheid die boos blijft op de situatie, op de anderen en die stil blijft staan en achterom blijft kijken?
Of ga je door met je leven, neem je je eigen verantwoordelijkheid en ga je zelf voortaan bepalen wie er hoever gaat om wel of geen rekening met jou te houden?
Op wie ben je boos?
Je schrijft dat je boos bent op je man en dat sorry en excuus niet genoeg is. Zou het kunnen dat er meer zit achter je boosheid; ben je boos op jezelf, omdat je zo over je heen hebt laten lopen (ook al weet je rationeel dat je toen niet anders kon). Is deze situatie een herhaling van een andere situatie waar je nog niet klaar mee bent; een eerdere relatie, de situatie in het gezin waar je uit komt? Als je denkt dat er iets dergelijks aan de hand kan zijn kun je er een (paar) gesprekken met een een psycholoog aan wijden en wellicht dat het een nieuw licht op de zaak brengt en iets oplost. Therapie hoeft niet langdurig te zijn om een oplossing te bieden.
